The World Of Dark - มหันตภัยโลกยุคล่มสลาย

The World Of Dark - Chapter 1 ตื่น
   
ปี 2155
ณ เขตพื้นที่รกร้าง ทางตะวันตก
มีชายแก่ไร้บ้านคนหนึ่ง เขากำลังคุ้ยขยะหาเศษเหล็กไปขาย เพื่อเอาเงินไปซื้ออาหารประทังชีวิต
 
แก๊ง!
 
ชายแก่คนนั้นรู้สึกว่าเขาขุดเจออะไรบางสิ่ง เขาพยายามขุดคุ้ยมันไปเรื่อยๆ หวังให้มันเป็นเศษเหล็กชิ้นใหญ่เพื่อที่เขาจะได้เงินที่มากขึ้น
 
ไม่นานเขาก็สามารถขุดมันขึ้นมาได้ทั้งหมด เขากำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเขาตอนนึ้ คือแคปซูลที่บรรจุคนเอาไว้ ส่วนของกระจกเผยให้เห็นใบหน้าของเด็กคนหนึ่ง “นี่เจ้าหนู! เจ้าหนู!” เขาพยายามเรียกเด็กคนนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงรีบคลำหาช่องเพื่อจะเปิดแคปซูลออก
 
ไม่นานเขาก็พบเข้ากับปุ่มบางอย่างดัานซ้าย เขาตัดสินใจที่จะลองกดมัน
ตึ้ง!
 
ฝาของแคปซูลโลหะถูกเปิดออก มีควันพุ่งออกมาอย่างรุนแรงและจางหายไป ทำให้ชายแก่ตกใจจนล้มไปนั่งกับพื้น
 
ครู่หนึ่งเด็กชายในแคปซูลก็เริ่มลืมตาขึ้นพร้อมกับผลักฝาแคปซูลออก เขาลุกขึ้นมานั่งก่อนจะหันไปถามชายชราด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ตอนนี้ปีอะไรแล้วครับ?”
 
ชายแก่ตกตะลึงได้แต่ทำปากพะงาบๆ เมื่อเขาตั้งสติได้ “ตอนนี้ปี 2155”
 
เด็กหนุ่มคนนั้นก้าวลงมาจากแคปซูล ร่างกายของเขามีผิวสีขาวอ่อนนุ่มเห็นได้ชัดเนื่องจากตอนนี้ร่างกายของเด็กคนนั้นไม่ได้ถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้าซักชิ้น
 
เขามีผมสีดำและดวงตาสีดำที่ให้ความรู้สึกเฉยชา เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นสภาพของเมืองในตอนนี้ มันต่างจาก100ปีก่อนโดยสิ้นเชิง สภาพเมืองตอนนี้ไม่ต่างกับวันสิ้นโลก สถาปัตยกรรมของมนุษย์ทั้งหมดถูกทำลาย เด็กหนุ่มคนนั้นรู้ได้ทันที ว่าทั้งหมดเกิดจากการก่อสงคราม และมันไม่ใช่สงครามธรรมดาแต่มันคือสงครามนิวเคลียร์
 
เขาย่อตัวลงพร้อมกับเอามือด้านขวานาบไปที่ดิน “อุณหภูมิตอนนี้คือ 26องศาเซลเซียส ควรจะรีบหาเสื้อผ้าใส่และทำตัวให้อบอุ่น” เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็มองไปยังชายแก่คนเดิม ปากของเขามีรอยยิ้มโผล่ที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา
 
ชายชราขำแห้งๆ ออกมา “เธอคงไม่คิดจะปล่อยให้คนแก่อย่างฉันคนนี้ ยืนหนาวหรอกใช่ไหม...”
 
...
...
 
ปี 2055 (เมื่อ100ปีก่อน)
 
ณ บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง
 
มีเสียงคนมากมายพรัอมกับแสงกระพิบไปมาจากกล้องถ่ายรูป พวกเขาคือนักข่าวที่กำลังสัมภาษณ์ชายหนุ่มคนหนึ่ง
 
ชายหนุ่มคนนั้นใส่ชุดกาวสีขาวยาวถึงเข่า ใบหน้าของเขาค่อนข้างหล่อเหลา เขาพยายามตอบคำถามของนักข่าว ที่กำลังล้อมเขาเหมือนหมาล่าเนื้อกระหายข่าว
 
“ด็อกเตอร์ริชาร์ดคะ?” นักข่าวสาวคนหนึ่งยื่นไมค์ไปหาเขา “เป็นความจริงไหมคะที่คุณได้สร้างมนุษย์ดัดแปลงพันธุกรรมขึ้นมา” ริชาร์ดขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกคุณไปเอาข้อมูลพวกนั้นมากจากไหนกัน?”
 
ริชาร์ดพยายามเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา นักข่าวหญิงคนนั้นรีบถามต่อ “แล้วเรื่องที่จีนกำลังจะยิงระเบิดนิวเคลียร์ เพราะคุณแอบผลิตอาวุธชีวภาพอยู่ มันจะกลายเป็นสงครามรึเปล่า? คุณจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงคะ?” ริชาร์ดหน้าซีดเมื่อได้ฟังคำถามของเธอ “ทางเรารู้ดึว่ากำลังทำไรอยู่ เราขอให้สัมภาษณ์แค่นี้ครับ”
 
เมื่อพูดจบริชาร์ดก็เดินกลับเข้าไปในบริษัทของเขาทันทึ นักข่าวพยายามวิ่งตามเขาไป แต่ก็ถูกกันไว้ไม่ให้เข้าไปในตัวบริษัท โดยผู้รักษาความปลอดภัยของที่นี่ประมาณ10คนเป็นอย่างต่ำ
 
...
...
 
ชั้นใต้ดินของบริษัท ห้องทดลอง 42
มีชายหนุ่มชุดกาวสีขาวสะอาด กำลังเดินเข้ามาเข้ามาข้างในด้วยท่าทีที่รีบร้อน เขาตรงเข้าไปในห้องทดลองหมายเลข 42 ทันที มีกลุ่มคนในชุดกาววิ่งตรงเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น “หัวหน้าครับ เราจะเอายังไงกับมนุษย์ทดลองมาร์ค42 ตอนนี้สมองของเขาสามารถรับข้อมูลได้แล้ว”
 
ริชาร์ดยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก เขาหันไปมองแคปซูลที่อยู่ข้างในอีกห้องหนึ่ง “นำข้อมูลเทคโนโลยีและความรู้ทุกอย่างเข้าไปในหัวเขาซะ” นักวิทยาศาสตร์อีกคนตกตะลึงกับคำพูดของเขา “หัวหน้าครับ ครัังก่อนมาร์ค41 ก็รับข้อมูลทั้งหมดนั้นไม่ไหวจนทำให้สมองกลพังลง” ริชาร์ดขมวดคิ้ว “แต่ตอนนี้เราไม่ได้ใช้สมองกลแล้ว เราใช้มนุษย์จริงๆ นายก็รู้ว่าสมองของมนุษย์สามารถรับข้อมูลได้ไม่จำกัด มันจึงคุ้มค่าที่เราจะลองเสี่ยง”