"วาดเขียน" 's story

-

เขียนโดย Littlemoonwrite

วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2562 เวลา 21.20 น.

  7 บท
  1 วิจารณ์
  7,490 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2563 13.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) ทางเลือกของมนุษย์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     หลังจากวันนั้นวาดซึมลงไปมากอย่างเห็นได้ชัด โทรศัพท์ของวาดมีการโทรเข้ามาตลอดเวลา แต่วาดก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจจะรับมันเลยแม้แต่น้อย ผมไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเล็กเป็นอะไร เห็นทีผมจะอยู่เฉยอีกไม่ได้ ผมคว้าโทรศัพท์ส่งไลน์หาพ่อให้สืบหาเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะรู้ดีว่าต่อให้พูดถามอะไรไป ก็จะไม่มีใครให้ความจริงกับผมแม้แต่ตัววาดเอง พอถึงเวลาเลิกเรียนวาดกลับรีบเดินออกไปโดยไม่รอผม ผมไม่อาจรู้ได้ว่าคนตัวเล็กหายไปไหน ผมโทรหาเท่าไรวาดก็ไม่ยอมรับสายผมเลย ให้ตายสิ!!

 

วาด’ s part

 

     “ลบรูปนั้นเถอะนะส้ม นะพี่ดีน” ผมอยู่ที่ดาดฟ้าตึกนาฏศิลป์อีกครั้ง วันนี้ผมมาตามนัดของคนทั้งสองที่บอกจะลบรูปน่ารังเกียจนั่นให้ผม

      “กราบกูสิ หึ คนอย่างมึงทั้งแรดทั้งร่านอยากจะได้ผัวเพื่อนไม่ใช่หรอ กูก็แค่ช่วยมึงหาผัวไม่ดีรึไง” เสียงของส้มเอ่ยขึ้น ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบในใจ ไม่คิดเลย ไม่คิดว่าการนิ่งเฉยและไม่ตอบโต้ตามคำสอนของแม่จะทำให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้

     “ส้มกำลังเข้าใจผิดนะ เราไม่ได้มีความคิดนั้นนะส้ม” ผมพยามจะอธิบายให้เธอเข้าใจ

 

เพี๊ยะ!

 

     “ตอแหล!!” หน้าผมหันตามแรงของคนที่เคยเป็นเพื่อน มันเจ็บจนทำให้ผมน้ำตาซึม ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยอะไรออกไป ผมเริ่มรู้สึกตาพร่ามัว อาจเพราะวันนี้ตั้มยังคงเอาชุดของผมไปซ่อนและทำให้ผมอดข้าวกลางวัน หรืออาจเพราะเศษกระจกที่ทิ่มขาผมจนเลือดไหลจากการโดนส้มตบจนล้มลงมาทับมัน

     ส้มเริ่มหงุดหงิดผมมากขึ้น เธอขึ้นคร่อมผมก่อนจะฟาดมือบางลงบนหน้าของผมไม่หยุด ก่อนจะจิกหัวผมขึ้นให้โขกกับกำแพงด้านข้าง หลังจากที่เธอพอใจ เธอก็ลุกออกไปโดยไม่หันกลับมามองผมอีก

     “ส…ส้ม…” เสียงของผมแหบพร่าของผมที่เรียกส้มไม่ได้ทำให้เธอเห็นใจ ผมพยามยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะเอื้อมไปแตะเพื่อนเก่าเพียงหวังว่าเราจะหันหน้ามาคุยกันได้อีกครั้ง

     “เห้ยมึง! อย่ามาแตะส้มนะ” พี่ดีน รุ่นพี่แสนดีที่เคยช่วยเหลือผม เขาตะโกนใส่ผมก่อนจะผลักผมให้ถอยห่าง ด้วยจังหวะและอาจเป็นคราวซวยของผม ก่อนที่หลังของผมจะชนเข้ากับเหล็กแหลมที่แทงทะลุอกผมทันที

 

     เสียงในหูผมดังอื้ออึง ผมเริ่มหอบหายใจ คนทั้งสองตรงหน้าผมมีอาการตกใจก่อนที่รุ่นพี่คนนั้นจะตั้งสติคว้ามือแฟนสาวของตัวเองวิ่งหนีไป ทั้งที่ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรนอกจากเอ่ยชื่อเพื่อนเก่า แต่พวกเขากลับตัดสินใจทำร้ายผมอย่างนี้ หนำซ้ำแล้วพวกเขายังเลือกจะทิ้งผมไว้โดยไม่คิดช่วยเหลือเลยสักนิด นี่มันเป็นแค่การแกล้งกันจริงๆ หรอ โทรศัพท์ของผมไม่หยุดสั่นนับตั้งแต่วันนั้นที่มีเรื่อง อยู่ๆ ผมก็นึกอยากจะใช้มันขึ้นมา ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร ปลายสายที่ขึ้นว่าเขียนก็โทรเข้ามา ผมรับสายทั้งน้ำตา นึกถึงคำสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนที่เขียนต้องการ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะเลือกได้ก่อนจะเอ่ยบอกปลายสายเสียงเบา

 

     “ดาดฟ้านาฏศิลป์”

 

     ทางเลือกของผมในฐานะมนุษย์ที่มีชะตาโชคร้ายคนนึง ผมเลือกให้คนอื่นตัดสินทางเดินชีวิตของผม

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา