JA คนง่อย ขอไปต่างโลก

     ผมเดินเข้าไปนั่งข้างโต๊ะของคนที่หน้าคล้ายอิมพ์ แล้วครูก็เริ่มเรียน........
กริ๊งงงงงงงงง!
เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น ผมจึงเก็บหนังสือแล้วเตรียมตัวไปกินข้าวเที่ยง เอ๊ะ....แต่โรงอาหารอยู่ไหนหว่า?....
"นี่นาย..คนที่ร้านสะดวกซื้อเมื่อตอนนั้นใช่ไหม? ไปกินข้าวกัน!"
เสียงอันคุ้นเคยหู.....เสียงที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอีก...เสียงของโย...แย่ละสิ น้ำตามันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว ทำไมเราถึงได้ชอบเธอนะ ทั้งๆที่หน้าตาเธอก็ไม่ได้ดีเลยแท้ๆ
"น..นายร้องไห้ทำไมน่ะ ฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะ" ผมปาดน้ำตาแล้วพูดขึ้นพร้อมยิ้มว่า
"ไม่มีอะไรหรอกโย..ก็แค่ฝุ่นมันเข้าตาน่ะฮะๆๆๆ"
เธอทำหน้าสงสัยพร้อมถามผมว่า
นี่นายรู้ชื่อที่ทุกคนเรียกฉันได้ไงน่ะ?"
"อ...อ๋อ ก..ก็แค่เธอหน้าเหมือนคนที่ฉันรู้จักเลยน่ะ"
"จริงเหรอ! ชื่อเดียวกันด้วย? เธออยู่ที่ไหนเหรอ"
ผมทำหน้าเศร้าพร้อมตอบไป..
"ไม่อยู่แล้วล่ะ..."
"อ๊ะ! โทษทีนะ"
"ไม่เป็นไร ไม่ใช่แค่เธอหรอกทุกๆคนในห้องหน้าตาเหมือนคนที่รู้จักหมดเลยแม้แต่พวกที่หน้าคล้ายแต่คนละเผ่าพันธุ์.."
"คนละเผ่าพันธุ์?"
"ไม่มีอะไรๆ ไปกินข้าวกัน ฉันไม่รู้โรงอาหารอยู่ไหนน่ะ"
"อื้อ"
โยพาผมไปกินข้าวที่โรงอาหารที่นั่นมีพื้นที่พิเศษให้เด็กห้องเรา เพื่อเด็กห้องเราจะไม่ถูกกลั่นแกล้งแน่นอนผมซื้ออาหารมานั่งกินกับโยละเพื่อนๆในห้องและได้คุยกัน  ทุกๆคนเป็นคนดี แม้แต่คนที่หน้าดูหมือนจอมมารและเหล่าลูกสมุนก็ยังเป็นคนดีแต่คนที่ไม่มากินข้าวกับพวกเราคือ นิชิดะ  เฟรยะ เธอมีคนรับใช้นำข้าวมาให้กินถึงห้อง
แต่แน่นอน ในโรงเรียนต้องมีคนที่มีอำนาจบาตรใหญ่ ซึ่งคือ 'เอโมโตะ  อิซานามิ' เขาคนนั้นเป็นลูกของท่านรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ เขาเลยวางตัวว่ามีอำนาจที่สุดในโรงเรียน เขาเข้ามาในเขตเด็กห้องเรียนพิเศษและ......
"นี่ๆๆๆมีเด็กใหม่มาซินะวันนี้~ ต้องรับน้องก่อนซินะ "
เขาเอาน้ำแกงของผมมาราดหัวผม
"น้ำแกงนี่นายไม่กินใช่ไหมงั้นขอเทลงถังขยะอย่างนายแล้วกัน~"
"......."
ผมทนความโกรธเอาไว้และกัดฟันแน่น
"โอ้ย! เจ็บปากชะมัด"เมื่อผมกัดฟัน ฟันที่ยื่นออกมามันเลยไปกัดเอาปากพอดี..
"โอ้ยยยย...ซี้ดดด"