ทวงรักนางซิน

 
เครดิตภาพ : teen.mthai.com
เวนิสค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
หนักใจแทนนางเอก แฟนเก่าเขาสวยเริ่ดขนาดนี้ แล้วหนูพิมพ์ของชาวเราจะเอาอะไรไปสู้
************************
“แกไม่ต้องเป็นห่วง ทางสะดวกมาก ธัญญ์ยังรอฉันเสมอ”
ปลายนิ้วเรียวยาวเคลือบสีพีชอ่อนๆขับให้มือบางขาวเนียนยิ่งน่ามองกดวางสายโทรศัพท์เมื่อประตูลิฟต์เปิดกว้าง ดวงตาคมโตของเวนิสามองตรงไปยังขวามือซึ่งเป็นห้องทำงานของธรธัญญ์ อดีตคนรักที่เธอเคยเผลอทำเขาหลุดมือเพราะลุ่มหลงให้กับความช่างเอาใจของคุณาธิป ซึ่งนั่นเป็นความผิดพลาดครั้งสำคัญของชีวิต เรียวปากอิ่มรูปกระจับเม้มแน่นเมื่อนึกคำเตือนของเพื่อนในกลุ่มที่เพิ่งวางสาย ใช่! เธอเคยทิ้งธรธัญญ์เพื่อไปคบกับเพื่อนสนิทของเขา จนทั้งสองแตกคอไม่มองหน้ากัน ทว่าตอนนี้คุณาธิปกลับไม่เอาอกเอาใจให้รู้สึกเหมือนเธอเป็นเจ้าหญิงเช่นเมื่อสามเดือนก่อนอีกแล้ว เพื่อนในแก๊งนางฟ้าทุกคนลงความเห็นตรงกันว่าเธอกำลังจะถูกเขี่ยทิ้งหลังขอคำปรึกษาถึงพฤติกรรมของนายใหญ่เจ้าของบริษัทนำเข้าและจัดจำหน่ายซุปเปอร์คาร์รายใหญ่ระดับประเทศที่เปลี่ยนไป
มากไปกว่านั้นคือข่าววงในจากสามีของเพื่อนสาวในกลุ่มบอกว่านอกจากโรงงานน้ำตาลกับนาราแกรนด์โฮเทล ธรธัญญ์เพิ่งเทคโอเวอร์โรงแรมใหญ่ที่ภูเก็ตมาเพิ่มอีกหนึ่ง ห้างสรรพสินค้าประจำจังหวัดก็อยู่ในระหว่างวางโครงสร้าง กิจการในมือเยอะขนาดนี้ ไม่รวยชาตินี้จะให้รวยชาติไหน เธอจึงกลับมาขอโอกาสจากคนรักเก่าแม้รู้ดีว่าหลังจากเลิกกับเธอแล้วเขามีแฟนใหม่ทันที ทว่าโชคดีที่ความรักของชายหนุ่มที่มีให้เธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ธรธัญญ์ถึงอนุญาตให้เธอเข้าพบกลางดึกในคืนที่เธอมาร่วมงานแต่งของเพื่อนที่จัดในโรงแรมของเขา และเพียงเธอบอกว่าคิดอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มก็พยักหน้ารับแบบไม่เสียเวลาคิดเลยสักนาที
“จงจิตต์ คุณธัญญ์อยู่หรือเปล่า”
เลขาฯสาวใหญ่หน้าห้องทำงานเจ้าของนาราแกรนด์โฮเทลเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอ่อนหวานที่ยืนค้ำศีรษะอยู่หน้าโต๊ะทำงาน จงจิตต์ยิ้มอ่อนให้ผู้มาเยือน ไม่ใช่คนอื่นไกล จะเรียกว่าคนคุ้นเคยก็ยังได้เมื่อเวนิสาเคยทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาฯของเธอมาก่อนหน้า เวนิสาในตอนนั้นกับตอนนี้ยังคงมีรูปร่างหน้าตางดงามสะดุดตาผู้พบเห็นไม่เปลี่ยนแปลง แต่ที่ไม่คงเดิมคงเป็นสัมมาคาราวะ เธออายุห้าสิบปีแล้วซ้ำยังเคยเป็นหัวหน้างาน ทว่าอดีตคนรักที่พยายามกลับมาเป็นปัจจุบันของธรธัญญ์กลับเรียกชื่อเธอเหมือนเป็นคนรุ่นเดียวกัน ซ้ำยังไร้หางเสียง
“อยู่ด้านในค่ะ นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ได้นัด แต่เป็นเลขาฯคุณธัญญ์มานาน คงทราบดีใช่ไหมคะว่าฉันมาหาคุณธัญญ์ได้ทุกเมื่อ”
“สักครู่นะคะ”
จงจิตต์ตอบกลับคำถามเชิงอวดบารมีของคนสวยจัดตรงหน้าด้วยการยกหูโทรศัพท์ต่อถึงคนที่นั่งทำงานอยู่ด้านในห้อง การกระทำของเลขาฯคนเก่งหักหน้าเวนิสาไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาคมหวานลุกวาว แต่เพราะเคยทำงานกับธรธัญญ์มาก่อนจึงรู้ว่าชายหนุ่มให้ความไว้วางใจเลขาฯแก่ๆคนนี้มากมายเพียงใด เวนิสาจึงได้แต่กัดฟันข่มกลั้นความไม่พอใจ
“เชิญด้านในค่ะ”
“เห็นไหมคะ ฉันบอกแล้วว่า...” เวนิสาส่งยิ้มสะใจให้จงจิตต์เมื่อธรธัญญ์อนุญาตให้เธอเข้าพบง่ายดาย
“ดิฉันฟังคำสั่งจากคุณธัญญ์เท่านั้นค่ะ”
เวนิสาสะบัดหน้าพรืดพลางกระแทกเท้าไปยังห้องทำงานของธรธัญญ์ก่อนที่ความอดทนจะหมดลงไปกับการหักหน้าครั้งที่สองของจงจิตต์จนเป้าหมายไม่สำเร็จ รอให้กลับมาครองตำแหน่งคนรักของธรธัญญ์ได้อีกครั้งก่อนเถอะ ซึ่งก็คงไม่นานนี้หรอก อีแก่นี่จะต้องพินอบพิเทาแทบเท้าเธอเท่านั้นหากอยากทำงานที่นี่ต่อไป ในขณะเดียวกัน คนถูกมาดหมายก็เงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนโต๊ะขึ้นมองตามทรวดทรงสะโอดสะองด้านหลังของเวนิสาด้วยแววตาที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูด คำเตือนจากผู้สูงวัยกว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งการปล่อยให้มนุษย์รู้จักเรียนรู้ด้วยตัวเองก็อาจดีกว่า
“ธัญญ์ขา”
“ครับ”
เวนิสายืนเอียงตัวอิงบานประตูก่อนยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานสีดำทะมึนเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมขานรับสั้นๆ ผิดหวังเล็กน้อยเพราะอุตส่าห์เสียเวลาแต่งตัวแต่งหน้าถึงสองชั่วโมงเพื่อให้งดงามไร้ที่ติแต่กลับไม่ได้รับคำชมใดๆกลับมาเลย คงเพราะบุคลิกของธรธัญญ์เย็นชาแบบนี้กระมัง ในช่วงที่คบหากันเธอถึงเผลอไผลไปกับความช่างเอาอกเอาใจของคุณาธิปที่ทำให้เธอตัวลอยไปกับคำหวาน อดคิดเปรียบเทียบกันไม่ได้ว่าหากตอนนี้บุรุษตรงหน้าคือคุณาธิป ชายหนุ่มจะรีบเดินมารับเธอถึงหน้าประตูพร้อมทักทายด้วยสรรพนามหวานหู ที่รักอย่างโน้น คนสวยของผมอย่างนี้ จนเธอยิ้มแก้มปริทุกครั้งที่เจอ
“จะเที่ยงแล้ว เวนิสมาชวนธัญญ์ไปทานข้าวค่ะ”
“ครับ”
“เมื่อวานเชฟที่ครัวญี่ปุ่นของธัญญ์บอกว่าวันนี้จะมีอูนิสดๆเข้ามา ธัญญ์รู้ไหมคะว่านั่นน่ะของโปรดเวนิสเลย”
คนโปรดอาหารญี่ปุ่นบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น อูนิหรือไข่หอยเม่นอันเป็นเมนูเด็ดในร้านอาหารญี่ปุ่นใช่ว่าจะหากินได้ง่ายๆ ยิ่งเป็นอูนินำเข้าจากญี่ปุ่นสดๆจากเม่นตัวผู้ยิ่งหายาก และสนนราคาต่อคำตั้งแต่หลักร้อยปลายๆไปยันหลักพัน มีเงินอย่างเดียวไม่ได้ แต่ต้องเป็นคนพิเศษมากด้วยถึงได้รับสิทธิ์นี้ และเธอคือคนพิเศษของเจ้าของนาราแกรนด์โฮเทล จึงได้รับสิทธ์นั้นทันที นี่แค่เริ่มต้น แต่จากนี้และตลอดไป เวนิสาคนนี้จะกลายเป็นผู้หญิงที่ทุกคนต้องอิจฉา
“เอาสิ แต่ขอผมเคลียร์งานอีกสิบนาที”
“ค่ะธัญญ์ งั้นเวนิสอ่านหนังสือรอตรงนี้นะคะ”
ใบหน้าที่แต้มเครื่องสำอางมาอย่างบรรจงจนงดงามเหมือนนางฟ้าเดินดินม่อยลงไปอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับความกระตือรือร้นจากธรธัญญ์อย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อลองหักลบกลบหนี้กับความรวยมหาศาลของชายหนุ่ม เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด เวนิสายิ้มกริ่มเมื่อลองจินตนาการถึงวันที่ต้องเปลี่ยนนามสกุลในบัตรประชาชนใหม่เป็นนางเวนิสา สิงหราชเดชากุล เพราะถึงตอนนั้น เงินกองโตที่จะได้รับในฐานะภรรยาของธรธัญญ์จะบันดาลความสุขอื่นๆมาทดแทนเอง และเพื่อฝันที่เป็นจริง ตอนนี้เธอก็แค่หมั่นทำตัวน่ารักๆให้ชายหนุ่มหลงหัวปักหัวปำเป็นอันพอ
*************************************************************************