ทวงรักนางซิน

 
ในเมื่อพูดดีๆแล้วน้องยังดื้อ พี่จะไม่ใจดีอีกต่อไป / Me : เช็ดน้ำลายแป๊บ
**********************************************
ตุ๊บ!
“อย่าขยับ!”
นอกจากไม่สำนึกว่าตัวเองกำลังลิดรอนอิสรภาพของเทพิมพ์ ธรธัญญ์ยังออกคำสั่งเสียงเหี้ยมหลังโยนร่างน้อยลงไปนอนเค้เก้อยู่บนเตียงนอนของตัวเองที่มีขนาดกว้างราวกับเตียงคู่ แต่กลับไม่เคยมีใครสักคนได้ขึ้นมานอนนอกจากร่างสูงของคนที่ยืนแผ่รังสีสังหารอยู่ข้างๆ ไม่ใช่แค่เตียง ลำพังบ้านหลังนี้ นอกจากแม่บ้าน ก็มีอีกไม่กี่ชีวิตที่ได้รับเกียรติให้เข้ามาเหยียบ ที่นี่ไม่ใช่ดินแดนลี้ลับ แต่ถ้าไม่ได้เป็นคนที่เจ้าของบ้านให้ใจ แม้แต่รั้วรอบนอกก็เข้าไม่ถึง ข้อมูลจากคนวงในเม้าท์ว่าหนึ่งในผู้ทรงเกียรติไม่มีชื่อของคนรักอย่างเวนิสา ทว่าวันนี้กลับมีชื่อของแฟนเก่าอย่างเทพิมพ์เข้ามาบันทึกเพิ่ม
“ถ้าเท้าแตะพื้น ฉันเอาเธอเละแน่”
“แต่พิมพ์อยากกลับบ้าน”
แม้ในอกจะระทึกครึกโครมด้วยความกลัว แต่เรียวปากจิ้มลิ้มก็เถียงออกไปเสียงสั่นเพื่อแสดงจุดยืนของตัวเอง ทว่าสองเท้าน้อยๆแกนนำหลักในการวิ่งหนีกลับหดคืนที่ ฟันซี่เล็กขบเม้มกลีบปาก น่าเจ็บใจนัก นี่ร่างกายของเธอแท้ๆแต่มันกลับเลือกจะปฏิบัติตามคำสั่งไร้เหตุผลของธรธัญญ์ ยืนยันว่าชายหนุ่มยังมีอำนาจเหนือจิตใจเธอไม่เคยเปลี่ยน เมื่อสองขามันไม่รักดี เทพิมพ์จึงทำได้แค่ขยับตัวนั่งให้ห่างจากคนหน้าเครียดมากที่สุด รวมทั้งจัดระเบียบร่างกายในท่านั่งกอดเข่าเตรียมรับมือหากชายหนุ่มจะจับขาดึงแขนเธอเป็นตัวประกันเหมือนเมื่อครู่ มั่นใจว่าอยู่ในระยะปลอดภัยพอสมควร เทพิมพ์จึงรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นเจรจากับเจ้าของเตียงที่กำลังนั่งด้วยสันติวิธี
“นี่ก็บ้าน”
“พิมพ์หมายถึงบ้านของพิมพ์”
“ต่อไปที่นี่จะเป็นบ้านของเธอ”
เจ้าของบ้านออกปากเองแบบนี้ ชัดเจนแล้วว่าชื่อของเทพิมพ์คงไม่ได้บันทึกแค่ในหมวดแขกผู้ทรงเกียรติ แต่แทนที่ว่าที่เจ้าของบ้านร่วมจะดีใจ เรียวปากสีเชอร์รี่กลับเม้มแน่นเมื่อได้ฟัง ดวงตาแดงก่ำตวัดขึ้นตัดพ้อด้วยเข้าใจไปอีกทาง เพียงแค่ต้องการเอาชนะ ธรธัญญ์ถึงกับต้องเอาบ้านมาหลอกล่อเธอเลยหรือ แสดงว่าในสายตาของเขา เธอก็แค่ผู้หญิงหิวเงินจนๆคนหนึ่งสินะ
“คุณธัญญ์ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“เธอนั่นแหละทำไมทำแบบนี้”
“พิมพ์ทำอะไร”
น้ำเสียงที่เคยอ่อนหวานห้วนขึ้นเล็กน้อยยามถูกเจ้าของหัวใจตีรวนกับทุกคำถามที่เธอต้องการความกระจ่าง ธรธัญญ์คงลืมไปกระมังว่าธรรมชาติสร้างมนุษย์ทุกคนให้มีต่อมโทสะและความอดทนในขีดจำกัด แล้วความอดทนของเธอก็กำลังจะหมดโควต้าลง เพราะนอกจากจะไม่ได้รับการไขข้อข้องใจ ในดวงตาสีเข้มที่มองมายังกล่าวโทษว่าเธอคือต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี่อีกหนึ่งข้อหา
“เธอออกไปกินข้าวกับไอ้พลธวัช แล้วเธอก็บอกว่าจะลืมฉัน” ซึ่งข้อหลังนี่แหละที่ทำเอาธรธัญญ์โกรธจนควันออกหู นึกอยากจับคนพูดมาบีบคอให้หายโมโหนัก
ดวงตากลมขยายกว้างอีกเท่าตัวเมื่อได้ยินคำกล่าวหาเสียงขุ่น แวบหนึ่งที่ใจมันฟูเพราะคล้ายธรธัญญ์กำลังหึงที่เธอใกล้ชิดผู้ชายคนอื่น ส่งผลให้ก้อนความไม่พอใจก่อนหน้าหลอมละลายจนหมด แต่เพียงแค่แวบเดียวเช่นกัน สมองอีกข้างก็ส่งข้อมูลตีกลับว่าสิ่งที่คิดไม่มีวันเป็นเรื่องจริง มันเตือนว่าอย่าลืมสิว่าผู้ชายตรงหน้ามีคนรักแล้ว แล้วเจ้าของก็เพิ่งโทร.มาฝากให้เธอเตือนธรธัญญ์ให้ซื้อถุงยางก่อนกลับบ้านเมื่อเช้านี้เอง จำสิเทพิมพ์ จดและจำให้ขึ้นใจว่าเจ้าของหัวใจของเขาชื่อเวนิสา ต่อให้พูดย้ำอีกพันครั้งก็ยังเป็นเวนิสา...ไม่ใช่เทพิมพ์!
“ก็เราเลิกกันแล้ว”
“หุบปาก!”
“คุณธัญญ์เป็นคนบอกเลิกพิมพ์เอง”
คงเป็นจริงอย่างที่ใครเคยบอกไว้ ตอนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ทรมานกว่าตอนร้องไห้ออกมาหลายเท่า เทพิมพ์เม้มริมฝีปากให้แน่นปกปิดอาการสั่นเทาอันเป็นผลมาจากการฝืนน้ำตาด้วยความยากลำบาก แล้วเบือนใบหน้าเศร้าหมองหนีไปอีกทางก่อนหยดน้ำใสๆจะทะลักทลายฟ้องความจริงว่าเธอไม่ได้เก่งอย่างปากที่กำลังโต้เถียง
“เงียบ!”
“ตอนนี้พิมพ์โสด พิมพ์จะคุยจะคบกับพี่พะ... อื้อ!”
ยิ่งห้ามกลับยิ่งกลายเป็นยุส่งให้เทพิมพ์ตีฝีปาก ซึ่งไม่แน่ใจว่าความจริงที่ขุดขึ้นมานั้นต้องการเตือนสติธรธัญญ์หรือตอกย้ำตัวเองให้ตัดใจได้เร็วขึ้นกันแน่ แต่ที่แน่นอนคือมันระคายหูเสียจนธรธัญญ์ไม่อาจทนรับฟังมันได้อีกแล้ว ก่อนที่ริมฝีปากน้อยๆจะหลุดชื่อของผู้ชายคนอื่นออกมา ร่างสูงก็กระโจนลงไปนั่งบนเตียง กักกันร่างเล็กไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งๆชนิดที่ดิ้นรนสุดแรงก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมือ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกทีดวงตากลมก็เบิกโพลงกับความกร้าวกระด้างในดวงตาคมที่เปล่งรังสีอันตรายในระยะประชิด สมองสั่งให้ถอยหนี แต่ก็สายเกินไป เมื่อเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นธรธัญญ์ได้มอบสัมผัสอุ่นร้อนทาบทับบริเวณเรียวปากอิ่มจนปลายจมูกของเขากับเธอเบียดชิดกัน หมายความว่าเธอกำลังถูก...จูบ!
“อื้อ คะ...คุณธัญญ์ ปล่อยพิมพ์เถอะนะคะ”
นานหลายนาทีกว่าที่เรียวปากร้อนจะยอมถอดถอนให้คนไม่ประสาได้พักหายใจ ทรวงอกของเทพิมพ์ขยับไหวรุนแรง ในขณะเดียวกันดวงตาตระหนกก็หาได้คลาดจากใบหน้าของธรธัญญ์ สองมือเล็กๆยกขึ้นยันใบหน้าคมไม่ให้ก้มลงมาซ้ำรอยเดิม จนสติสตังอันน้อยนิดกลับมาทำงาน เทพิมพ์จึงรวบรวมกำลังแล้วเปล่งเสียงห้ามการกระทำผิดครรลองครั้งนี้ ทว่าสิ้นสุดคำร้องขอ รอยยิ้มเยือกเย็นก็ปรากฏบนวงหน้าของธรธัญญ์ พร้อมแผ่รังสีอันตรายเสียจนหัวใจของเทพิมพ์ดำดิ่งลงก้นเหวลึก
แต่ไม่นานเรียวปากแดงก่ำก็ฉีกยิ้มหวาน ด้วยดีใจที่ธรธัญญ์ยอมปล่อยแขนที่โอบรัดเธอตามคำขอ ชายหนุ่มเป็นคนดีเหลือเกิน คิดไม่ผิดเลยที่เธอมอบหัวใจให้ทั้งดวง จากที่รักมากมายอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มพูนไปอีกร้อยเท่า ในดวงตากลมจึงอัดแน่นไปด้วยความเทิดทูนขณะมองผู้ชายตรงหน้า ทว่าไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ประกายยกย่องบูชากลับค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นงงงันเข้ามาแทนที่ ดวงหน้าเล็กๆเอียงคอมองตามมือใหญ่ คนใจดีของเธอปลดกระดุมเสื้อทำไมกัน หรือว่า...
“ปล่อยพิมพ์นะคุณธัญญ์ พิมพ์จะกลับบ้าน ปล่อย!”
เธอเข้าใจผิดไปเอง ธรธัญญ์หาใช่ใจดี แต่ชายหนุ่มยอมปล่อยชั่วคราวเพื่ออำนวยความสะดวกให้ตัวเอง เทพิมพ์จึงพยายามขอความเห็นใจ ทว่าสิ้นเสียงอ้อนวอน ธรธัญญ์ก็สนองคำขอนั้นด้วยการผลักร่างเล็กที่พยายามลุกหนีให้ลงไปนอนราบบนเตียงแล้วขยับร่างเปลือยท่อนบนคร่อมทับไม่ยอมให้เหยื่อหนีรอด ดวงตาราบเรียบจ้องมองคนใต้ร่างที่ดีดดิ้นเหมือนคนสติแตก รู้ดีว่ากำลังทำให้เทพิมพ์หวาดกลัว ถ้าเลือกได้ก็ไม่ได้อยากหักหาญน้ำใจหญิงสาวให้ชอกช้ำ เพียงแต่สถานการณ์มันบีบบังคับให้ต้องรีบกระชากเทพิมพ์กลับมาเป็นผู้หญิงของเขา ก่อนที่ไอ้พวกผู้ชายไม่รู้ที่ต่ำที่สูงมันจะเหิมเกริมไปมากกว่านี้
‘ผู้หญิงคนนี้ของกู!’
นึกถึงหน้าพวกมันแล้วหนวดกระตุก เขาไม่อยากเป็นฆาตกรฆ่าใคร พอๆกับไม่ชอบจะเห็นผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เทพิมพ์ในระยะสิบเมตร หากจับเทพิมพ์กลืนลงท้องซะ อำนาจในการถีบผู้ชายคนอื่นไม่ให้มาเกาะแกะกับหญิงสาวก็จะตกเป็นของเขาทันที ถึงไม่ใช่ตอนนี้ อย่างไรเทพิมพ์ก็หนีเงื้อมมือของเขาไม่พ้น ด้วยรู้แก่ใจตัวเองมาสักพักแล้วว่าหญิงสาวคือผู้หญิงที่อยากให้ยืนเคียงข้าง จะช้าหรือเร็วเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องเกิดขึ้น สรุปกับตัวเองอย่างนั้น ธรธัญญ์จึงโน้มใบหน้าลงจุมพิตเรียวปากสีกุหลาบ จูบซับความนุ่มนิ่มแผ่วๆ ซ้ำไปวนมาจนแขนขาเล็กๆหมดแรง คนตัวโตยิ้มเอ็นดูกับปฏิกิริยาของสาวน้อยใต้ร่าง เพราะนี่แค่เพียงเริ่มต้น เทพิมพ์ก็มีอาการแข้งขาอ่อนเสียแล้ว ไม่อยากนึกว่าหากไปถึงจุดสูงสุดของความสัมพันธ์ แล้วอาการของคนด้อยเดียงสาจะน่ารักน่าฟัดขนาดไหน
*********************************