ทวงรักนางซิน

หายไปนานนนนนนนน แต่พี่เค้ายังดุเหมือนเดิมเลยเนอะ
*******************************************
‘ตาย... ตาย... ตาย... วันนี้แม่งต้องมีคนตาย!’
เป็นคำเดียว คำเดียวเลยจริงๆที่วิ่งวนในสมองเขาตอนนี้นับตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวจากจงจิตต์ สันกรามขยับขึ้นลงนูนเด่นเมื่อเจ้าของขบมันแน่นครั้งแล้วครั้งเล่า นึกถึงแล้วก็แค้น แค้นแล้วก็อยากวาร์ปไปยืนในร้านซูชิแล้วกระชากคอเสื้อไอ้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมากระทืบให้เลือดชั่วของมันเลอะตีนเล่น พลธวัชมันถือดีอะไรถึงกล้าจัดฉากขอเทพิมพ์เป็นแฟน เขาทราบมาสักพักแล้วว่ามันแอบชอบหญิงสาว แต่ก็นึกไม่ถึงว่าหลังจากเขาเทียวรับเทียวส่งก่อประเด็นให้พนักงานทั้งโรงแรมพูดถึงแล้วมันยังจะกล้า แล้วมันจะรู้ว่าผลของความกล้าในเรื่องโง่ๆจะได้รับผลตอบแทนอย่างไร ดวงตาคู่คมแข็งกร้าว พลธวัชคงไม่เคยเฉียดใกล้ความตายสินะ เขาจะสงเคราะห์มันเองว่าอันตรายมันเป็นแบบไหน ร่างสูงที่อาบไล้ด้วยรังสีอำมหิตมืดดำกระแทกเท้าตึงตังตามอารมณ์กลับไปยังห้องทำงานเพื่อหยิบกุญแจรถ
“มาแล้วเหรอคะ ธัญญ์ขา”
แต่เพียงบานประตูเปิดกว้าง สองขาแข็งแรงกลับชะงักกึกอยู่แค่หน้าห้องทำงาน นั่นเพราะมีสาวงามในชุดเดรสสายเดี่ยวซาตินสีดำเงาวับขับผิวขาวเนียนผุดผ่องนอนเอนกายอยู่บนโซฟารับแขกบริเวณข้างห้องจนโนมเนื้อไร้บราห่อหุ้มอวดโชว์ความอวบอิ่มอยู่นอกเสื้อมาครึ่งค่อนเต้า เวนิสายันกายขึ้นนั่งตัวตรงพลางช้อนดวงตาคมหวานขึ้นสบตาธรธัญญ์ที่ยืนนิ่งราวถูกสะกดด้วยความงามของร่างอรชร ก่อนขยับเรียวขาสวยนั่งไขว่ห้างช้าๆ ช้าจนรอยแยกตรงชายกระโปรงเปิดเปลือย อวดผิวเนื้อแท้ตั้งแต่ข้อเท้าไล่ขึ้นไปยังขอบสะโพกอวบอิ่มคาดทับด้วยจีสตริงเส้นบางๆสีเดียวกับเดรสตัวสวย ร่างงามเคลื่อนไหวเชื่องช้าดุจภาพถูกปรับโหมดสโลว์อย่างที่ทราบดีว่าเมื่อทำเช่นนี้แล้ว ผู้ชายทุกคนจะต้องมาสยบอยู่แทบเท้า
“มาทำไม”
ตึ่งงงงง! แต่ทฤษฎีที่ว่าอาจมีความคลาดเคลื่อนเล็กน้อย ไม่เป็นไร เวนิสากะพริบตาถี่ๆ สะบัดหน้าไล่อาการชาหนึบจากคำถามที่เหมือนถูกตบ พลางปรับแววตาและเรียวปากเป็นแย้มยิ้มเหมือนเดิม จากนั้นจึงยกขาขึ้นสลับข้างไขว่ห้างช้าๆ ช้ามากจนดวงตาคมมองเห็นเนินเนื้ออวบอิ่มตรงช่องว่างระหว่างเรียวขาทั้งสองข้างชัดเจน
“ถามแบบนี้ เวนิสน้อยใจนะคะ”
“มีธุระอะไรหรือเปล่า”
ทว่าที่ตอบกลับมากลับน่าน้อยใจไม่น้อยไปกว่ากันสักนิด ธรธัญญ์ยังยืนค้างแค่หน้าประตู ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นมองนาฬิกาแล้วถอนหายใจให้อีกฝ่ายได้ยิน คนยิ่งรีบๆยังจะมาพิรี้พิไร น้ำเสียงที่เปล่งถามจึงเข้มห้วนตามอารมณ์ ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เวนิสาต้องฟังออกว่ามันสอดแทรกความรำคาญไว้เต็มเปี่ยม
“เวนิสคิดถึงธัญญ์ค่ะ”
“อืม”
เป็นอีกครั้งที่ปฏิกิริยาของธรธัญญ์ทำให้เวนิสาทำตัวไม่ถูก สมองที่ไม่ค่อยได้ถูกใช้งานพยายามคิดทบทวนแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด อืม... คำนี้ของธรธัญญ์มันหมายความว่าอย่างไรงั้นหรือ ทำไมรู้สึกตะหงิดๆ ทำไมหน้ามันชาๆ ทำไมรู้สึกว่าชายหนุ่มไม่ยินดียินร้ายกับร่างสวยที่กำลังเคลื่อนไหวยั่วยวนนี่เลย ไม่จริงหรอก ธรธัญญ์เคยลุ่มหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นมาแล้วนี่นา
“ธุระของคุณมีแค่นี้ใช่ไหม ผมรับรู้แล้ว ขอตัวนะ มีธุระสำคัญต้องไปจัดการ”
“ธุระนั่นสำคัญกว่าเวนิสอีกเหรอคะ”
นั่งเฉยคงอดรับประทาน เวนิสาจึงพาร่างสวยมาหาธรธัญญ์ถึงที่ สองแขนเรียวยาวโน้มลำคอแข็งแรงให้ก้มลงต่ำใกล้ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงเลือดนกที่ขยับถามเสียงอ่อนหวาน ก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วจุมพิตแก้มสากแผ่วเบา นัยน์ตาคู่สวยก็เปล่งประกายยวนยั่วไม่แพ้น้ำเสียง ในขณะที่อกนุ่มหยุ่นก็พยายามบดเบียดกับอกกว้างตั้งใจยั่วเย้าราคะจากร่างกำยำให้ลุกฮือ ไม่ว่าธรธัญญ์จะเล่นตัวอย่างไร แต่ในวันนี้เธอจะต้องลากชายหนุ่มกลับมาเป็นทาสสวาทของเธอเหมือนเดิมให้ได้
“ครับ”
ทว่าเป็นอีกครั้งที่ถูกความเย็นชาจากธรธัญญ์ตบฉาดใหญ่เข้าที่ใบหน้า สองมือที่พยายามลวนลามเนื้อตัวอัดแน่นด้วยมัดกล้ามชะงักงันกับคำตอบไร้เยื่อใยนั้น ธรธัญญ์ตอบรับด้วยถ้อยคำสุภาพแต่ความหมายไม่ต่างจากคำหยาบคาย แค้นชะมัดที่ถูกแฟนหนุ่มหักหน้าไม่รู้กี่รอบ หากเป็นเวลาปกติ คนสวยระดับเธอจะไม่ยอมลดตัวมาง้องอนผู้ชายเฮงซวยแบบนี้แน่
“หน้าที่ของคุณคือดึงคุณธัญญ์ให้อยู่กับคุณนานที่สุด”
แต่ในเมื่อวันนี้มีเหตุจำเป็นให้เธอต้องเหนี่ยวรั้งชายหนุ่มไว้กับตัว เวนิสาจึงต้องกัดฟันทำเป็นไม่สนใจ
“แต่เวนิสเหงานี่คะ ธัญญ์อยู่กับเวนิสนะ นะคะ”
บดเบียดไปมา สายเสื้อข้างหนึ่งของเวนิสาก็ร่วงลงมากองที่ต้นแขนจนอกขาวๆโผล่พ้นตัวเสื้อมาครึ่งเต้า แต่นอกจากไม่ใส่ใจจะดึงมันกลับที่ หญิงสาวกลับยิ่งพยายามเบียดเนื้อตัวเกือบเปลือยกับร่างสูง มือนุ่มลากเลื้อยจากไหล่กว้างลงไปยังกลางกาย ปลายนิ้วคลำหาซิปกางเกงแล้วรูดมันลง ถูกผู้หญิงสวยจัดปล้ำเอาขนาดนี้ ถ้าไม่รีบจับเธอเขมือบ แสดงว่าธรธัญญ์ตายด้าน แต่เธอมั่นใจว่าสัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้กางเกงสแล็กยังให้ความสุขเธอได้เหมือนเดิม
“ปล่อย”
“ธัญญ์ขา อย่าใจร้ายกับเวนิสเลยนะคะ เวนิสอยาก...”
“บอกว่าให้ปล่อย!”
พอพูดด้วยดีๆกลับเหมือนสีซอให้ควายฟัง หงุดหงิดที่ต้องมาเสียเวลากับคนพูดไม่รู้เรื่อง สุดท้ายธรธัญญ์ก็ตบะแตกกระจาย ชายหนุ่มเค้นเสียงเหี้ยมๆตะคอกสั่งเวนิสา พร้อมสะบัดร่างเพรียวที่พันแข้งพันขาไม่เลิกออกห่างอย่างคนหวงเนื้อหวงตัว เกือบโผนเข้าหาร่างสูงอีกครั้งตามแผนแล้วเชียว ทว่าดวงตาอำมหิตที่จ้องมองดั่งจะกินหัวเบรกจริตมารยาร้อยเล่มเกวียนของเวนิสาได้ชะงัด หนาวเยือกกับนัยน์ตาสีดำสนิทที่อัดแน่นด้วยความเดือดดาลจนใจฝ่อ สัญชาตญาณตะโกนสั่งให้เว้นช่องว่างจากร่างสูงที่มีควันสีดำพวยพุ่งตามเนื้อตัวหากอยากมีชีวิตรอด มันคือสัญญาณอันตราย สองเท้าสั่นๆจึงก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
“มาทางไหน ก็กลับไปทางนั้น แล้วไม่ต้องกลับมาอีก ไม่ว่าสถานะอะไรก็ตาม!”
เจ้าของร่างเพรียวยืนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกเจ้าของสถานที่ชี้หน้าไล่ไม่ไว้หน้า บรรยากาศในห้องทำงานของธรธัญญ์วังเวงและอันตรายราวกับพื้นที่บริเวณนี้มีระเบิดเวลาฝังเอาไว้ คนถูกไล่กลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอพลางมองหาทางออกเลิ่กลั่กๆเพราะไม่คุ้นกับธรธัญญ์ในเวอร์ชั่นนี้เลย แค่จะหายใจแรงยังไม่กล้า ขืนหน้าด้านอยู่ต่อคงถูกระเบิดเล่นงานจนร่างเละไม่เหลือซาก จึงไม่ต้องรอให้โดนไล่ซ้ำเป็นรอบที่สอง เวนิสารีบหยิบกระเป๋าที่แอบติดกล้องซ่อนไว้ตรงโซฟาแล้ววิ่งกระหืดกระหอบหนีไปจากพื้นที่อันตรายเอาตัวรอดไม่เหลียวหลัง
“ฮึ่ย!”
อกกว้างกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรงตามอารมณ์ ดวงตาแข็งกร้าวมองตามแผ่นหลังขาวเนียนจนลับตา ธรธัญญ์จึงระบายลมหายใจหนักๆด้วยความโล่งอกที่รอดพ้นจากการเป็นฆาตกรมาได้หวุดหวิด ใช้เวลาอีกร่วมๆห้านาทีพายุอารมณ์จึงคลายลง พร้อมสำหรับไปลากตัวเทพิมพ์กลับบ้าน แต่เพียงก้าวแรก กลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ชายหนุ่มก้มหน้าลงมองต่ำ เป็นซิปกางเกงที่ถูกรูดลงสุดทางจนเห็นชั้นในสีขาวสะอาดด้านใน ใบหน้าคมส่ายเบาๆด้วยความระอา ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่เคยวางตัวสูงส่งดุจนางพญาหงส์จะทำเรื่องงามหน้าแบบนี้ได้ ทว่าเมื่อจัดการกางเกงเรียบร้อยเตรียมพร้อมออกไปข้างนอก คิ้วเข้มกลับต้องขมวดมุ่นแล้วก้มหน้าสำรวจหว่างขาตัวเองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ น่าแปลกน้อยที่ไหนที่สัตว์ร้ายใต้กางเกงยังนอนสงบนิ่งทั้งที่เมื่อครู่ถูกปลุกเร้าเอาเป็นเอาตายจากผู้เชี่ยวชาญ แต่จะเพราะอะไรก็ช่างแม่งก่อนเถอะ ตอนนี้มีอีกเรื่องที่โคตรสำคัญกว่าให้เร่งจัดการ
“ถ้าเธอรับรักมัน ฉันเอาเธอตายแน่ หนูพิมพ์!”
..................................................................................................................................................................
...แวะคุยกันค่า...
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่หายหน้าไปนานนะคะ ขอโทษจากใจจริงๆ มันเป็นช่วงที่ภัคไม่ค่อยมีกะใจจะเขียนสักเท่าไร เขียนๆหยุดๆ เขียนแล้วก็ลบ วนลูปอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย แต่ก็คิดแหละว่ายังไงต้องเขียนให้จบเรื่อง
แล้ววันนี้ก็มาถึง ตอนนี้สามารถรับปากได้แล้วว่าจะลงเนื้อหาให้อ่านได้ต่อเนื่องตามโควต้า เพราะเขียนจบแล้ว จุดพลุ!
ที่สำคัญคือผ่านแล้ว ใช่ค่ะ! ทวงรักนางซินผ่านการพิจารณาจากสนพ.ไลต์ออฟเลิฟ แล้วค่ะ
ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนการแก้ไขเนื้อหานิดหน่อย ภัคกำลังเร่งอยู่
คาดว่าอีกไม่นานคงได้เห็นคุณธัญญ์กับหนูพิมพ์บนปกนิยายไลต์ออฟเลิฟว่าจะสวยหล่อขนาดไหน
วอนแม่ยกโปรดเอ็นดู
และที่ลืมไม่ได้คือแฟนคลับที่น่ารักที่คอยถามไถ่ตามงาน ขอบคุณมากนะคะที่ยังคิดถึงกัน แม้เวลาตามจะไม่ได้ดั่งใจเพราะภัคเขียนไม่จบสักที แต่ก็ยังรอไม่ทิ้งกัน ขอบคุณจริงๆค่ะ