ทวงรักนางซิน

สวัสดีค่ะ นี่คุณจงเอง รับกาแฟสักแก้วไหมคะ?

**************************************************

“ขอบคุณมากคุณจง”

คู่สนทนาวางสายไปแล้วร่วมนาที แต่โทรศัพท์ราคาแพงลิบลิ่วของธรธัญญ์ยังถูกกำไว้แน่น มือกำโทรศัพท์ ตาก็จ้องมองบ้านหลังกะทัดรัดสีมอซอตรงหน้าไม่กะพริบ ก็เพราะมันเหลือแต่บ้านให้มอง ส่วนเจ้าของบ้านที่อยากมองดันแล่นไปอยู่ที่นาราแกรนด์โฮเทลตั้งแต่เช้าตรู่ ธรธัญญ์หลับตาลงระงับโทสะที่ช่วงนี้มาเยี่ยมเยือนตัวเขาบ่อยเหลือเกิน แล้วสาเหตุแห่งโทสะเหล่านั้นก็คือเทพิมพ์คนเดิม เพิ่มเติมคือชักจะอัพเลเวลความน่าฟาดขึ้นทุกวัน เมื่อวานเทพิมพ์บอกว่าตลอดสัปดาห์นี้เข้างานกะบ่าย เขาก็พาบีเอ็มคู่ใจมารับหญิงสาวไปทำงานอย่างที่พยายามทำให้มันเป็นกิจวัตรของหญิงสาวเหมือนหลายวันก่อนหน้านี้ ทว่ากลับมาเจอเพียงประตูบ้านปิดสนิทถูกคล้องด้วยแม่กุญแจอันโตบ่งบอกว่าด้านในไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ฮึ่ย! ถ้ารู้ว่าตื่นมาแล้วเทพิมพ์จะฤทธิ์เยอะแบบนี้ เมื่อคืนเขาไม่ยอมกลับบ้านแน่!

“พิมพ์อยู่ไหน!”

“กลับบ้านแล้วครับ”

“ใครอนุญาต!”

“ผมเห็นว่าน้องมือเจ็บ หยิบจับอะไรไม่ได้ เลยโทร.ตามเม็ดทรายให้มารับครับ”

แววตาของคนขับรถมารับเก้อเยือกเย็นจนน่ากลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนเขาไปรับเทพิมพ์ที่ห้องพยาบาลแล้วเจอแต่ห้องว่างเปล่า ‘เสือก’ เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นในสมองและอธิบายความรู้สึกในตอนนั้นได้ตรงใจที่สุด ธรธัญญ์กัดจนฟันในปากจะแหลกเป็นผงอยู่แล้วเมื่อรู้สึกได้ว่าไอ้คนยืนกุมมือไว้ที่หน้าขาดูนอบน้อมตรงหน้าแกล้งตีหน้าซื่อ ทั้งที่ความจริงมันกำลังชวนเขาเปิดสงคราม แต่เพราะถือเป็นอำนาจตัดสินใจของมันและเทพิมพ์ก็เจ็บจริงตามที่อ้าง เขาจึงจำเป็นต้องข่มใจ โชคดีที่พลธวัชไม่ได้สาระแนไปส่งด้วยตัวเอง อารมณ์อยากฆ่าพนักงานใต้บัญชาจึงทุเลา เพื่อความมั่นคงในหน้าที่การงานมันควรจบแค่ตรงนั้น แต่ดูเหมือนว่าพลธวัชอยากลองเสี่ยงเป็นคนตกงานเพื่อเพิ่มอรรถรสให้ชีวิต เมื่อครู่เขาให้จงจิตต์ลองเช็คดูแล้ว จึงทราบว่ามีการเปลี่ยนแปลงตารางงานของเทพิมพ์จากกะบ่ายไปอยู่กะเช้า กะทันหันชนิดที่เลขาฯคนเก่งของเขายังนึกไม่ถึง

‘ฮึ่ย! ไปไหนไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้มันน่าฟาดให้นั่งไม่ได้จริงๆ’

ถ้าจะมีสักคนที่ต้องรับผิดชอบที่ทำให้เขาหัวร้อนแต่หัววัน นอกจากศัตรูตัวฉกาจอย่างพลธวัช ก็คงหนีไม่พ้นเทพิมพ์นั่นแหละ เมื่อคืนก็ทีหนึ่งแล้วนะที่ดื้อเงียบจนน่าตี ปากก็มี โทรศัพท์ก็รู้เบอร์ จะโทร.มาบอกเขาสักนิดก็ไม่ได้ แม่ตัวดีต้องรู้สิว่าทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหญิงสาว ไม่ว่าเรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องคอขาดบาดตายมันเกี่ยวพันกับเขาด้วยเหมือนกัน ไม่น่าเลย เมื่อคืนเขาไม่น่าปอดแหกแล้วแจ้นกลับไปนอนที่บ้านตัวเองเลย เพราะกลัวตัวเองจะอดกลั้นต่อความเย้ายวนของกายสาวนุ่มนิ่มที่เขาถือวิสาสะขึ้นไปนอนกอดไว้ในอ้อมแขนนั่นไม่ไหว แล้วเผลอลักหลับคนนอนขี้เซาแท้ๆ ถึงทำให้เขาเปิดโอกาสให้พลธวัชมีจังหวะแก้เกมส์ การคลาดกับเทพิมพ์วันนี้ทำให้เขาเสียหน้าชะมัด รู้สึกเหมือนเป็นคนแพ้บอกไม่ถูก!

‘ฮึ! คิดจะแยกพิมพ์จากกู ตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบชาติมึงก็ไม่สมหวัง ไอ้สิ้นคิด!’

แต่เขาจะไม่มีวันแพ้เพราะสุดท้ายเทพิมพ์ก็ต้องเป็นของเขาอยู่ดี ความจริงข้อนี้ทำให้อะดรีนาลีนที่พลุ่งพล่านในร่างกายสูงค่อยๆทุเลาลง ยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าบ้านตัวก่อกวนอารมณ์อยู่ครู่ใหญ่จนแน่ใจว่าอารมณ์ในตอนนี้พร้อมขับรถ ธรธัญญ์จึงเดินทางกลับมายังโรงแรม แต่ถึงอารมณ์จะเย็นลง มันก็แค่นิดเดียว สภาพจิตใจโดยรวมยังตึงเครียดอยู่มาก การกลับมาด้วยใบหน้าถมึงทึงผิดกับตอนออกไปลิบลับ ทำให้ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าสู้หน้าชายหนุ่มเลยสักคน ยกเว้นคนเดียวที่ไม่เคยหวาดหวั่นกับความเกรี้ยวกราดทุกระดับของเจ้านายหน้าเข้ม เลขาฯคู่บุญยกกาแฟตามเข้ามาเสิร์ฟทันทีที่ร่างสูงของธรธัญญ์หายเข้าไปในห้องทำงาน

“กาแฟค่ะคุณธัญญ์”

“ฝีมือตก”

จงจิตต์ยังคงยืนอยู่กับที่พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าแม้จะถูกเจ้านายเหนือหัวตำหนิเรื่องรสชาติกาแฟ ที่ยังยิ้มอยู่ได้มิใช่ถือดีว่าเป็นเลขาฯคนโปรด แต่เป็นเพราะอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กว้างๆของธรธัญญ์มานานจนเข้าใจ ว่าในยามอารมณ์ไม่ดีเหมือนหน้าตา ระบบภายในร่างกายของคนขี้หงุดหงิดก็จะแปรปรวน แม้แต่ตุ่มรับรสที่ปลายลิ้นก็ยังพลอยพานพาโล ไม่อย่างนั้นกาแฟสูตรเดิมที่ชงให้ธรธัญญ์ดื่มมาเป็นสิบปีคงไม่โดนบ่นว่าไม่อร่อยเอาวันนี้

“เกรงว่าจะต้องทนดื่มไปก่อนนะคะ วันนี้งานกองเต็มโต๊ะ คุณจงไม่มีเวลาชงให้ใหม่หรอกค่ะ”

เพราะต่อให้เธอชงมาใหม่อีกสิบแก้ว ก็คงไม่อร่อยอยู่ดี ยกเว้นว่า...

“ไปตามพิมพ์มาช่วยสิ”

อาการยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วขยับขาแว่นอันใหญ่ขึ้นลงพลางหรี่ตาจ้องมาคล้ายกำลังถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองมองหาพิรุธนั้นทำให้ธรธัญญ์ต้องรีบขยับตัวนั่งหลังตรง กระแอมกระไอหาเส้นเสียงอีกเล็กน้อยแล้วอธิบาย ขยายเหตุผลของคำแนะนำเมื่อครู่ให้กระจ่างว่าไม่ได้มีนอกมีในใดๆทั้งสิ้น นอกจากเห็นว่าพนักงานที่มือพิการชั่วคราว แล้วยังดื้อมาทำงาน ไม่ยอมนอนพักอยู่บ้านน่ะไม่ควรไปยืนเกะกะเพื่อนๆที่ห้องจัดเลี้ยง จะยกโต๊ะ หรือเช็ดจานชามก็ทำไม่ได้ อยู่ไปก็กินแรงให้คนอื่นหมั่นไส้เปล่าๆ ถ้าไปลากมาอยู่ที่นี่ ก็ยังพอได้แบ่งเบาภาระของจงจิตต์ มีประโยชน์กว่ากันตั้งเยอะ

“ก็เห็นว่ามือเจ็บอยู่ ทำอะไรไม่ค่อยได้ อย่างน้อยเอามาช่วยคุณจงชงกาแฟนี่ใหม่ก็ยังดี”

“เหตุผลฟังขึ้นค่ะ แต่ถ้าหนูพิมพ์ไม่อยากมาล่ะคะ”

“ไม่ได้ให้ถามความสมัครใจนี่”

“แล้วถ้าหัวหน้าของหนูพิมพ์ไม่อนุญาตล่ะคะ”

“บอกไปว่าคนจ่ายเงินเดือนมันสั่ง ถ้าข้องใจก็ให้มันมาเคลียร์”

พลธวัชใช้ตำแหน่งหัวหน้างานดึงเทพิมพ์อยู่ใกล้ชิดได้ ทำไมเขาจะใช้อำนาจเงินกระชากเทพิมพ์กลับคืนบ้างไม่ได้ ไอ้สิ้นคิดนั่นจะได้สำเนียกว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้กุมชัยชนะของสงครามนี้

“ถ้าใช้เหตุผลนี้ คุณจงคิดว่าคงไม่มีใครกล้าข้องใจ สำหรับกาแฟแก้วใหม่ รอสักครู่แล้วกันนะคะ”

เจ้าของโรงแรมกร่างถึงเพียงนี้ ต่อให้ผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงไม่เห็นด้วย พลธวัชก็คงทำได้แค่กัดฟันจนป่นแล้วฝืนพยักหน้ารับคำสั่ง เป็นอันว่าธรธัญญ์จะได้ดื่มกาแฟแก้วใหม่ที่รสชาติถูกปากไหมไม่รู้ แต่ที่รู้คือคนชงน่ะถูกใจคนดื่มแน่นอน หลักฐานชัดเจนตั้งแต่ได้ข้อสรุปแน่ชัดว่าเลขาฯคู่ใจจะลงไปตามเทพิมพ์มาช่วยงานตามคำแนะนำ แม้คนชงหน้าใสยังไม่ทันปรากฏตัว แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้ใบหน้าคมเข้มคลายความบึ้งตึงลงได้ เจ้านายที่เคารพรักกำลังใช้อำนาจในทางมิชอบเห็นๆ ทว่าจงจิตต์ก็ทำได้แค่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนหยิบกาแฟผู้น่าสงสารออกไปจากห้องทำงานโอ่อ่า

“คนหรือหอยทากวะ เดินช้าชะมัด!”

ธรธัญญ์ค่อนแคะคนที่ให้ไปตามด้วยความหงุดหงิดหลังชะโงกหน้ามองประตูแล้วก็เห็นว่ามันปิดสนิทเหมือนเดิม ห้านาทีกว่าแล้วนะที่จงจิตต์หายไป ทำไมถึงใช้เวลานานเกินความจำเป็นสำหรับงานง่ายๆแบบนี้ คนหงุดหงิดกรอกตามองบนกับความไม่ได้ดั่งใจ โดยที่ธรธัญญ์คงลืมนึกไปว่านาราแกรนด์โฮเทลน่ะมีพื้นที่กว้างเสียจนเดินทั้งวันก็ยังไม่รอบ จังหวะที่มือใหญ่กำลังจะคว้านาฬิกาตั้งโต๊ะขึ้นมาจับเวลาเพื่อหาตัวเลขเหมาะๆสำหรับหักเงินเดือนคุณจงจิตต์ เจ้ามือใจร้ายข้างนั้นกลับรีบคว้าแฟ้มอะไรไม่รู้ที่วางอยู่บนโต๊ะมากางออกทันทีที่ได้ยินเสียงลูกบิดประตูถูกหมุน เป็นจงจิตต์ที่กลับเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าธรธัญญ์ที่กำลังคร่ำเคร่งกับการอ่านเอกสารบนโต๊ะ และครั้งนี้หางตาคมก็เห็นว่ามีผู้ช่วยตัวเล็กๆประคองถาดใส่กาแฟเดินก้มหน้าก้มตาตามหลังมาด้วย ในเมื่องานสำเร็จ เอาเป็นว่าเรื่องมาช้า เขาจะใจดียกโทษไม่หักเงินเดือนก็แล้วกัน

“หนูพิมพ์ เสิร์ฟกาแฟให้คุณธัญญ์สิจ๊ะ”

“กาแฟค่ะ”

“อืม วันหลังเอารสชาติแบบนี้นะคุณจง แก้วแรกขมไป”

ธรธัญญ์เหลือบหางตาขึ้นมองเด็กเสิร์ฟกาแฟนิดก่อนพยักหน้าอนุญาตให้เทพิมพ์วางมันลงบนโต๊ะ ประกายในดวงตาคู่คมฉายแววพึงพอใจชัดเจนยามได้ลิ้มรสชาติกาแฟแก้วใหม่ กาแฟอร่อยพลอยทำให้คนดื่มอารมณ์ดีสินะ ใบหน้าคมเข้มจึงไม่เหลือร่องรอยความหงุดหงิดให้เห็นเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เห็นแล้วจงจิตต์ก็ยิ้มอ่อน คนประคองเข้ามาก็พลอยโล่งใจไปด้วย ดีใจที่คุณเลขาฯไม่โดนดุ เพราะก่อนเข้ามาจงจิตต์เล่าให้ฟังว่าเพิ่งถูกธรธัญญ์ตำหนิในรอบหลายปี

“รับทราบค่ะ เอ๊ะ! หนูพิมพ์ ปากไปโดนอะไรมา ทำไมมันแดงแบบนั้น แก้มด้วย เปลี่ยนเครื่องสำอางเหรอจ๊ะ”

“เปล่าค่ะ พิมพ์ไม่ได้แต่งหน้า”

ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายหวือจนผมกระจาย ขณะที่เรียวปากสีแดงสดรีบตอบคุณจงจิตต์ที่ตรงเข้ามาลูบไล้ริมฝีฝากกับแก้มที่สีแดงก่ำผิดปกติด้วยความเป็นห่วง ก่อนดวงตากลมจะแอบเหลือบมองคนนั่งหลังโต๊ะทำงาน เห็นธรธัญญ์หรี่ตามองมาก็รีบก้มหน้างุด กลัวชายหนุ่มจะเข้าใจผิดว่าเธอกล้าขัดคำสั่งของเขาเมื่อคืนที่สั่งเสียงเหี้ยมว่าห้ามเธอแต่งหน้า ถ้าไม่นับรวมครีมกันแดดกับแป้งฝุ่น ก็เท่ากับเธอหน้าสดมาทำงาน ถ้าธรธัญญ์อยากให้สดกว่านี้ก็ต้องปลาในตลาดแล้วล่ะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตื่นมาเช้านี้ปากกับแก้มเธอถึงได้แดงก่ำนัก พยายามเอาน้ำล้างหลายรอบจนแสบไปหมดก็ยังไม่หาย

“งั้นคงเป็นเพราะช่วงนี้อากาศเย็น หนูพิมพ์ก็ปิดบ้านให้ดีๆนะจ๊ะ ล็อกให้แน่น เดี๋ยวจะ...เป็นหวัด”

“ค่ะคุณจง”

เห็นเทพิมพ์รับคำหน้าซื่อตาใสแจ๋ว มืออุ่นของจงจิตต์ก็อดจะลูบหน้าลูบตาของหญิงสาวด้วยความเอ็นดูไม่ได้ แม่คุณเอ๊ยแม่คุณของคุณจง เพราะไร้เดียงสาขนาดนี้ไง ถึงไม่รู้ว่าที่ปากที่แก้มมันเห็นชัดว่าแดงตั้งแต่ร้อยเมตรน่ะเพราะถูกริมฝีปากของคนหื่นรังแกเอาอย่างไร้ความปราณี จงจิตต์เหลือบตามองตัวต้นเหตุแล้วก็นึกมันเขี้ยว ถ้าธรธัญญ์เป็นลูกเป็นหลานเธอล่ะก็จะหยิกให้เนื้อขาดเชียว เพราะแทนที่จะสำนึกผิดบ้างที่ทำตัวเยี่ยงโจรบุกเข้าไปลวนลามสาวจนปากแก้มช้ำ ชายหนุ่มกลับยักคิ้วกวนๆใส่ตาเธอ พลางเกลี่ยปลายนิ้วกับจมูกโด่งสลับกับริมฝีปากบางเฉียบด้วยความภาคภูมิใจ จะหาความสลดสักนิดก็ไม่มี นัยน์ตากรุ้มกริ่มที่มองเทพิมพ์ตอนนี้ทำให้คิดดีไม่ได้เลย คนหนึ่งก็เจ้าเล่ห์ อีกคนก็แสนซื่อ หรือเธอควรจะบอกเทพิมพ์ไปตรงๆนะ ว่าที่เตือนให้ล็อกบ้านแน่นๆน่ะเป็นเพราะกลัวหญิงสาวจะโดนลักหลับหาใช่ไข้หวัด

“หนูพิมพ์เอาถาดไปเก็บที่เดิมได้เลยจ้ะ”

เกรงว่าให้อยู่นานกว่านี้อีกนิดแล้วเทพิมพ์จะถูกดวงตาแพรวพราวของธรธัญญ์แทะโลมจนเนื้อตัวเล็กๆน่าขโมยกลับบ้านนี่ละลาย จงจิตต์จึงหาทางรอดให้ผู้ช่วยคนใหม่ แล้วเทพิมพ์ก็ช่างว่าง่ายถูกใจจงจิตต์นัก ร่างเล็กเดินเอาถาดกลับไปเก็บตามคำสั่ง เพราะเข้าใจดีว่าทั้งคงมีเรื่องงานต้องคุยกันเป็นการส่วนตัว โดยมีสายตาของเจ้านายกับลูกน้องมองตามแผ่นหลังบอบบางจนลับสายตา ผิดกันที่คนหนึ่งมองด้วยความเอื้อเอ็นดู แต่อีกคนกลับมีแต่ความหวงแหนในดวงตา

“เดี๋ยวให้พิมพ์เป็นเด็กเดินเอกสารก็ได้ จะได้ไม่เหนื่อยคุณจงเดินเข้าเดินออก”

“ตามนั้นค่ะ” จงจิตต์น้อมรับคำสั่งด้วยความยินดี ธรธัญญ์หวังดีแหละ ดูออก!

“ระวังมือหนูพิมพ์ของคุณจงด้วย แผลยังใหม่ อย่าเพิ่งให้ทำงานหนัก”

“สัญญาว่าจะดูแลด้วยชีวิตค่ะ เอ่อ คุณธัญญ์คะ กาแฟแก้วนี้...”

“อร่อยมาก”

เอ่ยชมด้วยรอยยิ้มแล้วก็จิบกาแฟที่ถือค้างไว้ไม่ยอมวางอีกครั้ง ตอกย้ำว่ารสชาติของมันช่างถูกปากเหลือเกิน

“คุณจงจะบอกว่า มันคือแก้วเดียวกับที่คุณจงเอามาให้ตอนแรกนั่นแหละค่ะ พอดีหนูพิมพ์หยิบมาผิด งานเยอะมาก คุณจงขออนุญาตออกไปเคลียร์ก่อนนะคะ”

“จง จิตต์!” เชือดคอเลขาฯตัวเองได้ไหมวะ ในฐานะทำให้เจ้านายดูแย่ก็ได้

ความจริงที่ได้รับทำเอากาแฟแทบพุ่งออกทางจมูก แก้วในมือสั่นระริกๆ จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ จะว่าเคืองก็ไม่เชิง ธรธัญญ์หลับตาลงพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามทบทวนอาการหน้าชาที่ไม่คุ้นเคย สุดท้ายก็หลุดขำพรืดกับความแสบของคุณจงจิตต์ ชักไม่เชื่อแล้วว่าเป็นความผิดของเทพิมพ์ที่หยิบกาแฟมาผิดแก้ว ต้องเป็นความตั้งใจของเลขาฯตัวร้ายแน่ แล้วเขาก็ดันพลาดตกหลุมพราง ปล่อยไก่ไปยกเล้า ดวงตาคู่คมมองแก้วกาแฟสลับกับบานประตูที่ปิดสนิทแล้วส่ายหน้า ทำงานร่วมกันมาเป็นสิบปี เพิ่งจะหาข้อเสียของเลขาฯคู่ใจเจอก็วันนี้ จงจิตต์รู้ใจเขามากเกินไป รู้ด้วยว่าการเปลี่ยนคนเสิร์ฟจะทำให้กาแฟแก้วเดิมอร่อยขึ้นทันตา ว่าแล้วคนปล่อยไก่ก็ยิ้มให้แก้วกาแฟแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด อร่อยจริงๆ

**************************************************************