ทวงรักนางซิน

ไหนคะยายมอมแมม หาไม่เห็นเจอ

*************************************************

แต่อาจเพราะเช้าเกินไปสมองยังไม่แล่น คิดงานไม่ออก ธรธัญญ์จึงถือโอกาสเดินทอดน่องสำรวจภายในโรงแรมไปเรื่อยเปื่อยก่อนมาหยุดยืนอยู่หลังเสาโรมันต้นใหญ่ใกล้กับบันไดเลื่อนบริเวณชั้นหนึ่ง ซึ่งมองถัดลงไปที่ชั้นใต้ดินจะเห็นพนักงานกำลังตระเตรียมข้าวของที่ใช้ในงานวุ่นวาย เป็นงานหมั้นและยกน้ำชาตามธรรมเนียมของคนจีน ตามเวลาในตารางแจ้งไว้ว่างานเริ่มตอนเจ็ดโมงครึ่ง และเทพิมพ์ก็ได้รับหน้าที่ให้เป็นพนักงานต้อนรับคอยเชิญแขกเข้างาน หญิงสาวจึงต้องมาเข้างานแต่เช้า ทว่ายืนกอดอกพิงเสาอยู่ร่วมๆห้านาทีก็ยังไม่เห็นว่าเทพิมพ์ทำอะไรอยู่ตรงไหน

‘นั่นยายมอมแมมตัวจริงหรือเปล่า’

ถึงกับต้องเขม่นตามองซ้ำๆหลายรอบว่าผู้หญิงตัวบางๆในชุดกี่เผ้าสีแดงยาวคลุมเข่าที่เดินหอบพานสำหรับใส่ของชำร่วยออกมาจากห้องจัดเก็บอุปกรณ์คือผู้หญิงคนเดียวกับที่เขารับติดรถมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มหัศจรรย์มากที่กี่เผ้าตัวเดียวสามารถเปลี่ยนเด็กน้อยให้กลายเป็นสาวสะพรั่งเพียงแค่สวมใส่ คงเป็นเพราะชุดตัดเย็บเข้ารูป ถึงเทพิมพ์จะตัวเล็ก แต่ส่วนเว้าส่วนโค้งที่รับกันกับความบอบบางนั่นก็ดึงดูดสายตาได้ไม่เลว มุมปากได้รูปหยักยิ้มบางเบา เพิ่งประจักษ์แก่สายตาว่าอดีตแฟนของเขาหุ่นกะทัดรัดน่าอุ้มไม่หยอก และนั่นก็ทำให้คิดถึงประโยคหนึ่งที่เทพิมพ์เคยตอกใส่หน้า

“เราคบกันมาเกือบสามเดือน แต่คุณธัญญ์ไม่เคยแตะตัวพิมพ์เลย ไม่เคยโทร.หา ไม่เคยพูดหวานๆ ไม่เคยสนใจว่าพิมพ์จะทำอะไรที่ไหน ไม่รู้ด้วยมั้งคะว่าพิมพ์ชื่อจริง นามสกุลอะไร”

คนพูดเหมือนมานั่งอยู่ในใจ เป็นตามที่เทพิมพ์ว่ามาทุกประการ สามเดือนก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเหลียวแล ภาพความทรงจำของเขาเกี่ยวกับเทพิมพ์เป็นศูนย์ มีเพียงเหตุการณ์วันสุดท้ายของการคบหาที่แทรกเข้ามาอยู่ในกล่องความทรงจำของเขาได้บ้าง ทว่าในตอนนี้เขายังละดวงตาจากเทพิมพ์ไม่ได้เลย ดวงตาของเขากำลังเก็บบันทึกรายละเอียดบนใบหน้าเนียนผ่อง ดวงตากลมหวาน พวงแก้มอิ่มเอิบน่าหอม ริมฝีปากบางๆ จิ้มลิ้มน่าจูบ

นอกจากตัวเล็กน่าอุ้ม เขาก็เพิ่งทราบว่าเทพิมพ์หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเอามากๆ

“แน่ะ! กลับไปพักหรือไปนอนคุยโทรศัพท์กันแน่ยะ ทรายเห็นนะว่าวันนี้มีหนุ่มๆมาขอเบอร์พิมพ์หลายคน ฮอตจริงๆเพื่อนเรา”

พนักงานชายหลายๆคนก็คงคิดเหมือนกันสินะ เมื่อคืนถึงได้ยินเม็ดทรายแซวไม่หยุดว่าคนนั้นคนนี้ขอเบอร์โทรศัพท์จนยายมอมแมมของเขากลายสถานะเป็นสาวโสดสุดฮอต และตอนนี้ก็ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าคำพูดของเม็ดทรายไม่ใช่แค่คำคุย ไม่เช่นนั้นแขกหนุ่มๆที่มาร่วมงานคงไม่เทียวเดินเทียวผ่านตรงหน้าเทพิมพ์เป็นว่าเล่นเหมือนตอนนี้หรอก

แล้วแม่นั่นก็บ้ายอ พอใครทัก ใครยิ้มให้หน่อยเป็นต้องฉีกยิ้มหวานหยดย้อยเกินความจำเป็นกลับคืนตลอด

ตั้งใจจะเดินลงไปตักเตือนเทพิมพ์ว่าไม่ควรยืนยิ้มเรี่ยราดจนตาเยิ้มขนาดนั้น เดี๋ยวจะเสียงาน ทว่าแค่คิดยังไม่ทันก้าวขาเลยด้วยซ้ำ ก็มีเหตุให้สองมือที่กอดไว้ตรงอกของธรธัญญ์กำเข้าหากันเป็นหมัดแน่นๆ

‘ผู้หญิงสองมาตรฐาน!’

ไรฟันขาวบดเข้าหากันจนสันกรามนูนเด่นชัด เมื่อเช้าตอนนั่งรถมากับเขา เทพิมพ์นั่งซะเบียดติดประตู รู้ว่าไม่เต็มใจมาด้วยกันแต่ก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกว่ารังเกียจขนาดนั้นก็ได้ ทว่าพอเป็นพลธวัชที่เดินเข้ามาขนาบข้างแบบที่ผู้ชายด้วยกันมองออกว่าไอ้หมอนี่กำลังตีกันผู้ชายคนอื่น เทพิมพ์กลับยืนหัวร่อต่อกระซิกกับมันสนิทสนม

‘ฮึ! สิ้นคิดพอกัน!’

............................................................................................................................

“นั่งทำงานมาเป็นชั่วโมงแล้ว ธัญญ์คงเมื่อยแย่ เวนิสนวดให้นะคะ”

เจ้าของเรียวแขนสวยโอบกอดจากด้านหลังแล้วโน้มตัวลงกระซิบชิดใบหู ไม่ปฏิเสธเท่ากับอนุญาต กระดุมเชิ๊ตสีขาวสะอาดเม็ดบนดีดผึงจากรังดุมตามแรงรั้งของปลายเล็บเคลือบสีชมพูสดใส ตามด้วยเม็ดสองและสามเมื่อเหลือบดวงตาคมหวานขึ้นมองเจ้าของเสื้อที่ยังคงนั่งหลังพิงเก้าอี้หนังเนื้อดีไม่ไหวติง กระทั่งเม็ดที่สี่แตกคอกับรังดุม เปิดเปลือยแผ่นอกกระด้างระไรขนอ่อน ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอกลืนน้ำลายกับความหนันแน่นประหนึ่งคนกระหายน้ำมาแรมปี มือสั่นๆที่ควรบีบนวดบริเวณหัวไหล่ตึงวางแปะลงบนแผ่นอกที่ยังแข็งกระด้างเหมือนวันวานที่เคยหวานชื่นไม่เปลี่ยน แม้จะมีช่วงเกเรไปบ้าง ทว่าอกนี้ก็ยังรอเธอกลับมาเป็นเจ้าของ เวนิสากดยิ้มร้ายเมื่อธรธัญญ์ยังนั่งเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะทำงานเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับมือนุ่มที่ลากไล้แผ่วเบาปลุกปั่นราคะ ก่อนจะเพิ่มแรงกดแล้วล้วงต่ำลงไปทักทายลอนซิกแพ็กแข็งโป๊กฟ้องความแข็งแกร่งสุดเร้าใจของแฟนหนุ่ม

“นั่งท่านี้นะคะ จะได้ ‘นวด’ ถนัดๆ”

ท่านี้คือร่างระหงของหมอนวดที่ขยับขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักกว้างของคนหุ่นล่ำ พลางคล้องแขนกับลำคอแข็งแรงแทนหลักยึด ด้วยเสื้อสายเดี่ยวคว้านลึกที่สวมใส่ ในท่านี้เนินอกที่โผล่พ้นขอบเสื้อมารำไรจึงอยู่ในระดับสายตาเจ้าของตักพอดิบพอดี ยิ่งเจ้าของอกอวบจงใจก้มหน้าลงต่ำ เป้าหมายจดจ่อที่ริมฝีปากหยัก อกขาวๆที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อตัวสวยไร้บราห่อหุ้มก็คล้ายจะหลุดออกมาโชว์ความอะร้าอร่ามให้ประจักษ์แก่สองตาคม มั่นใจแล้วว่าจุดประสงค์ของเวนิสาคงอยาก ‘นาบ’ มากกว่านวดอย่างปากว่า

เมื่อไม่มีเสียงห้ามปราม มือนุ่มๆก็ซุกซนไปตามปรารถนา จากที่วนเวียนลูบไล้กับลอนกล้ามเนื้อแข็งแรงจนเลือดในร่างอรชรพลุ่งพล่าน ปลายนิ้วเรียวก็ฉกวูบเข้ายังจุดยุทธศาสตร์ มือหนึ่งนวด อีกข้างเคล้น สองแรงแข็งขันหวังปลุกเร้าความอลังการใต้กางเกงสแล็กสีดำเนื้อหนาที่จำพิษสงของมันได้ไม่มีลืมว่าเคยทำให้เธอนอนสลบไสลข้ามวันมาแล้วให้ ตื่นตัว แค่นึกถึงมันตอนโตเต็มวัย ปลายลิ้นสีชมพูก็กวาดไล้กลีบปากสีไวน์แดงฟ้องอาการน้ำลายสอ ลำคอแห้งผากกำลังต้องการน้ำอุ่นๆ มาราดรดให้ชุ่มฉ่ำ

“เวนิสคิดถึงธัญญ์จังเลยค่ะ”

เคยลึกซึ้งกันไปถึงไหนต่อไหน ที่บอกคิดถึง มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าหมายถึงอะไร ยิ่งดวงตาหิวกระหายมองจ้องเป้ากางเกงของธรธัญญ์ไม่วางตา ก็ยิ่งชัดเจนว่าร่างสูงต้องหยัดตัวขึ้นอำนวยความสะดวกให้สองมือสั่นเทาของคนกระหายช่วยกันปลดกระดุมแล้วดึงซิปกางเกงเจ้าของตักลงจนสุดปลายให้เต็มที่สุด ก่อนฉกริมฝีปากเข้าหา แล้วใช้ฟันคมดึงขอบชั้นในชายสีขาวที่ขัดขวางอาหารสุดโปรดลงต่ำ มุมปากสวยหยักลึก ประกายสาสมใจกระจายเกลื่อนในดวงตาหยาดเยิ้มเมื่อใจกลางกายของธรธัญญ์อลังการตามที่คาดหวัง

อา...หิวเหลือเกิน

“ว่าไง”

อ้อยกำลังจะเข้าปากช้าง อีกแค่คืบริมฝีปากสีจัดจ้านของเวนิสาก็จะได้ครอบครองสัดส่วนสุดน่ากินของธรธัญญ์ ทว่ากลับมีเสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะเป็นมารผจญ ยิ่งไปกว่านั้นคือธรธัญญ์ แทนที่ชายหนุ่มจะโยนมันทิ้งไปไกลๆ แต่มหาเศรษฐีหน้าหล่อกลับเบี่ยงตัวหลบหลีกริมฝีปากของเธอแล้วคว้าโทรศัพท์เจ้าปัญหามาแนบหู ซ้ำร้ายมืออีกข้างดึงกางเกงทั้งในและนอกกลับคืนที่ของมันมิดชิด เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าพิศวาสเร่าร้อนที่ใจเธอปรารถนาจนกลางกายชุ่มฉ่ำรอท่านั้นกลายเป็นหม้าย โกรธจนอยากกรีดร้องให้สุดเสียง แต่ก็ทำได้แค่กำหมัดแล้วกัดฟันให้แน่นที่สุด

“ที่ไหน อืม”

ระหว่างจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ด้วยอาการสะบัดสะบิ้ง ดวงตาขุ่นเขียวของเวนิสาก็มองจ้องบุรุษที่แต่งตัวเรียบร้อยหลังเก้าอี้หนังราวกับจะสาปแช่ง เจ็บกว่าอารมณ์ค้างคือกลายเป็นคนไร้ความสำคัญ เพราะไม่มีร่องรอยความเสียดายสักนิดในแววตาของธรธัญญ์ มันทำให้คนที่เคยมั่นใจเกินร้อยในความงดงามของตัวเองรู้สึกเสียหน้า เวนิสาก้มมองทรวงอกไร้บราห่อหุ้มอย่างคนที่เตรียมพร้อมมาให้ถูกฟัดแล้วย่นคิ้วสงสัย มันขาวผ่อง เต่งตูมล้นมือขนาดนี้แล้วทำไมธรธัญญ์ถึงไม่กระหายใคร่อยากจะดื่มกินมันเหมือนที่เขาเคยลุ่มหลง มั่นใจมากว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่เคยติดพันคงไม่มีใครกล้าผลักเธออกห่างในช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็มเหมือนที่เจ้าของนาราแกรนด์โฮเทลกำลังหักหน้าเธอ

โง่! เห็นงานสำคัญกว่าเวนิสาคนนี้ โง่สุดๆ!

“ผมมีงานสำคัญต้องรีบไปจัดการ”

หน้าชาไปสิคนฟัง คำพูดของธรธัญญ์หลังกดตัดสายโทรศัพท์ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเลย เพราะมันไม่ต่างกับต้องการขับไล่เธอไปให้พ้นหน้าทางอ้อม โกรธจนอยากตบปากสุดเซ็กซี่นั่น แต่เพื่อคำว่า ‘เมียเศรษฐี’ ที่มันค้ำคอ เธอต้องอดทน

“นานไหมคะ เวนิสจะได้รอ” เอ่ยถามพลางถลาเข้ากอดร่างสูง ซุกซบใบหน้าสวยกับอกกว้างออดอ้อน ระหว่างนั้นปลายนิ้วก็เขี่ยกระดุมเสื้อเชิ๊ตเล่นอย่างมีนัยยะ

“ไม่มีกำหนด คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“งั้นเวนิสไม่กวนธัญญ์แล้วนะคะ”

คนถูกไล่เอ่ยลาอย่างว่าง่าย ก่อนเขย่งปลายเท้าจุมพิตแก้มสากทั้งสองข้างเอาใจ ส่งยิ้มอ่อนๆให้ดูน่าสงสารอีกนิดแล้วหมุนร่างหันหลัง ในใจก็ภาวนาให้ธรธัญญ์เอ่ยรั้งหรือใจอ่อน ชวนเธอไปทำงานกับเขาด้วยกัน ทว่าความหวังก็พังพินาศเมื่อได้ยินชายหนุ่มโทร.เรียกเลขาฯคู่ใจเข้ามาสั่งงานในระหว่างที่ตัวเองจะออกไปข้างนอก จังหวะที่กำลังจะคว้าลูกบิด ประตูกลับถูกเปิดเข้ามาก่อนด้วยฝีมือของจงจิตต์ สองสาวต่างวัยหยุดมองสบตากันชั่วครู่ ก่อนเป็นจงจิตต์ที่ยิ้มอ่อนแล้วดันประตูออกกว้างเปิดทางให้เธอออกไปก่อน มันก็แค่รอยยิ้มตามมารยาท แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงเกลียดแววตาของมนุษย์ป้าสี่ตานั่นนัก

“ไอ้สิ้นคิดทำอะไรพิมพ์!”

ประตูห้องควบคุมมอนิเตอร์กล้องวงจรปิดเปิดผลั๊วด้วยน้ำมือเจ้าของโรงแรมที่ก้าวยาวๆออกมาจากห้องทำงานคล้อยหลังที่เวนิสาออกไปแค่ไม่กี่อึดใจ คชาที่นั่งจ้องมอนิเตอร์ไม่กล้ากะพริบตาตามคำสั่งเจ้านายเหนือหัวลุกขึ้นยืนทำความเคารพเมื่อธรธัญญ์เข้ามาถึง มาไวกว่าที่คาดเดาไปหลายนาที หมายความว่าหลังเขาโทร.ไปบอก ว่ามีความผิดปกติเกี่ยวกับเทพิมพ์ ผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งที่ธรธัญญ์เรียกตัวเขาจากโรงงานน้ำตาลเพื่อมานั่งเฝ้าพฤติกรรมของเจ้าหล่อนเกาะติดขอบจอ เจ้านายของเขาก็กระเด้งตัวมาจากเก้าอี้ทันที ระหว่างที่นั่งเฝ้าก็วิเคราะห์ท่าทีของเป้าหมายไปในตัวว่าหญิงสาวท่าทางเรียบร้อยในจอเคยทำผิดหรือมีพฤติกรรมเป็นภัยร้ายต่อองค์กรงั้นหรือ ธรธัญญ์ถึงสั่งให้จับตามอง

“จับตาดูมันไว้ ถ้าไอ้สิ้นคิดทำอะไรชั่วๆกับพิมพ์อีก รีบรายงานฉันทันที”

แต่เมื่อได้ยินคำสั่งเสียงเหี้ยมประโยคถัดมาจากปากธรธัญญ์ ดูเหมือนพฤติกรรมของเป้าหมายแท้จริงที่เจ้านายเหนือหัวต้องการทราบจะไม่ใช่เทพิมพ์ ไอ้สิ้นคิดก็คือพลธวัช หัวหน้าฝ่ายจัดเลี้ยง เจ้าของล้อรถที่ถูกเขาแทงจนพรุนต่างหากที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย เท่าที่จับตามองผ่านกล้องวงจรปิดมาหลายชั่วโมง พอจะวิเคราะห์ได้ว่าพลธวัชเป็นคนขยันทำงาน ไม่ได้มีพฤติกรรมเข้าข่ายคนร้ายเลยสักนิด แต่ที่ชัดเจนคือหมอนี่กำลังมีความรัก และโคตรมารยา...ก็เท่านั้น

“ให้ภาพเล่าเรื่องแล้วกันนะครับ”

พูดไปจะหาว่าคชาคนนี้ใส่ร้าย จึงเลือกจะหันจอมอนิเตอร์ให้ธรธัญญ์มองเห็นชัดเจนแล้วกรอภาพเหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องรีบโทร.ไปฟ้อง สำหรับคชาอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การกระทำของพลธวัชอาจร้ายแรงกว่าคดโกงบริษัทอีกก็ได้ในสายตาธรธัญญ์ เพราะทันทีที่ดวงตาสีเข้มของนายใหญ่เห็นภาพเทพิมพ์กุลีกุจอคว้ามือของพลธวัชที่แกล้งปัดแก้วน้ำร้อนจัดที่จงใจใช้เทพิมพ์ไปหยิบมาให้ราดมือตัวเอง เสมือนความซุ่มซ่ามของเทพิมพ์คือต้นเหตุของรอยแดงตามด้วยอาการพองบริเวณหลังฝ่ามือด้านขวาของคนเจ้ามารยามาจับแล้วเป่าสลับไปสลับมาอยู่หลายรอบด้วยความร้อนใจ ผิวหน้าของธรธัญญ์ถึงได้ตึงเปรี๊ยะ มีความเป็นไปได้ว่าหากโยนเหรียญใส่หน้าของธรธัญญ์ตอนนี้ เหรียญอาจกระเด้งขึ้นมา

“ไอ้สิ้นคิด! ไอ้ตอแหล!”

เมื่อครู่แค่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้วยังทำเอาธรธัญญ์หน้าตึง แต่กลับเทียบไม่ได้เลยกับภาพอีกจอซึ่งแสดงเหตุการณ์ปัจจุบัน ณ ห้องแคนทีนที่ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน และเทพิมพ์ก็กำลังหยิบแก้วน้ำขึ้นป้อนถึงปากของพลธวัชที่แสดงออกทางสีหน้าว่าเจ็บมือแทบใจจะขาดยามฝืนถือแก้วด้วยมือข้างขวาของตัวเอง หมอนี่กำลังใช้ความรู้สึกผิดของเทพิมพ์เล่นงานเจ้าตัว แล้วก็ดันได้ผลดีเสียด้วย เพราะเมื่อลองซูมใบหน้าของทั้งสองชัดๆ แววตาของเทพิมพ์ยามมองมือข้างที่บาดเจ็บของพลธวัชมีแต่ความกังกล เป็นคนเจ็บเสียอีกที่ลอบยิ้มมีความสุขกับบาดแผลของตัวเอง สารเลวเอ๊ย!

“แม่นี่ก็โง่บรม! ถูกมันหลอกจีบยังไม่รู้ตัวอีก”

“ถ้าไอ้คุณสิ้นคิดจีบคุณผู้หญิงคนนี้สำเร็จ มันจะส่งผลเสียแบบไหนเหรอครับ”

คชากล้าเปิดปากถามหลังยืนลุ้นว่ากำปั้นของธรธัญญ์ที่กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ และเกือบจะซัดลงบนหน้าจอมอนิเตอร์ทันทีที่เห็นเทพิมพ์เอ่ยถามว่าพลธวัชสามารถตักข้าวรับประทานเองได้หรือไม่นั้นชะงักค้างเอาไว้เมื่อไอ้คุณสิ้นคิดพยักหน้ารับ ร้อยเอาบาทเลยว่าหากพลธวัชตอบว่าไม่ แล้วเทพิมพ์ทำหน้าใหญ่ด้วยการอาสาตักป้อนล่ะก็ สถานการณ์จะออกอีกหน้า มอนิเตอร์จอนั้นจะต้องโดนทุบจนแตกกระจาย ต่อด้วยไอ้คุณสิ้นคิดจอมมารยาที่จะโดนถีบตกเก้าอี้ตามไปอีกหนึ่ง คราวนี้ล่ะอาจไม่ใช่แค่มือ ประเมินจากเสียงหายใจฟืดฟาด บวกกลุ่มควันร้อนๆที่พวยพุ่งออกจากใบหูของธรธัญญ์ พลธวัชมีสิทธิ์บาดเจ็บสาหัสเข้าขั้นพิการได้ทันที

“มันสร้างแผนการเข้าหาเทพิมพ์ แสดงว่ามันคิดไม่ซื่อ แกก็เห็นนี่ว่าเทพิมพ์ตามมันไม่ทันเลย มันอาจจะคิดหลอกลวงหรือทำมิดีมิร้ายกับยายบื้อนี่ก็ได้ แล้วเทพิมพ์ก็เป็นพนักงานในโรงแรมของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจำเป็นต้องป้องกันไว้ก่อน”

“เข้าใจแล้วครับ ที่คุณธัญญ์สั่งให้ผมเจาะยางไอ้คุณสิ้นคิดจนไปส่งคุณเทพิมพ์ไม่ได้ ก็เพราะคุณธัญญ์ต้องการปกป้องคุณเทพิมพ์ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง”

“เออ!”

“แล้วไอ้คุณสิ้นคิดนี่ ให้ผมเล่นมันเลยไหมครับ”

อารมณ์ขุ่นจนใกล้ดำของธรธัญญ์ได้รับการบรรเทาให้ผ่อนคลายลงด้วยประโยคคำถามซื่อๆแต่สวนทางกับประกายวิบวับในดวงตาของคชา เจ้าของนาราแกรนด์โฮเทลละดวงตาจากภาพขัดหูขัดตาในจอมอนิเตอร์เพื่อพิจารณาไอ้หนุ่มหน้าตี๋แต่คิ้วเข้มเหมือนแขกตรงๆ คชาเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ด เด็กกว่าเขาถึงห้าปีแต่กลับเฉลียวฉลาด ทำงานเก่ง มีไหวพริบเป็นเลิศ มุมปากบางเฉียบหยักลึกด้วยความถูกใจที่เขาใช้คนไม่ผิด นอกจากไม่เคยจะห้ามให้เสียอารมณ์ มันยังเป็นลูกคู่ คอยรับอาสาอย่างรู้ใจ แล้วห้าปีที่อยู่มาด้วยกันมา คชาก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเสียด้วย

............................................................................................................................

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปหลายวัน ช่วงนี้ภัคอยู่ในช่วงย้ายบ้านค่ะ เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกก ร่างจะแหลก แถมเมื่อวานโดนประตูหนีบเท้าเลือดโซกทิ้งทวนปีเก่าไปอี๊ก เลยไม่ได้อัพนิยาย

น้อมรับคำบ่น(เบาๆ)ด้วยความเต็มใจค่ะ

แต่วันนี้จัดของเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ไม่น่ามีอุปสรรคมาขัดขวางการอัพคุณธัญญ์ของเราได้ เจอกันอีกทีวันเสาร์เหมือนเดิมคร่า