ทวงรักนางซิน

โอ๊ะโอ! เหมือนสองคนนี้ เค้าจะมูฟออนเป็นวงกลมเลยเนอะ

************************************************

“เจอกันพรุ่งนี้หกโมงครึ่งนะจ๊ะสาวน้อย”

มือบางรีบหยิบหวีมาแปรงผมให้เรียบร้อยเมื่อแหงนมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนเก่าแล้วใกล้ได้เวลานัดหมาย วันนี้มีงานหมั้นตอนเจ็ดโมงครึ่ง เธอรับหน้าที่เป็นคนต้อนรับแขกที่หน้างานจึงต้องไปเตรียมตัวตอนเจ็ดโมง มันเช้ามากจนเกรงใจเมื่อได้ยินเลขาฯสาวใหญ่นัดแนะว่าจะมารับหลังขับรถมาส่งที่หน้าบ้าน ทว่าคุณจงจิตต์ก็โบกมือพร้อมบอกว่ามีงานที่ต้องเข้ามาเคลียร์อยู่แล้ว ให้เธอติดรถไปทำงานด้วยกันได้ไม่มีปัญหา ในฐานะคนอาศัยจึงต้องเตรียมตัวให้เรียบร้อยก่อนที่คุณจงจิตต์จะมา เช็คสภาพตัวเองในกระจกว่าเรียบร้อยดีแล้วก็คว้ากระเป๋าที่จัดเตรียมสัมภาระไว้ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นคล้องไหล่ พอดีกับแว่วยินเสียงรถเข้ามาใกล้ ร่างน้อยในชุดกางเกงยีนส์เข้ารูปกับเสื้อยืดน่ารักพอดีตัวสีชมพูจึงรีบวิ่งออกมาจากบ้านแล้วปิดล็อกประตู

เทพิมพ์ชะงักค้าง ปลายเท้าจิกเกร็งอยู่กับที่ เกิดอาการเหมือนคนขาตายกะทันหันเมื่อเจอบีเอ็มดับเบิ้ลยูซีรีส์เจ็ด คันที่เคยคุ้นจอดอยู่หน้าบ้านของตัวเองแทนที่เบนซ์สีบรอนซ์ของคุณจงจิตต์อย่างที่ควรจะเป็น มองไม่เห็นคนในรถเพราะเจ้าของไม่ลดกระจกลงมา แต่แค่นั้นก็มากพอจะเขย่าหัวใจดวงน้อยให้เต้นโครมคราม ในใจสับสนว่าเหตุใดธรธัญญ์จึงมาอยู่ที่หน้าบ้านของเธอในตอนเช้าตรู่แบบนี้ แวบหนึ่งแอบดีใจเพราะมันคล้ายได้ย้อนกลับไปในช่วงเวลาดีๆที่เคยคบกัน

แต่อีกใจกลับแย้งว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ เพราะสถานะของเธอกับเจ้าของบีเอ็มคันโก้เหลือแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น เหมือนจะทำใจได้แล้ว ทว่ากระจกที่ค่อยๆเลื่อนลงต่ำ สวนทางกับเสี้ยวหน้าคมคายที่ค่อยๆชัดเจนกลับบีบหัวใจรุนแรงจนร่างน้อยไหววูบ อาการที่เป็น ตอกย้ำว่าไม่ว่าจะพยายามสะกดจิตตัวเองเท่าไร สุดท้ายธรธัญญ์ก็ยังคงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธอไม่เคยเปลี่ยน

“ยืนนิ่งอยู่ทำไม ขึ้นมาสิ” เกิดความเงียบทันทีที่ดวงตาสองคู่มองสบกัน ก่อนเป็นธรธัญญ์ที่เปิดฉากเจรจา

“ขอบคุณค่ะ แต่ดิฉันรอคุณจงจิตต์มารับค่ะ นัดกันไว้แล้ว”

“จงจิตต์ติดงานอีกที่ ฉันเลยแวะมารับเธอแทน”

เป็นงานด่วนที่เกิดขึ้นกะทันหัน ถือว่าเป็นการลงโทษความรู้มากเกินไปของเลขาฯคู่ใจ ตอนเช้าตรู่จึงโทร.บอกให้จงจิตต์เข้าไปดูงานที่โรงงานน้ำตาลแทนตัวเอง บ่ายๆค่อยกลับไปทำหน้าที่เลขาฯที่นาราแกรนด์โฮเทลเหมือนเดิม ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวล่วงหน้าอยู่แล้วด้วยซ้ำ เพราะไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเลยสักนิด

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่กล้ารบกวนท่านประธาน”

ทำคุณจงจิตต์ลำบากไม่พอ เธอยังกลายเป็นภาระตัวโตที่ธรธัญญ์ต้องมารับไม้ต่อทั้งที่เจ้าตัวคงไม่เต็มใจ ไม่อยากสร้างความหนักใจให้ชายหนุ่ม เทพิมพ์จึงเลือกจะปฏิเสธโอกาสได้กลับไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถราคาแพงระยับ ตั้งใจไว้ว่าเมื่อธรธัญญ์ไปแล้ว จะรบกวนให้เม็ดทรายมารับแทน

“ขึ้นมา! อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” ทว่าแผนการของเธอไม่ได้รับการอนุมัติจากบุรุษหน้าตึงที่เอ่ยสั่งสำทับเสียงห้วนดุ

‘ก็แค่ก้าวไปข้างหน้า แล้วเราจะผ่านมันไปได้ทุกอย่าง’

“ค่ะ”

แววตาสีเข้มที่จ้องแทนคำสั่งทำให้เทพิมพ์ไม่มีทางเลือกอื่น ร่างบางจึงขยับขึ้นมานั่งคู่กับธรธัญญ์ รถคันเดิม คนขับก็คนเดิมและไม่เคยปริปากพูดคุยกับเธอสักคำเช่นเดิม ทว่าบรรยากาศวันนี้กลับต่างออกไป เมื่อก่อนแม้จะนั่งกันไปเงียบๆแต่กลับไม่เคยรู้สึกแน่นหน้าอกจนแทบหายใจไม่ออกเหมือนที่เป็นตอนนี้ ไม่ใช่แค่เทพิมพ์ที่รู้สึกเช่นนั้น ธรธัญญ์ก็เช่นกัน เมื่อก่อนชายหนุ่มไม่เคยมีความรู้สึกอะไรเลย ก็แค่มารับเทพิมพ์ไปตามหน้าที่แฟน และหญิงสาวก็ไม่เคยพูดมากหรือทำกิริยาน่ารำคาญ ทว่าวันนี้อาการนั่งเกร็งจนตัวตั้งตรงของผู้หญิงตัวเล็กๆด้านข้างกลับทำให้เขารู้สึกขัดหูขัดตาจนอยากตะคอกใส่ใบหน้านวลๆนั่นว่าเขาไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตถึงต้องนั่งระวังตัวแบบนั้น

แวบหนึ่งก็เกิดคำถามคาใจว่าหากเมื่อคืนเป็นพลธวัชมาส่ง แล้วเทพิมพ์จะนั่งเกร็งแบบนี้...หรือเปล่า

“รถไปไหน ทำไมถึงไปทำงานกับคุณจง”

อยู่ๆธรธัญญ์ก็เอ่ยถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เล่นเอาคนนั่งแข็งเกร็งสะดุ้งจนไหล่โยน

“เมื่อคืนรถดิฉันยางรั่วค่ะ คุณจงจิตต์เลยให้ติดรถกลับมาด้วย”

“ขี่ยังไงรถถึงยางรั่ว”

“ตะปูตำค่ะ”

“ไปทำอีท่าไหนให้ตะปูตำ”

“น่าจะตอนรถพุ่งลงข้างทางค่ะ แถวนั้นคงมีตะปู”

เหมือนสองคนกำลังเล่นเกมถามมาตอบไปมากกว่าจะเป็นการสนทนาประสาคนคุ้นเคย ตอนอยากจะรู้ก็โพล่งถามขึ้นมาดื้อๆ แต่พอเบื่อจะฟัง ก็นิ่งเงียบไปซะเฉยๆ เทพิมพ์แอบเหลือบสายตามองธรธัญญ์เพราะคล้ายได้ยินเสียงฟันของชายหนุ่มบดเข้าหากันหลังได้รับคำตอบสุดท้ายจากเธอ หรือธรธัญญ์ไม่พอใจเพราะคิดว่าเธอกำลังพาดพิงเขาถึงเหตุการณ์ที่ทำให้รถเธอเสียหลัก อยากจะอธิบายว่าไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่วงหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มไม่เอื้อให้เธอกล้าพูดเลย

‘ฮึ! โง่กับซื่อ แค่เส้นบางๆกั้นไว้จริงๆ’

บางทีก็อยากขอดูสูติบัตรว่าเทพิมพ์เกิดในทุ่งลาเวนเดอร์หรือเปล่าถึงได้มองโลกแง่ดีขนาดนั้น ไม่คิดเลยหรือว่าหากตะปูมันตำตั้งแต่ตอนที่รถตกข้างทาง แล้วหญิงสาวจะขี่มันไปถึงโรงแรมของเขาได้อย่างไร ความจริงคือมีคนตั้งใจเอาตะปูไปทิ่มที่ล้อรถให้มันแบนจนขี่ไม่ได้ต่างหาก

ทำไมรู้?

เพราะเขาก็ตั้งใจลงไปปล่อยยางรถของเทพิมพ์ให้แบนเหมือนกันน่ะสิ

เพื่อที่เขาจะได้มีข้ออ้างพาหญิงสาวไปส่งบ้าน เพราะเมื่อวานเทพิมพ์เลิกงานตอนค่ำมากแล้ว ขี่รถคนเดียวมืดๆคงไม่ปลอดภัย จะได้ถือเป็นการไถ่โทษที่ตอนกลางวันเขาขับรถไม่ระวังจนน้ำกระเด็นใส่หญิงสาวไปในตัว อาศัยว่าเป็นเจ้าของโรงแรมคงไม่มีใครคิดว่าเขาจะทำชั่วแบบนั้น จังหวะปลอดพนักงานจึงไปแอบยืนดูลาดเลาหาโอกาสเหมาะๆลงมือ แต่เชื่อหรือไม่ว่าเหนือชั่วยังมีชั่วกว่า ซ้ำยังก้าวเร็วกว่าเขาหนึ่งก้าว นึกถึงแล้วก็ของขึ้น พลธวัชคงกระสันอยากทำหน้าที่รับส่งแฟนเก่าเขามากกระมัง ถึงลงทุนทำอะไรเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนั้นหากมีคนมาเห็นเข้า สิ้นคิด!

แต่แทนที่จะเอาเรื่อง เขากลับแก้ลำคนชั่วด้วยวิธีการเดียวกับที่มันทำเทพิมพ์ ไม่คิดเอามือไปแตะรถมันให้เสนียดติดมือ งานนี้จึงต้องโทร.ตามคชา ลูกน้องคนสนิทที่คอยดูแลงานที่โรงงานน้ำตาล เกลือจิ้มเกลือแน่นอนว่ามันต้องเค็มกว่าหลายเท่า เขาสั่งให้คชาเจาะยางรถ ความหมายแค่รูสองรูพอให้ลมออก แต่เจ้าลูกน้องตัวร้ายกลับจิ้มเอามัน จนล้อเป็นรูพรุน สะใจชะมัดตอนเห็นหน้าซีดๆของมันเมื่อรู้ว่าไปส่งเทพิมพ์ด้วยตัวเองไม่ได้ ทว่าถึงจังหวะที่พระเอกอย่างเขาต้องออกหน้า ทำทีเป็นเดินผ่านไปเจอเข้าพอดี แล้วใช้อำนาจความเป็นเจ้านายพาเทพิมพ์กลับบ้านตามแผน คุณเลขาฯคู่ใจกลับทำแสบ จงจิตต์ที่ไม่รู้มาจากไหนถึงได้ตัดหน้าคว้าเทพิมพ์กลับบ้านกับตัวเองหน้าตาเฉย เช้านี้เขาจึงต้องหาเรื่องใช้ให้ไปทำงานแทน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาสได้รับยายคนซื่อเข้าขั้นเซ่อขึ้นรถ ก็แค่อยากไถ่โทษ ไม่อย่างนั้นมันค้างคาใจ

“ขอบคุณค่ะ ท่านประธาน”

‘ท่านประธาน’ อีกแล้ว คนได้รับไหว้งามๆพร้อมคำขอบคุณกลอกตามองบนหลังขับรถมาถึงโรงแรม หัวเสียไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าวีรกรรมชั่วของพลธวัชก็เรื่องนี้แหละ ขอซื้อต่อได้ไหมวะคำนี้ ไม่ลื่นหูเลยพับผ่า

“เลิกงานกี่โมง”

“บ่ายสามค่ะ”

“เลิกแล้วลงมารอที่เดิม”

‘มันแย่ตรงที่เธอต้องคอยปลอบตัวเองอยู่เสมอว่าไม่เป็นไร ทั้งที่แผลในใจยังเหวอะหวะ’

เทพิมพ์รีบหลับเมื่อรู้สึกกระบอกตามันร้อนผ่าว ธรธัญญ์จะรู้ไหมนะว่าประโยคสนทนาสำเร็จรูปบทเดิมเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นแฟนมันแสลงใจคนฟังจนเกือบจะเผลอร้องไห้ คงไม่รู้หรอก เพราะบางความทรงจำ เธอก็จำอยู่คนเดียว เขาไม่เคยมีความผูกพันตั้งแต่แรก ไม่เหมือนเธอที่เอาหัวใจไร้ค่าไปผูกกับเขาจนแกะไม่ออก พอได้ยิน ได้เห็นอะไรที่มันเคยเกิดขึ้นระหว่างกัน ต่อมน้ำตาก็จะเปราะบาง อ่อนไหวง่ายเหมือนตอนนี้ และหนทางที่พอจะเยียวยารักษา ก็คือไม่พาตัวเองกลับไปสูวังวนความคิดและการกระทำแบบเดิม

“ขอบคุณท่านประธานค่ะ แต่พี่พลจัดการเรื่องรถให้แล้ว ดิฉันกลับบ้านเองได้ค่ะ”

“ตามใจ”

ปกติก็ไม่ใช่คนง้อใคร เมื่อถูกปฏิเสธบ่อยๆเข้า ราวกับรังเกียจมากจนไม่อยากอยู่ใกล้ใช้ลมหายใจร่วมกัน ธรธัญญ์ก็ไม่ขัดศรัทธา ชายหนุ่มปลดล็อกรถยอมปล่อยให้เทพิมพ์ลงไป รอจนเจ้าของแผ่นหลังบางเดินหายเข้าไปด้านใน เป็นอันหมดความรับผิดชอบ จึงขับรถวนไปจอดในที่จอดส่วนตัวอีกฟากของโรงแรม แล้วแยกไปทำงานของตัวเอง

แต่อาจเพราะเช้าเกินไปสมองยังไม่แล่น คิดงานไม่ออก ธรธัญญ์จึงถือโอกาสเดินทอดน่องสำรวจภายในโรงแรมไปเรื่อยเปื่อยก่อนมาหยุดยืนอยู่หลังเสาโรมันต้นใหญ่ใกล้กับบันไดเลื่อนบริเวณชั้นหนึ่ง ซึ่งมองถัดลงไปที่ชั้นใต้ดินจะเห็นพนักงานกำลังตระเตรียมข้าวของที่ใช้ในงานวุ่นวาย เป็นงานหมั้นและยกน้ำชาตามธรรมเนียมของคนจีน ตามเวลาในตารางแจ้งไว้ว่างานเริ่มตอนเจ็ดโมงครึ่ง และเทพิมพ์ก็ได้รับหน้าที่ให้เป็นพนักงานต้อนรับคอยเชิญแขกเข้างาน หญิงสาวจึงต้องมาเข้างานแต่เช้า ทว่ายืนกอดอกพิงเสาอยู่ร่วมๆห้านาทีก็ยังไม่เห็นว่าเทพิมพ์ทำอะไรอยู่ตรงไหน

***************************************************