เมียนอกสายตา

ดวงตากลมโตยังคงเหม่อลอยไม่ยอมหลับยอมนอนแม้เวลาจะเดินมาเกือบตีสอง
มือบางยื่นไปจับมือทีโอบรัดเอวของตนออกเมื่อรู้สึกว่าคนเมาเริ่มสงบลงแล้ว เธอนั่งลงข้างๆ โซฟา ก่อนจะจ้องมองใบหน้าคมสันนั้นด้วยความเป็นห่วง
หากตื่นขึ้นมาแล้วเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ แม้ว่าเขาจะใจร้ายกับเธอแต่เธอก็อดที่จะเป็นห่วงเขาไม่ได้อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่เธอ...รัก
ผ้าขนหนูสีขาวถูกชุบน้ำพอหมาดๆ ก่อนที่หญิงสาวจะจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้สามีอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น
ทว่าพอสังเกตที่ขอบตาของเขามันกลับมีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมา
"พี่จะอยู่ข้างๆ หนูนะไม่ต้องกลัว"เสียงพึมพำของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาเสียดื้อๆ แต่หยดน้ำตานั้นมันไม่ได้ไหลออกมาโดยไม่มีเหตุผล...มันมีเหตุผลของมัน"อย่าลืมกันนะ"
ประโยคที่สองยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเธอให้เสียงสะอื้นนั้นดังขึ้นกว่าเดิม มือบางยกขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงนั้นเล็ดลอดออกไป สักพักจึงค่อยๆ เคลื่อนออกแล้วเอ่ยว่า...
"ไม่เคยลืม"ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่เธอจะยกชามน้ำไปเก็บแล้วกลับมานอนลงบนเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ถัดออกไป แม้มันจะไม่ได้ใหญ่เหมือนโซฟาตัวนั้นแต่ก็พอนอนได้อาจจะทำให้ปวดหลังนิดหน่อย
แววตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองชายหนุ่มด้วยความหมองเศร้า ก่อนที่มันจะหลับใหลไปตามกาลเวลาเนื่องด้วยร่างกายนั้นเหนื่อยล้าเต็มที
 
แสงแดดอ่อนๆ ในยามเช้าปลุกให้คนที่นอนหลับปุ๋ยลืมตาขึ้นก่อนที่คิ้วบางจะขมวดเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อไม่พบร่างใหญ่ของใครบางคน
"ไปไหนแล้วเนี้ย"
ลุกขึ้นเดินด้วยท่าทางงัวเงีย เสียงอะไรบางอย่างดังมาจากในครัว หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะพบว่าตู้เย็นถูกเปิดเอาไว้โดยมีคนคนหนึ่งนั่งซดเหล้าอยู่ด้านล่างตรงช่องที่เปิดอยู่ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่
“คุณไปนั่งหน้าตู้เย็นแบบนั้นเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
"อึกๆ "เสียงกระอักกระอ่วนที่ดังอยู่ไม่ไกลทำให้ฑิฆัมพรต้องรับวิ่งไปหยิบถังขยะยื่นให้ชายหนุ่มด้วยความรวดเร็วก่อนที่เศษอาหารมากมายจะพุ่งออกมา จนมันเลอะปากและเสื้อผ้าของชายหนุ่มเต็มไปหมด
"เฮ้อ! สภาพดูไม่ได้จริงๆ "บ่นพึมพำพลางส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ซับคราบอ้วกออกให้ชายหนุ่มจนหมด
เรียวตาคมหรี่มองคนตรงหน้าแม้ภาพจะมองเห็นพอรางๆ แต่ก็พอรู้ว่าเธอคือใคร
"มีน~"เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกก่อนจะคว้าร่างบางตรงหน้าเข้าไปสวมกอด
"ฉันไม่ใช่มีนของคุณ"เอ่ยทัดทานก่อนจะผลักชายหนุ่มให้ออกห่าง
รู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เขาเอ่ยชื่อนี้...
มือหนายื่นมาจับกุมใบหน้ามนให้อยู่นิ่งเพื่อมองชัดๆ ก่อนที่มันจะเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ และเรื่อยๆ เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
ยัยผู้หญิงที่ทำให้ชีวิตของเขาพัง...
"โอ๊ย! คุณฉันเจ็บนะ"
เวหาไม่ยอมฟังน้ำเสียงบางเบาที่เอ่ยบอก มือหนาเลื่อนลงมาที่ลำคอระหงก่อนที่มันจะออกแรงบีบให้หนักกว่าเดิม ความรู้สึกเจ็บวิ่งพล่านเข้าสู่ห้วงหัวใจ เธอทำได้เพียงแค่พยายามดึงมือชายหนุ่มออก แม้คำพูดสักคำก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยออกมา
"เพราะเธอ เธอทำให้ชีวิตฉันพัง...ฑิฆัมพร ยัยแม่มด"
ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดบริเวณหน้าผากเริ่มนูนขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจโรยรินลงเต็มที มือบางยกขึ้นทุบตีเขาแต่มันก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ แทนการพูดจาเพราะถูกบีบลำคอเอาไว้เธอจึงไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ เท้าเรียวเริ่มดิ้นไปมาโดยไร้ซึ่งทิศทาง แววตานั้นฉายชัดถึงความเจ็บปวด...เจ็บที่เขาทำร้ายเธอและเจ็บที่เธอเป็นได้เพียงนางแม่มดในสายตาของเขา
หยดน้ำใสๆ ไหลออกมาช้าๆ เหมือนกับท่วงทำนองการหายใจที่เริ่มช้าลงไปเรื่อยๆ ไม่แตกต่างกัน...ดวงตาคู่สวยค่อยๆ หรี่ลงแต่มันยังคงทอดมองคนตรงหน้าไม่ละไปทางอื่น คล้ายว่ามันอยากจะเก็บใบหน้าของคนคนนั้นให้เป็นภาพสุดท้ายของลมหายใจที่กำลังจะหมดไป...
แววตาคมวาวโรจน์ด้วยความโกรธ แต่พอเห็นหยดน้ำตาของคนตรงหน้าหัวใจที่มีแต่ความเกลียดชังกลับฉุกคิดขึ้นมาได้
แม้วันนั้นเธอจะไม่เดินเข้ามาในชีวิตของเขา แต่สุดท้ายความสัมพันธ์ของเขากับมีนามันก็ต้องจบลงอยู่ดี...เพราะต้นเหตุของเรื่องนี้มันไม่ใช่เธอ
เสียงหอบหายใจดังขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มคลายมือออก ก่อนที่เท้าเรียวจะรีบวิ่งตามเวหาเพราะจู่ๆ เขาก็ลุกพรวดออกไป แม้เรี่ยวแรงจะเดินก็แทบจะไม่มี
"นี้คุณ ทำบ้าอะไรเนี้ย"ตะโกนถามก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าร่างใหญ่เอาไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะกระโดดลงน้ำ ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะพลัดตกลงไปแต่อีกใจก็กลัวว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวตายจะเป็นอะไรไป...จนลืมไปว่าเขานั้นว่ายน้ำเป็นแล้วจะจมน้ำได้อย่างไร
แต่เพราะน้ำหนักร่างของเขาที่เยอะกว่าจึงทำให้ทั้งสองเซถลาล้มกระแทกลงพื้นจนเต็มแรง
ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกปวดเมื่อชายหนุ่มล้มทับแขนของเธอเต็มๆ ไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินว่าเธอนั้นเจ็บมีเพียงฟันที่กัดเข้าหากันจนแน่น เธอพยายามข่มความเจ็บนั้นแล้วเก็บไว้เพียงคนเดียว
"อย่ามายุ่งกับฉัน"ลุกขึ้นนั่งก่อนจะดันตัวหญิงสาวให้ออกห่าง ร่างสูงเดินโซซัดโซเซเข้าไปนอนที่โซฟาเช่นเดิม
ฑิฆัมพรหันมองตามก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
มือเล็กยกขึ้นจับไหล่อีกข้างไว้ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าบ้านไป
ผ้าขนหนูสีขาวถูกซับลงบนใบหน้าคมเข้มก่อนจะไล่เช็ดไปจนถึงเท้า ดวงตาที่หลับสนิทเมื่อครู่ค่อยๆ หรี่มองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างๆ กาย แม้จะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่แต่ก็พอรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร
เธอมาทำดีกับเขาทำไม...ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เขาแทบจะฆ่าเธออยู่แล้ว...เขาไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ
เวลาผ่านไปได้สักพักชายหนุ่มก็สงบลง ก่อนจะหลับปุ๋ยเพราะเหนื่อยเต็มที แต่คนที่ควรจะเหนื่อยมากกว่าควรจะเป็นเธอ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ
“ไปทำงานสภาพนี้ก็คงไม่ได้ จะปล่อยไว้คนเดียวก็ไม่ได้อีก” บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะคิดหาวิธีการแก้ปัญหาตรงหน้า
ในเวลาต่อมาไลน์ของท่านประธานจึงส่งไปหาเลขาส่วนตัวว่า
คุณรี วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ พอดีผมมีธุระด่วนที่ต่างจังหวัด
โดยมีนักศึกษาฝึกงานที่เธอเป็นพี่เลี้ยงให้เป็นคนส่งไปแทน หาใช่เจ้านายของเธอ
“ดีนะที่ตั้งรหัสเป็นลายนิ้วมือ”
เธอวางโทรศัพท์ของเขาเอาไว้ที่เดิมก่อนจะยกโทรศัพท์ของตนขึ้นมาแทนแล้วกดต่อสายไปหาพี่สาวคนสนิท
“พี่รีคะ วันนี้ฟ้าขอลานะคะ พอดีพี่ชายไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ฟ้าต้องเฝ้าพี่ชาย ค่ะๆ ขอบคุณค่ะพี่รี”
เธอกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางหันมามองตัวต้นเหตุของเรื่องราวต่างๆ
หลับสบายเชียวพ่อคุณ เธอนี้สิต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว
 
ท้องฟ้าที่เคยสว่างเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ แต่กระนั้นชายหนุ่มที่ตื่นได้สักพักก็ยังคงยกกระป๋องเบียร์ดื่มโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ร่างบางยืนพิงขอบประตูมองชายหนุ่มด้วยท่าทางหนักใจ เธอจะทำอย่างไรดี ตอนนี้เธอคงทำได้เพียงแค่ถือถังขยะเข้าไปแล้วเก็บเศษกระป๋องที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นและบนโต๊ะให้หมด คงทำได้แค่นั้น
ดวงตาคมทอดมองคนที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงหน้าแม้จะนึกสงสัยว่าเธอมาดูแลเอาใจใส่เขาทำไม ทว่าสุดท้ายเขาก็ทำเป็นไม่สนใจและยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มต่อด้วยท่าทีไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
“เอาเบียร์มาอีกสิ”
“หมดแล้วค่ะ”
หญิงสาวหยิบกระป๋องเบียร์กระป๋องสุดท้ายโยนลงถังขยะ โดยไม่ได้หันไปใส่ใจคนที่กำลังจะอาละวาด
“หมดก็ไปซื้อมาสิ”
“พอแล้วค่ะ พรุ่งนี้คุณมีประชุมกับฝ่ายบริหารนะคะ เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณไม่มีสิทธิ์ลางานแล้วค่ะ ดังนั้นตอนนี้คุณควรหยุดดื่มแล้วไปอาบน้ำ ฉันจะทำข้าวต้มให้ค่ะ” น้ำเสียงกดต่ำ ใบหน้านั้นเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึก
“แล้วถ้าคุณไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันจะไปบอกคุณย่าเรื่องนี้ และคุณคงจะรู้นะคะว่าหากคุณย่ารู้ท่านจะเป็นยังไง”
ชายหนุ่มที่เตรียมจะอ้าปากเถียงทว่าก็โดนหญิงสาวสวนกลับเสียก่อนจึงต้องงับเก็บแทบไม่ทันและยอมจำนนทำตามที่หญิงสาวสั่ง
เธอก็ขู่ไปอย่างนั้นแต่หากเอาเข้าจริงๆ เธอก็คงไม่บอกเรื่องนี้กับคนชราหรอก กลัวว่าอาการโรคหัวใจของนางจะกำเริบเอาเพราะเป็นห่วงหลานชาย
แววตาสั่นไหวทอดมองแผ่นหลังกว้างไปจนลับตา ก่อนที่หยดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดจะไหลออกมาเสียดื้อๆ เธอทำเต็มที่แล้ว ทำเท่าที่เธอจะทำได้ แม้มันจะเหนื่อยแต่เธอก็ยอมแลกหากมันพอจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้ ต่อให้เขาจะเกลียดจะทำร้ายเธอแต่เธอก็จะขออยู่ข้างๆ เขา หากวันไหนที่มันเกินจะทนและเธอไม่ไหวจริงๆ เธอจะไปเอง...