พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

                    ประตูบ้านถูกเปิดออก รถคันเก่าถูกเคลื่อนตัวออกจากบ้านท่ามกลางบรรยากาศที่ครึ้มไปด้วยเมฆฝนในเวลาเช้า ปันผลขับรถออกจากบ้านในบรรยากาศที่ดูไม่ค่อยจะเป็นใจเป็นครั้งแรก แม้เขาจะไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่เขาต้องทำเพื่อไปรับณิชามาพาพ่อกับแม่เขาที่บ้าน
                    "ฝนตกหนักลำบากเธอแย่เลย" ณิชาพูดเมื่อเธอขึ้นมาบนรถแล้ว
                    "ถ้าเราไม่มามันก็ลำบากเธอเหมือนกันแหละ" ปันผลพูด
                    "แล้วนี่มีใบขับขี่ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ" ณิชาถาม
                    "พี่ใจใสไปส่งเราที่บ้านบ่อยอ่ะ พ่อเลยให้ไปสอบจะได้ขับรถไปส่งพี่เขาบ้าง" ปันผลตอบ
                    "แล้วเธอได้ขับให้พี่ใจใสนั่งบ้างยัง" ณิชาถาม
                    "เคยแล้ว โคตรตื่นเต้นอ่ะวันนั้น" ปันผลพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
                    "เธอดูสนิทกว่าพี่ใจใสมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ" ณิชาพูด
                    "อื้ม ใช่" ปันผลตอบ คำถามของณิชาที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เขาก็พอจะรู้ว่าณิชาเองก็พอจะสังเกตถึงความผิดปกติระหว่างเขากับรหัสเขาได้เช่นกัน
                    ฝนที่ตกตลอดทางมาหยุดลงตอนที่ทั้งสองคนแวะตลาดเพื่อซื้อของสดไปทำกินที่บ้าน บรรยากาศในตลาดหลังฝนกระหน่ำเต็มไปด้วยน้ำขังและสร้างความเลอะเทอะระหว่างทั้งคู่พอสมควร แต่ก็นำพาความสนุกมาให้เขาทั้งสองด้วยเช่นกัน
                    เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงบ้านแล้วความตื่นเต้นที่ณิชาจะได้พบพ่อกับแม่ของปันผลอีกครั้งหลังจากเลิกกันมันกลายเป็นความกดดันทันที เธอไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับคำถามอะไรบ้าง ระหว่างนั้นก็มีมือของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอเข้ามากุมมือเล็กๆ นั้นและเสียงที่บอกว่า "ไม่ต้องตื่นเต้น ลงกันได้แล้ว" เสียงและสัมผัสนั้นมันช่วยคลายความกังวลไปได้พอสมควรเลย
                    "พ่อคะแม่คะ สวัสดีค่ะ" ณิชาเอ่ยคำทักทายกับพ่อกับแม่ของปันผล
                    "หนูนิ มาแล้วหรอลูก ไม่ได้เจอกันตั้งนานเป็นยังไงบ้าง มาๆ ถือของเข้าครัวตามแม่มาเลย" แม่ของปันผลพูดพร้อมกับพาณิชาเข้าห้องครัว
                    เมื่อณิชาเข้าห้องครัวไปแล้วปันผลจึงตามทั้งสองคนเข้าไปในครัว
                    "มีอะไรให้ช่วยมั้ย" ปันผลถาม
                    "ช่วยไปนั่งเฉยๆ กับพ่อนะลูก" แม่ตอบ
                    "สงสัยเธอจะเป็นตัวป่วนอ่ะ" ณิชาแซวเขา
                    "โอเค งั้นทำกันไปเลย" ปันผลพูด
เมื่อเขาถูกไล่จากครัวออกมาจึงออกไปนั่งกับพ่อของเขาที่ด้านหน้าของบ้าน
                    "ทำไมอยู่ดีๆ ถึงอยากเจอนิกันล่ะพ่อ" ปันผลถามพ่อของเขา
                    "แม่แกเห็นว่าหนูนิอยู่ที่ทำงานเดียวกับแกแล้วอยากเจอน่ะ" พ่อพูด แล้วก็บอกต่อว่า "ยังคุยกันได้ปกติใช่มั้ย"
                    "ได้ปกติพ่อ" ปันผลตอบ
                    "งั้นก็ดีแล้ว จะให้เกลียดกันไปเลยมันแย่กันทั้งคู่เปล่าๆ แต่แกต้องวางตัวให้เป็นไม่งั้นมันจะแย่กับคนปัจจุบันหรืออนาคต แต่ถ้ากลับไปคบกันอีกก็ต้องอย่าให้มีปัญหาเหมือนเก่า" พ่อของเขาพูด
                    พ่อกับลูกนั่งสนทนากันไปได้สักพักใหญ่ อาหารในครัวก็เสร็จพร้อมเสิร์ฟ จากนั้นณิชาก็ออกมาตามทั้งสองคนที่นั่งอยู่หน้าบ้านให้เข้าไปกินกันข้างใน
                    "น่ากินทั้งนั้น" ปันผลพูด
                    "รสชาติก็ดีด้วยนะ" ณิชาพูดตอบ
                    "เราไม่เชื่อเธอหรอก" ปันผลพูด
                    "หนูนินี่ฝีมือดีกว่าเดิมเยอะ" แม่ปันผลชมณิชา "ไม่ได้เจอกันตั้งนานตอนนี้มีแฟนรึยังลูก" แม่ของเขาถามเข้าตรงประเด็น
                    "ยังเลยค่ะ" ณิชาตอบ
                    "แล้วเราล่ะปันผล" แม่ถาม
                    "ยังเลยแม่" เขาตอบ
                    "โอเค งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน แม่ไม่ได้มาจับคู่เราสองคนนะ แต่ก่อนพ่อกับแม่จะหนีไปต่างจังหวัดแล้วทิ้งให้เจ้าลูกชายอยู่คนเดียวก็จะอพูดสักหน่อย" แม่เริ่มเกริ่น "ไม่รู้นะว่าพวกเราสองคนเนี่ยจะกลับมาคืนดีกันหรือจะแยกกันไปมีใหม่ แต่อยากให้เก็บเอาความผิดพลาดที่พวกเราเคยมีไว้เป็นบทเรียน วันนั้นทั้งสองคนอาจจะใจร้อนทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่กันแล้วจะทำอะไรต้องใจเย็นๆ เข้าใจกันนะ" แม่พูด
                    "เข้าใจค่ะ/ครับ" ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
                    เมื่อทั้งคู่เข้ารับการอบรมชุดใหญ่ก็บรรยากาศก็กลับมาชื่นมื่นกันอีกครั้ง เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนความทุกอย่างแล้ว ทั้งสองคนจึงได้ไปตามเส้นทางของทั้งคู่ต่อไป
                    เมื่อทั้งสองมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว จึงเดินเลือกซื้อของที่พวกเขาจะเอาไปใช้ในการออกสัมนากับทางบริษัทเป็นครั้งแรก
                    "เธอว่าเราต้องเตรียมอะไรบ้างอ่ะ" ณิชาถาม
                    "ก็พวกของใช้ส่วนตัว แค่นี้ล่ะมั้ง" ปันผลตอบ
                    "เสื้อผ้าเครื่องสำอางค์มันต้องพร้อมด้วยสิ ไปช่วยเลือกหน่อยนะ" ณิชาพูด
                    "โอมายก๊อด! นานแน่ๆ งานนี้!"
                    ณิชาและปันผลต่างเดินเข้าเดินออกร้านเสื้อผ้าผู้หญิงต่างๆ เธอหยิบเสื้อผ้าจากราวเข้าไปเปลี่ยนในห้องลองเสื้อและออกมาให้ปันผลช่วยเลือกชุดที่เข้ากับเธอชุดแล้วชุดเล่า จนกระทั่งได้ชุดที่แสนทะมัดทะแมงที่แฝงไปด้วยความอ่อนหวานมาชุดนึง
                    "ถ้าเธอใส่ชุดนี้ต้องมาถ่ายรูปกับเราด้วยนะ" ปันผลพูด
                    "มันก็ต้องมีชุดที่เข้ากันด้วยดิ" ณิชาตอบ จากนั้นเธอก็พาเข้าไปหาเสื้อผ้าที่สามารถเข้ากับชุดของเธอได้จนได้มาหนึ่งชุด
                    เมื่อได้เสื้อผ้าและเครื่องสำอางค์เสร็จแล้วพวกเขาจึงไปหาของใช้ส่วนตัวกันที่ซุปเปอร์มาเก็ต
                    "นั่นพี่ใจใสหนิ" ปันผลพูดขึ้นมาขณะเดินไปตามล็อคต่างๆ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเอื้อมหยิบของบางอย่างที่วางอยู่ชั้นบน ระหว่างที่ใจใสกำลังเขย่งเอื้อมหยิบของอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเอื้อมแขนตัวเองมาจากด้านหลังของเธอหยิบของชิ้นนั้นลงมาให้ เธอจึงรับของชิ้นนั้นและหันหน้าไปหาเขา "ขอบคุณค่ะ...ปันผล..."