พี่รหัสผมไม่เคยน่ารักมาก่อน

                    ช่วงเวลาเลิกงานของเย็นวันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์ที่ใครๆ ก็ต่างเฝ้านับวันรอ ด้วยความที่เป็นวันที่ทุกคนรอคอยจึงมีปริมาณรถบนถนนหนาแน่น รถประจำทางกว่าจะมาได้แต่ละคันก็เว้นช่วงกินระยะเวลานาน ณิชาสาวน้อยแสนเรียบร้อยก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ต้องรอรถเมล์ด้วย แต่ไม่ได้มีแค่เธอที่รอเพียงลำพังเพราะในวันนี้ปันผลอีตคนรักของเธอก็อยู่ด้วยเช่นกัน

                    "ถึงบ้านดึกแน่เลยวันนี้" ณิชาบ่นกับตัวเองพรางมองนาฬิกาข้อมือไปด้วย

                    ปันผลที่ยืนอยู่อีกฟากของป้ายรถเมล์สังเกตเห็นเธอนั่งหน้าเซ็งอยู่คนเดียวก็เลยเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปหาและพูดคุยด้วย "บ่นอะไรอยู่คนเดียว ฟังด้วยคนได้เปล่า"

                    ณิชาเงยหน้าขึ้นไปมองต้นตอของเสียงนั้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ปันผล วันนี้กลับรถเมล์หรอปกติไม่ค่อยเห็นเลย"

                    "ปกติก็กลับรถเมล์แหละ อาจจะคนละเวลามั้งเลยไม่ค่อยเห็น" ปันผลพูด เขายืนนึกอยู่สักพักก่อนเขาจะมองเห็นอะไรบางอย่างแล้วพูดต่อว่า "นั่นรถเธอมาแล้วหนิ ขอนั่งไปส่งนะ"

                    "แต่รถคันนี้มันไม่ผ่านบ้านเธอไม่ใช่หรอ" ณิชาพูด

                    "ค่อยไปหาต่อเอา ขี้เกียจรอแล้วอ่ะ แล้วก็มีเรื่องอยากคุยด้วย" ปันผลพูด

                    จากนั้นทั้งคู่ก็พากันขึ้นรถเมล์สายนั้นไป รถอันแสนแออัดเต็มไปด้วยผู้คนไม่มีที่นั่งเต็มไปด้วยคนยืน บางคนนั่งหลับ บางคนยืนหลับ เล่นโทรศัพท์บ้าง อ่านหนังสือบ้าง ส่วนบางคนก็ชอบทำตัวลับๆล่อๆไม่ค่อยหน้าไว้ใจสักเท่าไหร่โดยสารอยู่ในรถคันเดียวกัน

                    ปันผลสังเกตเห็นณิชาพยายามเอาตัวขยับเข้ามาใกล้ๆ เขา เขาจึงสงสัยและมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีชายคนหนึ่งกำลังทำตัวแปลกๆ อยู่ เขาจึงดึงตัวเธอให้มาอยู่ใกล้ๆเขา และกระซิบข้างหูเธอว่า "ไม่ต้องห่วงนะ"

                    เมื่อรถฝ่าการจราจรอันแสนหฤโหดจนมาถึงที่หมายของพวกเขาทั้งสองคน พวกเขาจึงลงจากรถมาทันที

                    "ขอบคุณนะ" ณิชาพูด

                    "ไม่เป็นไรหรอก" ปันผลตอบ

                    "มืดแล้วจะหารถกลับได้มั้ยเนี่ย" เธอถาม

                    "ไม่มีปัญหา" เขาตอบ ระหว่างที่เขายืนอยู่ก็มีเสียงร้องโฮกฮากดังมาจากร่างกายของเขาจนณิชาเองก็ยังสังเกตได้

                    "ไปกินข้าวก่อนมั้ย ร้านข้าวมันไก่ที่เธอชอบยังเปิดอยู่นะ" ณิชาถาม

                    "ไปดิ" เขาตอบ

                    ร้านข้าวมันไก่ที่เหมือนจะเป็นร้านธรรมดาร้านนี้เคยเป็นร้านที่เมื่อสมัยเด็กที่ทั้งสองคนยังคบกันอยู่เคยมากินด้วยกันแทบทุกครั้งที่ปันผลนั่งรถมาส่งณิชาที่บ้าน ข้าวมันไก่ผสมต้มทอดที่ไก่ถูกสับและวางกลบข้าวมันที่มีอยู่พูนจานจนมิด ถ้าวัดแคลอรี่แล้วก็คงจะหลายอยู่ วันนี้ปันผลจัดไปแล้วเกือบ 2 จาน

                    "หิวอะไรขนาดนั้น" ณิชาถาม

                    "ก็มันอร่อยอ่ะ ไม่ได้กินนานแล้วด้วยก็เลยต้องเยอะหน่อย" ปันผลตอบ

                    "แล้วเธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับเค้านะ" ณิชาถาม

                    "อ๋อ คืองี้ คือว่าพ่อกับแม่เราจะกลับไปทำสวนที่บ้านปู่ ก็เลยให้เรามาชวนเธอไปหาท่านที่บ้านก่อนพวกท่านจะออกจากกรุงเทพ" ปันผลพูด

                    "วันไหนอ่ะ" ณิชาถาม

                    "พรุ่งนี้ว่างเปล่า" ปันผลถาม

                    "พรุ่งนี้เลยหรอ ก็ได้นะ ไม่ได้เจอพ่อกับแม่เธอนานแล้ว ตื่นเต้นนะเนี่ย" ณิชาตอบ เธอนั่งนิ่งลังเลใจที่จะพูดอะไรบางอย่างแล้วจึงพูดต่อว่า "พรุ่งนี้...ถ้ามีเวลาเหลือพาไป...ซื้อของที่จะไปเมืองกาญหน่อย"

                    ปันผลที่นั่งกินข้าวมันไก่อยู่เงยหน้าขึ้นมองตาณิชาก่อนจะอมยิ้มและพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าตกลง

                    ทางด้านของใจใสที่กำลังบรรเลงเปียโนอยู่ในบ้านของเธอ บทเพลงบรรเลงสากลนั้นมันขับกล่อมอารมณ์ของเธอทำให้ผ่อนคลายและสบายใจ และลืมเรื่องเครียดจากที่ทำงานไปได้หลายอย่าง แต่เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแล้วหน้าจอนั้นเป็นชื่อของปันผลสมาธิทั้งหมดที่มีก็ได้กระจายหายไป

                    "เพิ่งจะถึงบ้านเอง" เสียงจากปันผล

                    "บอกแล้วให้หลับพร้อมพี่ไม่ยอมเชื่อ พี่นี้ว่างเปล่าพี่จะชวนไปเดินเล่น" ใจใสถาม

                    "ไม่ได้อ่ะพี่ พ่อผมให้พานิไปหาที่บ้าน" ปันผลพูด

                    "งั้นหรอ...งั้นไม่เป็นไรก็ได้" ใจใสตอบ

                    เมื่อเธอวางสายลงปลายนิ้วของเธอได้จรดลงบนแป้นเปียโน ไล่เกลไปทีละโน๊ต จนมาหยุดที่ตัวโน๊ตตัวหนึ่งจากนั้นเธอก็เริ่มบรรเลงเพลงที่เธออยากจะระบายความรู้สึกในตอนนี้ เขาที่เข้ามาทำให้ใจของตัวเธอนั้นต้องหวั่นไหว แล้ววันนึงตัวเธอเองนั่นแหละที่ไปดึงให้คนรักเก่าของเขาเข้ามา ความสนิทความรู้ใจที่พวกเขาเคยมีให้กันมันไม่เคยจางหายไปไหนเลย ครอบครัวเขาก็ยังคงเอ็นดูกัน เธอควรจะรู้สึกแบบนี้ต่อไปหรือจะเดินถอยออกมา คงเป็นคำถามที่ยากที่จะตอบ แม้เธอจะรู้สึกหน่วงแค่ไหนก็ตามแต่เพลงที่บรรยายความรู้สึกเธอได้บอกว่าแค่ได้ชิดได้อยู่ใกล้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว แล้วเขาเองก็เหมือนจะทำตัวมากเกินกว่าพี่น้องที่ควรจะเป็นด้วย หลายๆคำถามในใจที่เธออยากถามแต่เธอทำไม่ได้เพราะมันเสี่ยงมาก มันเสี่ยงเกินไปจริงๆ