[Omega Queen] โอเมก้าควีน | KOOKV

เขียนโดย NyxLuna

วันที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 19.57 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

9,336 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 20.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) CHAPTER V : เลขาของจ่าฝูง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CHAPTER V : เลขาของจ่าฝูง

ขาเรียวยาวก้าวลงบันไดมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาคมสอดส่องไปทั่วบริเวณบ้านชั้นล่างก่อนที่ร่างบางจะพาตัวเองมาถึงโซนรับรองแขกจนได้ ผมมองไปรอบๆห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราและสวยงามเพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตสิ่งอื่นนอกจากผมที่อยู่ที่นี่แต่กลับไม่พบใครซักคน ผมเองก็ไม่เข้าใจกับตัวเองนักหรอกว่าทำไมผมถึงมาตื่นอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้ แต่ที่ผมมั่นใจมากๆก็คือบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังเดิมกับที่เมื่อวานผมได้มานอน..บ้านของจ่าฝูงเขตนอร์ธ

"อ๊ะ! คุณวี ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ"

เสียงแม่บ้านที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ผมที่กำลังมองไปรอบๆต้องหันไปมองเธอด้วยความตกใจไม่ต่างกับเธอที่ตกใจเมื่อเห็นผม ป้าแม่บ้านที่เคยสอนผมทำอาหารเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าผมก่อนจะโค้งตัวให้เป็นการเคารพ

"พึ่งตื่นเมื่อกี้นี้นี่แหละ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?"

"อ่าว ตายจริง คุณวีไม่รู้แล้วดิฉันจะรู้ได้ยังไงคะ แต่เมื่อคืนนี้คุณเจคเป็นคนพาคุณวีมานี่คะ"

"เจค? จ่าฝูงนั่นน่ะหรอ"

"ใช่ค่ะ เมื่อคืนคุณเจคกลับจากประชุมมาก็ตะโกนเรียกพวกฉันให้ออกมาต้อนรับทั้งๆที่ก่อนไปก็บอกว่าให้นอนได้เลย พอพวกฉันออกมาก็เห็นคุณวีโดนคุณเจคอุ้มเข้ามาน่ะค่ะ"

"ทำไมผมถึงมากับเขาหล่ะ"

"อย่าพึ่งถามอะไรมากเลยค่ะ ตอนนี้คุณวีรีบเข้าไปห้องรับประทานอาหารเถอะ คุณเจคกำลังรอคุณวีให้มาทานอาหารด้วยกัน"

ผมที่ยังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดนป้าแม่บ้านจับแขนเดินพามายังห้องทานอาหารด้วยความไว ก่อนที่สายตาคมจะสบเข้ากับดวงตาของจ่าฝูงที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ายิ่งทำให้มีออร่ามากขึ้นเมื่อเจ้าตัวเซ็ทผมแบบเปิดหน้าผาก พร้อมกับร่างหนาที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำขายาว

"มานั่งสิ"

เสียงเรียบเอ่ยบอกทันทีที่เห็นผมพร้อมกับที่มือหนาเตรียมหยิบช้อนส้อมขึ้นมาเตรียมกินข้าว ขาเรียวพาตัวเองมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับร่างสูงก่อนจะถูกแม่บ้านอีกคนเอาผ้ารองกันเปื้อนมาคลุมตักให้อีกที ผมจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังตักอาหารเข้าปากด้วยความไม่เข้าใจ จนสุดท้ายอีกฝ่ายก็เงยหน้ามามองผมคืนแล้วเอ่ยปากพูดถึงสิ่งที่ผมค้างคาใจมานาน

"ฉันพานายกลับมาเพราะสงสัยที่นายมานอนบ้านฉันเมื่อวาน ไม่ใช่ว่าที่ฉันเจอนายที่สวนกุหลาบนั่นเป็นแผนการหรอกนะ"

'เป็นแผนการหรอ ก็ใช่สิ แผนการจ้องจะจับจ่าฝูงกวนประสาทอย่างนายแต่ยังดีที่เปลี่ยนใจทันน่ะนะ - -*'

"ป่าวซะหน่อย อันที่จริงฉันกับเจมส์ก็พึ่งเจอกันเมื่อวาน จะให้ไปวางแผนฆ่านายกันตอนไหนหล่ะ"

"เรื่องฆ่านั่นคงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ถ้าเข้ามาเพื่อสืบข้อมูลธุรกิจของฉันมันก็ไม่แน่"

"หน้าฉันเหมือนคนหน้าเงินมากรึไง - -*"

"ก็เหมือนนะ"

"ความจริง"

"เล่นตัวเองก็ได้รึไง - -"

ผมไหวไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเอื้อมมือไปตักอาหารมากินบ้าง ตั้งแต่เมื่อวานเย็นก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเเลยซักอย่าง พอมาเห็นอาหารตรงหน้าก็ทำให้ผมน้ำลายฟุ้งขึ้นมาเหมือนกัน

"มันจ้างคุณเท่าไหร่"

"อะไร"

"ไอ้เจมส์ มันให้คุณเท่าไหร่"

"หมายถึงเรื่องจ้างไปเที่ยวหรือจ้างเป็นเลขาหล่ะ"

"มันจ้างคุณไปเที่ยวด้วยหรือไง?"

"ก็ประมาณนั้น ให้ฉันไปเดินเล่นที่ห้างด้วยสองชั่วโมงแลกกับการซื้อของที่อยากได้ให้ทุกอย่าง"

"มันว่างขนาดนั้นเลย?"

"คงเหงา"

"ปากร้าย"

"นึกว่าหวานซะอีกเห็นมีแต่คนบอกว่าหวานนะ :)"

"แล้วมันจ้างคุณเป็นเลขาเท่าไหร?"

ผมมองอีกคนที่เลิกมองหน้าผมแล้วหันไปตักอาหารบนโต๊ะ ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไรสักอย่างหลังจากเมินเฉยต่อประโยคของผมเมื่อกี้ คนอะไรโครตน่ารำคาญ หยอดไปก็ไม่เล่นด้วย เป็นอัลฟ่าอะไรของมัน - -* หรือจะสมรรถภาพเสื่อมถึงเมินโอเมก้าควีนแบบผมหน้ามึนๆแบบนี้

"ห้าแสน"

ถ้อยคำโกหกคำโตถูกเอ่ยออกไปเพื่อประเมิณความคิดของอีกคน แต่สิ่งที่ได้กลับมายังคงมีแต่ใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ใดๆเช่นเคยจนผมเดาไม่ถูก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่และกำลังจะทำอะไรกันแน่ เขาเป็นอัลฟ่าคนแรกที่มีภูมิต้านทานต่อผมในทุกๆด้านจนผมคิดว่ามันแปลกมากจริงๆ เขาไม่หลงไหลในสเน่ห์ของผมและผมไม่สามารถสะกดจิตเขาได้ มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมเห็นว่าอีกคนแพ้ก็คงเป็นกลิ่นดอกคาร์เนชั่นของผมแต่ถึงแบบนั้นมันก็ถือเป็นเรื่องปกติอีกนั่นแหละ เพราะอัลฟ่าทุกตัวก็ต้องชอบกลิ่นของโอเมก้าอยู่แล้ว

"ผมให้คุณสองเท่า ถ้าคุณยอมมาทำงานให้ผมแทน"

"อะไรนะ"

"ตามที่ผมบอก ล้านนึงผมจะให้คุณถ้าคุณยอมมาเป็นเลขาให้ผม"

"คุณกำลังคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่ - -* ถ้าคิดจะจ้างผมเพื่อล้วงความลับของเจมส์ผมบอกตรงนี้เลยนะว่าผมไม่มีให้สักอย่างเพราะผมเองก็พึ่งรู้จักเขาเมื่อวาน"

"ผมก็แค่อยากเอาชนะมันเท่านั้น ในเมื่อมันเลือกคุณเป็นเลขาก็แสดงว่าคุณต้องมีอะไรดี"

"คุณจะบ้ารึไง หมอนั่นเลือกผมก็เพราะแค่อยากให้เลขาตัวเองสวยกว่าเลขาคู่แข่งอย่างคุณแค่นั้น อีกอย่างต่อให้คุณแย่งผมมาจากเขาเขาก็ไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะเขาเองก็มีเลขาของเขาอยู่แล้ว"

"ไม่หรอก..ผมรู้จักมันดี มันน่ะชอบอยากเอาชนะผมในทุกๆเรื่อง ตั้งแต่ที่แย่งกันเป็นจ่าฝูงจนถึงเรื่องธุรกิจ ถ้ามันนึกว่าผมสนใจคุณมันก็จะพยายามแย่งคุณคืน และคนที่จะชนะก็ต้องเป็นผมอีกเหมือนเดิม"

"เล่นกันเป็นเด็กๆ - -* ฉันไม่อยากไปเกี่ยวกับพวกคุณสักหน่อย"

"แน่ใจหรอ แล้วเมื่อวานที่คุณทำอาหารให้ผมหมายความว่าไงหล่ะ :)"

"ฉันก็แค่ตอบแทนที่คุณช่วยฉันต่างหาก - -*"

"อ่อหรอ ผมนึกว่าคุณอยากจะเอาใจผมซะอีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันก็คงไม่ยากนักหรอก บางที..จ่าฝูงที่ยังไม่เจอโซลเมทแบบผมก็อาจจะสนใจโอเมก้ากลิ่นหอมๆแบบคุณก็ได้ :)"

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วย เพราะฉันไม่ชอบพวกกวนประสาทแบบคุณน่ะสิ :)"

"ปากร้ายจังนะ เอาเป็นว่าผมจ้างคุณก็แล้วกัน เริ่มงานวันนี้เลยด้วย นี่ไอแพดที่บันทึกตารางงานของผม คุณต้องคอยเตือนงานให้ผมทั้งวัน"

"ฉันไม่ได้ตกลงกับนายซักหน่อย อย่ามั่วนิ่มได้ป่ะ - -*"

"แน่นอนว่าคุณต้องตกลง เพราะผมบังคับ อีกชั่วโมงเจอกันที่ห้องรับรอง ชุดทำงานของคุณผมเตรียมไว้ให้แล้ว แม่บ้านจะพาคุณไปห้องของคุณ อ่อ..ลืมบอก คุณต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนี้"

"เรื่องอะไรฉันต้องย้ายด้วย"

"คุณอยู่ในฐานะเลขาของผม และผมต้องรักษาภาพลักษณ์ เพราะฉะนั้นผมคงปล่อยให้เลขาของผมอยู่ที่พักซอมซ่อไม่ได้หรอก ไปแต่งตัวได้แล้ว ถ้าสายผมจะหักเงินคุณ"

"เอาแต่ใจจังวะ -*-"

"กรุณาพูดเพราะๆกับเจ้านายด้วยนะครับ :)"

ผมไล่สายตามองบันทึกตารางของวันนี้อย่างจดจ่อ ผมไม่คิดเลยว่าการเป็นจ่าฝูงจะต้องทำอะไรเยอะขนาดนี้ตลอดทั้งวัน ทั้งมีประชุมนโยบายใหม่ของเขต เปิดงานโรงเรียนประจำเขต ทานข้าวกระชับมิตร และการลาดตะเวนภาคบ่าย จะมีช่วงพักก็มีไม่ถึงชั่วโมงถ้าเป็นผมคงได้หัวปั่นแน่ๆ

"ที่แรกนายต้องไปประชุมนโยบายใหม่เกี่ยวกับการส่งเด็กแลกเปลี่ยนไปผูกพันธมิตรกับเขตเซาท์"

"อืม"อีกคนตอบรับมาเบาๆ ก่อนจะพิงศีรษะเข้ากับพนักพิงรถและหลับตาลง

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องมีเด็กจากเขตอื่นมาเขตเราด้วยงั้นหรอ?"

"ไม่หรอก นายก็รู้ว่าถ้าหมาป่าเขตอื่นเข้ามาเขตเราจะอยู่ในอุณหภูมิติดลบทั้งปีไม่ได้"

"มันก็อาจจะเป็นไปได้ถ้ามียาที่ทำให้หมาป่าเขตร้อนทนต่ออุณหภูมิหนาวเย็น"

"จะเป็นไปได้ยังไง - -"

"ขนาดยาเก็บกลิ่นฮีทยังมีเลยนี่ ทำไมนายไม่ลองให้พวกนักวิทยาศาสตร์คิดค้นยาใหม่ๆดูบ้างอ่ะ"

"พูดมาก"

เจคพูดตัดประโยคอีกคนก่อนจะละสายตาไปมองภาพนอกกระจกแทน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้แต่มันก็น่าแปลกใจที่คนที่เขาพึ่งจ้างมาเป็นเลขาจะมีไอเดียดีๆที่เขาก็ไม่เคยนึกถึง ถ้าให้พูดตรงๆก็คือเขาไม่นึกว่าคนหน้าดื้อแถมนิสัยโผงผางอย่างคนที่นั่งอยู่ข้างๆจะฉลาด - - แต่ก็ยอมรับเลยว่าสิ่งที่อีกคนพูดมาถือเป็นไอเดียที่น่าสนใจไม่น้อย

'ดูเหมือนเลขาใหม่ของเขาอย่างวีจะมีของจริงๆแล้วหล่ะมั้ง แบบนี้ค่อยน่าสนุกขึ้นมาหน่อย :)'

ไรท์:มีคำถามอยากให้ช่วยกันตอบหน่อยค่ะ คิดว่าตอนที่ไรท์ลงสั้นไปมั้ย แล้วเนื้อเรื่องรีดคิดว่ามันเล่ายืดยานไปรึป่าว ถ้ามันไม่โอตรงไหนไรท์จะได้ปรับให้มันดีขึ้น ไรท์ก็ไม่ได้แต่งเก่งขนาดนั้น ยังไงก็ช่วยกันดูช่วยกันตรวจทานด้วยน้า <3

chapter 6

สารบัญ

chapter 8