ดวงจันทร์กลางวัน

บทที่ 4 สังเวยวิญญาณ

        ณ ห้องประชุมของโรงพยาบาล...

        นี่ไม่ใช่การประชุมการทำงานของโรงพยาบาล แต่เป็นการประชุมของสายเลือดณพวิทย์สกุลทุกคน ยกเว้น ริวที่ยังนอนป่วยอยู่ที่บ้าน ...บรรยากาศในที่ประชุมค่อนข้างตึงเครียด สังเกตจากทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียด

        ในห้องประชุมประกอบไปด้วย เรริน และญาติๆ ได้แก่ นายแพทย์เจนภพ ประธานโรงพยาบาล กับ ลูกสาว 2 คน คือ พิมพ์พรรณ เป็นลูกคนโต และ พิมพ์ดาว เป็นลูกคนเล็ก  ฝ่ายแพทย์หญิงกนก มากับสามี คือ สมชาย ลูกสาว คือ กิ่งกาญจน์ และลูกชาย คือ เบญธเขตต์ (ขนุน)

        “ไม่ว่าใครก็ตามที่แอบบูชา เทวรูปงูอยู่ ให้หยุดการกระทำนั้นซะนะคะ เพราะมันจะทำให้ตระกูลของเราพังพินาศ” เรริน ในชุดพยาบาล พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง และพยายามสบตากับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

        “นี่เรริน พี่ว่ามันดูไร้สาระมากเลยนะ ที่ยังมีคนเชื่อเรื่องเทวรูปนั้นอยู่ นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากอาสมชาย และขนุนด้วยล่ะก็ ...เรื่องผู้ชายชุดสีฟ้าอะไรนั่น เธอต้องแต่งเรื่องขึ้นมาแน่ๆ” ผู้หญิงที่ใส่แว่น สวมเสื้อกาวน์ ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเรรินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเธอค่อนข้างจะยุ่งกับผู้ป่วย แต่เสียเวลามานั่งฟังเรื่องอาจจะไร้สาระ

        “พี่พรรณคะ ถ้าหนู ขนุน และลุงสมชาย ไม่เจอมากับตัวเอง ก็คงไม่มีการประชุม วันนี้หรอกนะคะ” เรรินเถียงพรรณราย ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง

        “ใจเย็น เด็กๆ” สมชายเตือนสติ ทั้งคู่

        “เอาเป็นว่าสิ่งที่เรามาประชุมกันวันนี้ มีทั้งคนเชื่อ และไม่เชื่อ  ...แต่ประเด็นสำคัญที่อยากให้ทุกคนตระหนัก คือ เราไม่ควรบูชาเทวรูปงูนั่น เราควรศรัทธาในพระเจ้า ของเรา แต่เพียงผู้เดียว” แพทย์หญิงกนกกล่าว และยืนยันความเชื่อ

        “ลุงเห็นด้วยนะ ....ป้า หรืออากนกของเรา พูดถูก ลุงเองก็สูญเสียภรรยาและลูกไป 2 คน ลุงเข้าใจดี” นายแพทย์เจนภพสนับสนุน พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

        แพทย์หญิงกนก จึงโอบกอดพี่ชาย เพราะนั่งอยู่ข้างๆ “ไม่เป็นไรนะคะพี่”

        ใครกันคือคนที่แอบบูชาเทวรูปงู....

        ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา

        เสียงหัวเราะดังกึกก้องผ่านเสียงตามสายของโรงพยาบาล ท้องฟ้าเหนือโรงพยาบาลมืดครึ้ม ราวกับเกิดอาเพศ ทั้งผู้ป่วย และเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล ต่างตื่นตระหนก สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ทุกคนก็ยังดูมีสติ ไม่วิ่งวุ่นวาย

        “พวกแกมารวมตัวกันก็ดีแล้ว ข้าจะได้ฆ่าพร้อมกันซะทีเดียว”

        ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา  ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา  ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา  ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา

        ทันใดนั้นกลุ่มควันสีดำได้ก่อตัวขึ้นกลางห้องประชุม

        ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น...

        กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!

        “พระเจ้าช่วยลูกด้วย” ทุกคนในห้องประชุมอุทานออกมา คาดหวังให้พระเจ้าช่วยเหลือในภาวะวิกฤต

        ฉับพลัน ....กลุ่มควันกลายร่างเป็นงูยักษ์ เข้าไปรัดร่างหญิงสาวคนหนึ่ง

        กรี๊ดดดดดดดดดด!!

        “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยดาวด้วย” หญิงสาวตื่นตระหนกสีหน้าเศร้า

        “พิมพ์ดาว ลูก” นายแพทย์เจนภพพูดพลางกระโดดเข้าหางูยักษ์ แต่ร่างนั้นก็ถูกงูยักษ์กลืนกินเข้าไปต่อหน้าต่อตาทุกคน พร้อมกับปล่อยร่างหญิงสาวที่มันรัดไว้ ...หญิงสาวพยายามตะเกียกตะกายหนี

        ทุกอย่างเงียบ ราวกับโลกมันหยุดหมุน

        กรี๊ดดดดดดดดดด!!

        “พ่อคะ พ่อ”หญิงสาวละล่ำละลักออกมาทั้งน้ำตา แต่เธอก็พยายามตะเกียกตะกาย คลานออกไปให้ห่างงูยักษ์

        กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!

        พระเจ้า!

        แพทย์หญิงกนกน้ำตาคลอ พร้อมกับกระชากแขนขนุน และกิ่งกาญจน์ เปิดประตูออกจากห้องประชุมไป ...ฝ่ายงูยักษ์ก็กำลังอ้าปากเขมือบเหยื่อรายต่อไป นั่นคือ พิมพ์ดาว แต่นับว่าพระเจ้าส่งใครให้มาทันเวลา ....แสงสีฟ้าก็ฟาดลงไปยังร่างของงูยักษ์  ...งูยักษ์พยายามต่อสู้กับผู้มีพลังอำนาจนั้น

        “เจ้าคิดว่าจะกำจัดข้างั้นรึ” งูยักษ์คำราม พร้อมกับยิงเลเซอร์สีแดง ออกจากดวงตาอันแดงก่ำ แต่เทพทัตก็หลบลำแสงนั้นอย่างรวดเร็ว

        ภาพตรงหน้า ที่ทุกคนเห็นคือ งูยักษ์กำลังต่อสู้กับชายในชุดคลุมสีฟ้า ...เรรินใช้โอกาสนี้เรียกทุกคนมารวมกัน ประกอบด้วย สมชาย พิมพ์ดาว และพิมพ์พรรณ ที่ยังติดอยู่ในห้องนั้น

        และแล้วงูยักษ์ ก็ถูกเทพทัต สังหารด้วยธนู ร่างของงูยักษ์ตกลงมาตรงหน้าของคนทั้งสี่ ที่ยังติดอยู่ในห้องประชุม

        กรี๊ดดดดดดดดดด!

        จากนั้น มันก็ค่อยสลายร่างไป

        “ขอบคุณเทพทัต ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเขามาช่วยพวกเรา” เรรินพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง น้ำตาคลอเบ้า

        “คุณจะมองเห็นผมได้ แค่ในยามฉุกเฉิน ในเวลา 1 นาที เท่านั้น ...ผมคิดถึงคุณเสมอ” เทพทัตกล่าวลา และร่างของเขาค่อยๆจางหายไปต่อหน้า ของทุกคน

        แค่ในยามฉุกเฉิน ในเวลา 1 นาที

        แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขายังยืนอยู่ข้างๆเรรินอยู่ตลอดเวลา ...หัวใจของทูตสวรรค์ตนนี้ หลงรักมนุษย์จริงๆเสียแล้ว ...

        พิมพ์พรรณ และพิมพ์ดาว ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะสูญเสียผู้เป็นที่รัก

        “พ่อ ไม่น่าจากไป เร็วขนาดนี้ จากไปโดยที่ไม่มีศพ” พิมพ์พรรณละล่ำละลักออกมา
        พิมพ์ดาว จึงรีบปลอบประโลมโดยการโอบกอด ...เหตุการณ์ในห้องประชุมจึงจบลงด้วยน้ำตาอันแสนเศร้า....

        งานศพ ที่ไม่มีศพของนายแพทย์เจนภพ จัดขึ้นด้วยความเรียบง่าย ทุกคนต่างยืนไว้อาลัยให้กับเขาหน้าสุสาน บรรยากาศมันช่างดูโศกเศร้า สีหน้าทุกคนหม่นหมอง ...เรรินวางช่อดอกไม้สีขาวหน้าสุสานเป็นคนสุดท้าย สายลมอ่อนๆพัดโชยมา ราวกับย้ำเตือนความเศร้า ให้เพิ่มมากขึ้น

        “ไปอยู่กับพระเจ้านะคะ ลุง หนูจะคิดถึงลุงตลอดไป” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา หยดน้ำตาค่อยๆไหลอาบใบหน้าสวยของเธอ

        โอโซนที่ยืนอยู่ข้างๆ ยื่นกระดาษทิชชู ให้หญิงสาวซับน้ำตา แม้ว่ามันเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่มันก็สร้างความปวดร้าวให้กับหัวใจของเทพทัต ที่ยืนอยู่ไม่ห่างพวกเขา

        “โอโซน คุณคิดจะรักเรรินจริงหรือเปล่า” เทพทัตเอ่ยขึ้น และมีเพียงคนหน้าเหมือนเขาเท่านั้นที่เห็นและได้ยิน

        “ทำไมท่านเทพ ถามผมแบบนั้น” โอโซนทำหน้านิ่ว

        “ผมก็แค่สงสัย ตอบผมมาได้มั้ย” เทพทัตพยายามคาดคั้น

        “ก็ยังไม่แน่ใจ ผมยังเด็กนะครับ” โอโซนพูดออกมาจากใจจริง ใบหน้าหล่อ แม้ดูเศร้า แต่มันไม่ทำให้ความหล่อของเขาลดลงเลย

        ทุกคนต่างมองเห็นโอโซนกำลังพูดคนเดียว ฝ่ายพรรณราย และพิมพ์ดาวก็จำได้ว่า เขาหน้าเหมือนคนที่ช่วยพวกเธอเอาไว้เมื่อวาน จึงตรงเข้าไปหา ....เรรินจึงอธิบายแทนว่าเขา แค่คนหน้าเหมือน

        “หน้าเหมือนกันมากจริงๆ ถ้าพี่ไม่ได้ฟังจากปากเรริน พี่คงคิดว่าเขาเป็นคนๆนั้นไปแล้ว” พิมพ์ดาว ผู้หญิงที่ไว้ผมสั้นปะบ่าเปรยขึ้น

        “แต่โอโซน สามารถติดต่อกับเทพทัต ได้ตลอดเวลาค่ะพี่”

        ประโยคของเรริน สร้างความสงสัยให้กับพิมพ์ดาว และพิมพ์พรรณไม่น้อย ว่ามันอาจจะมีอะไรมากกว่าคนหน้าเหมือน

        “น้องโอโซน คือพี่อยากรู้ว่า จริงๆแล้วงูยักษ์มันตายไปแล้วจริงๆไหม”

        หญิงสาวที่ใส่แว่น หรือพิมพ์พรรณเอ่ยถามขึ้น เธอคาดหวังให้โอโซนถามเทพทัตให้ และโอโซนก็ถามให้ ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ...และคำตอบที่ได้รับคือ

        “งูยักษ์ จริงๆแล้วยังไม่ตาย นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของวิญญาณชั่วร้ายเท่านั้น อำนาจของมันเกิดจากการที่มีคนบูชามัน”

        “ส่วนหนึ่งของวิญญาณ” ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

        “อำนาจของมัน เกิดจากการที่มีคนบูชามัน” เรรินเน้นย้ำให้ทุกคนฟัง

        “เพราะฉะนั้น เราต้องทำลายเทวรูปนั้นซะ” โอโซนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

        ใครกัน คือ คนที่บูชาเทวรูปปีศาจนั้น ทำให้มันมีพลังอำนาจ มากำจัดคนในตระกูลณพวิทย์สกุล คนที่น่าสงสัยที่สุด คือ ริว ที่เหตุการณ์บางอย่างชวนน่าสงสัย หรือไม่ก็แพทย์หญิงกนก ที่อยู่ๆก็ออกไปจากห้องประชุมไป พร้อมกับลูกๆอย่างปลอดภัย