ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 45 ของสิ่งนี้เจ้าควรขายมันเสีย

องค์ชายหรงฉู่จึงส่งสายตาให้องค์ชายหรงเหยียนที่อยู่ข้างกาย องค์ชายหรงเหยียนก็รู้ความนัย จึงกล่าวขึ้นมาในทันใด

“คุณชายท่านนี้ ถึงแม้สมุนไพรนี้ท่านจะเป็นผู้ประมูลมาได้ แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นสิ่งวิเศษ ท่านคิดว่าจะเก็บสิ่งนี้ไว้ข้างกายได้ตลอดโดยไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเลยหรือ?”

หากไม่มีฝีมือสูงส่ง แต่เผยให้ผู้อื่นเห็นว่ามีสมบัติล้ำค่าอยู่กับตน ไม่เพียงแต่จะมิเกิดประโยชน์อันใดกับผู้ถือครองแล้ว กลับจะชักนำผู้คนที่ละโมบมา ก่อให้เกิดภัยอันตรายอีกด้วย

ความหมายในประโยคที่องค์ชายหรงเหยียนกล่าวมา เห็นได้ชัดว่าเป็นการข่มขู่

นัยน์ตาของคุณชายน้อยผู้นั้นเบิกกว้าง “องค์ชายทั้งสองหมายความว่าหากข้าไม่ยอมขายมัน หากพ้นจากประตูนี้ไปก็จะถูกพวกท่านแย่งชิงใช่หรือไม่?”

องค์ชายหรงฉู่สีหน้าทะมึน น้ำเสียงเยียบเย็น “ข้าจะไปทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไร? ทว่าสมบัติล้ำค่านั้นเย้ายวนใจผู้คน รับประกันไม่ได้ว่าผู้อื่นจะไม่มีความคิดเช่นนั้น...”

คุณชายน้อยผู้นั้นคล้ายถูกคำพูดของเขาสะกิดเข้า จึงถอนหายใจออกมา “ท่านพูดถูกแล้ว เห็นทีข้าคงทำได้เพียงนำสิ่งนี้ออกมาขายที่นี่ซะ”

องค์ชายหรงฉู่เผยรอยยิ้ม ครั้งนี้เป็นการยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ “เกรงว่าคงต้องเป็นเช่นนั้น คุณชายน้อย ผู้ที่รู้สถานการณ์นับเป็นยอดคน ของสิ่งนี้เจ้าควรขายมันเสีย”

คุณชายน้อยค่อยๆ ลุกขึ้นมา “ที่แท้การที่ท่านพูดจาเป็นเหตุเป็นผลถึงเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ให้ข้ายอมจำนน ตัวข้านั้นเกิดมาก็มีนิสัยประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง คือไม่ชอบให้ผู้อื่นมาข่มขู่เป็นที่สุด ยามที่มีคนมาข่มขู่ แม้แต่ข้าเองก็ไม่ทราบว่าตนจะกระทำสิ่งใดออกไปบ้าง” แล้วเขาก็หยิบกล่องใบนั้นออกมาจากแขนเสื้อ...

สีหน้าขององค์ชายหรงฉู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

คุณชายน้อยหัวเราะเบาๆ “ในเมื่อเป็นของวิเศษ ผู้ที่มีชะตาต้องกันถึงจะได้รับมัน...”

สายตาของเขามองไปรอบๆ จู่ๆ ก็จับจ้องมาที่กู้ซีจิ่ว โบกไม้โบกมือมาทางเธอพลางตะโกน “น้องชาย เจ้าสนใจสมุนไพรนี้ไหม?”

กู้ซีจิ่วใจเต้นถี่รัว มองเขาเงียบๆ “สนใจแล้วอย่างไร? ไม่สนใจแล้วอย่างไร?”

“หากว่าเจ้าสนใจ ข้าก็จะขายสมุนไพรวิเศษนี้ให้เจ้า!”

กู้ซีจิ่วนิ่งงันไปชั่วครู่ แล้วตอบกลับไปสั้นๆ “ไม่มีเงิน!”

คุณชายน้อยผู้นั้นแย้มยิ้ม น้ำเสียงอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง “เช่นนั้นเจ้ามีเงินสักห้าหมื่นตำลึงไหม?”

“...มี” บนตัวเธอมีเงินอยู่ห้าหมื่นตำลึงจริงๆ

“ดี ข้าถูกชะตากับน้องชายผู้นี้อย่างหาได้ยาก สมุนไพรต้นนี้ข้าจะขายให้เจ้าห้าหมื่นตำลึง!”

เมื่อคุณชายน้อยกล่าวประโยคนี้ก็ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ชวนตกตะลึง

ของวิเศษที่เดิมทีเงินสิบล้านตำลึงก็ไม่อาจซื้อได้กลับถูกขายออกไปด้วยเงินเพียงห้าหมื่นตำลึง คุณชายน้อยผู้นี้ท่าจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ!

ทุกสายตาล้วนมองไปยังกู้ซีจิ่วที่อยู่บนชั้นสอง ด้วยอยากจะเห็นว่าผู้โชคดีที่ได้รับของดีในราคาถูกคนนี้คือใคร

แต่กู้ซีจิ่วตั้งใจซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังม่านมุก ฝูงชนจึงมองเห็นแค่เพียงเงาร่างสลัวๆ ของเธอ แต่มองไม่เห็นรูปลักษณ์

ทว่ากู้ซีจิ่วกลับไม่รู้สึกว่าตนเองเป็นผู้โชคดีเลย เธอมองคุณชายน้อยที่เหินกายเข้ามาอยู่เบื้องหน้า “คุณชายคิดจะขายสมุนไพรนี้ให้ข้าในราคาห้าหมื่นตำลึงจริงๆ หรือ?”

“หากเป็นสินค้าปลอมยินดีรับเปลี่ยนคืน” นัยน์ตาของคุณชายน้อยใสกระจ่างแวววาว จ้องมองเธอด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “บรรดาผู้คนในห้องโถงนี้ผู้ที่ข้าเห็นแล้วถูกชะตาก็คือเจ้า ดังนั้นจึงอยากขายให้เจ้าในราคาถูก แต่ข้าเองก็มีเงื่อนไขอยู่อย่างหนึ่ง”

แม้จะมีลาภก้อนใหญ่ถึงเพียงนี้หล่นทับศีรษะในทันทีทันใด แต่กู้ซีจิ่วก็ยังสงบนิ่งและใจเย็นเหมือนเคย

“เงื่อนไขอะไร?”

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 46 ชักภัยไปตะวันออก

“สมุนไพรต้นนี้เจ้าไม่สามารถขายต่อให้ผู้อื่นได้ แน่นอนว่าส่งต่อก็ไม่ได้เช่นกัน เพียงเจ้าตอบรับเงื่อนไขนี้ สมุนไพรต้นนี้ก็จะเป็นของเจ้า ของดีราคาถูกแบบนี้ใช่ว่าจะมีอยู่ตลอดนะ แต่เป็นเพราะข้าถูกชะตากับเจ้าเลยจะ...”

มุมปากกู้ซีจิ่วหยักยิ้มบางๆ “ถูกชะตา?” จู่ๆ เธอก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ไปอยู่เบื้องหน้าคุณชายน้อยผู้นั้นในระยะประชิด “ข้าว่าคุณชายคิดจะชักภัยไปตะวันออก[1]มากกว่ากระมัง?”

ยามนี้องค์ชายสี่และสตรีศักดิ์สิทธิ์หมายตาเจ้าสมุนไพรต้นนี้ ไม่ว่ามันตกไปอยู่ในมือผู้ใด ก็จะต้องโดนทั้งสองคนนี้บีบบังคับอย่างแน่นอน หากว่าไม่ขายต่อให้พวกเขา จะต้องเดือดร้อนอย่างหนักแน่ๆ!

แม้สิ่งนี้จะเป็นของดีราคาถูกก็จริง แต่ก็นับเป็นเผือกร้อนลวกมือยิ่งนัก เป็นหายนะครั้งใหญ่ บางทีนอกจากจะไม่ได้สัมผัสของถูกแล้วยังต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงด้วย!

ชาติก่อนกู้ซีจิ่วเป็นคนตัวสูงที่สูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร แถมเธอยังเป็นนักฆ่า เวลาอยู่เบื้องหน้าผู้อื่นในระยะประชิด จะมีรัศมีที่ข่มขวัญผู้อื่นยิ่งนัก บางครั้งยังไม่ทันได้ลงมือข่มขู่อะไรอีกฝ่ายก็หนีหัวซุกหัวซุนไปแล้ว

ขณะนี้เธอเข้าประชิดตัวคุณชายน้อยผู้นี้ ร่างกายยังคงมีรัศมีนั้นอยู่เช่นเคย

ทว่าร่างกายของเธอในตอนนี้อย่างไรเสียก็เป็นเพียงเด็กอายุสิบสามคนหนึ่ง การเจริญเติบโตของร่างกายไม่สมบูรณ์ รูปร่างก็แคระแกร็น แม้เธอจะสวมรองเท้าพิเศษคู่หนึ่งที่เสริมส้นไว้ด้านใน จึงสูงขึ้นกว่าเดิมถึงสิบเซนติเมตร แต่ก็ยังสูงแค่ประมาณหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรเท่านั้น

คุณชายน้อยที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้แม้ว่าหน้าตาจะอ่อนเยาว์ แต่รูปร่างกลับสูงยาวเข่าดี สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร

เมื่อกู้ซีจิ่วอยู่ด้านหน้าเขาในระยะประชิด รัศมีนั้นจึงอ่อนด้อยลงไปไม่น้อย หากคุณชายน้อยผู้นี้ก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว เกรงว่ากู้ซีจิ่วคงต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเสียแล้ว

โชคดีที่เธอสังเกตเห็นข้อด้อยนี้ได้ทันจึงถอยหลังกลับไปอย่างเงียบเชียบ เว้นระยะห่างกับเขานิดหน่อย

คุณชายน้อยผู้นั้นจ้องมองเจ้าตัวเล็กที่อยู่เบื้องหน้านี้ ถึงแม้จะตัวเล็ก แต่รัศมีที่แผ่ออกมากลับไม่เบาเลยจริงๆ ทำให้หัวใจของผู้คนเต็มไปด้วยความหวาดผวา เห็นๆ กันอยู่ว่ารูปโฉมก็ธรรมดาสามัญ ทว่าดวงตาคู่นั้นราวกับบ่อน้ำลึกที่มองไม่เห็นก้นบ่อ ยามที่จ้องมองผู้คนก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา

เจ้าตัวเล็กชาญฉลาดยิ่งนัก! ไม่ได้ตกตะลึงที่มีลาภก้อนใหญ่หล่นทับกะทันหัน...

คุณชายน้อยผู้นั้นแย้มยิ้ม รอยยิ้มนั้นแจ่มใสดุจสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เขาชั่งน้ำหนักกล่องแก้วผลึกที่อยู่ในมือไปมา“เจ้าฉลาดมาก เช่นนั้น...เจ้ายังกล้าซื้อมันไหม? บางทีมันอาจจะนำความเดือดร้อนมาให้เจ้า...”

กู้ซีจิ่วยิ้มแพรวพราว ยื่นมือไปคว้าเอากล่องแก้วผลึกใบนั้นออกมาจากมือของเขา “ข้าเอา!”

แต่ไหนแต่ไรมาตัวเธอ ‘กู้ซีจิ่ว’ ไม่เคยกลัวความเดือดร้อน!

เธอนำตั๋วเงินห้าหมื่นตำลึงวางไว้ในมือเขา เพื่อเป็นตัวแทนว่าทั้งคู่ได้ค้าขายกันแล้ว

มือเล็กๆ ของเธอบังเอิญสัมผัสเข้ากับมือใหญ่ๆ ของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงแม้จะแตะโดนแค่ครู่เดียวก็ผละออก ทว่าสายตาของคุณชายน้อยผู้นั้นกลับค้างอยู่ที่มือของเธอชั่วครู่ แววตาเข้มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็มองหน้าเธออีกรอบ มุมปากหยักยิ้มบางๆ “ตรงไปตรงมาจริงๆ!”

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] ชักภัยไปตะวันออก หมายถึง การที่ตนไม่อยากรับหน้ากับปัญหานี้ จึงชักจูงปัญหานี้ไปให้ผู้อื่นเสีย ให้ผู้อื่นรับมือกับปัญหาแทน