ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 37 เธอไม่อยากเป็นแพะรับบาปหรอกนะ!

กู้ซีจิ่วมองไปด้านนอกตามเสียงที่ได้ยิน เห็นชายหนุ่มอ่อนเยาว์ผู้หนึ่งนั่งอยู่ด้านหลังม่านมุกของห้องรับรองที่ใหญ่ที่สุดในชั้นสอง เมื่อกล่าวจบ ม่านมุกที่อยู่เบื้องหน้าเขาก็ม้วนตัวขึ้น เผยให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา

ต้องกล่าวเลยว่ากรรมพันธุ์ตระกูลหรงแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก องค์ชายแต่ละคนมีแต่จะหล่อเหลายิ่งขึ้น

องค์ชายรัชทายาทผู้นี้ดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณยี่สิบปี รูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับองค์ชายหรงเช่ออยู่หลายส่วน แต่ต่างกันตรงที่องค์ชายหรงเช่อมีท่าทีอบอุ่นอ่อนโยนพราวเสน่ห์ แต่เขานั้นหล่อคมคายเคร่งขรึม สวมเสื้อคลุมยาวสีดำปักลวดลายมังกร แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่บนร่างกลับมีกลิ่นอายเบาบางชนิดหนึ่ง กลิ่นอายของผู้สืบทอดบัลลังก์

องค์ชายหรงเหยียนที่อยู่ด้านข้างตะลึงงัน จากนั้นก็รีบสาวเท้ามาคุกเข่าทำคารวะอยู่นอกห้องของคนผู้นั้น

“ถวายบังคมเสด็จพี่รัชทายาท! ผู้น้องไม่ทราบว่ารัชทายาทก็ทรงอยู่ที่นี่ด้วย เลยไม่ได้มาถวายบังคมทันที เสียมารยาทไปแล้ว...”

องค์รัชทายาทผู้นั้นก็ไม่มีทีท่าจะสั่งให้เขาลุกขึ้นแต่อย่างใด น้ำเสียงเย็นชา “ซีอ๋องไม่ต้องยุ่งยากหรอก เปิ่นกงกำลังเตรียมจะย้ายที่ให้เจ้าแล้ว...”

องค์ชายหรงเหยียนหลังจากอ้ำอึ้งไปพักหนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “มิกล้าๆ” จากนั้นก็กล่าวขออภัยในความผิดของตนอีกหลายประโยค ขอให้องค์รัชทายาทยกโทษให้

ระหว่างที่พูดจากันอยู่ สองสาวตระกูลกู้ก็รีบร้อนออกมาแล้วคุกเข่าคารวะองค์รัชทายาทเช่นกัน

รัชทายาทหรงเจียหลัวเงียบอยู่ตลอด หลังจากองค์ชายหรงเหยียนกล่าวขออภัยไปหลายประโยคแต่อีกฝ่ายไม่เอ่ยตอบเลยสักคำ ใบหน้าหล่อเหลาจึงร้อนรนอยู่เล็กน้อย ผ่านไปสักพักในที่สุดองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็เอ่ยปากขึ้น

“สตรีสองนางนี้เป็นใครกัน?”

องค์ชายหรงเหยียนอ้ำอึ้งไปทันที สองสาวตระกูลกู้ที่หมอบกราบจนหน้ามืดตาลายแล้ว เมื่อได้ฟังประโยคนี้ขององค์รัชทายาท กู้เทียนอีจึงเปิดปากเอ่ยตอบ “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันทั้งสองคนเป็น...”

นางเพิ่งจะกล่าวออกมายังไม่ทันจบ ก็ถูกองค์ชายหรงเหยียนเอ่ยขัดขึ้นมา “ทูลฝ่าบาท สตรีสองนางนี้คือบุตรสาวของแม่ทัพกู้ผู้ดำรงตำแหน่งแม่ทัพบัญชาการพะย่ะค่ะ พวกนางติดตามผู้น้องมาที่นี่เพื่อเปิดหูเปิดตา ไม่นึกเลยว่าพวกนางจะไม่รู้ความพูดจาซี้ซั้วล่วงเกินองค์รัชทายาทเข้า...” เขากล่าวขออภัยอีกชุดใหญ่ ทว่ากลับปล่อยสถานะที่แท้จริงของสองสาวตระกูลกู้ให้ผ่านไปอย่างคลุมเครือ

“คุณหนูตระกูลกู้?” น้ำเสียงขององค์รัชทายาทยากจะแยกออกว่าอยู่ในอารมณ์ใด “หนึ่งในสองคนนี้คือคุณหนูหกที่เป็นคู่หมั้นของเจ้าใช่หรือไม่?”

องค์ชายหรงเหยียนอ้ำอึ้งอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะซักถามละเอียดปานนี้ จึงตกที่นั่งลำบาก ไม่รู้ควรจะตอบว่าอย่างไรดี

กู้ซีจิ่วกอดอกอยู่ตรงนั้นเฝ้ามองจากอีกด้าน เธอย่อมเข้าใจถึงความกังวลขององค์ชายหรงเหยียน

ถึงอย่างไรเสียองค์ชายหรงเหยียนผู้นี้ก็เป็นว่าที่สามีของเธอ แต่ว่าที่สามีนอกจากจะไม่พาว่าที่ภรรยาของตนออกนอกเรือนแล้ว ยังพาพี่สาวของฝ่ายหญิงออกมาเที่ยวเล่น พูดให้สวยหรูแค่ไหนก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี!

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวยังรอให้เขาตอบอยู่ องค์ชายหรงเหยียนกระวนกระวายใจยิ่งนัก จึงคิดหลอกองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวที่ไม่เคยพบกู้ซีจิ่วมาก่อน เลยตัดสินใจตอบออกไปด้วยเสียงอ้อมแอ้ม “ใช่...ใช่พะย่ะค่ะ”

กู้ซีจิ่วหรี่ตาลงเล็กน้อย นึกไม่ถึงเลยว่าองค์ชายหรงเหยียนผู้นี้จะกล้าตบตาองค์รัชทายาท!

เธอกำหมัดน้อยๆ เธอไม่อยากเป็นแพะรับบาปหรอกนะ!

ในขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะโยนความผิดกลับไปอย่างไรโดยที่ไม่กระโตกกระตาก องค์ชายหรงเช่อที่อยู่ข้างกายเธอก็รวบพัด หมุนตัวเดินออกไป

“โอ้ คนเรานี่หากมีวาสนาต่อกัน แม้ห่างกันพันลี้ก็ยังได้พบกันจริงๆ พี่สาม น้องสิบสอง ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญมาเจอกันที่นี่...เอ๊ะ ทั้งสองท่านนี้ไม่ใช่คุณหนูใหญ่กับคุณหนูห้าจากสกุลกู้หรอกหรือ? พวกเจ้าคงมาเที่ยวเล่นด้วยกันสินะ...”

เสียงขององค์ชายหรงเช่อดังขึ้น น้ำเสียงสุภาพแจ่มใส ทว่ากลับทำให้สีหน้าขององค์ชายหรงเหยียนเปลี่ยนไปในพริบตา เขาไม่คาดเลยว่าถ้อยคำหลอกลวงของตนจะถูกเปิดโปงเร็วถึงเพียงนี้ จึงได้แต่ตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

กู้ซีจิ่วเองก็นึกไม่ถึงว่าองค์ชายหรงเช่อจะกล้าออกหน้าแทนเธออย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ หัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย แอบยิ้มออกมา แล้ว ‘ฟังละคร’ ต่อไป

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 38 ในที่สุดเจ้าก็ยอมออกมาเสียที

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวไว้หน้าองค์ชายหรงเช่อยิ่งนัก องค์ชายหรงเหยียนคุกเข่าทำความเคารพนานถึงเพียงนั้นเขาก็ไม่ออกมา แต่พอองค์ชายหรงเช่อผู้นี้ปรากฏกาย เขาก็ออกมาหาทันที แล้วยื่นมือไปพยุงองค์ชายหรงเช่อที่ทำความเคารพเขาอยู่ให้ลุกขึ้น “น้องแปด ในที่สุดเจ้าก็ยอมออกมาเสียที”

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวมาถึงก่อนองค์ชายหรงเช่อ ย่อมมองเห็นตอนที่เขาและกู้ซีจิ่วมาถึง เพียงแต่ไม่ได้สั่งให้คนไปทักทายเท่านั้นเอง

เห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายางหรงเจียหลัวและองค์ชายหรงเช่อสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง การพูดคุยก็ค่อนข้างเป็นกันเอง สองพี่น้องทักทายกันอยู่หลายประโยค ปล่อยองค์ชายหรงเหยียนรวมถึงสองสาวพี่น้องสกุลกู้ทิ้งไว้ตรงนั้น

ถึงอย่างไรกู้เทียนอีก็อายุยังน้อย ความคิดความอ่านก็ค่อนข้างตื้นเขิน นางและพี่สาวคุกเข่าก้มหัวทำความเคารพอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด ในฐานะราษฎร แม้พวกนางได้พบรัชทายาท ทว่าหากไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่อาจเงยขึ้นมองได้

แต่ต้องก้มหน้าอยู่ตรงนั้นตลอดนางเจ็บหัวเข่านัก ภายในใจก็รู้สึกไม่พอใจ จึงกระแอมไอออกมาอย่างอดไม่ไหว เพื่อเป็นการเตือนความจำ

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวดูเหมือนจะนึกถึงพวกเขาขึ้นมาได้ เขาปรายตามองสองพี่น้องที่คุกเข่าอยู่ มุมปากคล้ายยิ้มแต่ก็ไม่เชิงยิ้ม “ที่แท้เป็นคุณหนูใหญ่และคุณหนูกู้ห้า” จากนั้นเหลือบมองหรงเหยียนต่อ “ซีอ๋องคิดจะหลอกลวงเปิ่นกงหรือ?”

ใบหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหรงเหยียนทั้งเขียวคล้ำทั้งซีดขาวสลับกันไปมา พูดอยู่ไม่ขาดปากว่า “มิกล้าๆ” เขาขาดไหวพริบปฏิภาณมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยามนี้สมองจึงว่างเปล่าขาวโพลนคิดหาเหตุผลแก้ตัวไม่ออก

ยังคงเป็นกู้เทียนฉิงลอบวางแผนอยู่ในใจสักครู่ แล้วกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “ขอประทานอภัยเพคะองค์รัชทายาท เดิมทีพวกเราพี่น้องนัดกันออกมาเที่ยวเล่น บังเอิญพบกับองค์ชายสิบสองบนถนน องค์ชายสิบสองเกรงว่าพวกเราพี่น้องไม่มีคนดูแลอาจถูกเอาเปรียบได้ ดังนั้นจึงตามดูแลมาตลอดทาง เมื่อผ่านเส้นทางนี้ น้องห้าเกิดอยากเข้ามาชมความครึกครื้น หม่อมฉันและองค์ชายสิบสองขัดใจนางไม่ได้ ก็เลยเข้ามาด้วยกัน...”

องค์ชายหรงเหยียนเมื่อถูกชี้ทางแล้วจึงรีบพยักหน้ารัวๆ “จริงพะย่ะค่ะ...เป็นเช่นนี้จริงๆ”

เหตุผลนี้ฟังขึ้นนัก ทั้งยังรัดกุมมากด้วย หากว่าองค์ชายหรงเหยียนอธิบายเช่นนี้ตั้งแต่ต้น ไม่แน่ว่าอาจมีคนเชื่อบ้าง ทว่าในยามนี้...

องค์ชายหรงเช่อเคาะพัดที่อยู่ในมือเล่น ยิ้มหัวพลางเอ่ย “ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง สาเหตุนี้ไม่นับว่าร้ายแรงอะไร แต่เหตุใดน้องสิบสองต้องอ้ำๆ อึ้งๆ ถึงเพียงนั้นด้วยเล่า? ดูราวกับผู้มีชนักปักหลัง”

องค์ชายหรงเหยียนบื้อใบ้ไป ชั่วขณะนั้นเขาอยากเตะพี่แปดผู้จ้องจะเปิดโปงเขาให้กระเด็นไปเสียจริง

เพียงแค่ได้เห็นองค์รัชทายาทเขาก็ลนลานมากทั้งยังตื่นเต้นยิ่ง สมองเบลอไปหมด ไม่ได้ฟังคำถามขององค์รัชทายาทให้ชัดเจน เป็นเหตุให้ตอบผิดและเอ่ยวาจาหลอกลวงเช่นนั้นออกไป

แต่ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์แทบทุกคนล้วนฉลาดเฉียบแหลม คำโกหกนี้ขององค์ชายหรงเหยียนย่อมไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวยิ่งไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปง หลังจากเขาเหลือบมององค์ชายหรงเหยียนอย่างเย็นชา ก็หันหลังจะกลับเข้าห้อง “ซีอ๋องตามสบายเถอะ เจ้าแปดตามเรามาสิ”

เหตุการณ์วุ่นวายจึงจบลงเช่นนี้ ถึงแม้องค์ชายหรงเหยียนจะรู้สึกกระอักกระอ่วน แต่เขาก็เป็นคนหน้าบาง จึงเตรียมจะพาสองสาวตระกูลกู้จากไป ทว่าด้านล่างที่แต่เดิมเต็มไปด้วยเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวจู่ๆ ก็พลันเงียบสงัดลง

กู้ซีจิ่วใจเต้นขึ้นมา เกาะราวกั้นไว้แล้วมองไปที่ด้านล่าง เห็นเหล่าเด็กหนุ่มในชุดสีเขียวครามกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

เด็กหนุ่มเหล่านั้นดูๆ ไปแล้วล้วนมีอายุราวสิบเอ็ดสิบสองปี เส้นผมสีดำขลับมวยเป็นจุก บนศีรษะปักปิ่นไม้ไผ่เอาไว้ ทุกๆ คนต่างมีหน้าตางดงามทั้งสิ้น ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือรูปร่างของพวกเขาล้วนต่างกันไม่มากนัก อีกทั้งการเคลื่อนไหวก็เป็นระเบียบเรียบร้อยและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันยิ่ง ระหว่างที่เคลื่อนไหวนั้นชุดสีฟ้าครามก็สะบัดไหวไปมา ราวกับเหยียบอยู่บนยอดคลื่นก็ไม่ปาน ดูแล้วเจริญหูเจริญตาอย่างยิ่ง มีกลิ่นหอมจางๆ ของยาลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ทำให้คนรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย

“เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์...”

“สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์มาแล้ว!” คนที่อยู่ด้านล่างกระซิบกระซาบกันด้วยความตื่นเต้น

กู้ซีจิ่วมุ่นคิ้ว ต้องคารวะความทรงจำของร่างเดิมจริงๆ ที่นางยังรู้จักสตรีศักดิ์สิทธิ์จากสำนักถามสวรรค์ผู้นี้

-------------------------------------------------------------------------------------