mask of fetish : หน้ากากแห่งความใคร่

ต้น กับเมฆ และกริชเดินออกมาพร้อมกัน
"ว่าแต่ เราต้องไป ตึกของ ม.5 นี่เนอะ จะว่าไปก็อยากเป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอสองคนจริงๆ "กริชพูด
"เราก็เหมือนกัน" ต้นพูด เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยแล้วในตอนนี้
"พวกแก ฉันขอแยกไปเก็บของก่อนนะ วางไว้ไกลเลย ยังไงเจอกันหน้าหอพักเพื่อน" เมฆเดินแยกตัวออกไป
ระหว่างทาง เขาก็พบคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา สาวที่โต๊ะลงทะเบียน ใบหน้ายังคงความสวยจากเครื่องสำอางในตอนเช้า แม้ว่าจะจางลงไปบ้าง แต่ก็ยังขับวงหน้าของเธอให้ออกมาสวยอยู่ดี ซึ่งเธอไม่ได้อยู่ในชุดกี่เพ้าเหมือนเมื่อเช้า แต่ใส่กางเกงแอโรบิครัดรูปเหมือนสาวในวิดีโอยุค 90 สีแดงสด แม้ว่าเสื้อยืดตัวใหญ่จะลงมาปิดถึงสะโพก แต่หากสังเกตดีๆ ก็จะเห็นความนูนที่ระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ
"สวัสดีครับ พี่.."
"น้ำฝนค่ะ"เธอพูดพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อย เหมือนคนขยับตัวไม่ค่อยสะดวก
"พี่กำลังจะไปไหนครับ"
เธอยิ้มเจือไปด้วยความอึดอัดให้ก่อนที่จะตอบว่า
"พี่มีซ้อมเชียร์ลีดเดอน์เย็นค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" เธอพูดตัดบทก่อนที่จะจัดสายหูฟังใส่หูก่อนที่จะเดินออกไปแบบไม่ค่อยถนัดนัก
"พี่เขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเนอะ"
"เมนมามั้ง"กริชพูดติดตลก ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ก่อนที่จะเดินมุ่งหน้างไปยังหอพัก
ทั้งหมดอยู่ในสายตาของมิสเตอร์เค เขาส่องกล้องดูจากชั้นเจ็ดของอาคารเรียนวิทยาศาสตร์
"ดูอะไรวะเพื่อน"
"นักเรียนใหม่ ปีนี้มีแต่นักเรียนเกรดเยี่ยม"
"เยี่ยมในความหมายไหนวะ"
"ทุกความหมาย"
"อ้าว อย่าบอกว่าลืมไอ้ฝนไปแล้วนะ คนนั้นกว่าจะเป็นนักเรียนดีเด่นได้นี่ แกต้องลงแรงไปเยอะเลย ดื้อน่าดู ตอนแรกมาอย่างเฮี้ยว ที่ไหนได้ ขึ้น ม.6 มาเป็นตุ๊ดซะงั้น เห็นติดแกใหญ่เลยนี่หว่า มาหาทุกเที่ยง"
"มันก็หน้าที่ของครูอย่างเราไม่ใช่เหรอ สอนสั่งให้นักเรียนได้พบกับหนทางสว่าง" มิสเตอร์เค ลดกล้องลง ก่อนที่ละหันมาคุยกับเพื่อน
"ปะไปหาอะไรกันกันสักหน่อย พรุ่งนี้ตื่นเช้า"
ที่หอพักชายของ ม.5 ต้นกำลังดีใจที่ตัวเองได้อยู่ห้องเดียวกับกริชอยู่
“แหมโชคดีจริงๆ เลยนะต้น แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกคนจะเป็นยังไงมั่ง”
“พี่พลอยครับ รูมเมทอีกคนเขามาแล้วหรือยังครับ”
“เอ่อ.. มาแล้วค่า มาถึงก็ไม่พูดไม่จารีบเดินขึ้นห้องไปเลย พี่เลยไม่ทันได้ถามว่าเค้าชื่ออะไร”
“อ่า..โอเคครับ ยังไงเดี๋ยวพวกผมขึ้นไปก่อน” ว่าแล้วต้นก็เดินไปกดลิฟท์ เพื่อที่จะขึ้นไปยังชั้น 5
ประตูหน้าห้องไม่ได้ล๊อคเอาไว้ ต้นเคาะห้องก่อนที่จะเปิดเข้าห้องไป ภายในห้องถูกจัดไว้อย่างเป็นสัดส่วน มีเตียงสองชั้นอยู่ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านเป็นเตียงนอนเดี่ยวซึ่งตอนนี้ถูกจับจองไปโดยเพื่อร่วมห้องอีกคนหนึ่งไปแล้วเรียบร้อย ชายหนุ่มนอนเอามือหนุนหัว ไขว้ห้างกระดิกเท้าโดยไม่สนใจคนทั้งสอง
“เฮ้..นาย”
“เฮ้”
“เฮ้ยย” สิ้งเสียงเรียกครั้งที่สามของกริช เขาลุกขึ้นดึงหูฟังออกจากหู
“มีอะไร” เขาพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“พวกเราเป็นเพื่อร่วมห้องของนาย” กริชพูดด้วยอารมณ์ตึงๆ
“เอ่อ รู้แล้ว” เขาพูดพร้อมล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
“เฮ้ย เดี๋ยวนะ ไม่คิดจะแนะนำตัวสักหน่อยเหรอ”
“แล้วแกล่ะไม่เห็นแนะนำตัวเองก่อน”
“ใจเย็นๆ นะกริช” ต้นเอามือมาจับไหล่ของเพื่อนชาย
“เราชื่อต้นนะ นี่กริช” ต้นเริ่มแนะนำตัวก่อน
“ชื่อต่อ”
“ที่จริงมันต้องตกลงกันก่อนไม่ใช่หรือไงว่าใครจะได้นอนเตียงเดี่ยว” กริชยังไม่หยุดที่จะเปิดประเด็นต่อ
“พวกแกก็ตกลงกันเองสิ แต่ฉันจะนอนเตียงนี้ จะนอนด้วยกันก็ไม่ว่านะ กลางคืนระวังโดนถีบก็แล้วกัน” เขาพูดโดยไม่หันมามองทั้งสองด้วยซ้ำ
“เอ้า..ไอ้เวรนี่”
“กริช พอก่อนนะ” ต้นจับไหล่แรงขึ้น
“นายเลือกเตียงไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราจะนอนที่เหลือเอง”
“น่า...นะ” ต้นเข้ามาขวางเพื่อน
“เอ่อ ก็ได้ ทำไมวันแรกต้องมาเจอกับคนเฮงซวยด้วยก็ไม่รู้”
“เอ่อ ทำไมต้องมาเจอกับพวกเฮงซวยก็ไม่รู้ โคตรเสียอารมณ์เลย” อีกฝ่ายก็ตอบโต้ด้วยความแรงไม่แพ้กัน
“แล้วยังไงวะ” กริชพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม
“เอ่อ แล้วมันยังไง แกจะทำไมวะ” ทั้งสองพุ่งเข้าใส่กันพร้อมทั้งกระชากคอเสื้อของกันและกัน
ต้นรีบพุ่งเข้าไปหยุดการทะเลาะของคนทั้งสอง ก่อนที่เหตุการณ์จะลุกลามปานปลายไปมากกว่านี้
“กริช อย่าเลย เราขอ”
“ต่อ เราขอโทษ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ ผอ. เพิ่งพูดเมื่อเช้าเองว่าอย่ามีเรื่อง”
ทั้งสองจึงพละออกจากกันด้วยอารมณ์ที่ยังคงครุกรุ่น
“ไม่ต้องมาสะเออะสอนฉัน” ต่อพลักต้นจนเซไปเล็กน้อย กริชเห็นดังนั้นจึงเตรียมจะปรี่กลับเข้าไปอีกรอบ แต่ต้นยกมือห้ามไว้
“พอเถอะๆ เราไม่ได้เจ็บเท่าไหร่”
ทั้งสองจัดของเข้าที่ โดยที่ต่อนอนตะแคงเข้าฝาผนังและทำเป็นไม่สนใจคนทั้งสอง
“เราไปเดินดูรอบๆ หน่อยไหม” ต้นยกนาฬิกาขึ้นดู เป็นเวลาหกโมง ตอนนี้ทั้งพ่อและแม่ของเขาน่าจะถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ต้นพิมพ์ข้อความส่งไปตั้งแต่ตอนบ่าย แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ส่งข้อความตอบกลับมา
“โอเค เริ่มหิวนิดๆ แล้วเหมือนกัน”
“ต่อไปด้วยกันไหม”
คนบนเตียง ไม่มีการขยับหรือเคลื่อนไหวใดๆ
“โอเค งั้นเราไปก่อนนะ”
------------------------------------
หลังทั้งคู่ออกไป คนบนเตียงลุกขึ้นมานั่งชันเข้า พลางมองรูปในโทรศัพท์ เขาน้ำตารื้นขึ้นมานิดหน่อย หน้าจอโทรศัพ์รุ่นใหม่มีรอยแตกร้าวไปทั่วหน้าจอ
“ห่วยแตก ห่วยแตกที่สุด” น้ำหยดเล็กๆ ตกลงข้างๆ โทรศัพท์ โดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากเจ้าของหยดน้ำนั้น
------------------------------------
“เมื่อเช้าผอ.พูดว่าแต่งหญิงได้ เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน”
“เอ้า นายไม่รู้เหรอต้น เรื่องนี้ดังมากเลยนะ โรงเรียนเอกชนในประเทศนี้น่าจะมีที่เดียวมั้งที่อนุญาตให้นักเรียนแต่งเครื่องแบบข้ามเพศได้ แถมยังให้แต่งไปรเวทได้ทุกวันศุกร์อีกนะ”
“จริงเหรอ” เขาพูดพลางครุ่นคิด ที่ไม่รู้เลยเพราะช่วงก่อนเขามัวแต่ช่วยงานทางบ้าน เพราะธุรกิจของพ่อ เริ่มขาดทุนอย่างต่อเนื่องโดยที่พ่อก็ยังไม่บอกสาเหตุกับเขา
“เมื่อเช้านายก็เห็นเหล่า พี่สาวไปแล้วนี่ สวยๆ กันทั้งนั้น ทำให้ใจกระชุ่มกระชวยได้เลยนะเนี่ย”
“อื้อ พี่ที่เราเจอเมื่อเช้าก็สวยจริงๆ นั่นแหละ” ต้นพูดถึงพี่น้ำฝนที่เขาเจอ
ทั้งคู่เดินเข้าโรงอาหารและพบว่า เมฆก็กำลังนั่งซดก๋วยเตี๋ยวเช่นเดียวกัน
“เอ้า เจอกันพอดี มาๆ ซื้อมานั่งกินด้วยกัน”
ทั้งสองแยกกันไปหาซื้ออาหารเย็น ซึ่งที่โรงอาหารนี้ก็มีให้เลือกกินหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นข้าวแกงหรือก๋วยเตี๋ยว ก็ดีหรูหราน่ากิน ส่งกลิ่นเย้ายวน และราคาม่ได้แพงมาก ต้นคำนวณเงินในกระเป๋า แล้วพบว่า ยังมีพอซื้อกินไปได้อีกเป็นอาทิตย์ ก่อนที่เงินเก็บเขาจะหมด เพราะเป็นโรงเรียนประจำเขาจึงไม่มีโอกาสได้ไปทำงานพิเศษอีก พ่อกับแม่จะส่งเงินให้ได้หรือเปล่ายังเป็นเรื่องที่เขากังวลใจ
“เล็งนานเหลือเกินนะเด็กใหม่” เสียงนุ่มดังขึ้น มิสเตอร์เคนั่นเอง
“เลือกยากครับ น่ากินไปหมดทุกอย่าง”
“กินหลายๆ อย่างก็ได้นะ”
“ซื้อเยอะไม่มีเงิน โรงเรียนก็มีงานพิเศษให้ทำ แจกค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ ด้วย ผอ.เขาชอบคนมีความพยายาม” มิสเตอร์เคพูดจบก็ถือจานข้าวเดินไปนั่งที่โต๊ะ
ต้นคิดในใจว่าครูคนนี้มีพลังอ่านใจหรือเปล่า ก่อนที่เขาจะเลือกเมนูก๋วยเตี๋ยวน้ำตกที่หน้าตาน่ากินที่สุด แล้วยกไปนั่งกินที่โต๊ะเมฆ
ขณะกิน ต้นมองเห็นกลุ่มคนไกลๆ อยู่บริเวณโดม ขยับกันอย่างเป็นจังหวะ เหมือนกำลังเต้นแอโรบิคตอนเย็นอยู่ แต่แม้ว่าจะอยู่ไกล ต้นก็มองเห็นว่าแต่ละคนแต่งตัวกันด้วยสีสันที่สดใสราวกับงานวัด มองไปละม้าย วิดีโอออกกำลังกายของสาวๆ ยุค 90 เหมือนชุดของพี่น้ำฝนตอนเช้าเหมือนกัน
“นายเป็นไงมั่งอ่ะ เมทดีป่ะ” กริชเปิดประเด็น
“ก็ดีนะ ดูนุ่มนิ่มๆ ลูกคุณหนูดี ฉันเลยได้นอนเตียงเดี่ยว สองคนนั้นดูจะสนิทกันมากกว่า”
“เรอะ ฝั่งนี้แย่ว่ะ เจอคนนิสัยแย่ๆ”
“มันขนาดนั้นเหรอเหรอ”
“เอ่อ แทบจะฟาดปากกันไปทีนึง ดีที่ต้นห้ามไว้”
“เอาน่าๆ เพิ่งเข้าใหม่ เราก็ต้องเริ่มปรับตัวกันหน่อย” ต้นละสายตาจากกลุ่มสีสันสดใสไกลๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขารู้สึกบางสิ่งบางอย่างแปลกๆ ภายในใจ
“เห็นว่า สามทุ่มปิดไฟหอ ห้ามออกมานอกห้องนี่”
“เฮ้ย เข้มขนาดนั้นเลยเชียว เราต้องอุดอู้อยู่กับไอ้หน้าบูดนั่นไปตลอดคืนเหรอเนี่ยต้น”
“เอาน่า อย่างน้อยก็ได้พักผ่อน พรุ่งนี้ตื่นเช้า”
ทั้งสามแยกย้ายกัน ก็เกือบถึงเวลาปิดหอ เมื่อเดินผ่านห้องพี่พลอยก็โผล่หน้าออกมาบอก
“สามทุ่มแล้วล็อกประตูให้เรียบร้อยนะ แล้วก็อย่าเปิดออกมาหลังจากนั้นล่ะ ผิดกฎโรงเรียน เข้าห้องเย็นไม่รู้นา”
“ครับพี่พลอย”
เมื่อกลับเข้าห้องต่อก็ไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว ทั้งคู่ผลัดกันอาบน้ำพร้อมตกลงกันว่า ช่างหัวรูมเมทอีกคนหนึ่ง และปิดไฟนอนก่อนเวลา ทั้งคู่ผล็อยหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว
กลางคืน ต้นฝันอย่างมากมาย เข้าได้กลิ่นหอมอ่อนๆ พร้อมๆ กับกลุ่มหญิงสาวมากหน้าหลายตา ซึ่งในฝันที่สับสนวุ่นวาย เขาได้ยินเสียงกรีดร้องครวญคราง สลับกับเสียงคราง ที่ผสมกันหลายโทนเสียงทั้งแหบพร่า เล็กแหลม ไปจนกระทั่งยามรุ่งสางมาถึง
------------------------------------
ครูพละยืนรออยู่แล้วตอนต้น กับกริชลงมาด้านล่างตามเสียงนกหวีด
“วันนี้เรามีออกกำลังกายตอนเช้านะครับ เริ่มจากจ๊อกกิ้งสั้นๆ เพื่อปรับตัว และมีเต้นแอโรบิค ก่อนที่จะเข้าพิธีรับน้องตอน 8 โมงครึ่ง”
หลังจากวิ่งจ๊อกกิ้งไปยี่สิบนาที ครูพละก็นำพวกเขามาใต้โดม ที่มีเวทีอยู่ตรงกลาง ที่นี่มีผู้นำออกกำลังกายอยู่แล้วบนเวที เป็นพี่สาว? หนึ่งคนกำลังเซทไมค์ ที่ติดกับตัวอยู่ แต่สิ่งที่น่าสนใจกลับเป็นชุดที่เธอใส่ มันเหมือนเป็นผ้ายืดที่ตัดเย็บเป็นชุดเดียวกันตลอดทั้งตัวสีม่วง สวมทับด้วยชุดที่เหมือนชุดว่ายน้ำแต่เป็นสีส้มสะท้อเสียงด้านนอก ใบหน้าเธอแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ
“สวัสดีค่า พี่ชื่อกิ่งนะคะ วันนี้จะมานำออกกำลังกายให้กับน้องใหม่ทุกคนค่ะ”
“พี่มีเรื่องจะมาแจ้งน้องๆ นะคะ วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกน้องๆ เองจะต้องส่งตัวแทนออกมานำออกกำลังกายเองนะคะ” เธอพูดพร้อมยิ้มหวาน
“เอ้ามาเริ่มออกกำลังกายกันเลย”
หญิงสาวในชุดรัดรูปนำออกกำลังกาย ซึ่งในบางท่ามันก็น่าอายที่จะต้องทำตาม แต่เหล่าน้องใหม่ทุกคนก็ทำตามกันจนจบการออกกำลังกาย ก่อนจะแยกย้ายครูพละได้กำชับอีกครั้ง
“แปดโมงครึ่งชุดนักเรียนะครับทุกคน รักษาเวลาด้วย”