mask of fetish : หน้ากากแห่งความใคร่

ต้น กับกริชในชุดนักเรียน เข้ามารอพิธีรับน้องในหอสมุด นักเรียนร่วม 200 ชีวิต ต่างอยู่ในชุดนักเรียน เสื้อเชิ้ตสีขาวนวลเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียน ปักอักษรย่อ พร้อมชื่อ ทับด้วยหัวเข็มขัดแวววาว และกางเกงขาสั้นสีดำ เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนกันทุกคน

เมื่อเริ่มพิธี ครูผู้ชายอีกคนหนึ่ง ขึ้นมากล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่ ก่อนที่จะเข้าสู่พิธีการ รับขวัญนักเรียนใหม่ พิธีเป็นไปอย่างเงียบเชียบ และชวนง่วงสำหรับต้น เพราะเมื่อคืน เขาฝันมากมายเสียจนพักผ่อนไม่พอ

ผ่านกิจกรรมรับขวัญ ครูคนเดิมขึ้นมาพูดแนะนำสถานที่ต่างๆ ในโรงเรียน อาคารเรียนวิชาต่างๆ รวมไปถึงการใช้ชีวิตทั่วไป

“หลังจากนี้จะเป็นกิจกรรมรับน้องที่จัดขึ้นโดยรุ่นพี่ในโรงเรียน โดยกิจกรรมจะเริ่มขึ้นตอน 11 โมง และเสร็จสิ้นตอน 4 โมงของวันพรุ่งนี้ ซึ่งทางโรงเรียนได้กำชับรุ่นพี่ให้จัดกิจกรรมอย่างสร้างสรรค์ ซึ่งครูรับรองกับพวกเธอเลยว่า จะไม่มีการเล่นพิเรนท์กับน้องอย่างแน่นอน หากพบว่ารุ่นพี่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสม สามารถแจ้งกับครูทุกคนได้ตลอดเวลา”

“และขอให้นักเรียนรีบไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลอง เพราะกิจกรรมอาจทำให้ชุดนักเรียนเกิดการเลอะเทอะได้”

พูดจบครูก็เดินลงเวที พร้อมๆ กับมีกลุ่มรุ่นพี่หลายๆ คนเริ่มเข้ามาจัดแถวน้องๆ

“น้องๆ ครับ จัดเป็นสองแถวแล้วเดินตามพี่มาเลย อย่าแตกแถวนะน้อง” เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งที่มีปลอกแขนเขียนว่ากรรมการนักเรียน ตะโกนบอกน้องๆ และยังมีกลุ่มของนักเรียนที่มีปลอกแขนแบบเดียวกันหลายๆ คนเริ่มเข้ามาช่วยอำนวยความสะดวกให้น้องใหม่เดินเป็นแถว

กลิ่นแป้งหลากหลายยี่ห้อไหลทะลักมาจากทางเข้าหอประชุมตามประตูที่เปิด เหล่ารุ่นพี่ทั้งหลายน่าจะกำลังตั้งซุ้มละเลงปะแป้งใส่น้องๆ ด้านนอกแน่ๆ ต้นหันไปมองหน้ากริช ซึ่งก็ทำหน้าเจื่อนๆ เช่นเดียวกันเนื่องจากไม่อยากเลอะเทอะ

“ติณวัฒน์ มานี่เดี๋ยวสิ” ครูเคที่ไม่รู้ว่าเดินตามมาตั้ง

“ครับ” ต้นบอกให้กริชเดินออกไปก่อน พร้อมกับผละออกแถวเดินไปหามิสเตอร์เค ที่เดินไปนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง

“เอ้า นั่งก่อนสิ”

“ครูมีเรื่องอะไรเหรอครับ” ต้นนั่งลงพร้อมถามด้วยความสงสัย แต่ในใจคาดเดาได้ลางๆ ว่าน่าจะเป็นเรื่องอะไร

“เมื่อวานครูได้ยินว่าห้องเธอมีคนทะเลาะกัน เล่าให้ครูฟังหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”

“มีปัญหานิดหน่อยครับครู แบบว่าเหมือนแบ่งเตียงไม่ลงตัว แต่ก็ตกลงกันได้แล้วนะครับ ถึงจะเสียงดังนิดหน่อยแต่ตอนนี้ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว” ต้นพูดพลางคิดไปถึงรูมเมทอีกคน ตั้งแต่ช่วงเย็นวาน เขายังไม่เจอต่อเลย คิดแล้วเขาเริ่มหวั่นๆ เพราะที่ครูมาถามเขาแบบนี้ อาจมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาก็เป็นได้

“อ่า ฮะ คิดว่าแบบนั้นแหละ เพราะมีคนมาบอกกับครูว่าเมื่อวานมีเสียงดังนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้มีการทะเลาะวิวาท ไม่เป็นปัญหา แต่ก็ฝากดูแลเพื่อนด้วยแล้วกันนะ พยายามอย่าให้เกิดปัญหาอีก”

“โอเคครับ”

“อ่า รีบออกไปได้แล้ว ขบวนน้องใหม่ออกไปจนจะหมดแล้ว เดี๋ยวไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้า” ครูเค เตือนต้น เพราะตอนนี้ ไม่เห็นขบวนน้องใหม่ที่ต่อแถวกันยาวเหยียดเมื่อสักครู่แล้ว

“ครับ ครู”

ต้นรีบเดินออกมาทางด้านหน้าหอประชุม แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้น

“คนนี้ไง มาแล้วๆ”

รุ่นพี่คนหนึ่งดึงแขนต้นจนเซถลา และมือหนึ่งที่มีแป้งอยู่พูนมือก็โปะลงปนหน้าต้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ยินดีต้อนรับนะน้อง” คนพูดพูดไปพร้อมกับคลึงมือไปจนทั่วไปหน้าของต้น

“เฮ้ย แกจะไม่ให้คนอื่นทาแป้งน้องเลยหรือไงวะ” อีกเสียงหนึ่ง พูดแทรกขึ้นมา และมืออีกหลายมือก็เข้ามาละเลงทั้งหัวและหน้าของต้น จนเขาแทบสำลัก ทั้งใบหน้าและผมรองทรงสูงเต็มไปด้วยแป้งฝุ่นหนาเตอะ

ก่อนที่ต้นจะหายใจไม่ออกตาย มือที่ละเลงก็หยุดเหมือนให้ต้นได้พักหายใจ ท่ามกลางความสับสนโกลาหล ต้นเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางคนเอื้อมลงมาจับเป้ากางเกงของเขาด้วย เมื่อก้มลงมองดูก็พบว่า กางเกงสีดำ บริเวณเป้าของต้นเต็มไปด้วยรอยแป้งขาวเป็นวง

แต่เมื่อมองไปข้างหน้า ยิ่งทำให้ต้นรู้สึกเสียววาบยิ่งกว่า เพราะรุ่นพี่ที่ตั้งแถวสองข้าง ยังอยู่อีกยาวไกล ต้นค่อยๆ ลุกเดินไปข้างหน้า และมือขาวโพลนอีกเป็นสิบๆ ข้างก็เข้ามากระหน่ำละเลงแป้งลงบนหน้า และตัวของต้น

“ยินดีต้อนรับนะน้อง”

“ยินดีต้อนรับนะเพื่อน”

เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง ตัวของต้นก็เต็มไปด้วยแป้ง ราวกับว่า เหมือนรุ่นพี่เก็บแป้งทุกขวด ไว้รอกระหน่ำมาที่เขาคนเดียวอย่างนั้น

“เอ้า ขาวไปทั้งตัวแล้ว ทำยังไงดีเนี่ย” เหล่ากลุ่มพี่ที่แต่งตัวด้วยเครื่องแบบนักเรียนหญิงพูดเมื่อต้นกำลังจะเดินผ่านพวกเธอไป

“ฮ่าๆ ใส่มาเลยครับพี่ มันคงไม่เลอะไปกว่านี้แล้ว” ต้นพูดติดตลก ก่อนที่จะยืนหลับตารอการกระหน่ำโปะแป้งจากเหล่าพี่สาวทั้งหลายที่แต่ละคน ถือแป้งขวดใหญ่ที่สุดที่มีขายตามท้องตลาดอยู่ในมือ

แต่ผิดคาด สาวๆ เหล่านั้นกับพุ่งเข้ามาประชิดตัวต้นจนเขาขยับแทบไม่ได้

“ใครบอกว่าหมด ยังมีตรงนี้ไงที่ไม่โดนแป้ง”

เข็มขัดของต้นโดนปลด จากฝีมือใครไม่รู้ และกางเกงในของต้นก็ถูกดึงออกมา

“ไม่นะ พวกพี่กำลังทำบ้าอะไร...” ต้นร้องด้วยความตกใจ แต่ก้ไม่สามารถป้องกันตัวได้ เพราะ แขนใครก็ไม่รู้มากมายมาจับยึดตัวของเขาไว้เยอะแยะไปหมด

มือที่เต็มไปด้วยแป้งพุ่งขึ้นมาปิดปากต้นจนเขาแทบสำลัก กลิ่นหอมตลบอบอวนเต็มใบหน้า ความแห้งผากและขมปี๋เกิดขึ้นภายในปากต้นทันที ส่วนด้านล่าง แป้งหลายกระป๋อง ก็ถูกกระหน่ำเทเข้าไปในกางเกงในของต้น มากมายจนนับไม่ถ้วย ต้นสัมผัสได้ว่า น้องหนู หรือแม้กระทั่งร่องก้นถูกถมไปด้วยแป้งฝุ่นมหาศาล และเข็มขัดก็กลับมารัดกางเกงเหมือนเดิม

“เดี๋ยวน้องจะชอบ เพราะพี่ก็เคยโดนมาแล้ว” พี่สาวคนหนึ่งพูดด้วยใบหน้าที่สุดแสนจะโรคจิต ก่อนที่มือทั้งหลายที่บีบคลึงด้านนอกกางเกงของต้นจะหยุดลง และเหล่าพี่ๆ ก็ผละออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสียงนกหวีดเรียกรวมก็ดังขึ้นที่โรงอาหาร หัวใจของต้นเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นทันที เพราะเขาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ทัน และต้องไปกินข้าวด้วยสภาพนี้

เขาก้าวขาด้วยความยากลำบาก แม้ว่าแป้งปริมาณมหาศาลภายในกางเกงใน จะนุ่มราวกับผ้าไหม และบดเบียดอยู่กับน้องชายของต้นอย่างอ่อนโยน แต่การโดนบดคลึงเมื่อสักครู ทำให้แป้งบางส่วนถูกดันเข้าไปในส่วนที่อ่อนนุ่มบอบบาง ทำให้ความเสียวสะท้านเกิดขึ้นกับต้นทุกอย่างก้าว เพราะแป้งมันเข้าไปเสียดสี

“เอ้า ไม่ทันจนได้”

“ครู” ต้นหันไปหามิสเตอร์เค เพื่อที่จะขอความช่วยเหลือ เพราะพฤติกรรมของรุ่นพี่ที่เกิดขึ้นมันดูสุดแสนจะโรคจิตเหลือเกิน ในขณะที่ต้นกำลังจะอ้าปากเล่าเรื่อง เพราะคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิด ครูน่าจะพอมองเห็นอยู่แล้ว ชายหนุ่มร่างโปร่งก็พูดตัดบทขึ้นมาเสียก่อน

“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน เดี๋ยวครูไปส่ง เขาจะได้รู้ว่าที่เธอช้า เพราะคุยธุระกับครูอยู่” มือกำยำก็คว้าเข้าไปที่ข้อมือขอต้น และออกแรงกึ่งจากกึ่งจูงต้นไปตามถนน

ต้นที่ไม่ทันตั้งตัว ไม่มีโอกาสได้เล่าหรือฟ้องสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย เพราะการที่มิสเตอร์เค ลากต้นให้เดินตามทำให้สิ่งที่มันอัดแน่นในกางเกงในยิ่งเสียดสีมากขึ้นไปอีกเวลาต้นเดิน และเหมือนกับว่า ครูจงใจที่จะลากให้ต้นเดินอ้อมไกลกว่าปกติ

ทุกๆ ย่างก้าวสร้างความจั๊กจี้ และเสียววูบวาบให้เกิดขึ้นบริเวณช่วงล่างท้องน้อยของต้นเป็นอย่างมาก เสียงแห่งความอั้ดอั้นครางลอดออกมาจากลำคอของชายหนุ่มเป็นระยะ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย”

“ปะ..เปล่าครับ” ต้นขยับขาสองข้างเพื่อที่จะเบียดให้ของที่อยู่ในกางเกงมันกลับเข้าที่เพื่อลดความเสียวแปลบที่มันเกิดขึ้น ในตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนตุ๊กตาหิมะ มากๆ เพราะมีเกล็ดสีขาวหล่นมาตามทางที่เขาเดินตลอดทาง เพียงแต่ว่าตุ๊กตาหิมะคงไม่ตัวหอมเหมือนเขาแน่นอน

ต้นฝืนอดทนความปั่นป่วนมาจนถึงโรงอาหาร และสิ่งที่เขาคิดก็เป็นจริง กลุ่มของเพื่อน และน้องได้ไปล้างหน้าล้างตา และเปลี่ยนชุดกันมาเรียบร้อยแล้ว

ความอับอายเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจต้น เพราะเหมือนสายตาทุกคนจับจ้องมาที่ตัวของเขา ที่ขาวโพลนไปทุกส่วน ใบหน้าที่ขาวโพลนเริ่มมีสีแดงเรื่อๆ จากความอับอายของต้น

“พอดีเขาติดคุยธุระกับครู ช่วยหาชุดมาให้น้องยืมใส่ทำกิจกรรมไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวไม่ทัน” คนที่พาต้นมาตะโกนบอกกับรุ่นพี่ที่ดูแลกิจกรรมอยู่

“ได้ครับครู”

“น้องมานั่งทางนี้ก่อนนะ พี่แบ่งกลุ่มเอาไว้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปหาชุดมาเปลี่ยนให้” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาจับแขนต้นพาไปนั่ง

บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกอย่างไหนที่มากกว่ากัน ต้นอยากฉี่มาก ยิ่งเดินยิ่งเสียดสีก็เหมือนฉี่จะแตกมากขึ้นไปเรื่อยๆ และความอับอายที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยก็ยิ่งกระตุ้นให้ฉี่เหมือนไหลออกมาตลอดเวลา

ต้นถูกจับมานั่งที่โต๊ะของรุ่นน้องม.4กลุ่มหนึ่ง ที่มีอยู่ 7 คนด้วยกัน และตามคาด ทุกคนมองต้นเป็นตาเดียว และไกลๆ ก็มีหลายโต๊ะที่เหมือนกับกำลังซุบซิบๆ เขาอยู่

“ตัวของเธอหอมดีเนาะ” คนที่นั่งข้างๆ ต้นแซวเขาขึ้นมาซึ่งต้นก็ได้แต่ยิ้มแห้งรับด้วยความอับอาย และด้านล่างของต้นที่น้ำเยิ้มออกมาตลอดเวลาก็สร้างความกังวลใจให้เขาไม่แพ้กัน

“เฮ้ย ฝ่ายกิจการบอกว่ามีชุดเหลือจากการแสดงคราวก่อน ให้น้องใส่ไปก่อนได้ไหม” พี่คนหนึ่งตะโกนถาม

“ชุดอะไรวะ”

“ชุดพละ แต่ตัวเล็กหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไรน้องก็ไม่ได้ตัวใหญ่มาก”

“โอเค”

“เป็นชุดพละนะ น้องใส่ได้ใช่ไหม” รุ่นพี่หันมาถามต้นที่ตัวหอมฉุยอยู่

“ใส่ได้ครับ” ต้นตอบพี่ พลางคิดไปว่า หากมันเลอะมากจนซักคืนไม่ได้ อย่างน้อยก็อาจไปหาซื้อคืนเอาแล้วกัน

และสิ่งที่ทำให้ต้นถึงกับฉี่เล็ดออกมาก็ได้มาถึงชุดพละนักเรียนญี่ปุ่นในไม้แขวนถูกส่งมาให้ต้นตรงหน้า ด้านบนเป็นผ้ายืดสีขาว มีขอบยืดที่คอและแขนสีแดง ตรงกลางหน้าอกปักชื่อว่า “วรรณ” แต่ด้านล่างดูเป็นปัญหามากกว่า เพราะเป็นบลูมเมอร์สีแดง ที่แม้ว่าจะไม่ได้เว้าขาสูง แต่ก็มีรูปทรงดูเหมือนกางเกงในกลายๆ อยู่ดี บรรยากาศรอบข้างดูอบอ้าวขึ้นมาทันที เพราะไม่ใช่แค่ต้นเท่านั้นที่อับอาย คนรอบๆ ก็แสดงอาการเขินอายออกมาเช่นเดียวกัน แต่ก็เท่านั้นล่ะ เพราะคนที่จะต้องรับความอับอายจากการใส่ชุดนี้คือต้นเท่านั้น

“ไม่ใส่ได้ไหมพี่” ต้นหันไปถามรุ่นพี่ด้วยหน้าที่แดงก่ำ

----------------------------------------