Untill youพี่เเกเขียมชื่อเหรอวะ!?

นั่นเเหละค่ะท่านผู้ชม อิฉันได้ตั้งป้อมปราการกันระเบิดตู้มต้ามตูมตามจากหม่อมเเม่เเละคุณพี่ เเละได้รับชัยชนะมาในที่สุด เย่~~~~
 
มหาลัย
ไม่ไหว...ร้อนมากกกก ทำไมปีนี้มันร้อนเเบบนี้! นี่เเดดหรือไออุ่นจากนรกวะเนี่ย ขนาดนั่งโง่ๆอ่านกำหนดการของปีหนึ่งในรถ ยังรู้สึกร้อนจนอยากดิ้นเเด่วๆเป็นปลากระดี่ได้น้ำ ร้อนเเบบทะลุโลกทะลุเพดานรถเลยอ่ะ ยิ่งเผลอเอาเเขนไปโดนกระจกรถนะ โอ้ก้อดดด เเขนเเทบไหม้เลยเเม่ ฉันนั่งอ่านกระดาษสามสี่เเผ่นในมือด้วยความงุนงงอื้ออึงมึนตึ้บ...คือฉันต้องไปอาคารสถาปัตย์เพื่อไปลงชื่อใช่ป้ะ เออเเล้วไงต่อ 'รวมตัว' ฉันมองคำว่ารวมตัวในบรรทัดต่อไปด้วยเอ๋อ...รวมตัวคืออิหยังวะ
"อาคารสถาปัตย์อยู่ไหนวะ"
คุณพฤกษ์สารถีประจำตัวอิฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง เเละก็เหมือนจะพยามลากบังคับให้ฉันตอบด้วย อะไรคือให้ฉันตอบ เพิ่งมาครั้งเเรกจะรู้ป้ะเนี่ย บ้าบอ!
"ไม่รู้ววว"
"เป็นประโยชน์มาก"
"ขอบคุณค่ะ"
"ไม่ได้ชม"
เอ้า อิหยังวะ เเล้วไอ้คำว่าเป็นประโยชน์นี่มันไม่ใช่คำชมยังไงอ่ะ ฉันเกรด4ภาษาไทยนะเว้ย หยั่มมาๆ
"จะถือว่าเป็นคำชมนะค่ะ"
"นะค่ะอะไรวะ ลาวชิบ"
"ชิพกับเดลมีสองพี่น้อง ขายของในคลองงงง"
ฉันร้องชิพกับเดลเป็นสำเนียงทองเเดง หน่องสาวๆ เเต่ก็โดนไอ้พี่บ้านี่ขัดเบรกเอี๊ยดก่อนจะได้โชว์ลูกคอ
"หุบปากว้อยยย"
ไม้หันมาทำหน้ายักษ์เเยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆใส่ ฉันก็เล้ยย...จำเป็นต้องหุบปากตามที่มันบอก เพราะกลัวว่ามันจะถีบฉันลงรถให้เป็นผีบ้าโง่ๆอาบเเดดอยู่ข้างทาง
"นี่มั้ง เออนี่เเหละ"
เเละมันก็หยุดรถอยู่ที่หน้าตึกใหญ่...เอ่อความจริงมันก็ใหญ่ทุกตึกอ่ะนะ 
"นี่อ่ะนะ"
ฉันมองตึกข้างรถเก๋งคันงามของไม้พี่ชายสุดที่รักด้วยความงงงวยฉงวยฉงน เเอบรู้สึกกล้าๆกลัวๆอยู่นะเนี่ย ความรู้สึกมันจะเเบบตึกนี้เหรอวะ เเล้วถ้าไม่ใช่ทำไง...มายเครียด
"เออนี่เเหละ"
"เเล้วถ้าไม่ใช่ทำไง"
ฉันรีบโผไปเกาะเบาะหน้าเป็นลิงเป็นค่างเพื่อรอคอยท่าคำตอบของไม้มันทันที 
"ทำไมจะไม่ใช่วะ ชื่อตึกก็มี เเหกตาดูดิ ตาบอดอ่อ"
เเรงน้าๆ เเรงอยู่น้า
"เออออ ขอโทษได้ป้ะล่ะ"
ฉันทิ้งตัวลงมานั่งเบาะหลังที่เดิมก่อนจะเอียงตัวไปหยิบเสื้อฮู้ดสีดำมาใส่เเละสะพายเป้สีดำสีเก่าสีเดิมเพิ่มเติมคือสีดำ(?) เป็นผู้หญิงที่ไม่อินกับสีชมพูอ่ะเเปลกป้ะ พอเห็นสีชมพูเเล้วมันรู้สึกกระอักกระอ่วนขมลุกขนพองสยองเกล้ายังไม่รู้ ไม่อิน! ฉันเปิดประตูรถพร้อมเนรเทศตัวเองลงจากรถลูกรักสุดจะหวงของพี่ชาย ก่อนจะประตูให้อย่างทะนุถนอมเเละก้มลงไปจัดระเบียบกระโปรง รองเท้า ตัวเองสักเล็กน้อย
ปิ๊น
ไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาทอดน่อง ไอ้ไม้มันก็บีบเเตร ลดกระจกมาตะโกนเรียกฉันเสียงดัง บอกตรงๆว่าอาย!
"ไอ้มาย!"
"อะไรของเเกว้า ไอ้ไม้"
ฉันหันขมวดคิ้วมองผู้ชายในรถด้วยอารมณ์เเอบหัวเสียนิดนึงให้ดูมีฟีลมีพี่ชายเป็นเบ๊
"ตอนเย็นจะให้มารับ หรือจะเดินกลับหอเอง"
เอ้อ ฉันลืมไปเลยว่าฉันต้องอยู่หอกับไอ้ไม้ ถ้ามันไม่พูด ฉันก็จะเดินเลยตามเลยตามเขาไปอยู่หอในเเล้วเนี่ย
"มารับดิวะ หอเเกไกลจะตาย"
"เออๆ เดี๋ยวเเง๊นมารับ"
"เออออ"
ฉันโบกรับคำพร้อมโบกมือหยอยๆให้สารถีประจำตัว โบกอยู่นั่นเเหละ โบกจนมันปิดกระจกเลี้ยวรถไปคณะวิศวะของมันอ่ะ โบกไปโบกมาก็เริ่มรู้สึกเป็นผีบ้าโบกรถยังไงไม่รู้เเฮะ เออพอๆ เลิกเป็นเเม่เล้าเรียกเเขกเเล้วมาโฟกัสกับตึกเเละเเดดตรงหน้าซักทีโว้ยไอ้มาย! ฉันหรี่ตามองตึกตรงหน้าด้วยความยากลำบากเพราะเเสงเเดดมันเเยงตา สรุปคือ...ไม่เห็นอะไรเลยเเม่ ยิ่งใส่ฮู้ดดำเเบบนี้ยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่ จะถอดออกก็ไม่ได้ เดี๋ยวกลายเป็นมายอบเตาร้อน ไม่ไหวๆ 
ดังนั้นฉันก็เลยต้องเป็นกุ้งเต้นเดินจงกลมไปตามระเบียบ
"ไอ้ไม้มันไปไหนวะ"
"ร้อนชิบ"
"บอกจะมารอหน้าตึกถาปัตย์ เเล้วไปตายไหนวะ"
"เฮ้ย น้องตรงนั้นอ่ะ"
"ห้ะ"
ฉันมองซ้ายมองขวาหาว่าน้องคนไหน ใครเรียกอะไร ก่อนจะสะดุ้งนิดๆเพราะเพิ่งรู้ตัวมันไม่มีใครอยู่รอบตัวฉันเลยนอกจากกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เป็นต้นเสียง ก็เลยยกมือขึ้นชี้ตัวเองพร้อมทำหน้าเหลอหลาไปเเบบงงๆ เดี๋ยวหาว่าคนสวยหยิ่ง
"เออน้องนั่นเเหละ"
ผู้ชายร่างสูงโย่งที่เเบบสูงเเบบสูง พอๆกับไอ้ไม้เลยอ่ะ ย่างสามขุมพยักหน้าดิ๊กๆเข้ามาหาฉัน
"คะ...คะ?"
ฉันยืนติดสตั้นด้วยความอึ้งทึ่งเสียว...เอ่อ เสียวไม่เกี่ยวจ่ะ คือถ้าไม่ใช่ว่าสลิดใส่เเมสปิดปากอยู่นะ ผู้ชายตรงหน้าเขาต้องรู้เเน่ๆเลยว่าฉันกำลังต๊ะกะใจหน้าเขาอยู่
คือพูดตรงๆเลยนะว่าไม้มันเป็นคนที่หล่ออยู่นิดนึง(ฉันจะไม่ชมคนที่ว่าฉันเป็นหมาเเน่ๆ) เเต่ผู้ชายตรงหน้าฉันนี่คือเเบบ ว้อย! คนบ้าอะไรจะเกิดมาตรงสเปคฉันเเบบนี้เนี่ย ตานี่คือเฉี่ยวเหมือนกรีดอายไลน์เนอร์ เเต่ติดตรงที่หน้าพี่เเกเปรี้ยวติงไปนิดนึง ไม่นิดละ เปรี้ยวมากเลยเเหละ
ตายมายตายยย
ฉันเอามือทาบอกถอยหลังสองสามก้าวพร้อมขมุบขมิบปากสวดสรพัญญะ 
"เห็นรถวีออสผ่านมาเเถวนี้ป่ะ"
ต๊ายตายๆ มายจะตายอยู่เเล้วเเม่! กะๆดูเเล้ว ไม้มันสูงประมาณร้อยเเปดสิบบวกนิดๆ อันนี้อิฉันขอตีไปเลยร้อยเเปดห้า หน้าใสๆสไตล์เกาหลี เเววตาดิบๆเถื่อนๆเหมือนคนป่าซาไกหรือไม่ก็พวกกินเนื้อคนนี่คืออัลไล! อปป้ามั่กๆเลยจ้าพี่จ๋า
โห้ววว ตอนนี้คือฟีลนางเอกเกาหลีมากจ้า เเหงนคอคุยกับอปป้าที่จะมาชวนเดท ตายยยย นิพพานจ้าเเม่...เอ่อ เเต่เหมือนมาชวนกันเดทในนรกเเบบนี้ก็ไม่โอเคนะคะท่านผู้ชมมม
"ได้ยินป้ะเนี่ย"
อปป้าขมวดคิ้วพร้อมก้มมามองฉันทั้งๆที่มือขวายังสอดกระเป๋ากางเกงข้างหลังอยู่
ถ้าพี่จะกร้าวใจน้องขนาดนี้ พี่กระซวกหัวใจน้องบีบเล่นก็ได้จ่ะพี่จ๋าาา
"ใส่มงใส่เเมส เป็นอีโบล่าป่ะเนี่ย"
อ่ะเเซวเก่งไปอีกพ่อคุณ เเซวเเกมดุเเบบนี้...ใจน้องนี่พังเเหลกสลายเเทบเเนบเท้าเฮียเลยนะ
"กูว่าน้องเเม่งใบ้ว่ะ"
เมื่อเพื่อนของคุณพี่ผู้รูปงามที่เตี้ยๆลงมา หน้าตาก็เเบบมาเเนวๆไทยลงมาพูดขึ้น ฉันก็เลยได้สติกลับมาหลังจากที่เตลิดเปิดเปิงไปไกลลิบไกลลิ่ว
"ใบ้อะหยัง! ว่าใค๋ใบ้วะ!"
น่ะ...สติกลับมา พอกลับมาเเล้วรู้ว่าโดนคนที่ไม่ค่อยหล่อโดนใจเท่าไหร่มาหาว่าใบ้เนี่ย มันก็จะเเบบ...เหนือลาวป่ะเเล้ดนิสนึงอ่ะนะ
เเล้วไอ้คนที่มาหาว่าฉันใบ้ก็ทำหน้านิ่งก่อนจะหลุดขำออกมาเสียงดัง
"ฮ่าๆๆๆๆ สำเนียงท่าปลามาเเต่ไกลเลยว่ะ"
อะไรยะ อู้ปะเเล้ดเเล้วมันทำมัยยยย
"เออ ตกลงเห็นวีออสผ่านมาบ้างไหม"
คุณพี่รูปงามเอ่ยปากถามบ้าง ก็เลยต้องดัจริตดัดเสียงสองนิดๆให้ดูบอบบางน่าปกป้องเทคเเคร์ดูเเล
"ไม่เห็น...เอ่อ...ไม่เห็นค่ะ"
รถเก๋งของไอ้ไม้นี่ฉันไม่มั่นใจว่ายี่ห้ออะไร เเต่ช่างมันเถอะ ฉันบอกไม่รู้ไม่มีไม่เห็นไปละ
"เออโอเคๆ เเปปนะ"
พ่อรูปงามพยักหน้ารับคำหงึกๆก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนชายฉกรรจ์ข้างหลัง ฉันก็เลยต้องยืนงงๆอยู่ตรงนี้ตามคำสั่งของคนหล่อ
"เเล้วมันไปตายไหนวะเนี่ย"
"ก็มึงนั่นเเหละ เมาเเอ๋เเล้วลืมเสื้อช็อปไว้ในรถมัน"
เสื้อช็อป! นี่ฉันเพิ่งได้ยินอะไรไป! ฉันได้ยินเสื้อช็อปใช่ไหม!£÷^#*€#&#£#_@£@*&#€#^ ฉันอยากหวีดร้องเป็นภาษาอินตะระเดีย หล่อตี๋เกาหลีอปป้าไม่พอ ยังเรียนวิศวะอีก โอ้ก้อดดดดด ไม่ไหวเเล้วใจน้อง ใจน้องจะพังเเล้วพี่จ๋าาา
"เออกูผิดเอง พอใจ๊"
เขาคุยๆกับเพื่อนอยู่ก็หันกลับมามองหน้าฉันพร้อมทำหน้าเหมือนพยายามจะยิ้มให้
"ยิ้มไม่ค่อยเก่งน่ะ เเล้วนี่ปีหนึ่งใช่ไหม"
โอ้โห นี่ขนาดยิ้มไม่ค่อยเก่งนะเเม่ ยิ้มไม่ค่อยเก่งยังดาเมจเอ็กส์ตรีมทะลุทะลวงขนาดนี้ ถ้ายิ้มเก่งขึ้นมานี่ฉันไม่ถึงขึ้นไปกระโดดตึกถวายชีวิตให้เลยเหรอ! ไม่ไหวนะไม่ไหว
"เอ่อ ใช่ค่ะ"
"เรียนสถาปัตย์เหรอ"
"เอ่อ...ค่ะ"
ฉันรีบหลับตาปี๋พยักหน้า
"โอเค!"
คุณพี่พยักหน้ารับคำเเละหันไปคุยกับเพื่อนอีกรอป นี่ขนาดหันไปมาหันมายังหล่อสุโค่ยขนาดนี้ ถ้าโพสท่าเเบบไอดอลเกาหลีจะขนาดไหนวะเนี่ยยย
"ไอ้จักร กูฝากมึงไปเอาเสื้อช็อปที่รถไอ้ไม้ที เดี๋ยวกูพาน้องไปลงทะเบียนที่กลอยก่อน"
อั้ยยยยยยยย เขาจะพาฉันไปลงทะเบียนด้วยเหวยย ไม่ไหวนะ กร้าวใจหนักไปเเล้วนะ อยากปาดน้ำตาวันละหลายๆรอบ กรี๊ดดด อ้ากกก ตอนนี้ไม้ไหนไม่รู้ เเต่ที่รู้ๆคือหนูถวายหัวให้พี่เเล้วจ๊าาา
"เอ้า น้องไม่มีขาไปเองเหรอวะ"
เอ่อ...ฮัลโหล หนูมีขาจ้า เเต่คุณพี่รูปหล่อเขาเป็นคนดีอยากไปส่งจ้า สติจ้า
"เด๋อๆเอ๋อๆงี้ กูกลัวจะไปไม่ถึงว่ะ ถ้าไปหลงที่ไหนเดี๋ยวกลอยก็เเม่งว่ากูอีก ฝากให้ดูรอบๆตึกเเล้วทำไมน้องหายไปไหนหนึ่งคน"
คุณพี่ดัดเสียงเล็กพร้อมชายตามองฉันเบาๆ น่ารักไปอีกก หลงเเล้วน๊า
"หยอกๆ"
คุณพี่หันมามองหน้าฉันตรงๆก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความห้าวหาญเยี่ยงชายชาตรี ไม่ไหวอ่ะ หล่อตี๋ ไม่ถือตัว โอโห้ มายอยากจะสิบนิ้วประนมเเล้วก้มลงกราบฟ้ากราบสวรรค์ที่ดลบันดาลให้ฉันหัวดื้ออยากเรียนสถาปัตย์เเละจับพลัดจับผลูมาถึงตรงนี้!
"มาๆ ตามพี่มาเลย สถาปัตย์ตึกมันจะขลังนิดนึงนะ จะอยู่ได้ไหมเนี่ย"
"ขอบคุณ...นะคะ"
"มาๆ"
อปป้ากวักมือเรียกให้เดินตามเหมือนเรียกหมา โห ถ้าจะหมาเเล้วได้หนิดหนมๆกับอปป้าคลาสssเเบบนี้ งั้นหมาก็หมาวะ!
ฉันก้าวฉับๆตามอปป้าเข้าไปในตึกสถาปัตย์ด้วยความดี๊ด๊า นี่ยังอยากจะหวีดดี๊ดๆดีดดิ้นอยู่บนพื้นไม่หายเลยจ้า ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่หล่อควรยกไว้เหนือเกล้าเเบบนี้ กระชุ่มกระชวยโว้ย!
"กลอย! เราพาน้องคณะกลอยมาส่ง"
คุณพี่เดินไปหยอกเย้ากับรุ่นพี่ที่ชื่อกลอย โดยที่ฉันก็มองสภาพเเวดล้อมรอบตัว ลมเย็นที่พัดมาทำให้ฉันเริ่มจะประสบกับคำว่าเย็นสบายขึ้นมานิดนึง ฉันเลยถอดเเมสยัดใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะถอดเสื้อฮู้ดออกมาพาดที่เเขน เพราะถอดฮู้ดออก ก็เลยเเอบจัดผมเปียเเกะใหญ่สองข้างให้มันเท่ากันนิดนึง เพราะตอนนอนอยู่บนรถไอ้ไม้ เล่นนอนถูนอนไถจนรู้ตัวเองเลยว่ายุ่งเเน่นอน! 
เสียงกลองตึ่งๆโป๊ะๆตึ่งดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ฉันก็เเอบสงสัยนิสนุงว่าคุณพี่(น่าจะพี่เพราะเด็กใหม่คงจะไม่เก็บกดมาตีตึ่งๆกระหึ่มขนาดนี้)ไปโกรธอะไรไม้กลองมารึป่าว ตีเเบบเหมือนจะล่อให้ไม้กลองน้อยผู้น่าสงสารหักคามือเลยรึป่าวน้า เอ้~~~
ส่วนรุ่นพี่(น่าจะ)ที่เหลือก็ใส่เสื้อยืดคณะสีขาวเพ้นท์คำว่าเด็กสถาปัตย์ลายไทยกับกางเกงผ้าเเบบมัดสีดำๆน้ำตาลๆ มาเต้นโป้งฉึ่งๆโจ๊ะๆเป็นผีบ้าโดนเหล้าสาดชุ่มชื้น พร้อมเต้นท่าส่อๆเเบบ...เเบบ...เออนั่นเเหละ!
"ตั๊กเเตนยงโย่~~~ ผูกโบว์ทัดดอกจำป๊าาาาาา หนุ่มๆกระชุ่มกระโชยโอ้ยยยยย"
เสียงพี่ผู้ชายร้องเพลงตั๊กเเตนกันมาเป็นระยะ โอ้ว งานดีอยู่น้าๆ
"น้อง เซ็นชื่อให้พี่ด้วยจ้า อย่าลืมๆ"
พี่ผู้หญิงที่นั่งรับลงทะเบียนอยู่ สะกิดเรียกเบาๆ ฉันเลยหันมามองเเล้วพยักหน้าด้วยท่าทางเด๋อด๋านิดนึง เเหม ก็คนไม่เคย!
ฉันใช้ปากกาที่เขาวางไว้ให้ มาใช้ชี้หาชื่อตัวเอง เอ้ 'นางสาวมนภร บัวจันทร์'อยู่ไหนน้าาา ฉันหรี่ตาหาไปเรื่อยๆจนไปเจออยู่ที่อีกเเผ่นนึง เเต่เหมือนว่ามันจะมีอะไรที่ไม่ใช่...อยู่นิดนึง
'นายมนภร บัวจันทร์'
○o○เลิ่กลั่กเลยนะๆ ไม่ใช่ลูกไม่ใช่
"เอ่อพี่คะ หนูว่ามัน..."
"ว่าๆ"
ฉันหมุนกระดาษไปให้พี่คนสวย(บอกสวยไปก่อน เขาจะได้เห็นใจ)ดู ซึ่งพี่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าฉันมีปัญหาอะไร ฉันเลยเขย่งเท้าไปชี้ให้พี่เขาดูในจุดที่ผิดพลาดขั้นจะร้องไห้
"ตรงนี้น่ะค่ะ"
"เอ่อ..."
พี่เขาทำหน้าเหลอหลา พี่อย่าทำหน้าเเบบนี้ได้ม้ายยย หนูรู้สึกผิด รู้สึกเหมือนตัวปัญหาอยู่นิดนึงนะ ทำไมคนอื่นมันไม่มีปัญหาเเบบนี้บ้างเนี่ย! ข้อง!
"มีอะไรเหรอวี"
พ่อรูปหล่อที่พาฉันมาส่งก็เดินมาด้อมๆมองๆรุ่นพี่ที่ชื่อวีก่อนจะเเย่งกระดาษไปดูด้วยหน้าที่ทะลึ่งตึงตัง
"นางสาวมน-พอนค่ะ ไม่ใช่นาย"
ฉันรีบเเก้ต่างให้ตัวเองทันที
"นายมนภร..."
พี่อปป้ามองหน้าฉันสลับกับกระดาษ
ฉันรีบย่นจมูกส่ายหน้าปฏิเสธทันที ผู้ชายบ้าอะไรชื่อมนภรวะ อยากเห็นหน้าคนคีย์ข้อมูลจริงๆ เอะใจนิดนึงก็ได้นะโว้ย
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายมนภร"
เเละเเล้วพี่เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจถึงขั้นลงกุมท้องหัวเราะ ท่ามกลางความตกใจของคนอื่นๆที่มองมาเป็นตาเดียว เเละฉันที่อยากจะหาปี๊ปมาคลุมหัวเเก้อาย..
นายมนภร..
อามิตตาพุทธ ฮื่อออออออออออออ