Untill youพี่เเกเขียมชื่อเหรอวะ!?

หลังจากที่ลงชื่อด้วยความจำใจเสร็จเเล้ว ฉันก็ไปยืนเครียดอยู่กับป้ายตัวเองที่ทางสโลปออกจากตึก อยากจะร้องไห้ อะไรคือ'นายมนภร' เอาจริงคือมันเเบบ อิหยังวะ อยู่ดีๆให้ตูกลายเป็นนายเฉยเลย เเล้วคนอื่นจะคิดยังไงกันวะ เดินดุ่มๆอ่านป้ายชื่อ อุ้ย...มนภร เห็นในใบลงทะเบียนเป็นนาย หน้าตาเเบบนี้ต้องไปตัดมาเเล้วเเน่เลยย...เฮ่ออออ เอ๊ะ หรือว่าความจริงเเล้วฉันเป็นผู้ชายเเต่โดนตัดตั้งเเต่เกิด เเบบบบ เเม่ไม่ปลื้มพ่อไม่ชอบ มีลูกชายคนนึงเเล้ว พอเเล้วว สั่งหมอตัดฉึ้บๆไปซะเลย เออเนอะ ถึงว่าของถึงไม่ค่อยมี....เย้ย! บ้าไปเเล้ว!
"เห้ย!"
เสียงเล็กที่เหมือนจะสลิดดกดัดให้ใหญ่ดังขึ้น ฉันเลยหันไปตามเสียงที่ได้ยิน...โอ้!
"ไอ้ส้ม!"
ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเเละกอดเจ้าของเสียงด้วยความคิดถึงสุดขีด
"คิดถึงเเกจังเลย!!!"
ส้มจี๊ดเขย่าตัวฉันด้วยท่าทีที่คิดถึงเหมือนกัน ถ้าจำไม่ผิด นางเป็นเพื่อนสนิทคนเเรกที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด เเต่พอจบม.3นางก็ย้ายโรงเรียนเพราะต้องตามพ่อตามเเม่ไปที่อื่น
"เหมือนกันๆ"
ฉันรีบพยักหน้าก่อนจะก้มมองป้ายชื่อส้มจี๊ด...ป้ายชื่อนางเป็นหนุมานมีหนวดลายกนกเหมือนกันนี่! ก้อด! สวรรค์ยังเมตตานะเนี่ย! ที่ให้ฉันกับส้มจี๊ดได้เหวี่ยงกลับมาเจอกันอีก กู๊ดจ็อบ!
"เเกก็เรียกสถาปัตย์ใช่ไหม!"
ฉันถามอีกรอบเพื่อความเเน่ใจ เผื่อไม่ใช่จะได้หน้าเเตกเเบบไม่ต้องถึงมือหมอ
"ใช่เเล้วน้องมามี่โปโกะ!"
ฮื่อออ มามีโปโกะ คิดถึงจังเลยคำนี้ ไม่ได้ยินส้มจี๊ดเรียกเเบบนี้มาตั้งนาน กระซิกๆ
"ฮื่ออ ดีใจจังเลยที่เเกเรียนเหมือนฉัน"
"เหมือนกันนน"
ในสายตาฉันเมื่อสามปีก่อนคือส้มจี๊ดนางสวยนะ สวยเเบบน่ารักๆอ่ะ เเต่ตอนนี้นางสวยเเบบหล่อเลยอ่ะเก็ทป่ะ ยิ่งมองยิ่งเหมือนทอมหล่อเลยอ้ะ!
"เเกหล่อเเบบนี้มีเมียยังเนี่ย"
"ตบปากเลยไอ้มาย! ฉันชอบผู้ชายว้อย!"
"ก็เห็นหล่อๆเเบบนี้อ่ะเอออ"
"เออ! เเก"
ส้มจี๊ดทำตาโตจับเเขนฉันเเน่น ฉันว่ามาอาการนี้ นางต้องมีอะไรมาเมาท์ให้ฟังเเหงๆ
"อะไรวะ"
"ตอนฉันเข้ามาลงทะเบียนอ่ะ ฉันเจอเเรร์ไอเทมด้วยเว้ย!"
ส้มจี๊ดพูดเสียงดังซะจนฉันต้องรีบปิดปากด้วยความความไวเเสง ปากเเกนี่พาซวยจริงๆนังส้ม!
"เงียบๆสิโว้ย!"
"เออๆๆ เงียบก็เงียบ>○<"
"เเล้วเเกไปเจออะไรมา-_-"
"ฉันเจอผู้ชาย! หล่อ! หล่อมาก! หล่อมากๆ!"
-○- <---หน้าของฉันที่เจอดาเมจเเรดเเต๋ดเเต๋ของนาง
ส้มจี๊ดหวีดร้องเสียงดัง มาทรงนี้ฉันว่านางน่าจะไปประสบพบเจอมาอย่างเเท้ทรู เเละที่สำคัญ คนที่ทำให้นางหวีดวี๊ดๆได้ขนาดนี้...น่าจะของจริง!
อยากเห็น! อยากเห็นเเล้วอ้ะ!
"เเกได้มองป้ายชื่อเขาป่ะ ชื่ออะไรเเบบนี้"
"เเหมมมมม"
ส้มจี๊ดเบะปากเเหมใส่ฉันเสียงยาว อะเเระๆ ฉันอยากเห็นของเเรร์ของเเกเเล้วผิดตรงไหน!
"เกลียดเด้อออ"
"อะไรจ๊ะ"
"สาวๆ"
โปรดอย่าเข้าใจผิดว่าเดอะไดอะร็อกข้างบนเป็นเสียงของฉัน เพราะฉันไม่มีทางพูดอะไรได้น่ารักขนาดนี้เเน่ๆ
เสียงรองเท้าผ้าดังกึกๆกระทบกับพื้นพร้อมการมาเยือนของ...คนหล่อ!
คนหล่ออีกเเล้ว! คนนี้ถึงจะไม่ได้สูงโย่งเหมือนไอ้พี่บ้า(เปลี่ยนสรรพนามทันทีที่บังอาจมาหัวเราะฉัน!)คนนั้น เขาสูงประมาณไอ้ไม้ เเต่ความรูปหล่อคมเข้มนี่ทะลุไม้ไปหลายโยชน์มากจ้า
คือพ่อรูปหล่อคนนี้ไม่ได้หล่อเเบบนักเลงเปรี้ยวติงเหมือนไอ้คนก่อนหน้านี้ไง เขาหล่อเเบบเท่ๆมีลอยสักที่คอเบาๆเหมือนเเรปเปอร์เกาหลีอ่ะเเก! ก้อดดด อยู่อุตรดิตถ์มาสิบเเปดสิบเก้าปี เพิ่งรู้ว่ามีงานดีเเบบนี้ด้วย! ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งลูกมาเกิดจังหวัดนี้!
เอ้อ! ไม่ใช่ว่าฉันเบิกตากว้างติดสตั้นคนเดียวนะ เป็นลูกหมาป่าพ่วงส้มจี๊ดไปด้วยจ้า ถ้าจะอายก็อายด้วยกัน...เพื่อนเเท้!
"เอ่อ...พี่"
ส้มจี๊ดที่รวบรวมสติได้ก่อนฉันพูดขึ้น เเหมมมม เห็นใครหล่อก็ยกเหนือหัวว่าพี่ตลอดเลยนะจ๊ะสาวน้อย!
"ไม่ใช่ๆ เราไม่ใช่พี่หรอก เราปีหนึ่งเหมือนกัน"
พ่อคนหล่อยิ้มหวานส่งมาให้พวกฉันพร้อมยกป้ายชื่อขึ้นให้ดู
'N'คิว'
โหชื่อคิว ชื่อเท่หน้าโหดดุเฉี่ยวเอาเรื่อง เเต่ยิ้มทีนี่โลกละลาย ตายนะตาย พ่อทำมายตายได้เลยนะพ่อ!
"เราเห็นพวกเธอเเยกออกมาอ่ะ"
"อ้อออ"
ฉันหรี่ตาลงเพื่อจะได้มองคิวให้ชัดๆ คือไม่ได้สายตาสั้นสายตายาวอะไรหรอกนะ เเค่บับอยากมีฟีลที่เหมือนนางเอกหรี่ตามองพระเอกจนพระเอกต้องพูด 'มองอะไรยัยบ๊อง' เเล้วก็เขกหัวเบาๆ ช่างน่ารักกรุบกริบกุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊กจริงๆ!
"อย่ามองเราด้วยสายตาอาฆาตเเบบนั้นสิ"
คิวหัวเราะเบาๆ...หัวเราะยังหล่อเลยพ่อคุณ
เเต่เขาก็ทำลายฟีลน่ารักดุ๊กดิ๊กปุ๊กปิ๊กของฉันก็สลายไปละ...เหลือเเค่ฟีลที่ฉันส่งสายตาอาฆาตให้เขาไปทั่ว บ้าไปเเล้ว! เเง!
เเต่ช่างเหอะ หล่อ อภัยได้
"เอ้อๆ อย่าไปมองเขาเเบบนี้สิเพื่อนมาย"
ส้มจี๊ดสมทบเปบี่ยนสีไปอยู่กับผู้ชายทันควัน เเหมมมมม พอพูดกับผู้ชายไม่เห็นดัดเสียงใหญ่เลยน๊า ทีเเบบนี้ล่ะเร็วเลยน๊า ทิ้งเพื่อนไปเช้าข้างผู้ชายเก่งนะเราอ่ะ
"เห้ยๆ เราหยอกเล่นๆ พวกรุ่นพี่เขาให้เรามาตามพวกที่เเยกออกมาให้ไปรวมกันตรงจุดลงทะเบียนน่ะ หยอกเฉยๆไง"
คิวยกมือขึ้นหมุนไปมาเหมือนเล่นกับเด็กน้อย เเล้วคือไม่ใช่อะไรนะ นางเล่นกับฉันด้วยไง ในจุดนี้ จะให้ฉันเป็นเด็กน้อยเด็กเอ๋อเด็กปัญญาอ่อนก็เอาวะ!
"อ๋อ...เเล้วนี่มีคนอื่นเเยกออกมาอีกไหมอ่ะ"
ฉันถามต่อไปให้ดูเเบบมีอะไรในกอไผ่นิสนุง...เออ เรียกเนียนคุยกับผู้ต่อก็ได้วะ
"น่าจะไม่มีเเล้วนะ เราเห็นมายกับส้มจี๊ดเเยกออกมาคนเดียวอ่ะ"
คิวยิ้มจนตาหยี ยิ้มบ่อยเเบบนี้เรียกอ่อยได้ป่ะจ้ะ เเต่เอ๊ะ...เขารู้ชื่อฉันได้ไงวะ ญาณทิพย์! เห้ยยย นี่คิว ญาณทิทย์ ลูกเจ๊เจนป้ะเนี่ย!
"เอ่อ คิวรู้ชื่อเราได้ไงอ่ะ"
ฉันถามออกไปด้วยหน้าตาเอ๋อๆ พอดีใจร้อนด่วนได้ไปนิดนึงอ่ะนะ
"นี่ไง"
คิวยกป้ายของตัวเองขึ้นพร้อมเขย่าเบาๆ ก่อนจะชี้มาที่ป้ายของฉัน เออว่ะ ไม่น่าโง่เลยอีผีเปรตตตตต
"ห่ะๆ"
ฉันยิ้มเเหยๆส่งไปให้คนหล่อเบาๆพอเป็นพิธี
"เเล้วเราอ่ะๆ เราจี๊ดจ๊าดเลยเดาว่าชื่อส้มจี๊ดป้ะ"
ส้มจี๊ดฉีกยิ้มกว้างเเล้วก็เขย่งเท้าเชิงหยอกๆให้คิว เเหมนังเตี้ย!...เออ ฉันก็เตี้ยนี่หว่า ลืม!
"ป้ายเหมือนกันไง ฮ่ะๆ"
"อ้ออออ"
หว่ายๆหน้าเเตกกก หว่ายยย นังส้มหน้าเเต๊ก หน้าเอ๋อไปเลยนังส้ม!
"มาๆ พี่รออยู่ๆ"
สรุปเเล้วคิวก็พาฉันไปนั่งเด๋อๆโง่ๆอยู่ตรงที่ลงทะเบียน เพราะพี่เขาก็เอาเเต่บ่นบ๊นบ่นเรื่องจิปาถะทั่วไปในการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย หอในต้องเข้าก่อนเวลานั้นเวลานี้นะ อย่าเเฮงก์ดึกมากนะ ระวังไม่ได้กลับนะ เเต่! ปัญหานั้นจะหมดไป! เพราะฉันจะไปสิงอยู่ที่หอไอ้ไม้! เปลี่ยนรกราก4ปี เยี่ยม!
เเล้วไอ้การรวมตัวที่ฉันนั่งงงมาตลอดทางก็จบลงง่ายที่ประโยคของรุ่นพี่ที่ว่า
'รักนะจ๊ะจุ๊บุๆ'