เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

       ขณะที่กล้ากำลังสิ้นหวัง   ก็มีบุรุษหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา  เขามีรูปร่างสูงโปร่ง  บนกายประดับไปด้วยเกราะแบบอัศวินยุคกลางที่รมดำ  มีลวดลายสีแดงเพลิงสถิตในบางจุด  มือขวาถือดาบยาวที่คมกริบ 
 
“ เอ๊ะ!  เดี๋ยวนะ  ไอ้ที่เราเห็นนี่เป็นใคร  เขาไม่ใช่จังโก้  ราชาแห่งเกาะเดธควีนนี่นา ” กล้าเริ่มหายกลัว  และกลับมาสับสนดังเดิม  เพราะเท่าที่ดูการ์ตูนมาหลายปี  ไม่เคยเห็นตัวละครนี้เลย 
 
“ เฮ……..” เสียงผู้คนดังสนั่นยิ่งกว่าเดิม  ประมาณว่าบุรุษในชุดเกราะเหล็กจะเป็นขวัญใจ และนั่นยิ่งเขย่าประสาทของกล้ามากกว่าเดิม  สองขาจึงเริ่มสั่น 
 
“ แต่ถึงจะไม่ใช่หัวหน้าแบล็คเซนต์  แต่คนๆนี้ก็สยองไม่ใช่เล่น  เพราะมีทั้งเกราะและดาบ  แถมยังตัวสูงใหญ่กว่าเราอีก ” 
       
 
        ชายเกราะดำเยื้องย่างมาที่เวที  และพอสองเท้าสัมผัสผืนผ้าใบ  เขาก็เปิดฉากขู่ทันที  มือขวายกดาบขึ้นมาครูดกับถุงมือเหล็ก  ประมาณว่าจะลับศาสตราให้คมยิ่งกว่าเดิม 
 
“ เจ้าหนู  นายเป็นคู่ต่อสู้ของชั้นรึ  โง่หรือเปล่าที่ไม่ใช้อาวุธ  แต่ช่างเถอะ  ชั้นไม่ยอมให้นายตายง่ายๆแน่  เพราะเราต้องสนุกกันก่อน ” 
 
“ ตายล่ะ  หมอนี่เป็นพวกโรคจิต  ชอบทรมานคนอื่นด้วยนี่หว่า  เราไม่รอดแน่ ” กล้าพูดไม่ออก  พร้อมขยับไปยืนชิดมุม  กายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว 
       
 
        หัวไหล่ของชายเกราะดำ  สั่นสะท้านเล็กน้อย  คาดว่ากำลังหัวเราะ  แต่เพราะสวมหน้ากากเหล็กเอาไว้  เลยไม่แน่ชัดว่าบุรุษผู้นี้รู้สึกยังไง  ส่วนกล้านั้นยืนตัวแข็ง  ปากคอสั่นหงึกๆ 
 
“ หึ  หึ  หึ  เริ่มจากตรงไหนดีนะ  อ้อ…..รู้แล้ว  เล่นแบบนี้ดีกว่า ” บุรุษเกราะเหล็ก  ยกดาบขึ้นมาพาดบ่า  ก่อนพุ่งเข้ามาตวัดศาสตราใส่กล้า 
      
 
        แม้กล้าจะเป็นเพียงเด็กอ้วนขี้แหย  ซึ่งปอดแหกเป็นที่สุด  แต่เขาก็ถือครองร่างกายของเซย่า  จึงมีทั้งพลังและปฏิกิริยาที่ว่องไว  เลยหลบคมศาสตราได้อย่างหวุดหวิด 
 
“ ว้าว…..ไม่เลวนี่  ไอ้หนู  แกหลบคมดาบของชั้นได้ ” บุรุษเกราะดำดูทึ่ง  เพราะกะว่าการโจมตีเมื่อครู่  น่าจะเรียกเลือดสดจากแขนของกล้าได้  ทว่ากลับฟาลว์ซะอย่างงั้น  เขาจึงเหวี่ยงดาบใส่อีกหน  เป้าหมายคือหน้าท้อง 
 
“ เหวอ…..” กล้าร้องดังลั่น  ก่อนจะหลีกด้วยการสปริงตัวถอยหลัง  ทำให้รอดพ้นจากคมดาบอีกครั้ง 
 
“ ฮึ่ม….หลบได้อีกแล้ว  ชักไม่ค่อยสบอารมณ์ซะแล้วสิ ” บุรุษในชุดเกราะเหล็ก  เริ่มหัวเสียเล็กน้อย  จึงคิดจะเอาจริง  ด้วยการแทงดาบถี่รัว 
 
“ รับไป  พายุหะคมดาบ ” 
        
 
         ปลายดาบที่คมกริบ  พุ่งเข้าใส่กล้านับสิบครั้ง  ในสายตาของคนทั่วไป  มันคือการโจมตีที่รวดเร็วจนมองไม่ทัน  แต่สำหรับพระเอกหนุ่มกลับเห็นการจู่โจมอย่างชัดเจน  เลยหลบได้ทุกดอกแบบไม่ยากเย็นนัก 
 
“ เอ๋…..จะว่าไป  แม้หมอนี่จะดูน่ากลัว  แต่การเคลื่อนไหวเชื่องช้าเหลือเกิน  เจ้าโฟเทียที่เราเคยประมือ  ยังเร็วกว่านี้ตั้งเยอะ  หรือร่างกายเซย่าที่เราครอบครองจะมีระดับฝีมือที่เกินมนุษย์  เลยทำให้บุรุษในชุดเกราะเหล็กกลายเป็นไก่อ่อน ” กล้าวิเคราะห์  สองเท้าขยับตลอด  เพื่อหลีกคมดาบที่พุ่งเข้าใส่  และในเสี้ยววินาทีต่อมา  เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจ 
 
“ เอาก็เอา  เลิกกลัว  แล้วลองสู้ดูซักตั้ง  ถ้าไม่ไหว  ค่อยกลับมาแหยต่อ ” 
        
 
        พอกล้าคิดได้  เขาก็เลิกหลบ  แล้วรอจังหวะที่บุรุษเกราะเหล็กแทงดาบเข้ามาจนสุด  จากนั้นก็เอี้ยวตัวหลบเล็กน้อย  ทำให้คมศาสตราเฉียดแขนไปอย่างหวุดหวิด  
 
“ เอ๊ะ! ”  บุรุษในชุดเกราะเหล็กเสียหลักจนเกือบถลำ  เพราะคิดจะแทงศาสตราให้ทะลุแขนของอีกฝ่าย  เลยทุ่มแรงมากเกินไป  เปิดช่องให้กล้าเอาสองฝ่ามือประกบใบดาบ 
 
“ เฮ้ย!  แกจะทำอะไร  ไอ้หนู ” บุรุษเกราะเหล็กตกใจ  และพยายามดึงอาวุธกลับมา  แต่ทำไม่สำเร็จ  เพราะถูกกล้ารั้งใบดาบเอาไว้ 
 
“ โอ้….นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย  เจ้าหนูนี่แรงเยอะชะมัด ” และนี่คือความคิดแรกของบุรุษในชุดเกราะเหล็ก  แต่นั่นไม่ใช่ความตกใจสุดท้ายของชายผู้นี้ เพราะเขาเริ่มเห็นบางสิ่งที่ผุดจากกายของเด็กหนุ่ม  มันดูคล้ายเปลวเพลิงสีฟ้าอ่อน 
       
 
        บุรุษในชุดเกราะเหล็กตะลึงงัน  ทันใดนั้นเอง  เขาก็ต้องลอยไปไกลแบบไม่รู้ตัว  ด้วยลูกถีบของกล้า 
 
“ โครม…..” 
 
“ อั้ก……” บุรุษในชุดเกราะเหล็กแทบกระอักโลหิต  เพราะเขาลอยมาชนเสาบุนวม  ซึ่งอยู่ตรงมุมเวที  ก่อนจะทรุดลงไปนอนกองกับพื้น  และเมื่อก้มลงไปมองเกราะอก  อันเป็นจุดที่ถูกถีบ  เขาก็แทบผวา  เพราะเหล็กตรงบริเวณนั้นได้บุ๋มเป็นรูปฝ่าเท้า 
 
“ นะ…..นี่มันเกินระดับของมนุษย์แล้ว  ไอ้พวกลิ่วล้อพาตัวอะไรมาให้เราสู้ ” บุรุษในชุดเกราะเหล็กตื่นตระหนก  เพราะอุปกรณ์ที่สวมใส่  ทำมาจากเหล็กชั้นดีที่ป้องกันกระสุน 9 มม. ได้อย่างสบาย  แต่กลับเสียหายจากการถูกถีบเพียงครั้งเดียว  เขาจึงรีบลุกขึ้นยืน  พร้อมเอาสองแขนไขว้กัน  อันเป็นส่งสัญญาณให้ผู้จัดการแข่ง 
       
 
        ผู้จัดการแข่งก็นิ่งอึ้งอยู่เหมือนกัน  เพราะไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน  เลยชะงักไปหลายอึดใจ  แต่พอปรับอารมณ์ได้  ก็เริ่มประกาศ 
 
“ ขอยุติการแข่งขันชั่วคราว  เหตุเพราะศึกนี้ไม่ยุติธรรม  ด้วยเด็กหนุ่มผู้มาใหม่มีแค่ตัวเปล่า  ไร้ทั้งอาวุธและชุดเกราะ  ถ้าสู้ต่อไป  อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต ” 
 
“ โห่……ทุเรศ  ทำไมไม่ต่อให้จบ  กูอยากเห็นเลือดโว้ย  ให้อัศวินดำจังโก้ตัดหัวของไอ้เด็กนั่นซะ ” เสียงโห่ฮาของผู้ชมดังไม่ขาดสาย  บ่งบอกถึงความผิดหวังถึงขีดสุด  เพราะกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ล้วนอยากให้กล้าตายแบบทรมาน 
       
 
        สีหน้าของผู้ประกาศดูเจื่อนๆ  ชายหน้าหนู  ผู้เป็นพี่เลี้ยงนักกีฬาจึงเตร่มาชี้แนะ  เขาเลยหาทางออกได้สำเร็จ 
 
“ ผู้ชมอย่าเพิ่งโวยวาย  ในเมื่อการแข่งครั้งนี้เป็นโมฆะ  ทางเราก็จะยกเลิกเดิมพัน  เชิญทุกท่านไปรับเงินคืนได้ที่เคาน์เตอร์ ” 
        
 
         เสียงโวยวายเบาลงกว่าแปดส่วน  เพราะพอใจที่รู้ว่าตนเองไม่เสียเงินให้กับการแข่งคู่นี้  คงเหลือไว้แต่พวกซาดิสม์ที่อยากเห็นเลือดของเด็กหนุ่ม  ซึ่งก็มีไม่กี่คน 
        
 
         แม้การแข่งจะจบลงอย่างรวดเร็ว  แต่กล้าไม่ค่อยยินดี  เพราะเข้าใจว่าตนคงจะชวดเงินรางวัลแน่ๆ 
 
“ เฮ้อ…..ถึงจะโล่งอกที่ไม่ต้องต่อสู้กับศัตรูอีก  แต่ก็แอบเซ็ง  เพราะทางฝ่ายจัดการแข่งขันคงไม่ให้เงิน  แล้วเราจะอดตายมั้ยเนี่ย ” กล้าท้อแท้  มือขวาลูบหน้าท้องที่เริ่มร้องของตัวเอง 
      
 
         ทว่าสิ่งที่กล้าคิดนั้นผิดถนัด  เพราะในเวลาต่อมา  บุรุษเกราะเหล็กได้เดินเข้ามา  และสร้างเซอร์ไพรส์  ด้วยการยื่นสองมือมาจับหัวไหล่  พร้อมกล่าวเชื้อเชิญ 
 
“ เจ้าหนู  นายต่อสู้ได้เก่งมาก  ชั้นไม่เคยเจอใครเทพแบบนี้มาก่อน  สนใจมาทำงานกับชั้นมั้ย ” 
 
“ ฮ้า……คุณพูดแบบนี้  หมายความว่าไงครับ ” กล้าตอบตะกุกตะกัก  เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก  บุรุษในชุดเกราะเหล็กจึงแสดงความจริงใจ  ด้วยการเปิดหน้ากากออกมา  ทำให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง  ซึ่งเป็นหนุ่มหล่อที่มีผมยาวประบ่า  แถมยังย้อมทองอีกต่างหาก 
 
“ ที่พูดมา  หมายความว่าอยากให้นายมาเป็นลูกน้อง  รับประกันว่าเงินดี  มีที่อยู่อาศัยให้  แถมถ้าอยากได้อะไร  ขอแค่บอก  ชั้นจะประเคนให้นายทันที ” 
       
 
         กล้าถึงกับพูดไม่ออก  บอกไม่ถูก  เพราะตอนแรก  เขาเป็นเพียงเด็กเนิร์ดที่คลั่งไคล้การ์ตูนดังยุค 90  แต่คราวนี้  กลับต้องมาเป็นลูกน้องของมาเฟียคุมลานประลอง  นับเป็นจินตนาการที่บ้าบอสุดๆ  ทว่าถึงไม่เอ่ยปาก  ร่างกายก็กลับเป็นฝ่ายร้องขอ  ด้วยการส่งเสียงประหลาดออกจากท้อง 
 
“ โครก…….” 
 
“ โอ้….ทีนี้  ชั้นพอจะรู้แล้วว่านายต้องการสิ่งใด  และถ้าไม่ว่าอะไร  ขอเชิญนายมาทานอาหารกัน  จะได้ทำข้อตกลงทางธุรกิจ ” ชายผมทองโยนหมวกเหล็กทิ้ง  พร้อมพาพระเอกหนุ่มลงจากเวที  ท่าทางสนิทสนมเหลือประมาณ  ราวกับว่าเขารู้จักกับกล้ามานับสิบปี 
 
………………….. 
        
        หนุ่มหล่อในชุดเกราะเหล็กได้พากล้ามาที่ห้องสูท  ซึ่งตั้งอยู่ชั้นสูงสุด  จากนั้นก็ยกอาหารชั้นเลิศมาเลี้ยงหลายสิบจาน  แน่นอนว่าเด็กหนุ่มไม่คิดเกรงใจ  เพราะมีความหิวคอยทรมานเป็นทุนเดิม 
       
 
        หนุ่มหล่อได้สลัดเกราะเหล็กทิ้งไปหมดแล้ว  และอยู่ในชุดสูทที่ดูหรูหรา  ดวงตาจ้องมองกล้าอยู่ตลอด  เพื่อทำการประเมิน  จากนั้นก็เริ่มต้นด้วยการแนะนำตัว 
 
“ ยินดีที่ได้รู้จัก  ชื่อโนบุโระ  อิเดะ  เป็นเจ้าของสังเวียนใต้ดินแห่งนี้  ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ ” 
 
“ เอ่อ…..ผมชื่อกล้าครับ  ง่ำๆ ” กล้าเคี้ยวหมูหันเต็มปาก  เขายอมรับว่ามันอร่อยสุดขีด  ด้วยตอนที่อยู่โลกเดิม  เด็กหนุ่มเป็นเพียงชนชั้นกลางของประเทศไทย  เลยไม่มีปัญญากินอาหารระดับภัตตาคารแบบนี้ 
       
 
       ทว่าคำตอบนี้กลับทำให้โนบุโระงุนงงยิ่งกว่าเดิม  ก็แน่ล่ะสิ  มีคนญี่ปุ่นที่ไหนชื่อกล้าบ้าง  และพอเด็กหนุ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ  จึงแก้ตัวน้ำขุ่นๆ 
 
“ เอ่อ…พอดี  ช่วงเด็กๆ  ผมอาศัยอยู่ที่ประเทศไทย  คนที่นั่นจึงตั้งชื่อเล่นนี้ให้  แต่ชื่อจริงของผมคือ…..เซย่า ” 
 
“ อ้อ…..อย่างนี้นี่เอง ” สีหน้าของมาเฟียใหญ่ดูดีขึ้นมาทันตา  เพราะได้รับคำตอบที่สมเหตุผล  แต่แล้ว  หนุ่มหล่อก็ป้อนคำถามใหม่เข้ามาอีก  ด้วยอยากรู้จักกล้าให้มากกว่านี้ 
 
“ แล้วนายฝึกวิชามาจากที่ไหนเหรอ  ถึงได้เก่งขนาดนี้ ” 
        
 
        กล้าเกือบจะตอบไปตามจริงว่า….ไม่ได้ฝึกอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน  แต่ดันไปรับคำของคนที่ชื่อเซนต์แพนโดร่า  จากนั้นก็ถูกส่งมาให้เป็นเซย่าในโลกนี้  ทว่าเขาก็ยั้งปากไว้ได้ทัน  เพราะถ้าขืนพูดออกไป  มีหวังถูกอีกฝ่ายหาว่าบ้าแน่ๆ 
 
“ อืม…..เล่าไปตามความจริงไม่ได้  ต้องลองแต่งเรื่อง  แต่จะไปเวย์ไหนดีนะ  เราไม่เก่งด้านนี้ซะด้วย ”
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2