เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

        ดูเหมือนกล้าจะนึกเนื้อเรื่องนานเกินไป  เลยทำให้โนบุโระเริ่มเซ็ง  จึงทวงถามเสียงแข็ง 

 

“ ตกลง  นายจะตอบคำถามได้รึยัง  หรือมันเป็นความลับจนบอกไม่ได้ ” 

 

“ กะ,,,ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอกครับ  คะ…แค่ผมไม่รู้จะพูดยะ…ยังไงต่างหาก ” กล้ากล่าวตะกุกตะกัก  พร้อมก้มหน้าลงต่ำ  ตามสันดานเดิมที่เป็นคนขี้อาย  และด้วยท่าทีแบบนี้  เลยทำให้โนบุโระแอบคิดอยู่ในใจ 

 

“ ท่าทางเจ้าเด็กนี่คงเป็นพวกอ่อนหัด  ไร้ประสบการณ์  และผ่านโลกมาน้อย  เลยดูเงะงะ  แต่ก็ดี  เพราะถึงอย่างไร  แกก็เป็นแค่พวกใช้แล้วทิ้ง  ด้วยฝีมือการต่อสู้ที่สูงส่งของมัน  คงทำประโยชน์ให้เราได้มากมาย ” 

        

 

         เมื่อคิดได้ดังนั้น  โนบุโระเลยแสร้งยิ้มอบอุ่น  ก่อนจะยอมถอยก้าวนึง  แล้วนำกลับมาสู่ประเด็นหลัก 

 

“ เอาล่ะ  ในเมื่อไม่สะดวกจะเล่าให้ฟัง  ก็ตามใจ  แต่ชั้นอยากจะถามนายอีกครั้งว่า......สนใจจะมาร่วมงานกันมั้ย ” 

        

 

         ดวงตากลมโตของกล้ากลอกกลิ้งไปมา  เพราะกำลังพิจารณาอย่างจริงจัง  ด้วยตัวเขาอยู่ในสภาพที่ชาวโลกเรียกว่า….ตกอับ  และไม่รู้ว่าจะหาเลี้ยงปากท้องด้วยวิธีไหน  จึงได้แต่ไถ่ถามซื่อๆว่า…… 

 

“ แล้วถ้าผมทำงานกับคุณ  จะได้กินข้าวมั้ย ” 

        

 

        โนบุโระสตั้นไปหลายอึดใจ  เพราะตั้งแต่อยู่ในวงการใต้ดินมาเกือบ 20 ปี  ไม่เคยพบเจอคนแบบนี้  แต่พอตั้งหลักได้  ก็เริ่มหัวเราะร่า  พร้อมเอื้อมมือไปตบไหล่ของเด็กหนุ่ม 

 

“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  นอกจากได้กินข้าวแล้ว  ชั้นจะแถมเงินเดือนให้อีก  บวกด้วยที่พัก  หรือถ้านายสนใจผู้หญิง  ก็ขอให้บอก  จะประเคนสาวงามให้ถึงที่เลย ” 

 

“ อะ…เอ่อ…..แค่ข้าวกับที่พักก็พอครับ ” กล้ามักน้อยกว่าที่คิด  แถมใบหน้าที่แดงก่ำยังก้มต่ำกว่าเดิมอีก  เพราะหัวหน้าแก๊งดันพูดถึงเรื่องผู้หญิง  ซึ่งเป็นจุดอ่อนของเด็กหนุ่ม 

       

 

        โนบุโระมองกล้าอยู่พักใหญ่  ก่อนจะแจงถึงหน้าที่การงานที่เด็กหนุ่มต้องทำ 

 

“ เอาล่ะ  งานของนายก็แค่เรื่องง่ายๆ  นั่นก็คือคอยติดตามชั้น  และปกป้องดูแล  ประมาณว่าเป็นบอดี้การ์ด  ว่าแต่นายขับรถเป็นมั้ย ” 

 

“ เอ่อ….มะ….ไม่เป็นครับ ” กล้าไม่ยอมสบตากับอีกฝ่าย  เพราะยังรู้สึกเขินเรื่องผู้หญิงอยู่ 

 

“ ไม่เป็นไร  แล้วชั้นจะส่งนายไปฝึกขับรถก่อน  จากนั้นค่อยเริ่มงาน  ในช่วงนี้  ก็ไปพักผ่อนซักสองสามวัน ” โนบุโระพูดจบ  ก็โชว์ป๋า  ด้วยการยัดธนบัตรใส่มือของกล้า 

 

“ ฮ้า…คุณโนบุโระ  นี่มัน….” กล้าตกตะลึง  ดวงตาจ้องมองธนบัตรปึกใหญ่ในมือขวา 

 

“ ก็พ็อกเก็ตมันนี่ไง  พอใช้มั้ย ” โนบุโระถาม  ก่อนจะเตรียมควักเงินมาเพิ่มให้  แต่กล้ารีบเบรกทันควัน   

 

“ โอ้….ไม่เป็นไรครับ  แค่นี้  ผมก็ไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไรแล้ว ” 

       

 

         กล้าหมายความตามนั้นจริงๆ  เพราะเท่าที่คำนวณ  แล้วตีเป็นเงินไทย  คาดว่าน่าจะไม่ต่ำกว่า 50,000 บาท  ซึ่งมากมายสำหรับเด็กวัยนี้ 

 

“ เอาล่ะ  ถ้าจบเรื่องแล้ว  ชั้นขอลาไปก่อน  มีอะไรไม่เข้าใจ  ก็ถามโยเฮ  เขาจะอธิบายให้นายฟัง ” บอสใหญ่ยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงขึ้นมาดู  ก่อนจะกล่าวลา  ด้วยมาเฟียนายนี้มีธุรกิจเถื่อนให้ดูแลมากมาย  ทว่ากล้ากลับร้องทัดทานเบาๆ   แบบคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง 

 

“ เอ่อ…..แล้วคุณไม่ทำหนังสือสัญญาการจ้างงานก่อนหรือครับ ” 

      

 

        น้ำคำของกล้า  ทำให้โนบุโระหยุดชะงัก  ก่อนจะเบิ่งตาโต  ด้วยความตกใจ  ปิดท้ายด้วยการหัวเราะเสียงดัง 

 

“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  นี่นายคิดว่ากิจการของเรา  เป็นงานปกติที่พวกพนักงานออฟฟิศทำรึไง  ไอ้ของที่เรียกว่าหนังสือสัญญานั่นก็แค่เศษกระดาษที่ไร้ความหมาย  เพราะเส้นทางนี้  เขาขับเคลื่อนด้วยเลือดและเงินตราเท่านั้น ” 

       

 

         แม้กล้าจะยังเยาว์  แต่ก็เคยดูหนังแนวมาเฟียมาบ้าง  เลยพอรู้ว่าวิถีของนักเลงจริงๆนิยมสิ่งใด  กระนั้น  เขาก็อดค้านไม่ได้

 

“ ที่พูดมา  กะ….ก็จริงครับ  ตะ….แต่ก่อนเข้าแข่ง  คุณคนที่ใส่สูทดำได้ทำหนังสือสัญญา  ผมเลยคิดว่าคุณโนบุโระจะทำบ้าง ” 

         

 

         ทันทีที่ได้ฟัง  โนบุโระก็พอรู้ว่าผู้ใดคือตัวตั้งตัวตีในการทำสัญญา  เลยส่ายหัวไปมา  ด้วยความระอา  ปากก็พึมพำเบาๆ 

 

“ เฮ้อ……ชั้นพอจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้  ต้องเป็นฝีมือของเจ้าโยเฮแน่  หมอนี่ดูหนังแนวธุรกิจมากเกินไป  เลยบ้าบอไม่เลิกรา ” และพอบอสใหญ่บ่นเสร็จ  เขาก็หันมากล่าวกับกล้า 

 

“ เอาละ  ถึงเจ้าบ้าโยเฮจะทำหนังสือสัญญากับนาย  แต่ขอบอกให้รู้ว่าแก๊งเราไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น  และถ้าใครทำผิดกฎ  หรือละเมิดสัญญา  โทษขั้นต่ำคือตัดนิ้ว  สูงสุดคือ…..ตัดหัว ” 

       

 

        กล้าแทบสำรอกอาหารที่เพิ่งกินเข้าไป  ดวงตาจ้องมองบอสใหญ่  จึงพบว่าชายผู้นี้มีท่าทีสงบนิ่ง  เสมือนสิ่งที่พูดออกมา  เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ไม่สลักสำคัญอันใด 

 

“ ทำไมเขาถึงพูดเรื่องน่ากลัวได้ชิวขนาดนี้  นี่น่ะหรือมาดของนักเลงใหญ่ในญี่ปุ่น ” 

 

“ เอาล่ะ  ในเมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้ว  ชั้นคงต้องขอตัว  ที่เหลือ  ก็ให้โยเฮเป็นคนจัดการ ” บอสใหญ่ตัดบทอีกครั้ง  คราวนี้เขารีบเดินออกไปโดยเร็ว  เพราะกลัวว่ากล้าจะทักท้วงอะไรอีก 

       

 

       พอบอสใหญ่จากไปแล้ว  ในห้องก็เหลือเพียงเด็กหนุ่ม  เขามองอาหารบนโต๊ะ  ด้วยความเสียดาย  เพราะเจ้านายใหม่สั่งมามากเกินไป  ชนิดที่บรรทุกในกระเพาะของชายได้ซัก 20 คน 

 

“ เฮ้อ…..ตอนนี้ชั้นก็อิ่มแล้ว  และจะทำยังไงกับอาหารที่เหลือ  เสียดายชะมัด  ของดีๆทั้งนั้น ” 

       

 

        ขณะที่กล้ากำลังหาทางออก  ชายในชุดสูทดำที่เป็นคนชวนเขามาต่อสู้ในสังเวียนใต้ดิน  ก็โผล่มา  พร้อมโค้งคำนับนอบน้อม 

 

“ สวัสดีครับ  คุณเซย่า  กระผมชื่อโยเฮ  ขออภัยที่มาต้อนรับล่าช้า ” 

        

 

        กล้าตกตะลึง  ด้วยไม่คิดว่าจะเจอกิริยาแบบนี้  มันช่างแตกต่างจากตอนที่เขาพบชายผู้นี้ชนิดหน้ามือเป็นหลังตีน  เลยร้องละล่ำละลัก 

 

“ คะ….คุณชื่อโยเฮ  ใช่มั้ยครับ  พะ…พูดแบบเดิมก็ได้  เพราะผะ…..ผมอายุน้อยกว่าคุณตั้งเยอะ ” 

 

“ ไม่ได้ครับ  ในตอนนี้คุณไม่ใช่เด็กกะโปโลแบบเมื่อก่อนแล้ว  แต่เป็นถึงองครักษ์ของนายน้อย  ศักดิ์ศรีจึงสูงกว่าผมมาก ” โยเฮยังคงยืนกระต่ายขาเดียว  พร้อมก้มหัวต่ำกว่าเดิม 

 

“ เฮ้อ…ก็ได้ครับ  ตามใจแล้วกัน ” กล้าถอนหายใจ  ด้วยเขาคงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ 

 

………………………

        

        ระหว่างโยเฮพากล้าไปส่งที่พัก  เขาก็อธิบายกฎเกณฑ์การทำงานของชาวแก๊ง  ซึ่งก็ไม่มีอะไรสลับซับซ้อนเหมือนสอบโอเน็ต  ก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัด  และทำภารกิจให้สำเร็จ  ก็จะได้รับค่าตอบแทนที่งดงาม 

 

“ อืม…….เข้าท่านะ  แบบนี้น่าจะดีกว่าเป็นเซนต์พิทักษ์อาธีน่าซะอีก  เพราะถ้าต้องปะทะในงานนี้จริงๆ  อย่างเก่งก็เจอแค่นักเลงทั่วไป  ” กล้าเริ่มคำนวณถึงผลได้ผลเสีย  ก็พบว่าคุ้มกว่าเดินในเส้นทางตามการ์ตูนมาก  และพอไปถึงที่พัก  ซึ่งเป็นตึกสูงสามชั้น  โยเฮก็นำทางไปที่ห้องส่วนตัวที่จัดให้เขาพำนัก 

 

“ โห…..ว้าว….นี่มันอะไรกันเนี่ย ” กล้าแทบตกตะลึงจนตาค้าง  เพราะในสถานที่ที่โนบุโระจัดให้นั้นค่อนข้างกว้างขวาง  แถมมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน  ไม่ว่าจะเป็นเตียงหนานุ่มที่ใหญ่ประมาณสี่คนนอนได้อย่างสบาย  โทรทัศน์ Led ขนาดห้าสิบนิ้ว  เครื่องปรับอากาศที่ผลิตได้ทั้งร้อนและเย็น  และพอย่างกรายสู่ห้องน้ำ  ก็พบกับอ่างจากุสซี่ขนาดใหญ่ 

 

“ เป็นไงบ้างครับ  คุณเซย่าชอบมั้ย ” โยเฮยืนพินอบพิเทาอยู่ด้านหลัง  พร้อมเอ่ยถามอย่างสุภาพ  ซึ่งค้านกับบุคลิกและหน้าตาโจรๆของเขาอย่างรุนแรง 

        

 

        กล้าอยากจะบอกว่าชอบเสียยิ่งกว่าชอบ  เพราะสิ่งที่ประสบนั้นดีงามกว่าชีวิตที่เขาจากมานับล้านเท่า  แต่ด้วยความที่ตื่นเต้นเกินไป  เลยทำได้แค่ยืนตัวสั่นเทา  เป็นเหตุให้โยเฮตีความผิด 

 

“ เอ่อ…คุณเซย่าไม่ชอบเหรอครับ  ขออภัยที่บกพร่องต่อหน้าที่  ดังนั้นผมขอรับผิดชอบด้วยการตัดนิ้ว ” พอโยเฮลั่นวาจา  เขาก็ล้วงมีดพกจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน  แล้วชักมันออกมา  เพื่อเตรียมตัดอวัยวะชิ้นสำคัญบนฝ่ามือ 

 

“ ยะ…อย่า….ทำแบบนั้น  คุณโยเฮ  ผมแค่จะบอกว่าห้องพักนี้  มันเยี่ยมมากต่างหาก ” กล้าต้องรีบถลาเข้ามาห้าม  เพราะไม่งั้น  คงได้เห็นเลือดสดๆพุ่งกระฉูดเป็นแน่  ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบอย่างรุนแรง  ทว่าโยเฮกลับดื้อกว่าที่คิด 

 

“ เอ๊ะ!  คุณเซย่าช่างแสนดีจริงๆ  ทั้งที่ไม่ชอบห้องพักนี้  แต่คุณกลับแกล้งทำเป็นพอใจ  เพื่อไม่ให้ผมต้องรับโทษ  ไม่ได้การ  ผมรู้สึกผิดเหลือเกิน  ต้องตัดนิ้วชี้ข้างนี้ ” 

 

“ โอ้…..ไม่ใช่นะ  ผมชอบห้องนี้จริงๆ  ดังนั้นหยุดเถอะ ” กล้าเองก็ต้องรั้งสองแขนของโยเฮเอาไว้  เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้  นักเลงหัวดื้อคงเล่นงานตนเองเป็นแน่  และความวุ่นวายก็บังเกิดอยู่นานสองนาน  กว่าที่ตัวปัญหาจะยอมเชื่อฟัง  พร้อมล่าถอยไป 

 

“ เฮ้อ……เมื่อไหร่เราจะได้พบกับความสงบซักทีนะ ” และนี่คือคำพูดสุดท้ายของกล้า  ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนฟูกนิ่ม  เพื่อพักฟื้นร่างกายที่อ่อนล้า 

 

………………………

        

         เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น  กล้าจึงออกจากห้อง  หวังจะใช้เวลาว่างที่เหลือสองวันให้คุ้มค่า  นั่นก็คือ….ท่องเที่ยว 

 

“ ฮ่า ฮ่า  ฮ่า  วันนี้เราจะไปทัวร์ทั่วเมือง  ให้ความรู้สึกเหมือนมาเที่ยวญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกเลย ” 

        

 

         แต่กล้าปลอดโปร่งโล่งใจได้ไม่นาน  โยเฮคนเดิมก็รีบวิ่งมารายงานตัว  เสื้อผ้าหน้าผมยังยับยู่ยี่  และคงอยู่ในชุดเดิม  อันบ่งบอกว่าเขาน่าจะหมกแห้งมาทั้งคืน 

 

“ สวัสดีครับ  ท่านเซย่า  เมื่อคืนหลับสบายมั้ยขอรับ ” 

         

 

         กล้ารู้สึกมวลท้องทันควัน  ดูท่าทางว่านายคนนี้จะคารวะยิ่งกว่าเดิมจนเขาดูสูงส่ง  ดุจเทพเจ้าเลยทีเดียว  แต่นั่นกลับทำให้เด็กหนุ่มอึดอัดใจเป็นเท่าทวี 

 

“ เอ่อ…คุณโยเฮไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้  สุภาพกับผมแค่เมื่อวานก็พอ ” 

 

“ ไม่ได้ขอรับ  คุณเซย่าทำให้ผมได้สำนึกจนไม่ต้องตัดนิ้ว  พระคุณนี้  ต่อให้ตายซักร้อยชาติ  ก็ใช้คืนไม่หมด ” โยเฮยังคงยืนกระต่ายขาเดียว  ทำให้กล้าเริ่มตัดใจ 

 

“ เฮ้อ……ผมไม่ห้ามแล้ว  เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2