เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      และทันทีที่เจ้ายักษ์คาชิออสเหยียบสนามประลอง  เขาก็ประกาศศักดา  ด้วยการตะโกนดัง 
 
“ ใครจะเป็นเหยื่อรายที่ 11 ออกมาให้ข้าเด็ดหัวได้แล้ว ” 
       
 
      หลายคนในที่นั้นหวาดผวา  บางรายที่ขวัญอ่อนหน่อย  ก็แทบลมจับ  เพราะภาพจำในยามที่คาชิออสตัดหัวศัตรูด้วยมือเปล่า  ยังคงฝังแน่นอยู่ในสมอง  ทว่าก็มีบางกลุ่มโห่ร้องยินดี  ด้วยยึดถือสองศิษย์อาจารย์เป็นไอดอล 
 
“ เฮ…..คาชิออส  คาชิออส  คาชิออส ” 
 
“ เล่นงานมันเลย  เด็ดหัวของเจ้าเซย่ามาให้ได้ ” 
 
“ จัดการให้เด็ดขาด  อย่าให้คนนอกได้ชุดครอธเพกาซัสไป ” 
      
 
      เสียงเชียร์ที่ฟังไม่ได้ศัพท์จากบรรดาติ่งดังกึกก้อง  ไม่นาน  ก็พลันสงบลง  เมื่อสาวผมเขียว  ผู้ใส่หน้ากากเหล็ก  ได้ก้าวออกมา  พร้อมยกมือขึ้นปราม  และพอเห็นว่าทุกสิ่งเรียบร้อย  เธอก็หันไปมองคนผู้หนึ่ง  ซึ่งยืนอยู่มุมตรงข้าม  จากนั้นก็กล่าวท้าทาย 
 
“ พวกข้ามาถึงลานประลองแล้ว  และทางฝั่งเจ้าล่ะ  พร้อมรึยัง  มารีน ” 
      
 
      บุคคลที่ไชน่าขนานนามว่า “มารีน”  เป็นสาววัยรุ่นร่างสูงเพรียว  ผู้ปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากเหล็ก  ผมหยักศกสีโค้กปลิวไสวไปตามแรงลม   แม้ว่าเธอจะตัวคนเดียวในลานประลอง  เพราะผู้คนส่วนใหญ่  ล้วนชมชอบทางฝั่งสาวผมเขียวมากกว่า  แต่เจ้าหล่อนก็ยังรักษามาดที่ดูสงบนิ่งเอาไว้ได้ 
 
“ ว่ายังไง  ข้าถามว่าเจ้าพร้อมรึยัง ” เหมือนไชน่าจะรำคาญใจที่มารีนเอาแต่ยืนเฉย  จึงร้องถามอีกคำรบ  และด้วยอาการคุกคามนี้เอง  จึงทำให้สาวผมสีโค้กยอมตอบกลับ  แต่กระแสเสียงยังคงเรียบเฉย  เสมือนหนึ่งเป็นคนไร้อารมณ์ 
 
“ ทางฝั่งข้าพร้อมแล้ว  รอแต่ท่านเคียวโกมาเป็นประธาน  ก็จะเริ่มประลองฝีมือ ” 
 
“ หึ  เจ้าบอกว่าพร้อม  และลูกศิษย์คนโปรดของเจ้าอยู่ไหนซะล่ะ  หรือมันกลัวจนหนีกลับญี่ปุ่นไปแล้ว ” ไชน่าเปลี่ยนมายืนเท้าสะเอว  พร้อมเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย  ประมาณว่าจะเยาะเย้ย 
 
“ พูดบ้าๆ  เจ้าเซย่าก็ยืนรออยู่ข้างๆข้านี่ไง  เอ๊ะ!  เดี๋ยวนะ  หมอนั่นไม่อยู่นี่  ตกลงมันหายไปไหน ” มารีนงุนงง  เพราะไม่รู้ว่าไชน่าจะสื่อถึงอะไร  แต่พอหันไปมองในตำแหน่งที่ลูกศิษย์หนุ่มเคยยืนอยู่  ก็พบว่ามันว่างเปล่า  จึงเหลียวแลรอบตัว  ท่าทางเลิ่กลั่ก  ทว่าก็ยังไม่เห็นเซย่า 
 
“ แปลกมาก  เมื่อไม่กี่นาทีก่อน  เจ้าศิษย์โง่ยังยืนอยู่เลย  แล้วนี่มันหายหัวไปไหน  ใกล้จะได้เวลาประลองแล้วด้วย  หรือจะแอบหนีไปห้องน้ำ ” มารีนเริ่มร้อนรน  เพราะถ้าเคียวโกมาเป็นประธานในการประลอง  แล้วเซย่ายังไม่ปรากฏตัว  ก็จะถือว่าแพ้บายในแมทย์นี้ 
 
“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  ลูกศิษย์ของเจ้าก็นับว่าฉลาดอยู่นะ  รู้จักรักษาตัวรอดเป็นยอดดี  เพราะถึงอย่างไร  คาชิออสก็จะเป็นผู้ชนะ  และได้ครอบครองชุดครอธเพกาซัส ” ไชน่าหัวเราะลั่น  ปากก็กล่าวถากถางอยู่ตลอด 
 
“ ฮึ่ม….แต่น่าเสียดายที่เจ้าเปี๊ยกเซย่าดันหนีไปได้  เพราะข้าเกลียดหมอนั่นเข้าไส้  และอยากเข่นฆ่าช้าๆ  ด้วยการเฉือนอวัยวะของมันออกทีละชิ้น ” คาชิออสกัดฟันกรอดๆ  พร้อมพ่นคำกร้าว  อันแสดงออกถึงสันดานดิบที่แสนป่าเถื่อน 
     
 
       ด้วยความร้อนใจ  มารีนจึงไม่อยู่รอฟังคำหยามหมิ่นของคู่อริ  พร้อมรีบรุดจากโคลอสเซี่ยม  เพื่อตามหาเซย่า(กล้า) 
 
“ ต้องรีบหาเจ้าหมอนั่น  มันไปไหนกันนะ  ไอ้ศิษย์โง่งม ” 
 
……………………. 
     
       มารีนสำรวจทั่วโคลอสเซี่ยม  เริ่มตั้งแต่ประตูทางเข้า  ไล่ไปตามห้องหับและซอกหลืบต่างๆ  ไม่นาน  ก็พบเป้าหมาย  หมอนั่นกำลังนั่งยองอยู่ข้างห้องเก็บอาวุธ  เขาก้มหน้าลงจนปลายคางจรดอก  พร้อมยกสองมือขึ้นกุมศีรษะ  ท่าทางน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง 
 
“ กลัวแล้ว  ไม่เอาแล้ว  ชั้นยังไม่อยากตาย ” 
       
 
      มารีนถึงกับตะลึงงัน  เพราะตั้งแต่รับเซย่าเป็นศิษย์เมื่อหกปีก่อน  เธอไม่เคยเห็นหมอนี่แสดงความอ่อนแอให้เห็นเลยซักครั้ง  แต่ในยามนี้  กลับดูไม่ต่างจากพวกกระจอกที่ขี้ขลาดตาขาวสุดๆ 
 
“ ไม่น่าเชื่อ  ปกติเจ้าเซย่าจะบ้าบิ่น  ดื้อดึง  ไม่กลัวตาย  แต่ทำไมคราวนี้  ถึงได้กลายเป็นพวกขี้แหยไปได้นะ ” 
      
 
      ทว่ามารีนไม่มีเวลามาหาคำตอบ  เพราะใกล้ถึงเวลาประลองฝีมือ  จึงรีบรุดเข้าไปกระชากคอเสื้อของลูกศิษย์หนุ่ม  หวังเรียกสติ 
 
“ เจ้าบ้าเลิกงี่เง่า  แล้วลุกขึ้นมาได้แล้ว  เพราะอีกเดี๋ยว  เจ้าจะต้องไปต่อสู้กับคา…..” มารีนพูดค้างไว้แค่นั้น  เพราะตะลึงงันที่ได้เห็นเซย่าหลั่งน้ำตาและร้องไห้ฟูมฟาย  อันดูไม่ต่างจากเด็กน้อยที่ยังไม่หย่านม 
 
“ ฮือ….คะ…คุณมารีน  ผมไม่สู้ได้มั้ย  ไม่อยากได้ชุดครอธเพกาซัสแล้ว  ปล่อยผมกลับบ้านเถอะ ” กล้าในร่างเซย่ายังคงสะอึกสะอื้น  น้ำตาและน้ำมูกเริ่มไหลมากองรวมกัน  จนแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร  ทำให้มารีนนึกขยะแขยงและแอบสังเวชอยู่นิดๆ 
 
“ นี่เจ้า….” 
       
 
      แต่ท่าทีของมารีนก็อ่อนลงได้ไม่นาน  เธอก็กลับมาแข็งกร้าวดุจเดิม  ฝ่าเท้าเรียวจึงถูกยันเข้าไปที่หน้าท้องของกล้า  ส่งผลให้ร่างแกร่งเกร็งกระเด็นไปชนกำแพงปูน 
 
“ โครม ” 
 
“ อั้ก….” กล้าในร่างเซย่าจุกเสียดจนแทบกระอักโลหิต  เนื่องจากฝ่าเท้าของมารีนหนักไม่ต่างจากช้างถีบ  และทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา  อาจารย์สาวผมสีโค้กก็ตั้งท่าต่อสู้เต็มอัตราศึก 
 
“ เลือกเอาว่าจะสู้หรือไม่  เพราะถ้าเจ้าหลบหนี  ย่อมต้องถูกคนที่นี่ดูแคลน  ซึ่งสำหรับนักรบ  มันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย  ดังนั้น  ข้าขอกลบฝังเจ้าด้วยตัวเองดีกว่า  เพื่อเป็นการแสดงความเมตตาในฐานะอาจารย์ ” 
       
 
       กล้ายอมรับว่างงเสียยิ่งกว่างง  เพราะไม่เข้าใจว่าการฆ่าศิษย์ของตัวเอง  เป็นความเมตตาตรงไหน  แต่เพื่อรักษาชีวิตให้รอด  จึงยอมรับปากไปก่อน  เพราะถึงคาชิออสจะโหดหินปานใด  ก็ยังดีกว่าเผชิญหน้ากับเซนต์เต็มตัวแบบมารีน 
 
“ โอเคครับ  ผมยอมไปสู้กับเจ้าคาชิออสแล้ว  คุณมารีนอย่าฆ่าผมเลย ” 
     
 
      บรรยากาศโดยรอบดูผ่อนคลายลง  เพราะมารีนเลิกแผ่รังสีฆ่าฟัน  จากนั้นก็กลับมาอยู่ในท่ายืนธรรมดา  พร้อมมองมายังกล้านิ่งๆ  เหมือนหนึ่งจะพยายามชั่งใจ 
 
“ โอเคครับ  ผมไม่หนีแล้ว  เมื่อกี้ผมยอมรับว่าตัวเองโง่มาก  ทั้งที่ฝึกมาจนเก่งขนาดนี้  จะไปกลัวเจ้าคาชิออสที่ใหญ่แต่ตัวทำไม  ไปลุยกันเถอะ ” กล้าแสร้งทำเป็นห้าว  ทั้งที่ในใจกลัวจนแทบปัสสาวะเล็ด   
      
 
       มารีนยังคงพิจารณาเซย่าอยู่เงียบๆ  แต่ในใจยอมนับว่าห่างไกลจากคำว่า…..โอเค  เพราะศิษย์หนุ่มดูเปลี่ยนไปมาก  
 
“ ไม่น่าเชื่อ  หมอนี่พูดจาฉลาดขึ้นมาก  เข้าใจใช้เหตุผล  ผ่อนหนักเป็นเบา  ทั้งที่เซย่าที่เรารู้จักเมื่อสองวันก่อน  เป็นเพียงพวกบ้าที่ต่อยก่อน  ถามทีหลังแท้ๆ ” 
 
“ เอ่อ….แต่ก่อนออกไปลุย  ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ย ” กล้าในร่างเซย่าลองขอเสียงอ่อย  มือขวากุมท้องของตัวเอง  ประมาณจะบอกว่าปวดหนัก 
     
 
      น้ำคำดังกล่าว  ทำให้มารีนหลุดจากภวังค์  พร้อมเร่งให้เซย่า(กล้า)รีบทำธุระโดยไว 
 
“ เร็วๆเข้าล่ะ  การแข่งใกล้จะเริ่มแล้ว ” 
 
…………………….. 
       
      กล้าเข้ามาในห้องน้ำที่คับแคบ  เขายอมรับอยากจะหนีไปให้ไกลจนสุดขอบโลก  เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า  จะต้องต่อสู้กับคาชิออส  และหลังศึกนี้  ก็ยังผจญกับศัตรูอีกหลายคน  ซึ่งเก่งกาจและน่ากลัวกว่าเจ้ายักษ์ใหญ่ทั้งนั้น 
 
“ บรื้อ….อยู่ไม่ได้แล้ว  เพราะถึงจะผ่านคาชิออสไปได้  ก็ต้องสู้กับเซนต์ตัวจริงอีกหลายคน  แล้วไอ้งั่งที่ใช้คอสโมไม่เป็นอย่างเรา  จะเอาอะไรไปต่อกรกับปีศาจพวกนั้น ” ยิ่งคิด  กล้าก็ยิ่งหวาดกลัว  ด้วยฉากต่อสู้ที่ดุเดือดของการ์ตูนเรื่องนี้  ยังติดตราตรึงใจมิรู้วาย 
      
 
       และเมื่อความกลัวพุ่งทะยานถึงขีดสุด  กล้าก็คิดจะหนีอีกครั้ง   
 
“ ไม่ได้การ  เราต้องหาทางรอด  เผ่นออกทางอีกฝั่งของห้องน้ำก็ได้ ” กล้าได้ไอเดีย  เลยหมอบลงติดพื้น  โดยไม่แยแสฝาชักโครกที่แสนสกปรกของห้องส้วม 
 
“ อืม….ไม่มีทางเลือก  เราต้องคลานออกไปอีกทาง  แล้วเผ่นหนีไปให้ไกล  ก็หวังว่าไปถึงเมืองเอเธนส์  จะได้หาทางกลับเมืองไทย ” กล้าวางแผน  พร้อมเตรียมลอดผ่านฝากั้นห้องน้ำ 
 
“ เอ…ว่าแต่คุณมารีนอยู่ไหน  ไม่เห็นขาของเธอเลย  หรือจะไปรอในที่ๆไกลออกไป  ถ้าเป็นแบบนั้นจริง  ก็เข้าทางเรา  หึ  หึ  หึ ” กล้าเริ่มยิ้มได้  ทุกสิ่งเริ่มเป็นใจให้เขาแล้ว 
      
 
      ด้วยความที่รูปโฉมใหม่ของกล้าคือ…เซย่า  จึงลอดผ่านฝากั้นห้องน้ำอย่างง่ายดาย  ด้วยพระเอกคนนี้เป็นเด็กหนุ่มที่มีร่างกายแกร่งเกร็ง 
 
“ อืม….เป็นเซย่านี่ก็ดีเหมือนกันแฮะ  เพราะเขาไม่อ้วนตุ๊ต๊ะแบบเรา  แถมยังเคลื่อนไหวได้สะดวก ” 
      
 
      พอกล้าในร่างเซย่าหลุดออกมา  เขาก็เหลียวซ้ายแลขวา  แต่ก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่แถวนั้น 
 
“ เย้…ทางสะดวกแล้ว  คุณมารีนไม่อยู่จริงๆด้วย  น่ากลัวว่าเธอจะไปรอเราที่ลานประลอง  ขอโทษทีนะ  แต่ผมต้องรักษาชีวิตของตัวเองไว้ก่อน  เรื่องกู้โลก  เอาไว้ทีหลังเถอะ ” กล้ารีบยกมือไหว้ปลกๆ  ในใจรู้สึกผิดต่อมารีน  แต่ด้วยความจวนตัว  จึงต้องดำรงตนเป็นคนขี้ขลาดต่อไป 
 
“ ย้าฮู้…ฟรีแล้วโว้ย ” กล้าแทบจะกระโดดตัวลอย  ด้วยความดีใจ  ก่อนวิ่งไปที่ประตูหลัก  หวังออกจากโคลอสเซี่ยม  แน่นอนว่าเป้าหมายต่อไปก็คือ….ลอบหนีไปที่เอเธนส์  เพื่อให้ใครซักคนส่งเขากลับบ้าน 
 
“ แต่นี้ต่อไป  ชั้นจะไม่เชื่อเจ้าเซนต์แพนโดร่าอีกแล้ว  ไม่น่าไปรับปากมันเลย ” กล้าสำนึกเสียใจ  เพียงเพราะหลงคารมของคนแปลกหน้าในโลกออนไลน์  เลยทำให้ประสบชะตากรรมที่น่ากลัวแบบนี้  และพอสองเท้าจ้ำมาถึงหน้าประตูทางเข้า  ซึ่งกว้างพอให้เกวียนผ่านได้สองคัน  ก็พบกับบุคคลที่คุ้นตา  คนผู้นั้นก็คือ…..อาจารย์สาวผมสีโค้ก 
 
“ จ้าก……คุณมารีน ” กล้าสะดุ้งสุดตัว  หัวใจร่วงหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม
 
 
สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2