นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

เรือนจำพิเศษ
หยางเสี่ยวฟงพร้อมด้วยพันตำรวจโทดาลลัสทั้งคู่มายืนรอที่หน้าประตูปล่อยนักโทษ ตามข้อมูลเรือนจำพิเศษนี้จะมีไว้ขังนักโทษพิเศษโดยเฉพาะเช่น นักการเมือง มาเฟีย ผู้มีพลังพิเศษ และพวกโรคจิตที่ถูกประเมินแล้วว่าไม่สมควรที่จะออกมาสู่สังคม ที่นี้มีระบบรักษาความปลอดภัยค่อนข้างแน่นหนาอยู่ โดยเฉพาะโซนของพวกโรคจิตที่ไม่สามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ ไม่ว่าจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องหรือฆ่าข่มขืน
   สำหรับประตูที่มีไว้ปล่อยนักโทษนั้นจะมีความหนาพอสมควร ทำจากเหล็กชนิดพิเศษคุณสมบัติเดียวกับสร้างยานบินอวกาศ มีผู้คุมที่ได้รับการฝึกฝนอย่างดีจากหน่วยรบพิเศษและหน่วยต่อต้านการต่อการร้าย ที่สำคัญผู้คุมทุกนายล้วนเป็นผู้มีพลังพิเศษทั้งสิ้นซึ่งเหตุผลก็คงไม่ต้องบรรยาย วันนี้ที่หยางเสี่ยวฟงกับพันตำรวจโทดาลลัสมายืนรอนั้น เพื่อแสดงความยินดีกับบุคคลหนึ่งที่กำลังจะได้รับอิสรภาพแล้ว และแล้วประตูก็ได้เปิดออกเผยให้นักโทษวัยฉกรรจ์คนหนึ่ง รูปร่างกำยำผิวสีแทนเข้ม ไม่มีผมและดวงตาสีดำ มือถูกตรึงด้วยกุญแจโซ่ที่มีอักขระสลักไว้ เบื้องหลังมีผู้คุมนักโทษประมาณ 10 นายต่างเอาปืนจ่อหัวเขาไว้
   "ปลดกุญแจให้เขาเดียวนี่ !" พันตำรวจโทดาลลัสออกคำสั่ง หัวหน้าผู้คุมใช้แหวนเวทย์ทำการปลดกุญแจโซ่ออก
   เมื่อได้รับการปลดปล่อยแล้วชายหนุ่มใหญ่ทำการบิดทั้งแขน ขา ศอก และข้อมือ ราวกับว่าทุกส่วนในร่างกายนั้นไม่ได้รับการเคลื่อนไหวมานาน จนได้เห็นสองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็ทำการเดินตรงเข้ามาทันที เหล่าผู้คุมที่อยู่รอบๆนั้นต่างพากันหันปากกระบอกปืนหันมาทางนักโทษรายนี้ทันที แต่พันตำรวจโทดาลลัสยกมือห้ามเพื่อให้เหล่าผู้คุมลดปืนลง ซึ่งเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างจ้องหน้ากัน ถึงแม้จะดุดันแต่ก็ดูไม่เหมือนจะเปิดศึกแต่อย่างใด
   "มองหน้าคนที่มาช่วยให้ออกจากคุกแบบนี้เหรอ" พันตำรวจโทดาลลัสเกริ่นขึ้น ซึ่งฝ่ายนักโทษชายแหวะยิ้มออกมา
   "ฉันจำได้ว่าคนที่ทำเรื่องจริงๆไม่ใช่นาย แต่เป็นอัยการที่ชื่ออัศนัย" นักโทษคนนั้นพูดตอบโต้งขึ้น
   "มันก็จริง...แต่พี่ต้องไม่ลืมนะว่าการจะได้ออกจากคุกนี้มันไม่ได้ง่ายๆ เพราะงั้นน่าจะขอบใจผมกับพี่ดาลลัสดีๆหน่อย" หยางเสี่ยวฟงพูดแทรกขึ้น ซึ่งนักโทษชายคนนั้นหันมามองหน้าชายหนุ่มสักพัก ก่อนที่ทั้งสามจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน และนักโทษคนนั้นก็สวมกอดพันตำรวจโทดาลลัสราวกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนาน และหันมาจับมือกับหยางเสี่ยวฟง
   "ขอต้อนรับสู่อิสรภาพนะไวแอตต์เพื่อนยาก" พันตำรวจโทดาลลัสกล่าว
   "ขอบใจนายสองคนนะที่ยังถ่อสังขารมารับฉัน ทั้งที่สถานการณ์ตอนนี้แย่" ไวแอตต์พูดขึ้น
   "ถ้าพูดแบบนี้แสดงว่าตลอดที่พี่อยู่ในนั้น ก็ไม่ได้ตกข่าวสารเลยนะสิ" หยางเสี่ยวฟงพูดอย่างสงสัย
   ไวแอตต์รู้ว่าไม่มีทางปิดบังสองหนุ่มเพื่อนเก่าได้ ตลอดที่เขาต้องเข้ามาอยู่ในเรือนจำพิเศษนั้นก็ยังมีข่าวสารมาอยู่บ่อยๆ ซึ่งสตีเฟ่นพ่อของไวแอตต์นั้นรู้จักกับผู้บัญชาการเรือนจำพิเศษนี้ จึงสามารถส่งข่าวสารให้กับเขาได้อย่างปลอดภัย ไม่ว่าจะเรื่องที่แม่ตรอมใจตายแล้วเขาก็ไม่สามารถไปเคารพศพแม่ จนมาเรื่องล่าสุดคือเรื่องของแท็กกับอันเดธอันเกิดจากชายชั่วที่โดนฆ่าตัดตอนไป เรื่องนั้นชายหนุ่มผิวเข้มก็รู้เช่นกัน และไม่แปลกใจหากเด็กคนนั้นจะเกี่ยวข้องกับสองหนุ่มนี้
   "ก็ไม่เชิง... พวกมันมีเยอะแค่ไหน" ไวแอตต์ถามอย่างเข้าประเด็น
   "ตอนนี้มันไม่ต่างจากสงครามกลางเมืองด้วยซ้ำ รัฐบาลของนายต้องการให้ทุกฝ่ายช่วยเพื่อกอบกู้สถานการณ์ไม่ให้แย่กว่านี้"
   "ฉันเข้าร่วมด้วยเพราะยังไงชะเรื่องนี้ พี่น้องในตระกูลก็คงไม่พลาดงานปาร์ตี้แบบนี้แน่นอน"
   "เพราะงั้นผมถึงเอามันมาด้วย" หยางเสี่ยวฟงกล่าวพร้อมกับยกกระเป๋าใบหนึ่งให้                    
   เมื่อชายหนุ่มนั้นทำการเปิดมันออกมาเขาพบว่า มันคือเสื้อเกราะสีดำแขนกุดที่เขาใส่ออกงานประจำ และอาวุธประจำกายของเขาซึ่งอยู่ในสร้อยข้อมือสีเงินก็อยู่ด้วย ไวแอตต์คว้ากระเป๋าใบนั้นและทำการเดินไปที่มุมหนึ่งที่อับบอด ไม่มีใครมองเห็นว่าเขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า 7 นาทีต่อมาชายผิวเข้มเดินออกมาโดยสลัดคราบนักโทษออก และกลายเป็นนักล่าอันเดธเต็มตัวแล้ว สักพักมีทหารนายหนึ่งมากระซิบข้างหูหยางเสี่ยวฟงก่อนที่จะจากไป
   "ได้เวลาลุยงานแล้วพี่" ไวแอตต์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มที่มุมปากก็คว้าแว่นกันแดดออกมา และสวมเข้ากับตาของเขา
   "ลุยกันเลย !"
                          
 
                                   
 
 
                                                       +++++++++++++++++++++++++++++++++