นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

สวนชมวิวในโรงพยาบาลจิตเวช เวลา 09.40 น.
นี้เป็นครั้งแรกที่แท็กได้เจอกับมธุกรแบบใกล้ชิดขนาดนี้ ซึ่งเขาพบว่าเธอน่ารักมากกว่าที่เห็นในรูปเสียด้วยซ้ำ ผิวขาวสะอาดเหมือนกับเม็ดทรายบนชายหาด ที่สำคัญกลิ่นกายจากเธอนั้นช่างหอมหวานเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบาน ที่เมื่อดมแล้วไม่อาจถอดจมูกออกจากกลิ่นนี้ได้เลย ยิ่งอีกฝ่ายก็สบตากับเขามันก็ยิ่งเหมือนกับโลกทั้งใบมีแค่แท็กกับมธุกร แต่สติก็กลับคืนมาเมื่อเขาได้ยินเสียงคนโวยวายมาจากที่ไกลๆ ทำให้แท็กต้องรีบผละออกจากตัวของมธุกรทันที
     หญิงสาวในชุดคนไข้ร้องโวยวายอย่างมากทำให้ทั้งบุรุษพยาบาลและนางพยาบาล ต่างรีบพยายามทำให้เธอสงบนิ่งและแน่นอนว่ามธุกรรีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที ซึ่งแท็กเดาได้ว่านั้นน่าจะเป็นมธุสรแม่ของเธอ และคำตอบก็ใช่เพราะทันทีที่มธุกรวิ่งไปกอดอีกฝ่ายแล้ว มันทำให้มธุสรนั้นสงบอารมณ์และกอดลูกอย่างหวงแหน แล้วสองแม่ลูกก็พากันวิ่งไปตรงอื่นโดยไม่สนใจใครแถมยังทำ เหมือนกับที่ตัวเองอาละวาดเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
     "แท็ก เป็นอะไรรึเปล่า" สายป่านเดินมาถามแท็ก
     "เป็นคนกำลังมีความรัก" ปวเรศพูดแทรกขึ้นมา เพราะเขารู้ว่าสายป่านมองไม่เห็นเขาแน่นอน แต่ก็ถูกมะเหงกเขกหัวจากศุภรัศมิ์พร้อมขี้มาที่นิ้วนางขวา ปรากฏเส้นบางๆขึ้นซึ่งปวเรศปิดปากเงียบทันที
     "ไม่ได้เป็นอะไร นั้นเหรอเพื่อนเธอกับแม่ของเขานะ" แท็กที่ได้สติพยายามที่จะเก็บอาการให้มากที่สุด แต่ศุภรัศมิ์คิดว่าคนที่น่าจะดูออกน่าจะเป็นหมอณัฐฐามากกว่า ก็หมอด้านจิตวิทยานี่ดูไม่ออกก็แปลกมาก
     "ใช่แล้วนั้นแหละผึ้งกับน้าสร" สายป่านตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก
     "เมื่อกี้นี้แม่เขาอาละวาดหนักมาก ทำไมอยู่ดีๆ..."
     "ทั้งสองคนได้รับเรื่องที่กระทบจิตใจอย่างมาก สุดท้ายแล้วพวกเขาเลือกที่จะอยู่ในโลกที่มีแค่สองคนเท่านั้น ที่สำคัญคุณมธุสรค่อนข้างจะยึดติดกับน้องผึ้งมาก หากน้องผึ้งไม่อยู่ก็จะแสดงอาการคลุ้มคลั่งแบบนี้แหละค่ะ" นางพยาบาลอธิบายให้เข้าใจ แต่ประเด็นคือแท็กไม่ได้สนใจเนื้อหานั้น เพราะสายตาเขายังจับจ้องอยู่ที่มธุกรที่นั่งชมวิวกับแม่
     "ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วเธอไม่เจ็บเหรอป่าน เพื่อนเธอคนนี้ไม่ได้อยู่โลกนี้แล้ว" แท็กตั้งคำถาม
     "แต่ฉันก็จะอยู่ดูแลเคียงข้างเขาแบบนี้แหละ แม้ว่าเขาจะไม่รับรู้ก็ตาม" คำตอบของสายป่านนั้นทำให้แท็กชื่นชม ในความจริงใจของสายป่านอย่างมาก สักพักสายป่านก็เดินตามเยาวลักษณ์ที่กำลังไปหามธุสรกับมธุกร
     "น่าสงสารสองแม่ลูกนี้นะ ถึงแม้ว่าคนที่ทำกับพวกเธอจะลงหลุมไปแล้ว ก็เรียกชีวิตปกติกลับมาไม่ได้" ปวเรศพูดขึ้น แต่ถูกศุภรัศมิ์สะกิดตัวซึ่งทั้งสองพบว่าเพื่อนตน ไม่ได้สนใจว่ามีพวกเขาอยู่เลยนอกจากมอง ไปทางที่มธุกรแบบไม่ละสายตาเลยและจังหวะนั้น แท็กก็เดินไปทันทีโดยไม่รู้ว่าคิดอะไรเลย ปวเรศกับศุภรัศมิ์หันมามองหน้ากันซึ่งความคิดพวกเขาตรงกันอย่างหนึ่งคือ อาการของแท็กจะหนัก
     สายป่าน เยาวลักษณ์ หมอณัฐฐา และสารวัตรภาธรคอยดู มธุสรกับมธุกรกำลังนั่งชมวิวแต่ความจริงแล้ว ทั้งสองคิดว่ากำลังชมดาวกัน แท็กเดินมาอยู่ตรงข้างหลังแทนแต่สายตายังมองสาวน้อย ไม่วางตาเลยซึ่งเขาหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม ถึงไม่อาจละสายตาจากเธอคนนี้แต่ที่แน่ๆ ถ้าให้มองแบบนี้ทั้งวันหรือตลอดไปแท็กก็ยินดี แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือมธุกรหันมาสบตากับแท็กตอบ หัวใจที่เต้นปกติมันก็เต้นแรงจนแท็กได้ยินชัดเจน ซึ่งปวเรศกับศุภรัศมิ์คิดว่าเพื่อนเขาเจอ "ดี" แล้ว
     นักรบฟินิกซ์์หากได้พบคู่แล้วละก็จะเกิดพันธะที่เรียกว่า "การผูกจิต" หรือ "การเชื่อมจิต" เปรียบเสมือนว่าเป็นการให้คำมั่นสัญญาที่จะซื่อสัตย์ต่อคู่รักของตน และหากผิดคำพันธะนั้นต้องแลกกับพลังอมตะของตน แต่ที่พวกปวเรศจะหวาดกลัวไม่ใช่การสูญเสียพลังอมตะแต่เป็นอาการที่แท็กเป็นต่างหาก เพราะมันก็มีข้อเสียคือจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง ไปชั่วคราวถึงแม้จะชั่วคราวพวกเขาก็ไม่เอา
     มธุสรพามธุกรไปจากเก้าอี้เหมือนจะพาเขาไปที่ไหนต่อ แต่มธุกรหันกลับมามองแท็กซึ่งหมอณัฐฐาจับผิดสังเกต แล้วหันมามองแท็กที่แสดงอาการเหม่อไปเรียบร้อยแล้ว หมอสาวรู้สึกแปลกใจเพราะตลอดที่ตนดูแลมธุกร เธอแทบไม่ยอมพูดคุยกับใครนอกจากมธุสรผู้เป็นแม่ แต่เธอกลับมองมาที่ "เด็กหนุ่ม" คนแปลกหน้าเหมือนกับ เขาคนนี้มีตัวตนในโลกของเธอโลกที่ตัวมธุกรสร้างขึ้นและปิดกั้น มันมาตลอด แต่กับแท็กคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกมันสร้างผลให้กับมธุกรขึ้นมา หมอณัฐฐารู้สึกได้ว่าไม่แน่ในอนาคตเด็กสาวอาจมีโอกาสที่จะกลับมาเป็นปกติก็ได้
                                          
                                                            ++++++++++++++++++++++++++