นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

โรงพยาบาลจิตเวช เวลา 09.29 น.

แท็กยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงพยาบาลรอให้สายป่านนั้นซื้อของ ในร้านสะดวกซื้อกับกุลชาติเนื่องจากว่ากุลชาตินั้น มีธุระต้องไปทำที่อื่นจึงให้แท็กมาเป็นเพื่อน แต่ก็ใช่ว่าจะไปกันแค่สองคนเพราะว่ากุลชาติได้แนะนำ แท็กให้รู้จักกับ เยาวลักษณ์ ซึ่งเป็นเพื่อนของกุลชาติ เธอเป็นสาวที่ค่อนข้างแต่งตัวเนียบมาก เธอม้วนผมเป็นก้นหอยจัดทรงเป็นระเบียบมาก ใส่ชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มผิวขาวเหลืองผมสีดำและสวมแว่นตาด้วย สายป่านบอกกับแท็กภายหลังว่าเยาวลักษณ์ทำอาชีพเป็นครู

     "คุณเยาว์ครับยังไงก็ฝากลูกสาวกับหลานผมด้วยนะครับ" กุลชาติพูดอย่างเกรงใจ

     "ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เพราะฉันตั้งใจจะมาที่นี้เหมือนกัน คุณกุลชาติไปทำธุระให้สบายใจเลยค่ะ" เยาวลักษณ์พูด

     กุลชาติรู้สึกสบายใจขึ้นมากที่เมื่อได้ยินแบบนี้ เขาจึงเดินไปที่รถเพื่อไปทำธุระต่อและพวกแท็กก็เดินเข้า ไปในโรงพยาบาลโดยระหว่างที่เยาวลักษณ์ทำเรื่องติดต่อ แท็กนั่งกินน้ำส้มคั่นที่เขาได้มาจากสายป่าน บุคคลที่สายป่านและเยาวลักษณ์ไปเยี่ยมนั้น เป็นสองแม่ลูกซึ่งทั้งสองรู้จักกันดี โดยคนแม่นั้นชื่อว่า มธุสร และลูกสาวชื่อว่า มธุกร หรือ ผึ้ง ซึ่งผึ้งนั้นเป็นเพื่อนรักของสายป่าน ตั้งแต่สมัยเรียนประถม ส่วนมธุสรนั้นเป็นเพื่อนรักของเยาวลักษณ์เช่นกัน

     สายป่านเล่าให้แท็กฟังว่าพ่อของมธุกรนั้นมีชื่อว่า เริงฤทธิ์ เท่าที่เธอเห็นมาเริงฤทธิ์ทะนุถนอมมธุกรมาก แต่เบื้องหลังเริงฤทธิ์กลับชอบลงมือทำร้ายร่างกายมธุสร เป็นประจำโดยที่ตัวของมธุกรนั้นไม่เคยรับรู้ จนกระทั่งมันรุนแรงมากขึ้นเพราะพ่อของมธุกรนั้น ติดการพนันจนกลายเป็นหนี้ ซึ่งทำร้ายมธุสรต่อหน้าลูกสาวตัวเอง จนสุดท้ายแล้วสองแม่ลูกทนไม่ไหวตัดสินใจ หย่าร้างพร้อมยกบ้านหลังนั้นไป

     สำหรับแท็กนั้นเขาคิดว่าการที่สองแม่ลูกนั้นเสียบ้านไป ไม่เท่าไหร่ยังโดนคนไม่ดี 7 ชีวิตรุมข่มขืนทั้งสอง ผลที่ตามมาคือมธุกรกลายเป็นคนเสียสติหวาดกลัวทุกอย่าง และมธุสรก็กลายเป็นฆาตกรไล่ล่าทั้ง 7 คนซึ่งล้วนตายแบบสยดสยอง สาเหตุที่มธุสรนั้นกลายเป็นไม่ต้องโทษเพราะถูกวินิจฉัยว่า เป็นโรคทางจิตเวชจึงต้องมารักษาตัวให้หายเพื่อไปรับโทษ นั้นคือโทษจำคุกตลอดชีวิต

     ระหว่างที่เขานั้นคิดเพลินๆอยู่ก็ได้ยินเยาวลักษณ์โวยวาย ทำให้แท็กนั้นได้สติขึ้นมาและพบว่าเยาวลักษณ์กำลัง ต่อล่อต่อเถียงกับชายหนุ่มคนหนึ่งผมดำไว้ซอยสั้น สวมเสื้อคอปกสีขาวผูกเนคไทสีดำและกางเกงสแล็คสีดำ สายป่านรีบวิ่งเข้าไปห้ามปรามน้าสาวของเธอให้สงบสติอารมณ์

     "ถามจริงเถอะ คุณไม่เบื่อหรือไงที่ต้องมาหาเรื่องผมแบบนี้" ชายหนุ่มตั้งคำถามขึ้น

     "เฮอะ! ก็จนกว่าคนอย่างแกจะไม่มาเหยียบที่นี้ มาทำไม !? สมน้ำหน้าสรใช่ไหม" เยาวลักษณ์ต่อว่าอย่างหนัก

     "ผมไปก็ได้ ผมไม่เปลืองแรงมาทะเลาะกับคุณหรอก" ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วเดินจากไป โดยเขาเดินสวนทางกับแท็กพอดี

     เมื่อคู่กรณีเดินจากไปนั้นทำให้เยาวลักษณ์นั้นสงบสติอารมณ์ และพบว่าคนบริเวณนั้นพากันมองเธอเป็นตาเดียว ไม่ว่าจะเป็นหมอ พยาบาล ร่วมไปถึงคนไข้ด้วยทำให้เธอเดินออกจากตรงนั้นทันที แท็กอึ้งและทึ้งพอสมควรกับภาพที่เห็นเพราะ เหมือนเยาวลักษณ์หลุดจากความสาวเนียบไปเลย แต่ยังไงก็ตามเขาเลือกที่จะพาสายป่านเดินตามเยาวลักษณ์ดีกว่า

     "ผู้ชายคนเมื่อกี้ใครอ่ะ" แท็กถามอย่างสงสัย

     "คนนั้นนะเขาชื่อ อัศนัย เป็นทนายที่เคยฟ้องร้องน้ามธุสรให้โดนโทษประหาร" สายป่านตอบ

     "ฟ้องร้องแทนคนที่ไปข่มขืนลูกเขา จนต้องมาอยู่โรงพยาบาลแบบนี้เนี่ยนะ ตรรกะแปลกๆแฮะ" แท็กพูดพร้อมเกาหัว

     "ที่บ้านเธอไม่มีเหรอ" สายป่านถามคืนบ้าง

     "ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่บ้านฉันไม่เข้าข้างคนผิดเด็ดขาด" แท็กกล่าว

     สายป่านพาแท็กเข้ามาในสวนชมวิวของโรงพยาบาล ซึ่งเยาวลักษณ์กำลังคุยกับหมอหญิงคนหนึ่งอย่างสนิทสนม และข้างๆเธอคือชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ในเครื่องแบบตำรวจ ผิวเข้มเหมือนจ่าสิบเอกสายสมปู่ของแท็กไม่มีผิด สักพักก็เหมือนมีคนมาสะกิดเขาซึ่งเมื่อแท็กหันกลับไปมองก็พบกับปวเรศและศุภรัศมิ์ ซึ่งแท็กรับรู้ว่าเพื่อนทั้งสองมาแบบกายจิต แน่นอนว่าพวกสายป่านไม่เห็นแน่

     "ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเขาอยู่แถวนี้แหละค่ะ เดียวพยาบาลจะมาพาไปหานะค่ะ" หมอหญิงตอบ ซึ่งแท็กเห็นป้ายชื่อเขียนว่า ณัฐฐา เธอใส่เสื้อกาวน์ยาวสีขาว สวมกระโปรงขาวยาวกุมหัวเข่า ไว้ผมหางม้าและมีลักษณะที่ค่อนข้างเป็นมิตร ส่วนนายตำรวจนั้นมีชื่อเขียนว่า พันตำรวจตรีภาธร ยศไม่ธรรมดาแถมดูจากทรงเอาเรื่องอยู่

     สักพักนางพยาบาลคนหนึ่งก็เดินมาพูดคุยกับเยาวลักษณ์กับสายป่าน ก่อนจะเดินนำพวกเธอไปยังสวนอีกฝั่งที่มีคลองเล็กคั้นอยู่ แท็กก็เดินเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า โดยที่ปวเรศสะกิดตัวแท็กและส่งจิตมาว่า สารวัตรภาธรจ้องมองเขาแปลก ทำให้เขาไม่ชอบใจพอสมควร

     "คุณมธุสรกับน้องชอบมาที่นี้ หาได้ไม่ยากถ้าลองมองดีๆ" นางพยาบาลอธิบายให้ฟัง

     "อยากเห็นจังว่าหน้าตาน่ารักไหม" ปวเรศพูดขำๆ ข้างๆ

     "ระวังปากหน่อยแปง เธอโดนอะไรมานายก็รู้นะ" แท็กส่งกระแสจิตตำหนิใส่ปวเรศ ซึ่งอีกฝ่ายทำภาษามือตอบว่า "ขอโทษ" และไม่ทำการพูดต่อ แท็กคิดว่าเขาน่าจะไปนั่งเล่นดีกว่าเพราะเขาไม่ได้สนิท กับบุคคลที่สายป่านมาเยี่ยมนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเขาแม้แต่น้อย

     เมื่อคิดดังนั้นแท็กก็หันหลังเดินไปหาที่นั่งโดยเล็ง เก้าอี้ไม้ตรงหน้าของเขาซึ่งก้าวเท้ามาได้ 3-4 ก้าว ก็มีคนวิ่งมาชนเขาเต็มๆแต่ฝ่ายที่ต้องกระเด็นคือคนชนเอง และด้วยความว่องไวของเขาทำให้สามารถรองรับร่างกายอีกฝ่ายไว้ทัน เพื่อไม่ให้กระแทกกับพื้นแต่ทว่าเมื่อแท็กสบตากับเจ้าคนที่ชนเขานั้น ก็ต้องตะลึงอย่างยิ่งเพราะคนที่ชนแท็กนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน มธุกรนั้นเอง

                                                              ++++++++++++++++++++++