เจ้าชายสายหื่น NC 25++

ตอนที่ 4 นี่คือเจ้าชาย !
@ โรงแรม.........
“น้องน้ำพักห้องนี้นะจะติดกับห้องเจ้าชาย  ส่วนพี่ก็จะอยู่ห้องฝังโน้น  อีก  1  ชั่วโมง  เจอกันที่ห้องอาหารข้างล่าง  ถ้ามีอะไรก็ถามพี่ได้”
“ค่ะ...”
วันนี้ฉันก็เลยได้มาพักโรงแรมที่คิดว่าชาตินี้คงไม่มีวาสนาได้เข้ามานอน     คืนนี้ฉันจะนอนกลิ้งให้สะใจเลย
@ ห้องอาหารโรงแรม
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปรอที่ห้องอาหารข้างล่าง  เป็นห้องส่วนตัว  หรูมาก   จนไม่กล้านั่ง   ได้แต่ยืนมองไปรอบๆห้อง   ฉันเห็นแล้วเจ้าชาย   เขาไม่ได้ใส่ชุดอาหรับเหมือนที่ฉันคิด   เขาใส่เสื้อเชิ้ตขาว   กางเกงยีน     หน้าคมเข้ม ตาคมกริบ  เหมือนจะบาดหัวใจสาว  ๆ    ฉันยืนอึ้ง  ผู้ชายอะไร หล่อ...หล่อมาก...ฉันยืนมองตาไม่กระพริบ หล่อโคตร ๆอ่ะ....
​
“น้องน้ำครับ...”พี่ชาริฟเรียกฉัน
“คะ...คะ”
“นี่คือ...เจ้าชายคาร์ลิส”
“ถวายบังคมเพคะ”ฉันถอนสายบัวและพูดออกไปอัตโนมัติ เขามองมาที่ฉันสายตาน่ากลัวจัง   ฉันทำอะไรผิด นี่คือเจ้าชาย! เจ้าชายจริงๆ หรือวะ น่ากลัวชะมัด  ต้นน้ำคิดอยู่ในใจ
“เชิญเจ้าชายที่โต๊ะเสวยเพคะ”
“ชาริฟ!!! แกไม่ได้บอกสาวน้อยคนนี้หรือไง  ว่าห้ามเรียกฉันว่าเจ้าชาย!!!”
เสียงเขาตวาดพี่ชาริฟดังมาก
ต้นน้ำรีบเอ่ยอกอมาอย่างเร็ว “ขอโทษค่ะ ๆ พี่ชาริฟบอกฉันแล้ว   แต่ฉันลืมตัว  ไม่ต้องโทษพี่ชาริฟหรอกคะ  แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอะไรคะ”ต้นน้ำเงยหน้ามองเขา
“น้องน้ำ...ไม่เป็นไร พี่....”พี่ชาริฟพยายามจะขอโทษฉัน
“น้ำขอโทษนะคะที่พี่โดนดุเพราะน้ำ”ต้นน้ำหันมาเอ่ยเสียงอ่อย ๆกับชาริฟ
“อ้อ...กับชาริฟ  แทนตัวเองว่าน้ำ   แล้วทำไมกับฉันไม่แทนตัวเองว่าน้ำเหมือนกันล่ะ...สาวน้อย” เขาหันมาพูดกับเธอเสียงขุ่น
“ถ้า...ท่านจะให้น้ำแทนตัวเองแบบนั้นก็ได้ค่ะ”
“ท่าน!!! เรียกใครว่าท่าน...ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้....ฉันไม่ชอบ!!!!” เสียงแผดดังก้องห้องอาหาร
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรดีล่ะ   บอกน้ำมาซิคะ   ไม่บอกก็เรียกไม่ถูกหรอกค่ะ”ฉันพูดออกไปด้วยความโมโห  จนลืมไปว่านี่เป็น
เจ้าชาย  เป็นลูกค้าวี.ไอ.พี.ของบริษัท
“เรียกว่าพี่...พี่คาร์ลิส   พี่คาร์ลิส  เข้าใจไหม...”เขาพูดเสร็จก็เดินไปทันที
“พี่คาร์ลิส...อืม...”
“น้ำ...คืนนี้พี่ฝากดูแลเจ้าชายด้วยนะ  พี่ต้องไปทำภาระกิจให้ท่านคงกลับมาเช้าเลย”
“ได้ค่ะ”
“สิ่งสำคัญที่สุดคืออย่าให้ท่านดื่มไวน์เกิน  2  แก้วนะ’
“ทำไมคะ”ต้นน้ำเอียงคอ ทำหน้าสงสัยกับชาริฟ
“ท่านชอบดื่มไวน์มาก...แต่เมาตลอด  แค่  2  แก้วก็จะเดินไม่ไหวแล้ว   ถ้าพี่อยู่ด้วยคงไม่เท่าไร”
“แล้ว...แล้วน้ำจะห้ามท่านยังไงล่ะ   ดูท่าทางดุชะมัดเลย”
“สองคนนั่นจะยืนคุยกันอีกนานไหม”เสียงเขาตะโกนดังออกมาจากโต๊ะอาหาร
“น้ำเร็วรีบไป  ที่โต๊ะอาหาร  พี่เชื่อน้ำจัดการได้”
พี่ชาริฟบอกฉัน  แล้วพี่เขาก็ออกไปจากห้องอาหาร สำรับอาหารได้จัดเตรียมไว้แล้วฉันจึงตักออกมาจักวางบนโต๊ะ  แต่ดูเหมือนฉันจะเก้  ๆกัง  ๆเพราะไม่รู้เจ้าชายเวลากินข้าวเขาจัดกันยังไง
“นี่เธอ!!!จะให้ฉันหิวจนไส้ขาดหรือไง   แค่ตักอาหารมันยากมากหรือไง”
“ค่ะ...ค่ะ”
“แล้วไวน์ฉันล่ะ ! เอามาเร็ว  ๆ”
“นี่คะ”ฉันวางแก้วไวน์ไว้ที่โต๊ะ  เขายกแก้วกระดกทีเดียวหมดแก้ว
“เอาไวน์มาเติมให้ฉันอีก”
“คือ...ทานข้าวก่อนไหมคะ”
“ฉันบอกเธอว่าอะไร  ไปเอามาให้ฉัน!!!”
ตอนนี้ฉันคงจะห้ามเขาไมได้แล้วพี่ชาริฟ  เสียงน่ากลัวขนาดนี้ใครจะกล้าขัดใจ   สายตาที่มองมา   เหมือนจะเผาฉันให้ไหม้เป็นถ่าน   อยากจะกินก็กินไป  แค่ไวน์ไม่เมากันง่าย  ๆขนาดนั้นหรอก   ฉันจึงเทไวน์ใส่แก้วให้เขาเรื่อย ๆ
“แม่สาวน้อย...ใจคอเธอจะให้ฉันนั่งกินข้าวคนเดียวหรือ  มานั่งนี่...เร็ว...”
ฉันใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย  เดี๋ยวดี  เดี๋ยวร้าย  เดาใจไม่ถูกเลย       แล้วก็ไม่เคยนั่งทานข้าวโต๊ะเดียวกันกับลูกทัวร์ เพราะเป็นกฎของบริษัท     แต่วันนี้คงจะยกเลิกกฎอะไรทั้งหมดเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ฉันค่อย  ๆนั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ไกลเขาที่สุด
“ใครสั่งให้ไปนั่งตรงนั้น!!!   มานั่งข้าง  ๆฉันนี่”