เจ้าชายสายหื่น NC 25++

ตอนที่ 5 พี่คาร์ลิส

“ใครสั่งให้ไปนั่งตรงนั้น!!!   มานั่งข้าง  ๆฉันนี่”

โอ๊ย...ถ้าไม่ใช่เพราะพี่หวานที่กำชับนักกำชับหนาว่า...ให้ทำทุกอย่างตามใจเจ้าชาย  ห้ามขัดใจ   หรือทำอะไรให้ไม่พอใจโดยเด็ดขาด  มิฉะนั้นบริษัทเราโดนลอบแพกันหมด  ฉันต้องอดทน  ๆ  ท่องไว้

“ตักข้าวมากินซิ  ไม่ใช่มานั่งเฉย  ๆ  เป็นใบ้หรือไง  ไม่พูดไม่จา  พูดเป็นไหม”

 “เป็นเจ้าชายประสาอะไร  พูดจา   ไม่เพราะเลย   เอาแต่ใจอีกต่างหาก  ใครจะไปรู้ใจ  ได้ เชอะ...”

น้ำบ่นออกมาเป็นภาษาไทย  เพราะยังไงเขาก็ฟังไมออก

“ค่ะ..”ฉันลุกไปตักข้าวมานิดหน่อย

“ตักข้าวมาแค่นั้นจะอิ่มหรือ  ตักมาเยอะ  ๆซิ  เอาจานข้าวมานี่”  เขาแบ่งข้าวจากจานของเขามาใส่ที่จานฉัน

“กินให้หมดนะ  หรือว่ากลัวอ้วน”

“ไม่ค่ะ   ฉัน...ฉัน...กินหมดค่ะ”ปกติฉันเป็นคนกินข้าวเยอะ  เพียงแต่ชอบออกกำลังกายก็เลยไม่อ้วน  แต่เวลานี้ใครจะกินข้าวลง

“ทำไมไม่เรียกตัวเองว่าน้ำล่ะ...น่ารักดีออกฉันชอบ”  เขาเริ่มอารมณ์มีรอยยิ้มมาบ้าง

“เอ่อ...น้ำ...น้ำลืมค่ะ”

“เธอคงกลัวฉัน   มากใช่ไหมเวลาที่อยู่ใกล้  ๆฉัน”

“อืม...ค่ะ”

“เงยหน้ามาคุยกับฉันหน่อย  ฉันขี้เกียจก้มหน้าลงไปคุยด้วย”  เขาหันมาทางฉัน  สบตาฉันตรง  ๆ  ฉันหัวใจเต้นแรงมาก

“น้ำ...ชื่อน้ำใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ชื่อน่ารักดี....บนโต๊ะนี้มีเมนูอะไรที่เธอว่าอร่อยที่สุด  แล้วเป็นเมนูโปรดของฉัน   มาเมืองไทยฉันต้องได้กิน”

เขาชวนฉันคุยเรื่อย  ๆเสียงเขาเริ่มลากยาว

“น่าจะเป็นแกงกะทิสายบัว”ฉันไมอยากเชื่อวาจะมีอาหารบ้าน  ๆ  อยูบนโต๊ะอาหารของเจ้าชาย  จึงตอบออกไป  และฉันก็ชอบกินด้วย

“เธอเก่งมากที่รู้ใจฉัน  ฉันชอบแกงกะทิสายบัวที่สุด  ตักมาให้ฉันหน่อย”

ฉันตักอาหารให้เขาเรื่อย  ๆ  แปลกมากเขากินข้าวเยอะ  ทั้ง  ๆทีดื่มไวน์ไปหลายแก้ว

“นั่งมองหน้าฉันทำไม   กินซิ  เอ้านี่...แกงสายบัว  เธอคงชอบเหมือนกันถึงเลือกมา”เขาตักแกงให้ฉัน  น่าจะเป็นเพราะเริ่มเมา จึงพูดจาดีขึ้น

“ลองชิม  ผัดไทยหน่อยนะคะ  อร่อยมากคะ”ฉันคอยตักโน่นตักนี่ให้เขาชิม   เขาจะได้ไม่เรียกเอาไวน์อีก

“อร่อยจริง  ๆ ฉันอิ่มแล้ว   เอาไวน์มาเติมให้ฉันอีก”

“พอก่อนดีไหมคะ   คุณดื่มไปเยอะแล้วนะ”

“ไปเอามาอีก!!!  ฉันบอกให้เอามาอีก  ไม่ได้ยินหรือไง”**เขาตวาดเสียงดังฉันรีบลุกไปเอาไวน์มาเติม

“หมดแก้วนี้พอนะคะ”

“ไม่เอา...จากินให้หมดขวดถึงจะไปนอน”

“อะไรวะ...ทำตัวเหมือนยังกะเด็กเวลาอยากได้ของ  พอไม่ได้ก็โวยวาย”น้ำเผลอบนออกมาเป็นภาษาไทยอีก  เพราะเป็นทางเดียวที่เธอได้ระบายออกมาบ้าง  ปกติความอดทนเธอจะมีมากกว่านี้  และไม่เคยเสียมารยาทกับลูกทัวร์เท่านี้มาก่อน

“ถ้าหมดขวดต้องไปนอนจริง  ๆนะ”

“สัญญา...สัญญา...”

“เด็กน้อย...ไปนอนนะคะ...”น้ำเผลอหัวเราะออกมากับท่าทางเขาที่เหมือนเด็กมาก   ใครจะเชื่อว่าเป็นเจ้าชาย  น้ำจึงบ่นงึมงำกับตัวเอง   เพราะเขาฟังภาษาไทยไม่ออกหรอก

ฉันรินไวน์ให้เขาอีก แก้ว  ที่เหลือฉันเทใส่แก้วฉันจนหมดยกแก้วซดจนหมดเกลี้ยง  จึงเอาขวดมาให้เขาดู   เพราะฉันอยากจะออกไปจากห้องนี้เร็ว  ๆ  ตอนนี้ฉันก็มีอาการมึน  ๆ ไม่ต่างจากเขามากนัก

“คุณคะ...หมดขวดแล้วค่ะ  กลับไปนอนกันเถอะ”

“เรียกใครว่าคุณ....ให้เรียกว่าพี่ไง...พี่คาร์ลิส  จำได้ไหม  เรียกฉันใหม่”

“พี่คาร์ลิส  ไปพักเถอะค่ะ  พี่เมาแล้ว”ฉันต้องพยุงตัวเขาออกมาจากห้องพาไปที่ห้องพัก  ตัวเขาทั้งสูง  ทั้งใหญ่  ฉันตัวนิดเดียว  ทุลักทุเลมาก  พี่ชาริฟห้ามไมให้พนักงานเข้ามาพยุงเขาไปที่ห้อง  ไม่ว่ายังไงถ้าเขาเมา  ฉันต้องเอาเขาไปที่ห้องให้ได้   ฉันก็ไมรู้เพราะอะไร

“เธอจะพาฉันไปไหนสาวน้อย...”

“ยืนดี  ๆค่ะ จะถึงห้องแล้ว” ฉันกดรหัสห้องเข้าไป   เห็นห้องแล้วแทบไม่อยากออกไป  ห้องใหญ่  สวย  น่านอนมาก

“ ไม่อยากอยู่คนเดียว...ไมมีใครอยู่ด้วย...ทุกคนทิ้งฉันไปหมด”

“พี่คาร์ลิสคะ...ปล่อยมือน้ำก่อนคะ”เขาเกาะแขนฉันไว้แน่น”

“ไม่...เธอมันผู้หญิงหลายใจ   ทิ้งฉันไปหามัน”เขาพูดอะไรอกมาฉันเดาเอาวาคงถูกผู้หญิงทิ้งมาแน่  ๆเลย   หล่อขนาดนี้ยังมีสาวไหนกล้าทิ้งไปอีกหรือ

“พี่คาร์ลิส...นอนพักนะคะเดี๋ยวน้ำเช็ดหน้าให้คะ”

“เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว  เธอมันนัง...แม่มด”

เจ้าชายคาร์ลิสโอบกอดสาวน้อยแน่น มือหนากุมที่หน้าอกคู่งาม บีบคลึงอย่างแรง

“อ๊ะ ! ปล่อย ! ปล่อยน้ำนะ อย่า !....”