ผู้มาจากร้านขายของเล่นมือสอง

รถสปอร์ตของลุงขับเข้าสู่บ้านหลังใหญ่ ประตูค่อยๆเลื่อนออกอัตโนมัติ เด็กชายคิมหันต์และของเล่นของเขาเดินลงมาจากรถ


 
"คิมเดี๋ยวขึ้นไปบนห้องก่อน ลุงต้องออกไปทำงานข้างนอก" ผู้เป็นลุงเดินไปคว้ามือผู้หญิงที่ยืนรออยู่เบื้องหน้า เธอสวยมาก พอๆกับผู้หญิงหลายคนที่มาติดพัน คิมหันต์ส่ายหน้าอย่างเอือมละอา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลุงเอาเวลาไปให้ผู้หญิงพวกนั้น แทนที่จะเป็นหลานอย่างเขา
 


"ไปกันเถอะ"เด็กชายเอ่ยชวนของเล่นที่พึ่งซื้อมา ให้เดินออกจากภาพเดิมๆที่แสนน่าเบื่อหน่าย


มันพยักหน้าตอบรับแล้วอมยิ้มเบา
 


เขาพาตุ๊กตาเสมือนมนุษย์ตรงมายังห้องนอนที่เคยเป็นของเด็กชายคิมหันต์แต่เพียงผู้เดียว แต่วันนี้คงต้องแบ่งพื้นที่บางส่วนให้กับของเล่นชิ้นนี้เพื่อไม่ให้มันอึดอัดมากเกินไป ชั้นวางในร้านของเล่นมือสองตลอดระยะเวลา8ปีที่ผ่านมาอึดอัดมากพอแล้ว เขาคิดแบบนั้น
 


"นายชื่ออะไร"เขาเอ่ยถามในขณะที่มือข้างหนึ่งหมุนลูกบิดประตู
 


"ไม่มีชื่อหรอกครับคิม"มันแทบจะตอบเขามาในทันที
 


ก็จริงสินะแม้แต่ตอนที่ถูกซื้อออกมาพนักงานก็ดูดีอกดีใจขนาดนั้น ทั้งยังบอกว่าถ้าไม่มีใครซื้อจะถูกส่งไปทำลาย ไม่แม้แต่จะสนใจ แล้วจะตั้งชื่อเพื่อสร้างความผูกพันไปทำไม คิดได้แบบนั้นเด็กชายก็รู้สึกสงสารของเล่นชิ้นใหม่ของตัวเองขึ้นมาในทันที
 


"งั้นชื่อ..."เด็กชายมองไปรอบๆห้อง ดึงผ้าม่านออกเผยให้เห็นแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในห้องของเขา


"ชื่อตะวันดีไหม"
 


ของเล่นยิ้มและพยักหน้าหงึกๆ ดูตื่นเต้นกว่าทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับผู้เป็นเจ้าของ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้มีชื่อ ตั้งแต่อยู่ในร้านมือสองมาตลอด8 ปี
 


"ต่อไปนี้นายมาอยู่ที่นี่มาเป็นเพื่อนกับฉัน อะไรที่เป็นของฉันนายใช้ได้ ห้องนี้ฉันแบ่งให้นายอยู่ด้วย" คิมหันต์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองใจดีขนาดนี้กับใครมาก่อน แต่กับเพื่อนใหม่ที่น่าสงสารคนนี้ คนที่ไม่เคยมีใครมาเลยในชีวิต ถ้าเทียบกันเขายังโชคดีกว่ามาก เพราะยังมีลุงที่คอยดูแลจัดการทุกอย่างให้


 
"ครับ"


ตะวันชื่อหมาดๆของเจ้าของเล่นมือ2ตอบรับผู้เป็นเจ้าของ
 


"นี่เตียงนอนของฉัน ของนายชั้นล่างของฉันชั้นบน" คิมหันต์ชี้ไปที่เตียงนอนตรงมุมห้อง แล้วจัดสรรแบ่งให้เพื่อนใหม่เสร็จสรรพ


ตะวันหยิบผ้าห่มกับหมอนที่คิมหันต์ยื่นให้แล้วนำมาจัดวางบนเตียงนอนชั้นล่าง เตรียมพร้อมสำหรับคืนนี้ที่จะไม่ต้องนอนอยู่บนชั้นวางที่ร้านมือ2อีกต่อไป