ผู้มาจากร้านขายของเล่นมือสอง

เขียนโดย GUEST1563380390

วันที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2562 เวลา 23.29 น.

3 ตอน

0 วิจารณ์

4,290 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2562 15.11 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) สิ่งเดียวในชีวิต

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เช้าวันใหม่ แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง เตียงนอนสองชั้นสะท้อนด้วยแสงแดด

เด็กชายคิมหันต์ลืมตาตื่นขึ้นมา เขาชะโงกลงไปดูผู้ที่นอนอยู่เตียงด้านล่าง แล้วพบกับความว่างเปล่า

"ตะวันหายไปไหน"เด็กชายพิมพำกับตนเอง แล้วเดินลงมาแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตู ก็พบกับคนที่กำลังมองหา เจ้าของเล่นเข้ามาในห้องพร้อมกับอาหารชุดใหญ่ ในมือมีทั้งสเต็กเนื้อ สลัดผัก แซมด้วยมันบด และน้ำส้มแก้วใหญ่ ซึ่งทั้งหมดนี่แม่บ้านจอมขี้เกียจของเขาไม่ได้ทำแน่ๆ เพราะลับหลังผู้เป็นลุง ก็นั่งแต่งหน้า และเล่นแต่โทรศัพท์มือถือ อาหารเช้าของเขาจึงเป็นแค่ขนมปังโง่ๆสองแผ่นกับนมหนึ่งแก้ว แต่ลุงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะเวลาที่มีอยู่ถ้าไม่ทำงานก็คงอยู่กับผู้หญิงน่ารักๆซักคน

"เอาอาหารพวกนี้มาจากไหน" คิมหันต์เอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ทำเองครับ จากวัตถุดิบที่มีในตู้เย็น"ตะวันตอบพร้อมวางอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงนอน

"ทำอาหารเป็นด้วยหรอ"

"เป็นครับ เปิดหนังสือในร้านมือสองอ่าน"

"วันหลังทำให้อีกนะ ฉันชอบกินสเต็ก"เขาพูดพลางหั่น เนื้อในจานเป็นชิ้นขนาดพอดีคำแล้วลองกิน

"อร่อยดีนิ" คิมหันต์เอ่ยชมของเล่นของเขา แล้วอมยิ้ม แอบคิดว่าต่อจากนี้คงไม่ต้องกินขนมปังโง่ๆกับนมเป็นอาหารหลักในตอนเช้าอีกแล้ว

"แล้วของนายล่ะ เอามานั่งกินด้วยกันสิ"

ตะวันพยักหน้า เดินหายไปชั่วครู่ แล้วกลับมาพร้อมกับ สลัดผักกับน้ำส้มครึ่งแก้ว คิมหันต์ชะโงกหน้าดูแล้วพูดต่อ

"ทำไมมีแค่นี้"

"ในตู้เย็นมีเนื้อแค่ชิ้นเดียว เพียงพอสำหรับให้คิมกินอิ่มในตอนเช้า" ของเล่นตอบเจ้าของ แล้วหย่อนผักใบเขียวลงในปาก

"แค่นี้ไม่อิ่มหรอก"คิมหันต์ทำท่าหั่นสเต็กเนื้อในจานครึ่งหนึ่งเพื่อแบ่งให้ตะวัน

"แค่นี้เพียงพอครับ ตอนอยู่ที่ร้านมือสองก็กินเท่านี้"

"นายคงอึดอัดมากเลยสินะ ตอนอยู่ที่นั่น อาหารก็มีจำกัด ที่อยู่ก็จำกัด " เขาถามด้วยความสงสาร ทั้งที่บางครั้งคิดว่าไม่เคยสนใจใครเพราะกับเขาก็ไม่เคยมีใครมาสนใจ

"ไม่อึดอัดหรอกครับ เพราะตั้งแต่จำได้ก็อยู่ที่นั่นแล้ว"

ตะวันยังต้องเรียนรู้อีกมาก ต้องแยกแยะให้ได้ระหว่างความอึดอัด กับความไม่อึดอัด ความสุขกับความทุกข์ ความเจ็บกับความสบาย อย่างน้อยก็เพื่อให้การอยู่ร่วมกับเขาเวลาเป็นอะไรจะได้บอกกันได้ เขาอยากมีเพื่อน เพื่อนที่ดูแลเอาใจใส่ ถึงจะพึ่งได้เจอกัน ถึงตะวันจะไม่ใช่คน แต่อย่างน้อยอาหารจานนี้ก็แสดงถึงความใส่ใจแบบที่ไม่เคยได้รับ สเต็กนี่ไม่ใช่อาหารหรูแบบที่ลุงพาไปกิน ไม่ใช่อาหารที่แม่บ้านจอมขี้เกียจทำ แต่เป็นอาหารที่ทำจากหัวใจของสิ่งที่ไม่มีความรู้สึก คิมหันต์คิดแบบนั้น

บทสนทนาบนโต๊ะอาหารจบลงแค่นั้น ของเล่นเก็บจานไปล้าง เจ้าของอ่านคู่มือการใช้งานเล่มบางที่ลุงยื่นให้

~สินค้าชิ้นนี้ เป็นของเล่น ปัญญาประดิษฐ์ หุ่นยนต์ อะไรก็ได้ที่ผู้ใช้จะนิยามเรียก มีความเฉลียวฉลาดและความจำเป็นเลิศ มีทุกอย่างเหมือนมนุษย์ ยกเว้นความรู้สึก~ ในหน้าแรกของสมุดเขียนไว้เพียงเท่านั้น ด้านข้างเป็นบัตรประจำตัวประชาชนที่ถูกทำขึ้น ให้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกได้แบบมนุษย์ปกติ คิมหันต์ดึงมันออกมาจากสมุดแล้วเสียบเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ข้างกับบัตรประจำตัวของตนเองที่พึ่งทำมาเมื่อปีที่แล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เด็กชายเดินไปเปิดประตู พบผู้เป็นลุงยืนอยู่เบื้องหน้า

"คิมลุงขอคุยด้วยหน่อย"

"ครับ" คิมหันต์ปิดประตู แล้วเดินนำลุงมานั่งในห้องของตน

ผู้เป็นลุงมีสีหน้าเครียด เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาตะกุกตะกัก

"ลุงถูกส่งตัวให้ไปทำงานต่างประเทศ"

"ครับ" ผู้เป็นหลานตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ปกติหน้าที่ลุงของเขาก็ไปกลับต่างประเทศบ่อย บางครั้งไปเป็นอาทิตย์ ทิ้งเงินไว้ให้ ฝากลูกจ้างจอมขี้เกียจให้ดูแล เพราะดูแลตัวเองมาตลอดก็เลยทำให้เขาเข้มแข็ง และดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กคนอื่นๆ

"แต่ครั้งนี้ลุงต้องไป....แบบไม่มีกำหนดกลับ"

โลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ทั้งที่เหมือนอยู่คนเดียวมาตลอด แต่นี่ต้องอยู่คนเดียวจริงๆ เด็กชายก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน จะร้องไห้โวยวายมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขา

"ไม่ไป ไม่ได้หรอ"คิมหันต์พูดขึ้นพร้อมก้อนสะอื้น

"ลุงก็ไม่อยากไปแต่ก็ ขัดไม่ได้"ผู้เป็นลุงก็เสียใจไม่ต่างกัน

"ลุงจะมาหาผมบ้างใช่ไหม ถ้าวันไหนว่างจะโทรมาหาผมไหม"

"มาสิ ลุงต้องมาหาคิมอยู่แล้ว"ลุงยิ้มให้เขา น้ำตาคลอ แล้วพูดต่อ

"ลุงฝากพี่แววให้ดูแลคิม เงินในเซฟเพียงพอให้คิมใช้ไปตลอด" ผู้เป็นลุงไม่เคยรู้ว่าเวลาที่ตนไม่อยู่ลูกจ้างขี้เกียจขนาดไหน เขาคิดแค่ว่าลูกจ้างคนนี้อยู่มาตั้งแต่คิมหันต์ยังเล็ก น่าจะดีพอที่จะฝากฝังหลานรักไว้ได้

"ทำไมลุงไม่เอาเงินมาให้คิมเอง"หลานชายเอ่ยถาม

"ลุงอยากให้คิมใช้ได้ตลอดเวลาที่อยากใช้ อยากให้คิมสบาย ตลอดเวลาที่ลุงไม่อยู่" ทั้งคู่กอดกันกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไปมากกว่านี้

คิมหันต์นั่งนิ่งตั้งแต่ผู้เป็นลุงเดินออกไป จนกระทั่งเจ้าของเล่นเดินกลับเข้ามาในห้อง จัดที่นอนของตน สำหรับคืนที่สองในห้องเตียงสองชั้น แต่ยังไม่ทันเสร็จก็สัมผัสได้ถึง แขนเล็กๆที่โอบเอวเอาไว้ เสียงสะอึกสะอื้นที่อดกลั้นไว้ไม่ไหว ตะวันจะหันไปดูเจ้าของเสียง แต่ผู้เป็นเจ้าของห้ามเอาไว้

"อย่าหันมา ฉันขออยู่แบบนี้ก่อน"

เจ้าของเล่น ลูบมือเจ้านายแผ่วเบา ไม่มีเสียงปลอบโยนใดๆจากผู้ถูกกอด

ต่อจากนี้ตะวันจะเป็นเพียงสิ่งเดียวในชีวิตที่คิมหันต์มี จะเป็นดวงตะวันดวงเดียวที่ส่องแสงจ้าทำให้เกิดหน้าร้อน