เจ้าสาวดาวใจพิสุทธิ์

ควันโขมงกลิ่นอายไหม้คละคลุ้งไปทั่วครัวไทย เป็นเหตุให้คนในคฤหาสน์วิ่งเข้ามาดู
“เพิ่งจะตบแต่งมาเป็นสะใภ้วันแรก หล่อนจะเผาเรือนแล้วเรอะ” วิภาเดินเข้ามาดูพร้อมกับแม่บ้านเห็นลูกสะใภ้หมาดๆสาละวนกับการแก้ปัญหาตรงหน้า เดิมทีก็ไม่ได้เอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้เสียเท่าไหร่นัก หากวันนี้ได้มาเห็นกับตาว่าเจ้าหล่อนหยิบจับอะไรไม่เป็น ซ้ำยังทำข้าวของเสียหายตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา นั่นยิ่งเป็นการเพิ่มความไม่ชอบที่มีมาอยู่แล้วขึ้นเป็นอีกเท่าตัว
           “ปะ…เปล่านะคะคุณป้า นิ่มแค่จะทำอาหารเช้าให้พี่ภาแต่นิ่มคงใช้ไฟแรงไปหน่อยเดียวเอง ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ค่ะ” หญิงสาวตั้งใจจะทำแพนเค้กคู่กับกาแฟร้อนๆสักแก้วไว้ต้อนรับสามียามเช้า เธอทำตามคลิปวีดีโอทุกขั้นตอนแต่ทำไมดันไหม้เสียได้ วิภายืนกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาจิกๆพรางนึกไปด้วยว่าแม่คนนี้เถียงเก่งเสียจริง
           “เสียงดังเอ่ะอ่ะอะไรกันครับคุณแม่” ภาคิไนยเดินเข้ามาภายในครัวแล้วกวาดสายตามองหาต้นตอของควันสีเทาและกลิ่นไหม้ชวนเวียนหัว
           “ดูเอาเองแล้วกัน” นางบุ้ยปากไปทางลูกสะใภ้ชัง แล้วพูดต่อ
           “ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะหล่อน ทำอะไรหัดระวังเสียบ้าง”
           “ค่ะคุณป้า คราวหลังนิ่มจะระวังกว่านี้” ณิมาก้มหน้าคางชิดอก พรางนึกต่อว่าตนเองในใจ วันแรกของการเข้ามาเป็นสะใภ้เธอควรทำให้ทุกคนในบ้านประทับใจมิใช่หรือ
           ฝั่งภาคิไนยได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา กับผู้เป็นภรรยา ก่อนแต่งคุณย่าของเขานั้นชมเปาะว่าหล่อนดีนักดีหนา พอเอาเข้าจริงหล่อนก็ไม่ต่างจากลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูแบบไข่ในหิน พอจะลุกขึ้นมาหยิบจับอะไรก็พังไม่เป็นท่า ชายหนุ่มขี้คร้านจะฟังเสียงมารดาตนบ่นเขาจึงเดินออกมาจากบ้านตรงไปที่รถยุโรปหรูหราสีดำสนิทจอดเทียบบันไดด้วยฝีมือคนขับรถที่คอยอำนวยความสะดวกนำมันออกจากโรงรถให้เจ้านายพร้อมขึ้นมาขับไปทำงานทุกเช้า
 
           “นิ่มขอตัวนะคะ” ณิมาเอ่ยปากขอตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีสามีของเธอไปไหนแล้วไม่ทราบ วิภายังบ่นไม่จบก็ได้แต่จิกตาตามหลังลูกสะใภ้ แม่เด็กคนนี้ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียจริงนางยังพูดไม่จบก็ชิงวิ่งแจ้นตามลูกชายนางหนีออกไปเสียแล้ว
           ร่างเล็กวิ่งออกมาทางหน้าบ้านแล้วพบว่าร่างสูงของภาคิไนยกำลังสอดตัวเข้าไปในรถคันหรูนั่งประจำที่คนขับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอจึงร้องเรียกชื่อเขาไว้
           “พี่ภาคะรอนิ่มด้วยค่ะ”
           ภาคิไนยชะงัก ก่อนจะลดกระจกลงเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กต้องการจะสื่อสารกับเขา
           “พี่ภาจะไปไหนคะ”
           “จะไปข้างนอกเธอจะฝากซื้ออะไรไหม”
           “แต่พี่ภายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะคะ”
           เขาส่ายหน้ากับความเจ้ากี้เจ้าการของเธอ ก่อนจะมาอยู่ที่นี่คงถูกมารดาของหล่อนเสี้ยมสอนมาว่าให้เอาอกเอาใจเขาสุดฤทธิ์สิท่า
           “เคยกินตั้งแต่เด็กจนโตแล้ว ไม่กินสักวันคงไม่ตายหรอกมั้ง” หรืออาจจะตายเพราะกินของไหม้ที่เจ้าหล่อนทำให้เขากระมัง เธอมุ่ยหน้าเล็กน้อยกับคำพูดคำจาของเขาทำเอาคนฟังไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไหร่ หลายครั้งที่เธอพูดกับเขาดีๆแต่เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจคิดจะพูดดีตอบเลยสักครั้ง ราวกับว่าวาจาของชายหนุ่มมีไว้โพล่งต่อว่าผู้อื่นให้เจ็บใจเล่นเพียงเท่านั้น
 
 
“คนบ้าอะไรอาบน้ำเป็นชั่วโมง สองชั่วโมง เธอแต่งงานแล้วนะ ต่อไปนี้เธอไม่ได้ใช้ห้องน้ำคนเดียว” ภาคิไนยเดินมาต่อว่าเธอเมื่อเห็นว่าณิมาเพิ่งนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ ตั้งแต่เขาเข้ามาในห้องและรอเวลาใช้ห้องน้ำต่อจากเธอก็ร่วมสองชั่วโมงเห็นจะได้ ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องรอเพราะบ้านนี้มีห้องน้ำหลายห้อง แต่เขาจงใจอยากดุเธอให้สำนึกเสียมากกว่า อย่างไรเจ้าหล่อนคงได้อยู่กับเขาอีกยาวหรือไม่ก็อาจจะตลอดชีวิตหากไม่ว่ากล่าวบ้างอาจทำให้เขาพาลอารมณ์เสียได้ในทุกวัน
           “แล้วนี่อะไร ห้องนอนนะเว้ยไม่ใช่เนอสรี่เด็ก” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เขาไม่พอใจ หลังออกไปจากห้องเมื่อเช้าตกเย็นกลับเข้ามาห้องนอนจากแต่ก่อนเคยมีสีเรียบเข้มสบายตาบัดนี้ถูกเนรมิตขึ้นใหม่ราวกับว่าเป็นสถานเลี้ยงเด็ก ทั้งตุ๊กตาเอย วอลเปเปอร์ลายการ์ตูนติดผนังเอย ทุกอย่างเป็นสีชมพูทั้งหมดแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ แล้วคนจัดแจงทำห้องให้ดูปัญญาอ่อนแบบนี้คงหนีไม่พ้นณิมาแน่นอน
           “คิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้หรือไง ถามฉันสักคำไหมว่าฉันชอบด้วยไหม”
           “แต่มันน่ารักดีนี่คะ” เธอก้มหน้าทำมือประสานกันราวเด็กน้อยที่กำลังยืนรับฟังคำดุจากผู้ใหญ่ ห้องการ์ตูนคิตตี้สีชมพูที่น่ารักในสายตาตนและเดาว่าสามีจะเห็นด้วยกลับกลายเป็นสร้างความโมโหให้เขาเพิ่มไปอีก
           “น่ารักกับผีน่ะสิ ฉันนอนด้วยไม่ลงหรอกนะ” ชายหนุ่มโพล่งออกมาเสียงดังพร้อมคำหยาบคายเกินขีดจำกัดที่คนฟังจะรับไหวนั่นทำให้ณิมาเริ่มไม่พอใจเขาบ้าง
           “ทำไมพี่ภาต้องเสียงดังใส่นิ่มด้วย พูดกันดีๆไม่เป็นหรือคะ” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือด้วยความน้อยใจน้ำตาเริ่มคลอลูกตา ทำเอาคนเสียงดังใส่เมื่อสักครู่เริ่มตกใจ
           “ร้องไห้ทำไมล่ะโว้ย ยังไม่ได้ด่าใครสักคำเลยนะ” ตวาดเสียงดังใส่เจ้าหล่อนอีกครั้ง เขาไม่เคยมีน้องสาวเลยโอ๋ใครไม่เป็น ถนัดแค่งานตวาดให้คนหุบปากได้เท่านั้น
           “ถ้าไม่อยากนอนก็ไปนอนห้องอื่นเลยค่ะ” ดีเหมือนกันเธอจะได้นอนคนเดียวอย่างสบายใจ คืนเข้าหอถูกเขาเมินจนทำตัวไม่ถูกไปรอบหนึ่งแล้ว มาวันนี้เขาก็ตระโกนด่าเธอปาวๆ
           “กล้าดียังไงมาไล่ นี่มันห้องของฉันแท้ๆ เธอนั่นแหล่ะ ถ้ายังทำตัวเป็นลูกคุณหนู เอาตัวเองเป็นที่ตั้งแบบนี้ล่ะก็…จะไล่กลับบ้าน ไปทำกับพ่อแม่ของเธอที่บ้านโน่น” เขาตะเพิดใส่คนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองเช่นกัน