สลักใจจอมทัพ

เสวี่ยหรั่นถือผัดผักกาดขาวจานหนึ่งเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เธอเงยหน้าก็เห็นเหล่าพ่อค้าใหญ่หลายคนกำลังกินดื่มอย่างครื้นเครงหัวข้อสนทนาของเหล่าพ่อค้าก็หนีไม่พ้นที่ไหนควรค่าจะพัฒนาการซื้อขาย ไม่อย่างนั้นก็เป็นนางคณิกาชื่อดังของหอนางโลมไหนมีหน้าตาสะสวย รูปร่างดี ทั้งยังไม่ลืมที่จะเยินยออีกฝ่ายเพื่อปูทางให้กับตัวเอง

ทุกปีพอมาถึงเวลานี้ตระกูลตันก็จะมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกอย่างยิ่งใหญ่ปีละครั้ง นอกจากสนทนาผลกำไรในปีนี้และการขยายการค้าขายแล้ว อีกอย่างก็คือดูว่าจะมีส่วนแบ่งการตลาดหรือไม่ และคนที่เข้ามาร่วมงานแต่ละคนก็ล้วนมีชื่อเสียง ดังนั้นตันเป่าฉายจึงให้ความสำคัญอย่างมาก

นางที่วางจานอาหารเสร็จก็ถอยไปอยู่ข้างๆ สาวใช้ที่อยู่บ้านเดียวกับนาง เป่าฉือทำหูตั้งฟังบทสนทนาของเหล่าพ่อค้าด้วยความอยากรู้ ส่วนตัวเองกลับกวาดตามองดูรอบๆ ว่าพวกเขาต้องการอะไร กลัวอย่างมากว่าจะไม่รู้ว่าใครเรียกนาง

“ได้ยินว่าไม่กี่วันก่อน ขุนนางท้องถิ่นของพวกเราถูกโจรบุกรุกสังหารบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลฮวงด้วยนะ” หวังต้าฟู่กัดเนื้อปลาแล้วกลืนลงท้องด้วยท่าทางหยาบกร้าน

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ได้ยินว่าคืนนั้นท้องฟ้ามืดครื้น เจ้าโจรผู้นั้นแอบย่องเข้าไปในบ้านตระกูลฮวงอย่างเงียบเชียบ ยังไม่ทันได้ทำให้ใครแตกตื่นก็ดาบเดียวฆ่าบุตรชายของผู้เฒ่าฮวงเสียแล้ว” คุณชายเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็พูดเสริมขึ้นมา

“ไม่ใช่แค่นั้น ได้ยินว่าวิชากระบี่ของเจ้าโจรนั้นไม่ธรรมดา ทั้งๆ ที่ถูกฟันไปแล้วกลับไม่มีเลือดไหลแม้แต่หยดเดียว จนตอนเช้าให้คนใช้ไปปลุก พอแตะโดนร่างกายเท่านั้นเลือดก็ไหลออกมากองใหญ่อย่างกับน้ำตกทันที ท่าทางนั้นทำเอาคนใช้ตกใจตะลึงงันไปเลย ยังคิดว่าตัวเองมีพลังชั้นเซียนอะไรสามารถฆ่าเจ้านายตัวเองได้ ยังมีอีก แม้แต่คนสวยที่อยู่ข้างเขาก็เป็นแบบเดียวกันด้วยนะ” พ่อค้าเกาทำหน้าประหลาดลึกลับ

“ก็สงสารแต่ผู้เฒ่าฮวงนี้ต้องมาเสียลูกชายไป เห็นท่าทางร้องไห้เช่นนั้นของเขาช่างน่าเศร้าใจนัก” หวังต้าฟู่คีบเนื้อแกล้มสุราพูดเสริมขึ้นอีก

“ใช่ ผู้เฒ่าฮวงก็มีแค่ลูกชายคนนี้คนเดียว”

“แต่ว่าก็น่าแปลกจริงๆ ได้ยินคนใช้ในบ้านของพวกเขาลือกันว่าโจรนั้นไม่ได้เอาเงินไปเลยแม้แต่สลึงเดียว นี่มันไม่เหมือนกับการกระทำของโจรเลยจริงๆ” มีคนตั้งข้อสงสัยขึ้นมา

“อืม ก็น่าแปลกจริงๆ ทั้งๆ ที่เป็นโจรแต่กลับไม่เอาเงินไป”

“มันจะเป็นคดีฆาตกรรมตั้งแต่แรกเลยหรือไม่ เพียงแค่ผู้เฒ่าฮวงแต่งเรื่องขึ้นบอกว่าเป็นโจรกระทำ ที่จริงแล้วลูกชายของผู้เฒ่าฮวงอาจจะก่อเรื่องแล้วถูกคนอื่นลอบสังหาร ด้วยหน้าตาที่เป็นขุนนางจึงไม่สามารถพูดออกไปได้” หวังเสี่ยวฟู่พูดเสียงเบาพลางมองซ้ายมองขวา

“อาจเป็นไปได้ น้าชายของข้าเป็นขุนนางในวัง ได้ยินว่าเรื่องนี้ไปถึงหูของสำนักราชทัณฑ์แล้ว และก็สงสัยเรื่องนี้ด้วย บอกว่าจะส่งคนมาตรวจสอบความจริง”

“คนของวังหลวง? เรื่องนี้ถึงกับต้องให้คนของวังหลวงมาตรวจสอบ เป็นไปไม่ได้กระมัง น้าชายของเจ้าได้ยินผิดหรือไม่” พอได้ยินข่าวนี้ก็ทนไม่ไหวต้องคุยกันอย่างสนุกปากอีกครั้ง ส่วนคนที่บอกข่าวนี้ไปก็ไม่แน่ใจว่าเป็นจริงหรือเท๊จ

“ว่าแต่ว่าผู้เฒ่าตันไปไหนแล้ว ทำไมสายขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นหน้าอีก?” พวกเขาพูดกันอย่างสนุก แต่กลับไม่เห็นเจ้าบ้านตระกูลตัน

“ผู้เฒ่าของพวกเจ้าล่ะ?”

เป่าฉือที่อยู่ข้างๆ ตอนแรกยังฟังอย่างออกรส พอถูกย้อนถามถึงตันเป่าฉาย ก็ตอบเสียงอ้ำอึ้งว่า “ผะ ผู้เฒ่ากำลังคุยกับบุตรชายอยู่ อีกสักพักจึงจะเข้ามาเจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนั้น เหล่าพ่อค้าก็ดื่มเหล้าคุยกันอีกครั้ง เป่าฉือตั้งหูฟังต่อ ท่าทางแบบนั้นทำเอาเสวี่ยหรั่นอดหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้

สาวใช้คนนี้ชอบฟังเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนั้นจริงๆ เลย

ทันใดนั้นเองเป่าฉือก็เงยหน้ามองมาที่นาง

“ทำไมหรือ?”

“พี่เสวี่ยหรั่น หัวหน้ากำลังเรียกเจ้าที่ประตูอยู่น่ะ” นางชี้นิ้วไปที่หัวหน้าฮฮวาที่อยู่ข้างนอกประตู

แย่แล้ว! นางไม่เห็น

นางรีบมองไปที่ประตูแล้ววิ่งไป และยิ้มให้กับหัวหน้าคนใช้ ถามว่า “หัวหน้าฮฮวา ขออภัยด้วย มีเรื่องอะไรหรือ?”

“ไม่มีเรื่องอะไรหรอก แค่อยากให้เจ้าไปตรวจสอบของขวัญพวกนั้นหน่อย” หัวหน้าฮวาที่รู้ว่านางหูหนวกก็ไม่ได้โมโหมากนัก เขายื่นสมุดเล่มหนึ่ง “เจ้าเอาของขวัญพวกนั้นเขียนไว้บนสมุด แล้วเอาไปวางไว้ที่โกดังฝั่งตะวันออกก่อน” พอสั่งการเสร็จเขาก็หันหลังจากไป

เสวี่ยหรั่นทำตามคำสั่งเดินมาที่ประตู ของขวัญที่แขกพวกนั้นให้มาล้วนถูกวางไว้ที่ตรงกลางลานห้องอยู่ก่อนแล้ว นางถือสมุดเล่มนั้นเดินไปข้างๆ ของขวัญเหล่านั้น ก็เห็นคนใช้สองสามคนกำลังรอนางมาตรวจนับ เพียงแต่ตอนที่เห็นนางมาเหล่าคนใช้พวกนั้นก็อดที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้

ต้องรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีภาพลักษณ์ที่ดีในบรรดาคนใช้ แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอย่างไรการที่นางไม่ได้ยินก็ไม่ใช่สิ่งที่นางอยากจะเป็น  นางแค่บอกให้พวกเขานำของขวัญมาให้ทีละชิ้นให้นางได้ตรวจนับบันทึกแล้วย้ายเข้าไปในโกดัง

ไม่ไกลนั่นตันฮั่นที่กลับมาจากข้างนอก มองเงาร่างของสาวงามที่วุ่นวายอย่างเงียบๆ อยู่นานถึงละสายตากลับมา และเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือของตันเป่าฉาย

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องอ่านหนังสือจึงยื่นมือเคาะประตู “ท่านพ่อ ข้าเอง”

“เข้ามา”

ตันฮั่นฟังออกว่าเสียงของพ่อเคร่งเครียด จึงรีบผลักประตูห้องเดินเข้ามา “ท่านพ่อเรียกหาข้าหรือ?” เขาเห็นตันเป่าฉายกำลังอ่านจดหมายที่อยู่บนโต๊ะและใช้ความคิด

ตันเป่าฉายเงยหน้าขึ้นก็ด่าอย่างโกรธเคือง “เจ้าโง่ ดูสิเจ้ากับตระกูลฮวงทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำลงไป”

ตันฮั่นตกใจ ตอนแรกคิดว่าเรื่องที่เขากับฮวงเซ่าเหรินทำน่าจะลับมากไม่ถูกใครรู้เข้า แต่ฟังคำพูดที่ว่ามานี้แล้ว น่าจะยังไม่ถูกล่วงรู้เป็นเรื่องอะไร เขาก็จะสามารถปฏิเสธหรือกลบเกลื่อนไปได้

“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำเลย ข้ากับเซ่าเหรินลูกชายตระกูลฮวงจะกล้าทำอะไรได้”

“ยังคิดจะกลบเกลื่อนอีก!” ยื่นมือเคาะไปที่กระดาษขาวบนโต๊ะ “จดหมายนี่ เจ้ารู้ไหมว่าคืออะไร?”

ตันฮั่นเหลือบตามอง แล้วส่ายหน้า รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

“นี่เป็นจดหมายลับจากผู้เฒ่าฮวงให้กับข้า บอกว่าไม่นานในวังจะส่งคนมาตรวจสอบเรื่องนี้ ถึงตอนนั้นเขาก็ไม่สามารถปกป้องพวกเราได้ ให้พวกเราเอาตัวรอดเอง เมืองนี้ของพวกเราเพราะภูมิประเทศจึงเป็นเมืองค้าขายแรกที่พ่อค้าต้องผ่าน โดยเฉพาะภูมิประเทศแคว้นต้าหรานต่อกับแคว้นเหลียวหยางลักษณะหัวมังกรกับปากเสือ ต่อให้ในวังไม่ให้ความสำคัญมากก็หนีไม่พ้นต้องส่งคนมาสังเกตการณ์ ตอนนี้ลูกชายตระกูลฮวงตายอย่างประหลาดเช่นนี้ จะต้องถูกตรวจสอบให้กระจ่างอย่างแน่นอน” พูดจบ เขาก็มองตันฮั่นที่ทำหน้าตกใจ “ทีนี่เจ้ารู้ถึงความร้ายแรงหรือยัง”

เมื่อพูดมาถึงขนาดนี้ เขาก็ไม่สามารถเถียงอะไรได้ จึงได้แต่ยอมรับว่า “ขออภัย ท่านพ่อ ข้าไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ข้าคิดว่าแค่ช่วยคนอื่นเอาสินค้าเข้ามา...”

ตันเป่าฉายไม่รอให้เขาอธิบายจบ ก็ลุกขึ้นยืนตบหน้าเขาไปทีหนึ่ง “เจ้าเคยคิดไหมว่าของที่พวกเขานำเข้ามาคืออะไร!”

“ข้าไม่รู้จริงๆ“ เขายังคงอธิบายต่อ แต่แววตากลับหลุบลง

“ยังแกล้งทำไขสืออีก! ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่รู้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร เจ้ารู้ไหมถ้าถูกทางการตรวจพบไม่ใช่แค่เจ้าที่จะมีเรื่อง แม้แต่ทั้งตระกูลตันก็ไม่สงบแน่ เจ้าไม่นึกถึงน้องชายน้องสาวของเจ้าถึงกับทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ มันจะทำให้พวกเขาต้องตายกันหมด!”

ได้ยินดังนั้น เขาก็รีบอธิบาย “ข้ารู้ ข้ารู้อย่างแน่นอน แต่ฮวงเซ่าเหรินรับปากกับข้าว่าจะไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน“

“ไม่เกิดเรื่อง?” ตันเป่าฉายหัวเราะอย่างเย็นชา “ขนาดตัวเองยังตาย เช่นนี้ยังจะรับประกันอะไรได้อีก โง่เขลาจริงๆ” แล้วนั่งกลับลงไปอย่างอ่อนแรง ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“ท่านพ่อ...” ขณะนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

ตันเป่าฉายทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ถอนหายใจ ตอนแรกที่ได้รู้ว่าเขากับลูกชายผู้เฒ่าฮวงแอบทำเรื่องแบบนี้ ก็ได้ยินจากผู้เฒ่าฮวงโดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้าไม่ใช่ผู้เฒ่าฮวงดื่นจนเมาปิดบังอะไรไม่อยู่ แล้วพูดออกมาหมด ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงจะยังไม่รู้เรื่องอะไรและตายไปตาไม่หลับ ตอนนี้เรื่องถูกเปิดเผยออกมา เขารู้ดีว่าเรื่องที่ตระกูลฮวงและตันฮั่นทำไม่ใช่แค่เอาสินค้าเข้ามาง่ายๆ เช่นนั้น ในนั้นต้องมีเรื่องที่บอกเขาไม่ได้อีกมากมาย ทว่ายังไม่ทันเตือนให้เขาวางมือ ตอนนี้ลูกชายของผู้เฒ่าฮวงก็ดันมาถูกฆ่าตาย มันก็หมายความว่าคิดจะวางมือก็สายไปเสียแล้ว

“เอาเถอะ แก้ไขไปตามสถานการณ์เองแล้วกัน อย่างน้อยผู้เฒ่าฮวงก็บอกแล้วว่าเขาจะไม่ขายเจ้า” เขาถือจดหมายไปที่ข้างถัง แล้วจุดไฟเผาจดหมายทิ้ง “วันสองวันนี้เก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วไปหาที่หลบชั่วคราวก่อนเถอะ”

เห็นจดหมายค่อยๆ ถูกเผาเป็นเถ้าสีดำ ตันฮั่นคิดในใจต่อให้เขาไปหลบอยู่ที่อื่น แต่คนพวกนั้นจะปล่อยเขาไปง่ายๆ อย่างงั้นหรือ

เขาตอบด้วยสีหน้าท้อแท้ “ท่านพ่อ ข้าจะจัดการอย่างระมัดระวัง” ยังไม่ทันที่ตันเป่าฉายจะตอบ เขาก็เปิดประตูเดินจากไป

ขึ้นเรือไปแล้วไม่ถึงปลายน้ำ ก็มีแต่จมเท่านั้น

ตันเป่าฉายมองกระดาษที่ถูกเผามอดอย่างเป็นกังวล ความกระวนกระวายภายในใจขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สัญชาตญาณบอกเขาว่าครั้งนี้อาจไม่ได้แก้ง่ายๆ ขนาดนั้น ถึงเขาจะไม่ค่อยยุ่งกับพวกขุนนางสักเท่าไหร่ แต่พ่อค้าคนอื่นในวงการกับขุนนางก็มีความสัมพันธ์บ้าง จะมากจะน้อยก็ได้ยินเรื่องบางอย่างจากพวกเขา

วิชากระบี่ที่ใช้ฆ่าลูกชายผู้เฒ่าฮวงประหลาดเช่นนี้ อดทำให้นึกถึงไม่ได้ว่าเคยมีคนพูดถึง แคว้นต้าหรานมีองค์ชายท่านหนึ่งชอบใช้วิธีพิสดารฆ่าคนให้ตาย...

ดวงตาล้า และใบหน้าที่เหี่ยวย่นมองไปที่นอกประตูอย่างอดไม่ได้ หวังว่าครั้งนี้ตระกูลตันจะสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดี

---------------------------------------------------------------------------------------------