ฆาตกรทะลุมิติ สะดุดรักโครงกระดูก

ตอนที่1

จีดด~ เสียงจั๊กจั่นร้องระงมไปทั่ว ในยามกลางคืนที่อันเงียบสงบ

ท้องฟ้าในยามวิกาลที่เเต่ความมืดมิด มีเเค่เเสงจากดวงจันทร์เท่านั้น ในความมืดนั้นในตึกร้างเเห่งหนึ่ง ได้มีร่างของใครคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ที่พื้นปูนที่เย็นยะเยือก ร่างกายของเขานั้น มีบาดเเผลนิดหน่อย เขาสวมใส่เสื้อฮูตสีเขียวเข้มเเละ....เเถมเขาก็ยังสวมใส่หน้ากากสีขาวที่มีลายเเตกใบหน้ากากพรางทำให้รู้สึชวนสยอง... เเละขนลุก เเต่...ถ้าสังเกตุดูดีๆ เขากำมีดที่อาบไปด้งยเลืออยู่ด้วย?!

"อืม..." ร่างกายของเขาคนนั้นครางออกมา ก่อนจะค่อยๆยัดยัวลุกขึ้นมานั่งบนพื้นปูน ก่อนจะสบัดหัวเบาๆเพราะความมึน เขานั้นจำอัไรไม่ค่อยได้ซักเท่าไหล เขานั่งอยู่เฉยๆเพื่อบปรับิารมณ์เเละความสบสนมึนงง

"ที่นี่....มันที่ไหน? " เมื่อชายคนนั้นได้สติก็พรางใช้สายตามองไปรอบๆตัว...ก็พบว่าที่ตรงที่เขานอนอยู่เป็นพื้นปูนเรียบเเละมันเป็นห้องปูน...ในตึกร้างเเห่งหนึ่งที่กำลังจะถูกทุบทิ้ง... มันเป็นสถานที่รกร้างช่วยให้ขนลุกขนพอง เเต่เขากลับรุ้สึกเฉยๆ สภาพของตึกก็เก่ามาก เขาคิดอยู่ซักฟักก่อนจะเจ็บมีเเละค้อนลงใยกระเป๋าเสื้อของตัวเอง....

ตุบ?! จู่ๆเสียงของหนึกๆก็ตกลงมาอย่างเเรง เขาหันไปตามเสียงนั้น...ก็พบเข้ากับค้อน...ค้อนขนาดพอมือ เขามองมันก่อนจะเก็บมันเอาไว้...สงสัยเป็นของคนงานล่ะมั้ง?

" อ่าต้องออกไปข้างนอก..." เขายันตัวลุกขึ้นเเต่เเล้วก็ต้องทรุดลงไปกับพื้น....เพราะความเหนี่ยอ่อน...

ตุบ! เขาล้มลงไปกระเเทกพื้นอีกครั้งเพราะที่จะพยายามดันตัวลุกขึ้น....

"อ่า อึก " เขากระอักไอออกมาเล็กน้อยเพราะตอนที่ล้มลงไปฝุ่นก็พุ้งไปหมด ก่อนจะมองไปที่ขาของตนที่สั่นเล็กน้อย... ขามัน...ชามาก คงไม่หักใช่ไหม?

พึบ! เขาก็ใช้พละกำลังที่ยังเหลืออยู่ยันตัวลุกขึ้นมาเเละเดินไปอย่างโซซัดโซเซลงข้างล่างของตึกอย่างช้าๆ

ตึกๆ เขาเดินลงมาเรื่อยๆเเละเรื่อยๆ เเต่มันก็คงใช้เวลาซักพักเพราะจุดที่เขาลงมาเป็นชั้น5ของตึกเลยทำให้เขาต้องพยายามที่จะแระคองตัวเองเดินลงมาจากชั้น5ลงมาชั้นล่างสุด เเต่ด้วยขาของเขายังไม่หายชาเลยทำให้เขาเดินช้านิดหน่อย เลยใช้เวลานานในการเดินลงมา

ซักพัก เขาก็สามารถออกมาจากตัวตึกๆได้สำเหล็ด....ก่อนจะมองไปรอบๆคัวอีกครั้ง...ที่นี่มันที่ไหน...เเถมตัวตึกที่อยยู่เเถวๆนี่ฝ้ก็เก่ามากด้วย

" ไม่ใช่..." เขาก้มลงใช้ความคิด เเต่เขาก็คิดไม่ออกว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าเป็นเเบบในนิยายคง...ทะลุมิติ? ถ้ามีaiก็ดีสินะ

[ตอนนี้นายท่านอยู่ ในเกมอันเดอรเทวหลังที่ฟริกส์ปรดปล่อยมอนเคอร์ออกมา5ปี คับ ]

จู่ๆเขาถึงกับต้องผงะตกใจกับข้อความที่ขึ้นมาที่หน้าของเขามันเหมือนกับaiที่คอยบอกทุกๆอย่างรวมถึงค่าสถานะต่างๆ เมื่อกี้เขาเเต่คิดเล่นๆนะ555

[ผมคือเอไอสำหรับคุณ โปรดตั้งชื่อให้กับผมด้วย....]

"ตั้งชื่อ....อืม....ไอเเซค" ที่เขาตั้งชื่อนี้ให้เพราะเขาคิดถึงน้องสาวฝาเเฝดที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เเถมไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่ดีหรือเปล่า...เค้าคิดถึงมาก

[ บันทึกข้อมูลเรียบร้อย ยินดีที่ได้รับใช้คับนายท่านผมไอเเซคจะรับใช้นายท่านให้ดีที่สุดคับ!]

"ตอนนี้อยู่ตรงไหนของโลก?" เขาถามออกไปเพราะที่เขาอบู่มันมืดมากเเละน่าขนลุกมากๆ นี่เขากลัวทำไมเนี่ย

[ตรงที่เรายื่นอยู่เป็นเมืองเก่าคับที่กำลังจะถูกพัฒนาใหม่คับ]

"อืม...เเล้วประวัติของฉันมีในโลกนี้ไหม?"ผมถามไอเเซคไป ถ้าไม่มีก็ต้องทำอะนะ ถ้ามีอยู่เเล้วก็ดี

[มีคับนายท่านเป็นนักเรียนม.6ของโรงเรียนเเซมคริส ที่มีทั้งมนุษย์เเละมอนเตอร์อาศันอยู่ร่วมกันคับ....นายท่านเนียนจบเเล้วคับ...เเละนายท่านอาศันอยู่ในบ้านเลขที่357/357]

"อ่า....." เขาพยักหน้าอย่างพอใจ อยากน้อยก็ได้รู้ว่ามีที่ซุกหันนอนล่ะนะ.... เเถมไม่ต้องทำประวัติด้วย

' ช่วยด้วยยยยยย'

"เสียงอะไรน่ะ? " เขาหันไปตามเสียงที่ได้ยิน..เเละรอคำตอบจากไอเเซค ใครจะไปกล้าเจ้าไปซุม4ซุม5กันล่ะ เเถมดันใส่ชุดทำงานอีก ชุดนี่มันชุดตอนไปฆ่าคนซะด้วยสิ

(เขาเป็นฆาตกรต่อเนื่องสวมหน้ากาก)

[มีนักเลง5คนรุมทำร้ายมอนเตอร์2ตนคับ ตอนนี้มอนเตอร์ตนหนึ่งนอนสลบอยู่คับ...ตะ--]

พุบๆ ตึกๆๆ ไม่ทันที่ไอเเซคจะพูดจบเขาก็วิ่งไปที่เกิดเหตุเเล้ว เห็นมอนเตอร์เเมวที่กำบังโดนรังเเก..เขามองดู...เเละเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเเมวตัวนั้นเป็นเเมวตัวละครในเกมที่ชื่อว่า เเตมมี่

พุบ!

"5555+ ดูมันดิ55" หัวหน้าพวกเกเรพูดก่อนจะยกเท้าขึ้นมาหวังจะเหยียบเเมวที่อยู่ข้างล่าง

"เเตมมี่..." เเตมมี่ข่มตาหลับเเน่เตียมรับความเจ็บปวด

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!" จู่ๆร่างของคนที่กำลังจะเหยียมเเตมมี่ก็ร้องตะโดนออกมาก่อนจะล้มลงไปกุมข้อเท้าตัวเองที่เกือบขาดเเบะมีเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด โดยคนที่ทำก็คือเขา

"เเก่! " ดมื่อเห็นว่าหัวหน้าได้รับบาดเจ็บทั้ง4ก็พุ่งไปหวังจะเเก้เเค้นโดยที่ไม่ได้มองเลยว่าที่มือของชายคนนั้นทีอะไรอยู่....

ตุบ! พลัก!

ชายคนหนุ่งถูกต้นทุบไปที่หัวกระโหบกคนทำให้หัวบุดเเละหัวเเตกก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น เเละเขาก็จับหัวของอีกคนไปกระเเทกกับอีกคนที่วิ่งเขามา จนล้มไม่เป็นท่า...

"อ่ะอัก! " ชายที่เหลือคนเดียวรู้เเล้วว่าสู้ไม่ได้ก็กำลังเตียมหนีทิ้วเพื่อนผูงเอาไว้ข้างหลัง เเละถูกกระชากก่อนจะโดนกระเเทกที่พื้นที่มีประปูขนาดใหญ่เเละส่งผลให้หัวเสียบทะลุตะปูนั้นจนเจ้าตัวตายคาที่...

" หึๆ ตายไปซะ..."เขาว่าพรางมองไปที่หัวหน้านักเล่งเขาค่อยๆใช้คอนทุบไปที่หัวของอีกฝ่ายผซํ้าไปซํ้ามาจนหัวเเละลูกตาหลุดออกมาเเละเลือดก็ไหลปยกับสมองที่ถูกทุบทำให้เละ ก่อนจะมองอีกทีทั้ง2คน เขาค่อยๆจับที่หัวของอีกคน

ฉึบ!!!!!!!!

เขาตัดคอของนักเลงคนนั้นจนลึกลงไปถึงกระดูกสันคอก่อนจะปล่อยร่างของคนตายทิ้งลงพื้นอย่างเเรงก่อนจะใช้มีดเเทงไปที่ดวงตาของอีกคนที่เหลือเป็นคนสุดท้าย...จนตายึนทีเป็น5ศพที่มีสภาพเเละจนดูเเทบไม่ได้

"ตะเเตมมี่" เเตมมี่ร้องออกมาเพราะเห็นการฆาตกรรมตีอหน้าต่อตาคาตาตรงที่เกิดเหตุ....

" อ่า..ไม่ได้ละเลงเลือดนานล่ะ ...."เขานั้นพูดก่อนจะยิ้มขึ้นทาภายใต้หน้ากาดฝกก่อนจะมองไปที่เเตมมี่ที่มีอาการสั่นกลัวอยู่....นี่เขาลืมไปได้ไงว่ามีเเตมมี่อยู่

" นี่....." เขาเลียกเเตมมี่ เเละเเตมมี่ก็สะดุ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัด

" เเตมมี่อย่าทำอะไรนะเเตมมี่..."เเตมมี่พูดออกมาด้วยเสียงสัานกลัวจนทำให้เขาเเทบจะเป็นลม นี่เขาทำให้เเตมมี่ผู้น่ารักกลัวได้ไงเนี่ย...

"ฉันไม่ทำอะไรหรอก...." เขาพูดเเละหันไปมองศพ ไอเเซคนายทำลายศพได้ไหม อ่ะไม่ต้องทำลายหมดนะ เอาไว้เก็บไปกินด้วย

[ผมจะทำให้หายไปคับไม่ต้องห่วงคับ...อ่า นายท่านชอบกินของเเปลกๆ ]

พึบ!!!!

จู่ๆ ศพเเละเลือดที่เคยมีอยู่ก็หายไปหายไปเเท้กระทั่งกลิ่นก็หายไปเเละสร้างความประหลาดใจให้กับเเตมมี่ด้วย

" ขอบใจ....ฉันชื่อเจสเปอร์ คลาสสัน เเละฉันเเค่มาช่วยเธอก็เท่านั้นนะเเมวน้อย " เขาหันไปคุยกับเเตมมี่อีกครั้ง

"เเตมมี่เข้าใจเเล้วเเตมมี่..."เเตมมีพูดด้วยนํ้าเสียงที่ครายกังวลจนทำให้เขานั้น...รู้สึกเบาใจก่อนที่สายตาเหลือบไปเห็นมอนเตอร์ที่สลบอยู่ นั่นมัน....โครงกระดูก...เสื้อคุมสีฟ้า...เเซนส์? อืม เขาดูไม่เหมือนในเกมเลยนะ เขาดูหล่อ...? ก็นะนั่นในเกม8บิดนี่น่า โทนี่ฟอกส์สร้างตัวละครได้...หล่อจริงๆ

"เเตมมี่ ชะช่วยเค้าด้วยนะเเตมมี่" เเตมมี่หันมาพูดกับเขาพรางสายตาหันไปมองเเซนส์ด้วยความเป็นห่วง เขาพลักหน้าก่อนจะเดินไปเเบกเเซนส์ขึ้นหลังของตนเอง เเละเดินเท้าไปยังบ้านของตัวเอง....

ระหว่างทาง เขาคิดว่ามันคงไม่เหมือนนิยายอื่นๆที่ตัวเอกทะลุมิติเข้าไปในเรื่อง เเละเกิดความรักขึ้นนะ? เขาคิดไม่ออกเลยว่าตัวเองไปจิ้นดับเหล่าเเซนส์ๆทั้งหลายในauเนี่ย คิดไม่ออกจริงๆเลย

"เเตมมี่เป็นอะไรไปหรอเเตมมี่?" เเตมมี่ที่เกะอยู่บนไหล่ของเขาหันมาถามเพราะรู้สึกเเปลกๆกับคนที่อยู่ด้วยเหมือนว่ากพลังคิดเรื่องอะไรอยู่จึงเอ่ยถามขึ้นมา

"เปล่าหรอก" เขาตอบเเตมมี่ไป...เขาต้องระวังตัวหน่อยล่ะ...เขาคิดเเละเดินเร็วขึ้นเพราะอยากให้ถึงบ้านตัวเองเร็วๆ

[ลำบากหน่อยนะคับนายท่าน อีก2กิโลก็จะถึงบ้านเเล้วคับ]

ไอเเซคตอบขึ้นมา เขาพยักหน้าอย่างพอใจที่กำบังจะถึงบ้าน....

ซักพักเขาก็หยุดมายื่นอยู่บ้านหมายเลที่357/357

เป็นบ้านขนาดใหญ่เเละกว้างมาก เป็นบ้านที่สะอาดสอ้านกว่าบ้านหลังอื่นๆ เเถมๆดูออกหรูนิดๆ เเถมมันต่างจากบ้านในอีกโลกของเขามากเลยล่ะ.... ดูๆไปก็เหมือนบ้านมีฐานะน่าดูเลยเเฮะ.... นี่บ้านเขาจริงๆใช่ไหม?

[ใช่คับ... ]

เเก๊ก !เขาเปิดประตูได้อย่างยสกลำบากเพราะอุ่มเเซนส์อยู่ ทำไมหนักเเบบนี้นะ เป็นเเค่โครงกระดูกทำไมหนักจังว่ะ?! กินช้างเข้าไปรึไงว่ะเนี่ย ! หรือการกินซอสมะเขือเทศมันทำให้หนักได้กันนะ?!

"อึบ! " เขาลากคน...ไม่ใช่สิ มอนเตอร์ เข้าไปภายในบ้านก่อนจะ อุ่มอีกฝ่ายลงบนโซฟา ส่วนเขาก็พรางหอบเเฉกๆ เพราะอาการเหนื่อย จากการเเบกมอนอตอร์ที่นอนสลบอยู่ เขามองไปที่มอนเตอร์ ก่อนจะจับหน้าอีกฝ่ายเพื่อดูบาดเเผล...

" ก็ไม่มีนิน่า? หรือว่าโดนตีจนสลบ?" เขาวิเคราะอีกฝ่าย ก่อนจะให้เเตมมีีดูอาการอีกฝ่ายเพราะเขาจะไปเอาผ้าชุมนํ้ามา....

ตึกๆ เขามาที่ห้องนู้าพรางหยิบผ้าเช็ดตัวจุ่มนํ้าให้ชุ่ม....ก่อนจะมองที่กระจก....อ่าเขาต้องถอดหน้ากากก่อนสินะ? เขาถอดหน้ากากออกมา มันนก็เป็นหน้าเขาเหมือนเดิน...

ตึกๆ เขาเดินมาที่โซฟาที่มีมอนเตอร์ทั้งสองอยู่ ส่วนเเตมมี่กันมามองเขา เเละทำสีหน้าตกใจ...เพราะสิ่งที่เเตมมี่เห็น...คือชายหนุ่มที่หล่อมากๆคนหนึ่ง

เขาไม่พูดอะไรกับท่าทางของเเตมมี่ เขาใช้ผ้าขนหนูที่ชุบนํ้าเอาไว้เเล้วเช็ดไปที่ใบหน้าของ มอนเตอร์ที่นอนสลบอยู่...เสียงครางจากมอนเตอร์ที่นอนอยู่บนโซฟาดังขึ้นมาพี้อมกับดวงตาที่เปิดขึ้น เเละเขาจับจ้องมาที่ชายหนุ่มหล่อที่ตอนนี้กำลังใช้ผ้ามาเช็ดหน้าเขาอยู่... เจ้าตัวมองอีกฝ่ายด้วยความมึนงง ก่อนจะมองไปที่เเตมมี่ที่มองมาที่ตัวเองด้วยสายตาเป็นหว่ง

" นายไม่มีบาดเเผลอะไรมากนัก เเค่พักซัก2-3วันก็น่าจะหายดีเเล้ว " เขาพูดขึ้นเเละมองที่มอนเตอร์โครงกระดูกที่ตอนนี้กำลังมันๆอยู่ เขาว่าท่าทางเเบบนั้นน่ารักสุดๆเลยล่ะ เเหมเจ้าตัวเป็นตัวละครในเกมส์ที่เขาชอบสุดๆเลยนิน่า~ เเต่เขาไม่ค่อยชอบฟริกส์ เพราะฟริกส์ใจดีเกินไปในสายตาของเขา เเต่ถ้าได้เป็นน้องก็น่ารักดีนะ....

อ่ะจริงสิ เเซนส์ชอบ ซอสมะเขือเทศกับฮอตดอกสินะ ก็นเห็นในเกมส์ชอบกิน...อ่าจะว่าไป...ที่นี่จะมีauอื่นๆอีกไหมนะ? อืม...เเบ้วพวกเขาชอบ อาหารอะไรกันบ้างน้า..... อยากเจอบรูจังเลย บรูน่ารักกกก

"เฮ่ เจ้าหนู... " เสียงทุ้มนุ่มชวนน่าหลงไหล ดังขึ้นเรียกอีกฝ่ายที่นิ่งไปได้ซักพัก เขาจึงเรียกอีกฝ่าย

"อ่ะ อะ ขอโทษทีเเหะๆ คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ซะ...นายเรียกทำไมหรอ? " ชิบหายล่ะเกิบหลุดชื่อ เเซนส์ ออกมาล่ะ.... เจ้าตัวเขายังไม่บอกเลยว่า ชื่ออะไร ถ้าบอกถูกอาจจะถูกสงสัยได้

" ก็ ขอบคุณ..." เเซนส์พูดขอบคุณออกไป เเละไม่มีท่าทางสงสัยกับคำพูดเมื่อกี้ เเละเเซยส์ก็ยิ้ม....อึก ทำไมยิ้มเเล้วดูดีจังนะ เฮ๊ยๆๆ ไม่ๆ ตั้งสติๆ อย่าหลงท่าทางเเบบนั้นสิว่ะ!! ค่อยๆใจเย็นๆๆๆๆ

"ไม่เป็นไร" เขาตอบเรียบๆออกมาสั้นๆ เเต่ในนํ้าเสียงนํ้าเเฝงความสั้นเล็กๆ เเละในใจเเทบจะระเบิดอยู่เเล้ว ตูชอบเเซนส์!! ไอ้บ้าเอ๊ยพอเจอตัวจริงๆไม่ใช่ในเกมส์ ทำไมดูดีอย่างงี้ว่ะ! ดูดีเกินไปเเล้ววว อื่อ อยากจะบ้าตาย

เขาสบัดหน้าเบาๆเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป...ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว เพื่อหยิดอาหาร...รู้สึกว่าในตู้เย็นมี ของที่เเซนส์ชอบอยู่นะ

ไม่นานนัก ก็เดินกลับทาฟร้อมกับถาดอาหาร...ในมือเเละเห็นว่าพวกเขากำลังคุยกันอยู่จึงเเอบฟังบทสนาได้ซักฟัก ได้ความว่า เเตมมี่ถูกทำร้าย เเละเเซนส์เข้สไปช่วยจนโดนเล็กกระเเทกหัวจนสลบ...อ่ารู้สึกว่าข่าวการที่มอนเตอร์ถูกทำร้ายร่างกายก็มีเยอะมาก ....ไอ้คนเลวพวกนั้นน่าฆ่าให้ตาย ...อ่ะไม่ๆ ช่วงนี้ห้ามทำงานต้อง...ดูสถานที่ก่อน...ยิ่งไม่คุ้นอยู่...ว่าเเต่ไอเเซคไปไหน? เห็นทีหายนานเลยนะ!!

[ ก็นายท่านไม่เรียกผม...]

"เฮ๊ย!" เขาร้องออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆไอเเซคก็พูดขึ้นมาเกือบทำถาดอาหารตกพื้นเเหละ เเละเสียงร้องของเขาเรียกร้องความสนใจจากมอนเตอร์ทั้ง2ให้หันมามองเขา

พอถูกเห็นเขาจึงเดินไปพี้อมกับวางถาดอาหารที่มีของชอบของเเซนส์เเละเเตมมี่เเฟรกรถนม วางเอาไว้ที่โตะ ก่อนที่ตัวเอวจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัวที่อยู่ถัดจากเเซนส์นิดหน่อย...คนมันยังตื่นเต้นอยู่เลย เเซนส์หันมามองเขาก่อนจะเอ่ยประโยคส์ที่ทำลายความเงียบ

"ฉันเเซนส์ เเซนส์เดอะสเกริตั้น นายล่ะ?" เเซนส์หันมาถามเขา อึ๊ย เเซนส์ถามชื่อด้วยย เเม่มตื่นเต้นอ่ะ!! เออ...ตะตอบไงดีว่ะ โอ๊ยหัวใจมึงหยุดเต้นเต้นก่อนฝ่อนดิ !

"ชะ ชื่อ เจสปะเปอร์ คลาสสะสัน " เขาตอบเเบบตะกุกตะกักเเละเสียงเบามากๆ ก่อนจะก้มหน้าลง...ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยย ทำตัวไม่ถูกเลย! ใครก็ได้เอาตูไปทิ้งที!!

" นี่ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลยนะ?" เเซนส์ขยับเข้าไปไกลคนที่ก้มหน้าาอยู่ ก่อนจะจับคางให้อีกฝ่ายเงิยหน้าขึ้นมาสบตากับตัวเอง

"...อ่ะ เออ.. " เขาได้เเต่อำอึ้งไปไม่ถูกมองหน้าอีกฝ่าย

"ว่าไงชื่ออะไรเจ้าหนู" เเซนส์ถามอีกครั้ง ที่จริงเเซนส์ก็เเค่เเกล้งอีกฝ่ายเท่านั้นเเหละ เขารู้สึกว่าน่าเเกล้งดี เลยเผอไปหน่อย ก็น่าเจ้าตัวน่ารักชะมัด

"เออ...ชะชื่อ เจสเปอร์ " เขาพยายามคุมสะติก่อนจะตอบอีกฝ่ายด้วยเสียงนิ่งสุดๆ พอเเซนส์เลิกจับคางของเขา ...เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก...เเละสายตาหันไปเห็นเเตมมี่ที่นั่งกลั้นขำอยู่ เขาเเทบจะหน้าเเดงออกมา นี่มันน่าอายชะมัดดดดดดดด โอ๊ยไอ้เจสสสสสสสสส

"ฉันขอฝากเเตมมี่เอาไว้ที่บ้าน เจ้านะเจ้าหนู..."

เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เเซนส์จะลุกขึ้นมาจากโซฟาเเละเดินออกจากบ้านไป โดยที่ไม่ลืมเอาฮ๊อตด็อกเเละขวดซอสมะเขือเทศไปด้วย ในใจตอนนี้เขาอยากเจอเเซส์อีกครั้ง...

" เเตมมี่ ! นายชอบเเซนส์หรอเเตมมี่! "

เสียงของเเตมมี่ที่กำลังกินเเตมมี่เเฟรกหันมาพูดกับเขา...ชอบ? ชิบหายล่ะ! เผอไป ! คงไม่เหมือนในนิยายเรื่องอื่นๆหรอกนะ...ไม่หรอกส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงนิ?....เล้วเราก็ไม่ใช่เกย์ด้วย

"......ไม่...." เเต่ทำไมเขาตอบเเบบไม่เต็มเสียงเนี่ยยยยยยย ไม่ได้ชอบเเซนส์เเต่ชอบที่ตัวละครโว๊ยยย(ไรท์&ไอเเซค:มันก็เหมือนกันมะ?)(เจส: เงียบปากไปเลย!!!)

"เเตมมี่ เเซนส์เขามีคนที่ชอบเเล้วนะ!เเตมมี่" เสียงเเตมมี่พูดออกมาอีกครั้ง...อ่าฟริกส์ใช่ไหมล่ะ? ทำไมรู้สึกหน่วงๆใจเเปลกๆนะ?

"ฉันรู้เเล้วล่ะ...." เขาตอบเสียงเบา

" เเตมมี่ เธอชื่อฟริกส์ เเต่เธอตายไปเเล้วนะ เเตมมี่! " เเตมมี่เขามาหาเขาก่อนจะมานั่งบนตักเขา อ่า ยังไม่ตายหรอก....เธอยังไม่ตายยังอยู่ที่ภูเขานั้น...สงสัยต้องไปดูซะหน่อยเเล้วสินะ...

ฟริกส์จะเป็นเหมือนฟริส์มนเรื่องของคุณch.michel ไหม นะ ถ้าเป็นเราจะฆ่าทิ้งทันทีเลย อ่า! ใช่เขาต้องหาตัวฟริกส์เเละให้กับเเซนส์ตั้งเเต่เเรกๆเลยสิ!! ใช่?! เราอาจจะรอดก็ได้!! เราอาจจะไม่ต้องเจอเรื่องความรักเเบบนิยายอื่นๆด้วย ความคิดดีเลย ! งั้นเริ่มฟรุ่งนี้ตอน...กลางคืน!! อื่อ.....ใส่ชุดปกติไปดีกว่า?

" อ่าจะว่าไป อยากอ่านนิยายของคุณch.michelจังเลยเเหะ! " เขาพูดขึ้นมาอย่างเสียดายไม่รู้ว่าในโลกนี้จหานิยายคนนั้นได้ที่ไหน....

[ ผมเอานิยาย [ Fic Undertale All Au x Readr ] Do you wanna have a love time ของคุณCh.michel มาให้เเล้วคับ]

ต้ิง! หน้าต่างนิยายก็เด่งขึ้นมาให้ชายหนุ่ม ที่ตอนนี้เขามองดูมันด้วยความสนใจ เเถมมันยังมีนิยายอื่นๆให้อ่านอีกด้วย อืม ที่ดูๆ มันเป็นกูเกินของโลกของเขา อ่าดีเลยจะได้อื่นๆ ได้อีกด้วย ชายหนึฝุ่มไล่อ่านนิยายที่เขาชอบไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปเที่ยงคืน เเละเขาก็คิดหาวิธีหลีกเลี่ยงเกตุการต่างๆไปด้วย

"ฟี่~ " เสียงนั้นทำลายความคิดของเขา เขาก้มลงดูเเตมมี่...อ่าหลับไปเเล้วงั้นหรอ งั้นนอนตรงนี้เลย! ว่าเเล้วเขาก็หลับคาโซฟาไปทันที