หวามรักดรุณี...25+++ (คุณนุ&น้องแพร)

บนเตียงกว้างปรากฏร่างชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนเหงื่อไหลซึม แม้ว่าภายในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วก็ตาม
"อ๊ะ...อ๊ะ...อื้มมม...คุณนุขาาา"
ร่างบอบบางทว่าอวบอิ่มสะท้าน ร้องครวญครางเรียกชื่อคนที่กำลังใช้นิ้วกลางกรีดผ่านเข้าไปในร่องสวาทและหลุบเข้าออกอย่างเป็นจังหวะถี่ยิบ
"อย่างนี้ได้มั้ยคะ....น้องแพร....คุณนุทำแบบนี้ชอบมั้ยคะ"
ร่างแกร่งเสียงแหบพร่าเพราะความกระสันเอ่ยถามแม่สาวร่างเล็กที่นอนบิดกายยั่วเย้าอารมณ์
เธออ้าขากว้างเพื่อให้คนตัวโตแทรกตัวเข้ามานั่งหว่างขา
"อ๊ะ... อ๊ะ... แรงอีกค่ะ... แรงอีก... น้องแพรใจจะขาดแล้วค่ะ"
นอกจากเพิ่่มความเร็วเขายังเพิ่มนิ้วชี้เข้าไปในร่องอีก จนรับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดภายในว่ามันช่างแน่นอะไรขนาดนี้
"อ๊ะ อึ๊๊ อื้อออ อ๊าาาาาาส์"
ร่างเล็กกระตุกหนึ่งครั้งและส่งเสียงครางหวานเสนาะหูคนฟังยิ่งนัก
น้ำหวานไหลรินออกจากกลีบกุหลาบสีชมพูบานฉ่ำ เขาก้มลงไปดูดซับความหวาน ไล้เลียจนเหือดแห้ง และใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างแยกกลีบออกจากกัน
จนสามารถมองเห็นรูสวาทสีชมพูชัดเจน ด้านในยังคงมีน้ำเยิ้มอยู่ เขาจึงห่อลิ้นแยงเข้าออก พร้อมใช้นิ้วโป้งบิดขยี้ติ่งเสียว
"โอ๊ะๆๆๆ อ๊ะ...คุณนุขาาา...อย่าแกล้งทรมานน้องแพรอีกเลยนะคะ"
ชายหนุ่มหยุดห่อลิ้นแยงรู เงยหน้าขึ้นมาถามคนปรือตาหวานฉ่ำ
"แล้วน้องแพรอยากให้คุณนุหยุดเหรอครับ... ไหนบอกให้คุณนุรู้หน่อยว่าน้องแพรอยากให้คุณนุทำยังไง"
คนเจ้าเล่ห์ยิ้มร้ายกาจ หาทางให้คนที่ไม่มีทางเลือกต้องยอมจำนนให้กับตนเอง
"อ๊ะะะอ๊ายยย...เอาของคุณนุเข้ามาในตัวน้องแพรเลยนะคะ...แล้วกระแทกน้องแพรแรงๆ...นะคะน้าาาาา"
เสียงสะดุ้งเพราะถูกบิดบี้ติ่งเสียว บอกความต้องการของเธอ ร่างแกร่งไม่รอช้ารีบยืดตัวขึ้นมาจนใบหน้าคมคายอยู่ระดับเดียวกับหน้าคนซ่านเสียว
เขาจับแก่นกายจ่อปากถ้ำสวาทที่มีน้ำหวานของคนใต้ร่างหล่อลื่นอยู่ หัวป้านสีชมพูถอกเข้าออกได้เพียงครึ่ง เพราะความใหญ่โตของหนุ่มลูกครึ่งเขาเคยภูมิใจหนักหนากับขนาดของมัน
แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้วว่ายังน่าภูมิใจอยู่มั้ย เพราะดูเหมือนว่ามันจะเข้ารูสวาทของคนตัวเล็กได้ยากเหลือเกิน
"โอ๊ะ...โอ๊ยยยย..เสียวหัวจัง...น้องแพรทนเจ็บแป๊บนะครับ คุณนุจะแทงเข้าไปทีเดียวเลยนะ"
พูดจบคนตัวโตก็กระแทกเข้าไปจนมิดลำแล้วกดแช่ไว้อย่างนั้น เขาแหงนหน้าสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับอารมณ์ที่มันพุ่งพล่าน อยากที่จะกระแทกเข้าออกจะแย่ แต่ก็กลัวเธอจะรับไม่ไหว
" โอ๊ยยย....ฮือๆๆๆๆ....น้องแพรเจ็บ....ฮืออออ"
ร่องสาวที่ไม่เคยผ่านแก่นกายของชายใดมาก่อน แม้แต่นิ้วมือของตัวเองก็ไม่เคย เธอร้องไห้ไม่หยุดจนเขาทำท่าจะถอยออกเพราะไม่สามารถทนเห็นน้ำตาของคนตัวเล็กได้ แต่สองมือเล็กกลับกดสะโพกของชายหนุ่มเอาไว้ไม่ให้ดึงออก
"ทำไมล่ะครับ...น้องแพรเจ็บไม่ใช่เหรอ...หืมมมม"
ดนุมองเห็นถึงความต้องการอย่างแรงกล้าในแววตาที่หวานฉ่ำ รูสวาทของผู้หญิงเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ ไม่ว่าจะใหญ่ยาวแค่ไหน เมื่อปรับสภาพได้แล้ว ก็จะรับได้หมด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอารมณ์เธอมาเต็มจากสีหน้าและแววตาที่แสดงออก
"อื้ออออ...อย่าแกล้งกันสิคะ...ขยับได้แล้วค่ะ น้องแพรไม่เจ็บแล้ว"
กายแกร่งเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ แต่กดย้ำๆ แล้วหมุนควงซ้ายขวา ทำเอาคนทั้งคู่ร้องครางสอดประสานเสียงดังลั่นห้อง
"ซี๊ดดดดด อ๊าาาาส์ เด็กดีของคุณนุ"
เสียงครางในลำคอของดนุ สร้างความรัญจวนให้กับแพรวาอย่างยิ่ง เธอร่อนสะโพกอย่างยั่วเย้าให้เขากระแทกเข้าออกอย่างเมามัน
"อื้ออออ อ่าาาา แรงอีกค่ะ อีกนิดค่ะคุณนุ"
ปากจิ้มลิ้มเร่งเร้าให้ดนุกระแทกให้แรงเข้าไปอีก จนชายหนุ่มกลัวว่าของเธอจะฉีกซะก่อน
"น้องแพรไม่กลัวร่องฉีกเหรอคะ...จะให้คุณนุกระแทกแรงๆ น่ะ"
จู่ๆ คนตัวโตก็หยุดกิจกามลง แล้วกดแช่เอาไว้อย่างนั้น โน้มหน้าลงใช้จมูกเกลี่ยไปมาที่ใบหน้าชื้นเหงื่อแต่ว่าหอมกว่าใคร และกล่าวหยอกเย้า
"อ๊ายยย คุณนุหยุดทำไมคะ น้องแพรยังไม่เสร็จเลยนะ น้องแพรอยากเอาอีก เอาอีก เอาอีก..."
คนตัวเล็กพูดเอาแต่ใจ
"น้องแพรยังไม่บอกคุณนุเลยนะว่าตกลงแล้วไม่กลัวร่องฉีกเหรอครับ"
"ใครเขาถามแบบนี้กัน...คนบ้า...ถ้าไม่ทำต่องั้นน้องแพรกลับห้องก็ได้...หึ"
แพรวาผลักดนุออกจนส่วนเชื่อมต่อหลุดออกจากกัน
"เฮือกกกก..."
ดนุสะดุ้งตื่นจากความฝันด้วยอาการเหมือนคนเพิ่งไปวิ่งร้อยเมตรมา หัวใจเต้นแรงจนต้องเอามือกุมไว้เพราะกลัวว่ามันจะกระเด็นกระดอนออกมา เมื่อตั้งสติได้ก็พบว่ารู้สึกเปียกๆ ที่ช่วงล่าง
นี่เราฉี่รดที่นอนเหรอเนี่ย
เขาเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อดูว่าเปียกแค่ไหน แต่ที่ไหนได้มันไม่ใช่ฉี่ แต่มันคือน้ำขาวขุ่นที่หลั่งออกมาจากแก่นกาย
ถึงขนาดเก็บเอามาฝันเปียกเลยเหรอวะ
ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาเพื่อเรียกสติกลับคืน และลุกขึ้นไปอาบน้ำจะได้ไปทำงานเสียที
.
.
.
สำนักงานใหญ่ของบริษัทวอลคลาร์กคอสเมติคส์ ตั้งอยู่ในตึกสูง​ห้าชั้น โดยชั้นบนสุดเป็นห้องของผู้บริหารซึ่งมีอยู่แค่สามห้อง เป็นห้องประธานบริษัทอย่างไรอัล วอลคลาร์ก รองประธานบริษัทฝ่ายผลิตอย่างดวงกมล วอลคลาร์ก และ ห้องรองประธานบริษัทฝ่ายบริหารอย่างดนุ วอลคลาร์ก
กริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ภายในตั้งโต๊ะดังขึ้น ดนุจึงหยุดการอ่านเอกสารเสนอเซ็นและกดรับ
"ครับ...คุณสมร"
ดนุขานรับสายจากเลขาหน้าห้อง
"คุณดวงกมลมาขอพบบอสค่ะ"
"ให้ท่านเข้ามาได้เลยครับ"
เมื่อรู้ว่าเป็นแม่ของตนเองจึงกล่าวอนุญาต
แกร๊ก
เสียงเลขาเปิดประตูให้ดวงกมลเข้ามา เธอมองลูกชายที่ตอนนี้ยืนยิ้มกว้างต้อนรับคนเป็นแม่
"มีอะไร...ทำไมไม่เรียกให้ผมไปพบที่ห้องก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องมาเองเลย"
"แม่ก็แค่อยากมาดูว่าท่านรองงานยุ่งแค่ไหนเท่านั้นเอง"
ดวงกมลนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับลูกชาย มองแฟ้มเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะ
"นี่งานฝ่ายบริหารเยอะขนาดนี้เชียว"
"นิดหน่อยครับแม่...แล้วตกลงมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ"
ดนุคิดว่าแม่เขาคงไม่ได้แค่มาดูเขาหรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
"งานนุจะเสร็จกี่โมงลูก สี่โมงเย็นได้มั้ย"
"ได้ครับ...แม่จะให้นุทำอะไรให้เหรอ"
นั่นไง ว่าแล้วต้องมีอะไรให้เขาช่วย
"งั้นช่วยไปรับน้องแพรที่โรงเรียนให้แม่หน่อยนะลูก พอดีน้องยาโทรมาบอกว่าติดงานที่มหา'ลัย เลยไปรับน้องไม่ได้"
ชายหนุ่มยิ้มรับ พยักหน้าให้คนเป็นแม่
"ได้ครับ...ตอนนี้ก็สามโมงแล้ว งั้นผมออกไปตอนนี้เลยดีกว่า"
"อ้าวแล้วไม่ทำงานก่อนเหรอลูก"
ดวงกมลทำหน้าแปลกใจให้คนกระตือรือร้น
"ไม่ล่ะครับค่อยทำพรุ่งนี้ก็ได้ ผมไปก่อนนะ...ค่อยเจอกันที่บ้านครับ"
พูดจบก็เดินออกไปทันที เสียงสั่งงานเลขาดังอยู่หน้าห้อง ดวงกมลยิ้มพรายให้คนที่เพิ่งเดินออกไป
"คิดว่าแม่ไม่รู้หรือไง ว่าคิดอะไรอยู่...เจ้าเล่ห์เหมือนพ่อไม่มีผิด"
*
*
*
**************
เอ๊ะ...คุณแม่รู้อะไรนะ
**************
ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนให้ไรท์มีกำลังใจเขียนนิยายต่อไปมากๆ นะคะ
ตอนนี้คุณนุ&น้องแพร มีออกมาในรูปแบบ E-BOOK แล้ว
ตามไปกดรับไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันได้เลยคร่าาา...จุ๊บเหม่ง

E-Book  Mebmarket  <<<CLICK