Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 5 : เพื่อนร่วมหอ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

 

          “เจ๊ที่หอจะมีห้องว่างจริงหรอ” ลูกไม้ถามตอนนี้ฉันกำลังขับรถพามันไปที่หอพักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูสองของมหาลัยนัก

 

          “ทำไมจะไม่มี” ฉันถาม

 

          “ก็เราไม่ได้มาติดต่อล่วงหน้าไว้นี่” ลูกไม้บอกฉันถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆไอ้นี่มันได้นิสัยเจ๊ลูกพีชมาชัดๆตอนเด็ก ๆไม่น่าปล่อยให้ยัยนั่นเลี้ยงเลยจริง ๆ

 

          “ไม่ใช่เราแค่มึงคนเดียว” ฉันว่ามัน

 

          “เจ๊มาติดต่อให้แล้วหรอ?” ลูกไม้ถามฉันเลยพยักหน้ารับไปส่งๆไม่นานก็มาถึงหอพักเรียบร้อยแล้วฉันเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของหอพักทันทีเมื่อลงจากรถแล้วฉันก็เดินนำมันไปที่ห้องสำนักงานของหอพักทันที

 

          “พี่ใหม่สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เจ้าของหอพักหรือปีใหม่รุ่นพี่ที่เคยทำงานด้วยกันที่สโมสรนักศึกษาตอนที่ ฉันอยู่ปีสองเราสนิทกันระดับหนึ่งล่ะนะ

 

          “เออ สบายดีนะมึง” พี่ปีใหม่ถามพร้อมกับหยิบเอกสารหอพักส่งมาให้

 

          “สบายดีพี่ นี่น้องชายหนูลูกไม้” ฉันตอบพร้อมแนะนำลูกไม้ให้รู้จัก

 

          “สวัสดีครับ” ลูกไม้ยกมือไหว้พี่ปีใหม่พยักหน้ารับยิ้มๆ

 

          “เออ กูชื่อปีใหม่เรียกพี่ใหม่ตามพี่มึงก็ได้ กรอกเอกสารให้ครบนะตรวจทานให้ดีด้วย” พี่ปีใหม่บอกพร้อมกับส่งปากกาให้ลูกไม้มัน

          “บ้านมึงนี่ยีนเด่นทั้งบ้านเลยใช่ไหม” พี่ปีใหม่ถาม

 

 

          “ของมันแน่อยู่แล้วป่ะ” ฉันตอบกลับขำๆ

          “มั่นหน้ามากค่ะ ฮ่า ๆ” พี่ปีใหม่ว่าก่อนจะรับเอกสารที่ลูกไม้ยื่นให้

 

          “หนุนมึงเซ็นตรงนี้ส่วนนี้กุญแจห้องมึง” พี่ปีใหม่บอกฉันก่อนจะส่งกุญแจห้องและคีย์การ์ดให้ลูกไม้ฉันอ่านเอกสารอย่างละเอียดก่อนจะเซ็นลายมือลงไป

 

          “ไม้มึงไปขนของก่อนเลย” ฉันหันไปบอกมัน

          “นี่เงินพี่แล้วก็ค่าจอดรถของเทอมนี้ทั้งมอไซต์แล้วก็รถยนต์รวมเลยนะหนึ่งหมื่นหนึ่งพัน” ฉันบอกพร้อมยื่นเงินให้

 

          “โอเค แล้วจะย้ายเข้าวันนี้ใช่ไหมมีของพร้อมแล้วหรอ” พี่ปีใหม่ถามด้วยความเป็นห่วงฉันมองกระเป๋าเดินทางสองสามใบที่ลูกไม้มันขนมานิ่งๆ

 

          “ถ้าของส่วนตัวคงไม่ขาดอะไรอ่ะพี่เหลือแต่ของใช้จิปาถะแหละ” ฉันตอบ

 

          “อืม ดีแล้วพี่ให้แม่บ้านไปทำความสะอาดห้องไว้ให้แล้วนะ” พี่ปีใหม่บอก

 

          “ขอบคุณพี่ หนูไปน่ะ” ฉันลาพี่แกก่อนจะไปช่วยลูกไม้มันขนของพอขนของขึ้นมาบนห้องเสร็จฉันก็นั่งรอที่โซฟาตัวเล็กปล่อยให้มันจัดห้องของมันต่อไป

 

          “เจ๊ผมอยากได้ของเพิ่มอ่ะพวกครีมอาบน้ำยาสระผมผ้าปูไรงี้” ลูกไม้บอกหลังจากเก็บของเข้าที่เรียบร้อยแล้ว

 

          “เออ กูรู้แล้ว” ฉันรับปากก่อนจะเดินตรวจดูของตามที่จดไว้อีกรอบเมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องก็เดินนำออกไปจากห้องรอจนมันล็อกห้องเสร็จฉันก็ออกเดินไปที่ลิฟต์ทันที

 

          “ไปซื้อของที่ไหนอ่ะเจ๊” มันถาม

 

          “บิ๊กซี” ฉันตอบก่อนจะเดินนำไปที่รถจากหอพักมาที่บิ๊กซีก็ใช้เวลาไม่นานนักแค่ 10 นาทีก็ถึงเรียบร้อยแล้ว

 

          “มึงเอารถเข็นไปอีกคันเลือกซื้อของใช้ที่ขาดให้เรียบร้อย” ฉันบอกมัน

 

          “เจ๊จะไปซื้ออะไรหรอ?” มันถามหน้าซื่อตาใส

 

          “ก็ซื้อของใช้อย่างอื่นไงต่อไปมึงต้องซักผ้า ล้างจาน กวาดห้องถูห้องเองเข้าใจ?” ฉันถาม

 

          “เข้าใจครับผม” มันรับคำทันที

 

          “เออ งั้นแยก” ฉันบอกก่อนจะแยกไปอีกทาง

 

 

 

 

 

          “มาสค่ะ จะซื้อของพวกนี้ไปทำไมค่ะในเมื่อหอพักก็มีแม่บ้านให้จ้างทำความสะอาดได้” เคธี่เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผมถามขึ้นพลางมองไม้กราดหลากหลายราคาตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจกับความเป็นลูกคุณหนูของอีกฝ่าย

 

          “เคธี่ไปดูพวกเครื่องดื่มกับขนมให้เราหน่อยนะเดี๋ยวตรงนี้เราเลือกเอง” ผมบอก

 

          “ก็ดีเหมือนกันค่ะ ไว้เจอกันตรงโซนเครื่องสำอางนะคะ” เคธี่บอกก่อนจะเข็นรถใส่ของอีกคันแยกออกไป

 

          “ไม้มันแพ้น้ำยาอันไหนรึเปล่าวะเนี่ย” เสียงบ่นพึมพำคุ้นหูดังขึ้นมาจากอีกฝั่งหนึ่งของชั้นวางของใบหน้าสวยหวานของยัยตัวเล็กนั่นก็ลอยเข้ามาในหัวผมผมคว้าไม้กวาดตรงหน้าใส่รถเข็นก่อนจะไสรถเข็นไปหาเจ้าของเสียงทันที

          “อันนี้ดีกว่ากลิ่นหอมด้วย” คนตัวเล็กบ่นกับตัวเองยิ้มๆในมือก็ถือน้ำยาล้างห้องน้ำพลิกไปมา

 

          “เลือกเยอะจังนะ” ผมกระซิบริมหูเล็ก

 

          “ว๊าย!!” ยัยตัวเล็กร้องออกมาพร้อมกับขวดน้ำยาล้างห้องน้ำที่หลุดออกจากมือผมรีบคว้ามันไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตกพื้น

          “ขอบใจ... มึง!” นิ้วเรียวเล็กราวกับเด็กชี้มาตรงหน้าผมพร้อมกับใบหน้าหวานที่หงิกงอของคนตรงหน้า

 

          “ว่าไงครับ” ผมถามยิ้มๆ

 

          “เห้อ! โชคร้ายจริงวันนี้”ยัยตัวเล็กบ่น

          “ตอนนี้ขอสงบศึกชั่วคราวนะกำลังยุ่งลาล่ะ” ยัยตัวเล็กพร้อมกับเดินออกไปแต่ก็เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองผม

          “ได้ลงประกวดเดือนคณะรึเปล่า” ยัยตัวเล็กถาม

 

          “เปล่า” ผมตอบ

 

          “น่าจะลงนะเพราะอย่างมึงนี่น่าดันไปแข่งกับมออื่นในเครือมาก” ยัยตัวเล็กว่าอีกก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินไปทันทีผมมองตามไปนิ่งๆ

 

          ประกวดดาวเดือนงั้นหรอ...

  

 

 

 

 

          “ไม้ กูกลับห้องก่อนนะ” ฉันบอกหลังจากส่วนมันปูที่นอนเรียบร้อย

 

          “ครับผม” มันรับคำ

 

          “เออ เจ๊ผมโดนจับลงประกวดเดือนคณะด้วยอ่ะ” มันบอก

 

          “อยากลงรึเปล่าล่ะ” ฉันถามขึ้นพลางใส่รองเท้าผ้าใบ

 

          “ก็น่าลองนะเจ๊ มีครั้งเดียวในชีวิตด้วย”

 

          “อยากทำอะไรก็ทำดีกว่ามาเสียใจทีหลังกูไปล่ะ” ฉันบอกก่อนจะเปิดประตูออกไป

 

          “อ้าว มึงมาทำไรฝั่งนี้วะ” ศิวะที่อยู่หอพักนี้เข่นกันเอ่ยถามขึ้น

 

          “น้องกูอยู่ห้องนี้ ฝากมันด้วยล่ะกัน” ฉันบอก

 

          “เออ ได้ไปอาบน้ำไปเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ศิวะเอ่ยพลางโบกมือไล่ฉันรับคำก่อนจะเดินกลับไปยังตึกของตัวเอง

 

 

 

          หมับ!

 

          “ใครวะ? ...มึง!” ฉันที่กำลังไขกุญแจห้องอยู่แต่กลับโดนใครที่ไหนก็ไม่รู้คว้าแขนไว้พอหันกลับไปก็เป็นไอ้เด็กเวรมาสนั้นอีกครั้ง

 

          “อยู่ห้องนี้หรอ” มันถาม

 

          “อืม” ฉันตอบก่อนจะสะบัดแขนออกแล้วไขกุญแจห้องทันที

 

          “ไม่ชวนเข้าไปหน่อยรึไง” มันถามหน้าตาย

 

          “ไม่ชวนเว้ย! เหนื่อย! ง่วง! จะนอน!!”ฉันตอบอย่างหงุดหงิดพร้อมกับปิดประตูใส่หน้ามัน

 

 

 

          หมับ!

          มึงจะจับประตูห้องกูไว้ทำไมอ่ะT^T

          ฉันครวญครางในใจก่อนจะมองมันอย่างไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ

 

 

          “ขอเข้าไปหลบแปปนึงนะขอร้อง” มันว่าด้วยท่าทีร้อนรนก่อนจะอัญเชิญตัวเองเข้ามาในห้องฉันเป็นที่เรียบร้อยโอ๊ย! กูเหนื่อยยยย! กูเพลียมึงไม่เห็นหรอฮ่ะ!! งื้อออออออออTOT

 

          “มาสค่ะอยู่ไหนเนี่ย!” เสียงแหลมๆที่ตอนแรกฉันหลงว่ามันไพเราะเสนาะหูดังขึ้นมาพร้อมร่างสวยๆเพรียวๆของยัยคาที่อะไรนั่นเดินมาเคาะก็อก ๆที่ประตูห้องฝั่งตรงข้ามของฉันฉันหันกลับมามองไอ้เด็กมาสที่มันยืนนิ่งอยู่ในห้องด้วยสายตาเอื้อมๆก่อนจะปิดประตูห้องทันที

 

          “พอยัยคาที่นั่นไปแล้วเชิญเสด็จออกไปจากห้องกูด้วยนะคะ” ฉันไล่มันขึ้น

 

          “คาที่? หมายถึงเคธี่หรอ?”มันถามหน้านิ่ง

 

          “เออค่ะ!” ฉันตอบ

 

          “หึ! ช่างคิด”

 

          “เปล่า กูจำมาจากละคร” ฉันตอบก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยาก... รู้งี้นอนในห้องสโมสรยาวเลยสักก็ดีพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาดูเรื่องรับน้องอีกเห้ออออ~ ฆ่าไอ้เด็กบ้าสองตัวที่นอนเดี้ยงอยู่โรงพยาบาลทิ้งดีไหมจะได้เลือกตั้งใหม่!!

 

          “มีมานอนอ่อยด้วย” มันว่าขึ้นมาฉันยกนิ้วกลางให้มันงามๆหนึ่งยกตอนนี้ไม่มีอารมณ์โต้ตอบอะไรทั้งนั้นฉันนอนพักสายตาไปได้สักพักเสียงเคาะประตูที่ฝั่งตรงข้ามก็หายเงียบไปมาสมันเปิดประตูออกไปดูพอไม่เห็นยัยคาที่อยู่มันก็หันกลับมาจนฉันหลับตาแทบไม่ทัน

          “ขนุนหลับแล้วหรอ” มันเรียก

 

          “...”

 

          “ลูกขนุน หลับแล้วหรอครับ” มันเรียกพร้อมลมหายใจร้อนๆที่รดหน้าฉันมันต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแน่เลยงื้อออออออเอาหน้ามึงออกปายยยยยย!!

 

          “...”

 

          “ขี้เซาจริงนะเรา” มันว่าขึ้นมา

 

          “กรี๊ดดดดดด!” ฉันร้องลั่นเมื่ออยู่ ๆมันก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว!

 

          “อ้าวไม่ได้หลับหรอกหรอ?” มันถามหน้าตาย

 

          “ปล่อย!” ฉันสั่ง

 

          “ห้องนอนห้องไหน” มันถามขึ้นอีกนี่มึงไม่ได้ฟังที่กูพูดเลยหรอ?!

 

          “ปล่อยเดี๋ยวนี้!” ฉันสั่งมันอีกรอบพร้อมกับดิ้นไปมาเอาให้ตกไปเลย! เจ็บก็เจ็บสนที่ไหนล่ะ!

 

          “ห้องนั้นรึเปล่านะ” มันพูดขึ้นอีกพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องเล่นเกมของฉันอย่างรวดเร็ว

 

          “ไม่ใช่เว้ย!” ฉันร้องบอกมันทันก่อนที่ไอ้คนเสียมารยาทนี่จะลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของฉัน

 

          “งั้นก็ห้องนี้” มันว่าพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของฉันอ้าว... มึงก็ฟังกูรู้เรื่องนี่หว่าแล้วทำไมไม่ปล่อยสักที - -^

 

 

 

          ตุบ!

 

          “อั่ก!” ไอ้มาสเหวี่ยง! ย้ำว่าเหวี่ยง!! มันเหวี่ยงฉันลงบนเตียง!! ฉันดันตัวขึ้นมานั่งก่อนจะมองมันด้วยสายตาเอาเรื่อง

 

 

 

          พรึ่บ!

          อิเด็กเวรนี่นึกบ้าอะไรไม่รู้มันทิ้งตัวลงมาไม่ยั้งแรงเลยสักนิดร่างใหญ่ๆของมันทับตัวฉันเสียมิดเลยทีเดียว

 

          “อั่ก!” ฉันร้องออกมาอีกรอบด้วยความเจ็บ

          “อิเด็กบ้าลุกออกไป!” ฉันด่ามันมือก็คอยดันออกสุดแรงแต่อีเด็กแรงควายนี่ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดลูกขนุนจะแบนแล้วววววววว T^T

 

          “เรียกชื่อกูก่อนสิ” ไอ้เด็กมาสมันยันตัวเองลุกขึ้นแล้วสั่งออกมาหน้าตาย

 

          “ชื่อมึงนะหรอ?” ฉันถาม

 

          “อืม” มันรับคำฉันยักยิ้มลึกที่มุมปากอยากให้กูเรียกชื่อมึงใช่ไหม? ได้ค่ะเดี๋ยวเจ๊หนุนจัดให้!!

 

          “ไอ้เหี้ย... อื้อออออ” ฉันด่ายังไม่ทันจบริมฝีปากร้อนๆของมันก็ประกบลงมาทันทีลิ้นร้อนของมาสเกี่ยวพันลิ้นเล็กของฉันไปมาอย่างชำนาญกลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากร่างสูงลอยเข้ามาแตะจมูกของฉันมือแกร่งเลื่อนมาที่เอวเล็กก่อนจะโอบรัดเอาไว้แน่น...

 

          “เรียกใหม่สิ” มาสสั่งหลังจากผละริมฝีปากออกจากปากของฉัน

 

          “ไอ้เลว... อ๊ะ!” มาสโน้นตัวลงมากัดที่ปากฉันเต็มแรงฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่ลอยเข้ามาแตะจมูกพอหันกลับมามองหน้ามันหัวใจดวงน้อย ๆของฉันสั่นอย่างประหลาดเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มองมาด้วยความรู้สึกลุ่มลึกยากที่จะคาดเดา

 

          “ด่าอีกกูก็จะจูบอีก” มาสโน้มตัวมากระซิบริมหูก่อนจะผละออกมามองหน้าฉันตรง ๆ

          “เรียกใหม่!” มันสั่งเสียงนิ่งฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจมองหน้ามันด้วยสายตาไม่พอใจอยู่นาน

          “ต้องให้จูบอีกรอบ?” มันถามพลางโน้มหน้าเข้ามาใกล้

 

          “ยอมแล้วๆ” ฉันร้องบอกพร้อมกับดันหน้ามันออกห่างๆ

 

          “มาส... โอเคไหม?” ฉันถามมันยักยิ้มอย่างพอใจก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาฉันรีบหันหน้าหนีทันทีมาสโน้มลงมาที่ไหล่เล็กของฉัน

 

          “ว่าง่ายๆแบบนี้สิถึงจะน่ารัก” มาสพูดเสียงนุ่มทำเอาฉันสะดุ้งอย่างแปลกใจกับน้ำเสียงของมันก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ลำคอขาวผ่องของฉันมันกัดคอฉัน! อีบ้าเป็นผีดูดเลือดรึไง?!!

 

          “กัดทำไมเนี่ย ปล่อย!” ฉันร้องบอกพร้อมกับดิ้นไปมาอย่างหงุดหงิด

 

          “อยู่เฉยๆ” มันสั่งเสียงเข้มแต่ก็ยังผละออกจากลำคอของฉันเลยสักนิดมันจะรู้ไหมว่ามันกำลังทำเรื่องที่โคตรเหี้ยกับคนที่เพิ่งเจอกันอย่างฉัน!

 

          “ไอ้มาส กูมีคู่หมั้นแล้วนะปล่อย!” ฉันร้องบอกมันแต่ไม่ได้ดิ้นเหมือนตอนแรกเพราะยิ่งฉันดิ้นมันยิ่งกอดฉันแน่นขึ้นจนกระดูกแทบหักแล้วเนี่ยT^T

 

          “แล้วไง?” มันถามกลับก่อนจะผละออกมามามองคอขาวผ่องของฉันที่ขึ้นรอยแดงอย่างชัดเจนจนพอใจก็ปล่อยฉันเป็นอิสระ

          “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เพื่อนร่วมหอ” มันเอ่ยพลางยิ้มอย่างน่ารังเกียจ

 

          “ออกไป!” ฉันไล่

 

          “ฝันดี” มันบอกก่อนจะหันหลังเดินออกไปฉันนั่งนิ่งยกมือขึ้นมาจับลำคอของตนเองด้วยความรู้สึกที่หลากหลายจากความเจ็บที่รู้สึกมันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยมันต้องเป็นรอยแดงมากแน่ ๆรอยที่เกิดจากคนอื่น… คนอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นของฉัน! เห้อ! มีพันธะคอยคล้องคอนี่มันน่ารำคาญจริง ๆเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้นมาฉันก็รีบลงจากเตียงวิ่งไปล็อกประตูห้องทันทีก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำนอนส่วนรอยที่คอก็ช่างแมร่งมันไปเถอะใครแคร์?!

 

 

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++