Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 13 :เมื่อลูกทั้ง 4 อยู่ด้วยกันและการพบกันอีกครั้ง 3

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

 

          //ส่วนนี้ยังอยู่กับลูกตาลนะคะ//

 

 

 

          @ รีสอร์ทม่านฟ้า ประกายดาว    06.00 p.m.

 

 

 

          “คืนนี้มีอะไรกินไหม” ป๊าถามขึ้น

 

          “ปิ้งย่างไหมล่ะ” ลุงเมธเสนอ

 

          “เอา!” ม๊าตอบรับแทบจะทันที ไอ้นิสัยกินเก่งกินจุของน้องสาวทั้งสองของผมก็มาจากม๊าสุดที่รักนี่แหละ

 

          “เรื่องกินนี่ไวจริงนะมึง” ป้าริต้าว่า

 

          “อ้าว... ไม่ภาษาดอกไม้แล้วหรอคะ?”

 

          “ไม่ได้อยู่ต่อหน้าลูกป่ะ?” ป้าริต้าถามกลับ ผมกับไอ้มาร์ทหันมามองหน้ากันทันที

 

          “แล้วพวกผมไม่ใช่ลูกหรอมัม?” มาร์ทถาม

 

          “มึงโตแล้ว” น้าน... พูดหน้านิ่งซะด้วย

 

          “ครับ! - -^”

 

          “ตกลงเอาปิ้งย่างเนอะ?” ม๊าย้ำเสียงนุ่ม เล่นย้ำแบบกดดันแบบนี้คงปฏิเสธได้หรอกนะม๊า เห้อ...

 

          “ดีเหมือนกันไม่ได้กินนานแล้ว” ป๊ารับคำ

 

          “งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อของเองล่ะกัน” ผมเสนอตัวขึ้น

 

          “เออดี! เอาไอ้หนุน ไอ้พีชไปด้วยสองคนนั้นเลือกเก่ง” ป๊าบอก

 

          “แดกเก่งด้วย!” ผมสวนขึ้นทันทีที่ป๊าพูดจบ

 

          “ฮ่า ๆ ๆ” ป๊าขำ

 

          “ม๊าไปด้วยไหม?” ม๊าถามขึ้น

 

          “ไม่เป็นไรม๊า” ผมบอกปฏิเสธก่อนจะหันไปมองไอ้มาร์ท

          “มึงล่ะจะไปไหม” ผมถาม

 

          “ดูก่อน” มันตอบ ผมพยักหน้ารับส่งๆ ผมรับรายการของที่ต้องซื้อจากม๊าและป้าริต้าก่อนจะรับเงินจากป๊าและลุงเมธที่ยื่นมาให้

          โฮ...เยอะซะด้วย มีพ่อสายเปย์นี่มันดีจริง ๆ สบายใจแถมยังสบายกระเป๋าอีกด้วย 5555 เมื่อตกลงกันได้แล้วผมก็เดินแยกไปหาน้อง ๆ ทันที

 

         

         

 

          ก๊อกๆ

          เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พอฉันเดินไปเปิดประตูก็เห็นเป็นพี่พีชและเฮียตาลยืนอยู่

 

 

          “ไปซื้อของมาทำปิ้งย่างกินกัน” เฮียตาลชวน ฉันพยักหน้ารับงึมงำ

 

          “ไปๆ” ฉันตอบรับ

          “มายด์! ไม้! ไปซื้อขอไหม?” ฉันตะโกนถามทั้งสองคนที่นั่งดูรูปในโน้ตบุ๊คอยู่

 

          “ไม่ไป ขี้เกียจ” มายด์ตอบ

 

          “ไม่ไปครับ ไม้จะดูรูป” ลูกไม้ตอบ

 

          “งั้นไปกัน” พี่พีชพูดขึ้นแล้วฉันก็เดินจับมือกับพี่พีชไปทันทีโดยมีเฮียตาลเดินตามหลังมา เราสามคนเดินคุยกันไปเรื่อย ๆพอเดินมาถึงล็อบบี้ก็เห็นพี่มาร์ท มาสและเคธี่นั่งคุยกันอยู่ เฮียตาลเดินตรงเข้าไปหาทันที

 

          “ตกลงมึงจะไปไหม” เฮียตาลถาม พี่มาร์ทไม่ตอบแต่หันไปมองมาสแทน

 

          “มึงไปซื้อของไหมมาส” พี่มาร์ทถามขึ้น มาสหันมาสบตากับฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองพี่มาร์ท

 

          “ไป” มาสตอบ

 

          “เคธี่ไปด้วยค่ะ” ยัยคาที่รีบพูดขึ้นทันที แหม่... เกาะติดเป็นปลิงเลยนะย่ะยัยชะนี!

 

          “เอาไงมึง?” เฮียตาลถามขึ้นก่อนจะขำออกมา ฉันมองเฮียตาลด้วยความสงสัยว่าเฮียมันขำอะไร? ส่วนพี่มาร์ทก็ทำหน้าอย่างกับจะไปออกรบ!

 

          “ไปก็ไปวะ เอารถไปสองคันล่ะกัน” พี่มาร์ทตอบรับก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

          “เออ” เฮียตาลรับคำแล้วพวกเราทั้งหกคนก็เดินไปที่ลานจอดรถพร้อมกัน พวกฉันสามคนพี่น้องไปด้วยกันส่วนอีกคันก็คือคนที่เหลือ

          เฮียตาลขับรถตามพี่มาร์ทออกมาไม่ไกลจากตัวของรีสอร์ทมากนักใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงตลาดสด ตลาดสดแห่งนี้เป็นตลาดที่มีของขายมากมายทั้งของสด ของแห้ง ของทะเล ขนมและของฝากโดยแยกออกเป็นโซนๆอย่างชัดเจน

          “เดี๋ยวแยกกันไปซื้อล่ะกันจะได้ไว” เฮียตาลพูดขึ้นหลังจากที่ลงจากรถเรียบร้อยแล้วตอนนี้พวกเรายืนรวมกันอยู่ที่โซนของสดซึ่งมีผัก ผลไม้และเนื้อสัตว์มากมายให้เลือกซื้อเห็นแล้วอยากกระโจนเข้าใส่ ของกินทั้งน้านนนนนนนนนนค่ะ! 5555

 

          “หนูไปซื้ออาหารทะเลเอง!” ฉันเสนอขึ้นเสียงใส

 

          “ของชอบนี่ไวนะมึง!” พี่พีชว่าขึ้น

          “งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อพวกเนื้อสัตว์ล่ะกัน”

 

          “เดี๋ยวกูไปช่วยถือ” เฮียตาลเสนอตัว

 

          “อ้าว... แล้วกูล่ะ?” ฉันถาม อยู่ ๆก็รู้สึกเหมือนโดนทิ้งอ่ะ T^T

 

          “เดี๋ยวกูไปช่วย” มาสพูดขึ้น

 

          “เคธี่ไปด้วย!” ยัยคาที่เสนอตัวทันที เห้อ! อีชะนี!

 

          “ไปทำไมเยอะแยะ มึงไปกับกูนี่เคธี่มีอย่างอื่นที่ต้องซื้ออีก” พี่มาร์ทพูดขึ้นเสียงเข้มพร้อมกับมองยัยคาที่ด้วยสายตากดดัน

          “ตามมา” พี่มาร์ทพูดย้ำ

 

          “ตามเฮียมาร์ทไปเถอะเคธี่” มาสพูดบอก

 

          “ก็ได้ค่ะ” ยัยคาที่รับปากก่อนจะเดินตามพี่มาร์ทไป พอมันเดินเข้ามาใกล้ฉันปากหมาๆของมันก็เห่าหอนออกมา...

          “อีแรด!!”

 

 

 

          หมับ!

          มาสคว้าฉันที่กำลังจะเอมมือไปกระชากหัวอีชะนีคาที่นั่นด้วยคามโมโห! ฉันมองมันเดินจากไปด้วยความเจ็บใจก่อนจะสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของมาสแล้วมองมันด้วยสายตาฟาดฟัน!

 

 

          “ห้ามกูทำเหี้ยอะไรฮ่ะ!!” ฉันด่ามันเสียงดังลั่นด้วยความโมโห

 

          “กูห่วงมึง!” มันสวนกลับเสียงนิ่ง

 

          “ห่วงกูทำเหี้ยอะไร!” ฉันถาม

          “มันด่ากูนะ! มึงไม่เห็นหรอ?!”

 

          “เวลามีเรื่องใครลงมือก่อนคือคนผิดป่ะวะ” มันว่า

 

          “...” ฉันเงียบฟังเพราะเถียงไม่ออก!

 

          “กูห้ามเพราะกูห่วง”

 

          “...” แอบดีใจแฮะ!

 

          “ทีหลังถ้าจะมีเรื่อง มึงให้คนอื่นเขาตบก่อนสักทีแล้วค่อยไปกระทืบเขาโน้น!” มันสอน

 

          “เออ!!” ฉันรับคำแล้วหันหลังให้มันมาแอบอมยิ้มด้วยความปลื้มใจก่อนจะแกล้งทำเป็นโกรธด้วยการเดินกระแทกเท้าจากไป มาสมันก็เดินตามหลังมาเงียบๆ

         

 

 

 

          ลูกตาลและลูกพีชที่ยืนดูน้องสาวของตนเองทะเลาะกับเด็กคนหนึ่งด้วยความเอือมระอาเมื่อเห็นว่าน้องสาวแอบอมยิ้มแก้มแทบปริพี่ชายและพี่สาวก็อดที่จะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่ได้พอทั้งคู่เดินจากไป ลูกพีชก็หันมามองพี่ชายทันที

          “เมื่อกี้มันลืมพวกเรา?” ลูกพีชถามพี่ชายขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วเข้ามาที่ตัวเองด้วยสีหน้าอึ้งๆ

 

          “เอาน่า” ลูกตาลโยกหัวน้องสาวไปมา

 

          “แต่ว่ามวยคู่นี้ถูกคู่ดีว่ะ กูชอบ!” ลูกตาลพูดขึ้นมาอย่างชอบใจพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาพอหันหลังมามองน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ พอเห็นลูกพีชเท้าเอวมองมาอย่างเอาเรื่องลูกตาลก็หุบยิ้มลงทันที

 

          “จะพากันชิบหายน่ะสิ” ลูกพีชบ่นออกมา

          “ไปซื้อของเถอะ” ลูกพีชเอ่ยชวนพี่ชายก่อนจะเดินนำไป ลูกตาลก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย...

 

 

 

 

 

          ฉันเดินตรงมาที่โซนของอาหารทะเลทันที ฉันชอบกินอาหารทะเลมากแต่ฉันก็กินแค่พวกกุ้ง ปลาหมึกและหอยเชลล่ะนะและที่สำคัญคือฉันแพ้ปูล่ะ! แพ้ชนิดที่ว่าขึ้นชกทีไรก็โดนต่อยล่วงทุกที! ก็น่ะก้ามปูมันใหญ่นี่น่า 55555

          “เอาอะไรบ้าง?” มาสถาม

 

          “ทุกอย่าง!” ฉันพูดบอกเสียงจริงจังไร้ซึ่งแววขี้เล่น

 

          “ลูกขนุน!” มาสดุเสียงเข้มเลยเจ้าค่ะ 55555  อินี่แกล้งง่ายสุดๆ

 

          “กูล้อเล่น!” ฉันบอกก่อนจะมองไปรอบ ๆ

          “มึงเลือกพวกปลาหมึกไปล่ะกัน เดี๋ยวกูดูกุ้งเอง” ฉันพูดบอก มาสรับคำก่อนจะเดินไปที่ร้านขายปลาหมึก ฉันก็เลยเดินแยกไปที่ร้านขายกุ้งบ้าง เราสองคนเลือกโน้นเลือกนี่ไป ฉันแกล้งมันบ้าง มันก็แกล้งฉันกลับบ้างรวมๆแล้วสนุกดี เอาเข้าจริงๆตั้งแต่รู้จักกันมาสมาไม่เคยเลยสักครั้งที่มันจะไม่ทำให้ฉันหัวเราะ 5555

 

          “ไม่รับโทรศัพท์รึไง?” มาสถาม

 

          “ไม่อ่ะ” ฉันตอบก่อนจะดูปลาทับทิมที่จะนำไปย่างต่อ ปลาพวกนี้สดๆทั้งนั้นเลือกไม่ถูกเลยแฮะ รู้งี้น่าจะลากม๊ามาด้วย บางตัวถึงจะสดแต่ก็ใช่ว่าจะดีที่สุด

          “ป้าค่ะเอาตัวนี้ค่ะ ตัวนั้นด้วย” ฉันบอกป้าคนขายพร้อมกับชี้ไปที่ปลาสองตัวนั้น ป้าคนขายหยิบตามที่สั่ง

 

          “สี่ร้อยห้าสิบบาทจ้ะ” ป้าคนขายบอก ฉันเอียงคอกลับไปมองมาสยิ้มๆ

 

          “นี่ครับ” มาสพูดพร้อมกับส่งให้ป้าคนขาย

 

          “สายเปย์...” ฉันแซว มาสที่รับตังทอนเสร็จแล้วหันกลับมามองฉัน

 

          “ด่าตัวเอง?”

 

          “ไอ้สัส!” ฉันถามมันทันทีที่มันย้อนถามฉัน มาสขยี้หัวฉันไปมาก่อนจะรับถุงใส่ปลาไปถือ จริง ๆคือมันถือของทั้งหมดอยู่คนเดียวล่ะนะส่วนฉันก็เดินตัวปลิวเลยค่ะ 5555

          “กูช่วยม่ะ?” ฉันหลอกถาม

 

          “ไม่ต้องเสือกครับ” ผมด่ากลับแล้วเดินนำฉันไปดูของต่อ ฉันเบ้ปากไปมาก่อนจะเดินตามมันไป

 

          “มาสกูอยากไปซื้อขนมด้วยอ่ะมึง” ฉันพูดขึ้นมาหลังจากซื้ออาหารทะเลตามรายการที่ม๊าเขียนครบเรียบร้อยแล้ว

 

          “งั้นเอาของไปเก็บที่รถก่อนล่ะกัน”

 

          “โอเค!” ฉันรับคำทันที มาสเดินนำไปที่รถพอเดินมาถึงก็เจอเฮียตาลกับพี่พีชนั่งกินลูกชิ้นรออยู่

 

          “ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ” พี่พีชถาม

 

          “อย่าแดกนะคะ”

 

 

 

          พรึ่บ!

          กระโดดหลบฝ่ามือพิฆาตของนางที่ส่งตรงมาอย่างรวดเร็วได้อย่างเฉียดฉิว

       

  

          “ไม่โดนค่ะ 555” ฉันว่าพลางแลบลิ้นไปทีนึง

 

          “กินม่ะ?” พี่พีชถามพร้อมยื่นลูกชิ้นในมือให้

 

          “ไม่อาววววววววว” ฉันลากเสียงยาน

          “เดี๋ยวจะไปซื้อขนมตรงโน้นนนนนนน” ฉันบอกเสียงร่าก่อนจะชี้ไปทางโซนขนมเป็ฯจังหวะเดียวกันกับที่มาสเดินมาพอดี

 

          “เก็บของเสร็จแล้ว ไปกัน”

 

          “ป่ะ!” ฉันรับคำ

 

          “เดี๋ยวๆ” เฮียตาลเรียกพร้อมกับคว้าไหล่ฉันเอาไว้ ฉันเลยหันกลับไปมองพี่มันนิ่งๆ

 

          “ว่า?” ฉันถาม

 

          “ที่ซื้อมานี่ใครจ่ายตัง?”

 

          “มาส” ตอบแบบไม่คิดเลยค่ะ 555

 

          “สัส!” เฮียมันด่า

          “มึงเป็นพี่ไปให้น้องเลี้ยงได้ไง” เฮียตาลพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังออกมา

          “เอาเงินไป!” เฮียมันว่าพร้อมกับส่งเงินมาให้ห้าพันบาท! อยู่ใกล้คนสายเปย์มันจะฟินหน่อยๆอ่ะนะ

          “หักค่าของที่ซื้อมาด้วย”

 

          “ไม่เป็นไรพี่” นางมาสปฏิเสธทันขวับเลยค่ะ!

 

          “ไม่เป็นไรห่าไรกินด้วยกัน! อีกอย่างมันตังพ่อแม่กูกับพ่อแม่มึง” เฮียมันบอกก่อนจะหันมามองฉันที่ยืนกินลูกชิ้นกับพี่พีชอยู่ก็รอมันคุยกันอยู่อ่ะ ปากเลยว่างต้องหาอะไรยัดบ้างอะไรบ้างจริงป่ะล่ะ?

 

          “หนุนหักตังให้มาสด้วย” เฮียตาลสั่งเสียงนิ่ง

 

          “ครับผม!” ฉันรับคำพร้อมกับส่งเงินคืนให้มาสไปสามพัน มาสก็รับไปอย่างว่าง่าย

 

          “ดูแลน้องกูดี ๆล่ะมึง” พี่พี่ชสั่ง ฉันเดินนำมาสไปที่โซนขายขนมทันที ขนมที่วางขายจะเป็นขนมโบราณเสียซะส่วนใหญ่คล้ายๆกับมาเดินเล่นที่ตลาดน้ำ

 

          “มาสกูเอาอันนั้น อันนั้นแล้วก็อันนั้น!”ฉันสั่งพร้อมกับชี้ไปยังร้านขนมที่ฉันอยากกิน มาสก็มองตามที่ฉันชี้

 

          “เยอะไปไหม - -*” มาสหันกลับมาถามด้วยสีหน้าเอือมระอา

 

          “ก็อยากกินอ่า” ฉันบอก

          “จ่ายตังด้วย ใช้ตังที่เฮียให้น่ะ” ฉันบอกอีกพร้อมกับยัดตังใส่มือของมาสก่อนจะเดินไปที่อีกร้านหนึ่งซึ่งมันเป็นร้านที่ฉันจ้องไว้ตั้งแต่ที่เดินมาโซนขายขนม

          “พี่ค่ะ” ฉันเรียก

 

          “รับอะไรดีค่ะ?” พี่เจ้าของร้านถาม

 

          “พี่ขายไอติมทอดเป็นถุงไหมคะ?” ฉันถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น ฉันมองไปรอบ ๆร้านขายไอติมร้านนี้เป็นร้านเล็ก ๆน่ารักเหมาะกับคู่รักวัยรุ่นที่จะมีนั่งกุ๊กกิ๊กกันมากเลยทีเดียว

 

          “พี่มีไม่เต็มถุงนะสิ เอาแบบคละกันไปได้ไหมล่ะ?” พี่คนขายถาม

 

          “ได้คร้า” ฉันยิ้มร่าก่อนจะมองรสต่าง ๆของไอศกรีมที่กระดานเมนู

          “งั้นหนูเอาช็อกโกแลตห้า สตอเบอร์รี่ห้า วานิลาห้า ช็อกโกแลตชิพห้า มะนาวสาม เรนโบว์สามแล้วก็ชาเขียวสิบค่ะ” ฉันสั่งยาวเหยียด พี่เจ้าของร้านก็จดตามที่ฉันสั่งอย่างใจเย็นเมื่อสั่งเสร็จฉันก็ยืนยิ้มร่าเท้าคางกับเคาน์เตอร์มองพี่เจ้าของร้านยิ้มๆ

 

          “จ้าๆ รอสักครู่นะ” แล้วพี่เจ้าของร้านก็เดินหายเข้าไปข้างในผ่านไปสักพักพี่คนขายก็เดินกลับมาพร้อมกับกล่องโฟมเล็ก ๆในมือ

          “นี่จ้ะตามที่สั่ง” พี่เจ้าของร้านวางกล่องโฟมเล็กๆลงบนเคาน์เตอร์

 

          “ขอบคุณคร้า ><” ฉันพูดพร้อมกับส่งเงินให้

 

          “ดูท่าจะชอบมากนะเรา” พี่เจ้าของร้านถามพร้อมกับส่งเงินทอนมาให้ฉัน

 

          “ชอบมากค่ะ อิอิ” ฉันตอบพร้อมกับรับเงินทอนมาเก็บแล้วฉันก็ยกกล่องโฟมขึ้นถือทันที

 

          “พี่แถมช็อกโกแลตไปให้สามอันนะ”พี่เจ้าของร้านบอก

 

          “ขอบคุณคร้า ><” ฉันหันไปยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินออกจากร้าน

 

 

          โอ๊ย!! ลูกขนุนฟินค่ะ!

 

 

          พอได้ของที่ต้องการเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินกลับไปหามาสทันที พอเดินมาย้อนกลับมาก็เห็ฯมาสยืนพิงเสารออยู่เงียบๆ คนที่ผ่านไปมาต่างมองไปที่ร่างสูงอย่างสนใจ พอมองด้านข้างแบบนี้แล้วหล่อสุดๆไปเลยแฮะ! สมกับที่ที่เป็นเดือนมหาลัยของฉันจริง ๆ ปลื้มค่ะปลื้ม!

          “ป่ะ! เสร็จล่ะ” ฉันบอก

 

          “ซื้ออะไรมา”มาสถามก่อนจะหยิบกล่องโฟมในมือของฉันไปถือไว้

 

          “ไอติมทอดดดดดดดด!!” ฉันลากเสียงยาวก่อนจะคว้ามือของมาสข้างว่างไว้มาจับ มาสมองมือนิ่งๆก่อนจะกำให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

          “ของโปรดบ้านอาทิตฏวงศ์ จุ๊ๆ ไว้ล่ะ”

 

          “อืม” มาสรับคำก่อนจะเดินกลับไปที่รถระหว่างฉันก็ชวนมาสคุยเรื่องการประกวดเดือนของซันซายไปด้วยเพราะว่าปีนี้ฉันเป็นหนึ่งในคนที่ต้องฝึกน้อง ๆปีหนึ่งของปีนี้แต่ว่าจะฝึกดาวหรือเดือนนั้นทางสโมสรนักศึกษาของมหาลัยยังไม่แจ้ง

 

          “มาสค่ะ” ยัยคาที่นั่นเรียกขึ้นพร้อมกับเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับมาส โฮ... อีชะนีหวงก้าง! - -*

          “ทำไมไปนานจัง” นางถามเสียงหวาน

 

          “เมื่อกี้ทำตัวไม่น่าเลยนะ” มาสดุขึ้น ยัยนั่นก็ทำหน้าหง่อยเป็นตูดลิงเลยทีเดียว

 

          “หึ! สม” ฉันว่านางก่อนจะเดินลั่นลาเข้าไปหาพี่พีชทันที พี่มันยื่นฝรั่งมาให้ฉัน แก็กัดไปคำนึง

 

          “มากันครบแล้วก็กลับกันเถอะ” เฮียบอกฉันก็เดินตามเฮียมันไปขึ้นรถพอเดินมาถึงเป็นต้องตาลุกวาวเป็นประกายระยิบระยับทันที

 

          “โฮ... ทำไมแอลกอฮอล์เยอะจังวะ” ฉันถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นเพราะโดยส่วนตัวฉันชอบดื่มแอลกอฮอล์อยู่แล้ว

 

          “มึงดูด้วยว่ากี่คน” ฉันส่งยิ้มแห้งไปให้ ก็น่ะ! บ้านฉันกินเก่งและคอแข็งกันทุกคนโดยเฉพาะป๊า หลังตจากขึ้นรถกันเรียบร้อยก็พากันกลับทันที

          “กรี๊ดดดดดดดด!!” ฉันกับพีชกรี๊ดลั่นรถเมื่อไอ้เฮียตาลมันเหยียบคันเร่งจนมิดปาดซ้ายไล่ขวากับพี่มาร์ทสองคน คือถ้ารถที่เอามาเป็นรถกระบะแบบของพี่มาร์ทมันยังพอถูไถไปได้แต่รถที่เฮียมันขับอยู่คือรถเก๋ง!!

 

          “จะรีบไปตายหรอฮ่ะ!” พี่พีชตะโกนด่า

 

          “ขำๆป่ะวะ เนี่ยใกล้ถึงรีสอร์ทล่ะ” เฮียตาลว่า

 

          “ไอ้เหี้ยตาลลลลลลลลลล!!” ฉันกับพี่พีชด่าขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเฮียตาลมันเหยียบคันเร่งจนมิด!

          หลังจากเผชิญกับความกวนตีนของเฮียมันในที่สุดก็มาถึงรีสอร์ท ฉันที่คุยเล่นอยู่กับพี่พีชหน้านิ่งทันทีที่เห็นคนที่ยืนรออยู่ด้านหน้ารีสอร์ท

 

          “ทำไมไม่รับโทรศัพท์” พี่กฤต คู่หมั้นของฉันเกิดเข้ามาหาฉันทันทีที่พวกเราลงมาจากรถ พี่พีชยืนกอดคอมองพี่กฤตนิ่งๆ

 

          “แบตหมด” ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ฉันปิดเครื่องเอาไว้ระหว่างเดินซื้อของขึ้นมาให้พี่กฤตดู พี่กฤตดึงโทรศัพท์ออกจากมือของฉันไปกดเปิดเครื่องก่อนจะหันหน้าจอมาตรงหน้าของฉัน

 

          “แบตเหลือแปดสิบเปอร์เซ็นต์เนี่ยนะหมด” พี่กฤตขึ้นเสียงใส่ฉัน ฉันเบนหน้าหนีไปอีกทาง

 

          “มีอะไรไปคุยกันสองคนดีกว่าไหมเกะกะ กูจะขนของ” เฮียตาลพูดขึ้นมาพร้อมกับดันพี่กฤตออกจากกระโปรงรถ

          “หนูช่วยนะเฮีย” ฉันบอก

 

 

 

          หมับ!

          พี่กฤตคว้าแขนฉันเอาไว้

 

 

          “มาคุยกับพี่!” พี่มันสั่งจบก็ลากฉันไปอีกทางทันที ฉันหันไปมองหน้าพี่พีชที่หัวเสียจนต้องเตะเข้าที่ล้อรถไปหลายที พี่พีชมองมาทางฉันด้วยสายตาฉันอ่านไม่ออกรู้แต่ว่าฉันไม่ชอบสายตาแบบนั้นของพี่พีชเลยแม้แต่น้อย

บางที... ช่วงเวลาที่ฉันจะได้เป็นอิสระคงจะหมดลงแล้วล่ะ!

 

 

 

 

 

 

          ผมมองไอ้กฤตมันลากลูกขนุนไปด้วยความหงุดหงิดลากแรงแบบนั้นยัยนั่นยิ่งตัวเล็กๆอยู่เดี๋ยวได้หกล้มกันพอดี!

 

 

 

          หมับ!

          พี่ลูกพีชคว้าแขนของผมเอาไว้ ผมหันไปมองพี่เขาด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

          “ปล่อยมันไปเถอะ ยังไงก็เป็นสิทธิ์ของพี่กฤต” พี่ลูกพีชบอกก่อนจะปล่อยแขนของผม

 

          “ผมไม่โอเควะ” ผมบอกเสียงแข็ง พี่ลูกพีชชักสีหน้าทันที

 

          “กูก็ไม่โอเค! แต่กูก็ต้องทน!” พี่ลูกพีชพูดเสียงดังด้วยความหงุดหงิด

 

          “มาสมาช่วยเฮียดิ” เฮียมาร์ทเรียก

 

          “ครับ” ผมรับคำสักพักก็มีพนังานของรีสอร์ทเข้ามารับชองต่อจากพวกเรา ผมยืนรอเฮียมาร์ทสั่งพนักงานเล็กน้อยก่อนจะเดินตามกันไปหาพวกพ่อแม่ที่รออยู่ด้านในโดยมีพี่ลูกพีชเดินนำลิ่วๆไปด้วยอารมณ์ที่ผมก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับพี่แกตอนนี้สักเท่าไหร่

 

          “ป๊า! ม๊า!” พี่ลูกพีชตะโกนเรียกพ่อแม่ตัวเองเสียงดังจนพนักงานที่ยืนอยู่พากันสะดุ้งเป็นแถว

          “ใครพาไอ้พี่กฤตมา” พี่ลูกพีชถาม

 

          “ไม้เองพี่” ลูกไม้ตอบ พี่ลูกพีชตวัดสายตาไปมองลูกไม้เหวี่ยงๆด้วยความไม่พอใจ

 

 

 

          ผัวะ!

 

          ผัวะ!

          พี่ลูกพีชกับเฮียตาลตบหัวลูกไม้ไปคนละทีเต็มแรง

 

 

          “ไม้ทำไรผิดอ่ะ T^T” ลูกไม้ถามพร้อมกับลูบหัวตัวเองปรอย ๆ

 

          “ช่างแมร่งเหอะ! ด่าอะไรแกไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว!” พี่พีชบอกปัด

 

          “พีชกลับห้องกัน” เฮียตาลชวน

 

          “อืม” พี่ลูกพีชรับ เฮียตาลก็เดินนำไปพี่ลูกพีชไปทันที

 

          “เดี๋ยวดิ! รอผมก่อนนนนน” ลูกไม้ตะโกนบอกแล้วสามคนพี่น้องก็จากไปโดยมีลูกไม้คอยวิ่งตามพี่ๆของตนเอง

 

          “มีปัญหาอะไรกัน?” ลุงเมศถามขึ้นมาด้วยความสงสัย เฮียมาร์ทหันมามองหน้าผมก่อนจะเลิกคิ้วให้ ผมกรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

 

          “ผมไม่รู้ครับ” เฮียมาร์ทตอบ

 

          “มาร์ทรู้! บอกมัมมา” มัมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกดดัน

 

          “ไม่รู้ครับ ผมไปล่ะ” แล้วเฮียแกก็เดินแยกออกไปทันที พี่มายด์เดินเข้ามาผมด้วยสีหน้าเครียดๆ ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่พี่สาวของผมทำสีหน้าแบบนี้เพราะปกติพี่สาวของผมคนนี้เคยเครียดเสียที่ไหน

 

          “พี่กฤตคู่หมั้นหนุนมาหรอมาส?” พี่มายด์ถาม

 

          “ครับ”

 

          “ทางไหน”

 

          “ทางนั้น” ผมบอกพลางชี้ไปทางที่ไอ้กฤตมันลากลูกขนุนออกไป

          “อืม” พี่มายด์รับคำก่อนจะคว้ากล้องที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งตามออกไปทันทีด้วยสีหน้าร้อนอกร้อนใจ

 

          “มาสบอกน้าสิว่ามีอะไร” น้าลูกแก้วถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยน

 

          “ผมไม่รู้ครับ” ผมพูดพร้อมกับจะหันหลังเดินจากไป

 

          “ไอ้มาส!! มีอะไรพูดมา!” แดดดี้ขึ้นเสียง บ่งบอกว่าแดดี้กำลังจะโกรธและทุกครั้งที่แดดี้เป็นแบบนี้มันเป็นเพราะว่าเขากำลังเป็นห่วง มัมแม้จะไม่ได้พูดแต่สายตาก็มองมาที่ผมอย่างกดดัน

 

          “เห้อ...” ผมถอนหายใจออกมาเสียงดัง

          “มันเป็นเรื่องของผมหรอถึงมากดดันผมกันแบบนี้? ใครเป็นคนผูกก็แก้เองสิครับ” พูดจบผมก็หันหลังเดินไปทันที...

 

 

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ตอนหน้าจะมีอีก 3 ตอนที่ติดกันแบบนี้นะคะแต่บอกไว้ก่อนว่านางเอกของเราก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีคู่หมั้น

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ