Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 14 : คู่หมั้นและใครอีกคน

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

              /// สำหรับตอนนี้นะคะขนมจะแบ่งเป็น 3 ตอนนะคะ ในตอนแรกจะเป็นเรื่องราวของ “กฤตกับลูกขนุน” ในตอนที่ 2 และ 3 เนื้อหาส่วนใหญ่จะเป็นของ “มาสและลูกขนุน” นะคะ หลังจากห่างหายไปนานขนมเอามาลงให้ 3 ตอนรวดเลยคร้า ^^ ///

              “พี่กฤตหนูเจ็บ!” ฉันร้องบอกเมื่อโดนพี่มันลากออกมาที่ด้านข้างของรีสอร์ท พี่กฤตมองข้อมือของฉันที่เริ่มแดงขึ้นมาเพราะแรงบีบของเขา พี่กฤตเลยยอมปล่อยมือฉันออกและหยุดเดินหันมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่องแทน!

 

              “ไอ้เด็กนั่นใคร!!” พี่กฤตถามเสียงเข้ม

 

              “พี่หมายถึงใคร?” ฉันถามกลับด้วยความสงสัย

 

              “ไม่ต้องมาเฉไฉ” มันว่า เอ้า! ไอ้นี่มึงไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหม! ฉันบ่นในใจเอาอ่ะนะขืนพูดออกไปโดนพี่กฤตแดกหัวแน่นอน เหอะๆ

              “กูเห็นหมดนะที่มึงกับมันทำตอนอยู่ตลาด” พี่กฤตพูดต่อ อ่อออออออ หมายถึงมาสสินะเหอะ!

 

              “ก็แค่รุ่นน้องป่ะวะ?” ฉันแหล

 

              “อย่ามาตอแหล!” พี่มันด่า

 

              “เออ! หนูตอแหล!!” ฉันขึ้นเสียง พี่กฤตมองหน้าฉันราวกับว่าจะฆ่าฉันให้ตายคามือที่ขึ้นเสียงใส่เขา ถ้าที่ฉันทำกับมาสมันตอแหล! พี่มันคงโคตรร่านเลยล่ะ หึ!

              “แล้วพี่จะทำไม?” ฉันถามอย่างหาเรื่อง

 

              “อย่านอกเรื่อง!” พี่มันว่า

              “ตกลงมันเป็นใคร! ทำไมกูคุ้นๆหน้า” พี่มันถามขึ้นอีก

 

              “เรื่องของหนูกับน้องมันป่ะ?” ฉันสวนขึ้น

 

              “ทำไมทำตัวแบบนี้วะ! มีอะไรทำไมไม่พูดตรงๆวะห่ะ!” พี่มันตวาดเสียงดังจนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ ฉันกลืนก้อนเหนียวๆลงคอด้วยความรู้สึกเจ็บและเสียใจ พี่เขาทำร้ายฉันมากี่ครั้ง เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าหัวใจฉันมันก็มีเลือดเนื้อเหมือนกับเขา!

              “เงียบทำเหี้ยไรล่ะ! ตอบมา!!” พี่มันตวาดขึ้นมาอีก ฉันโมโหที่พี่มันตวาดฉันและฉันเริ่มน้อยพี่กฤตขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน!

 

              “แล้วทีพี่ล่ะ? มีอะไรทำไมไม่พูดตรง ๆ” ฉันย้อนถาม

 

              “กูไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!”

 

              “หรอ?!” ฉันเบ้ปากกับคำตอบของพี่มัน เมื่อวานฉันดูข่าวยังเห็นพี่กฤตมันควงยัยนางแบบนมโคนั้นออกงานอยู่เลย...

 

              ตอแหลไม่เคยเนียนเลยจริง ๆ!

 

              “แล้วอีคนที่พี่ควงไปงานล่าสุดล่ะใคร?” ฉันถาม

 

              “แค่เพื่อนป่ะวะ?” พี่มันตอบ

 

              ถุย!

              พี่มันตอบหน้าตายมาก

 

              “แค่เพื่อนหรอ?” ฉันย้อนคำพูดพี่มันด้วยความรู้สึกเจ็บก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

              “แล้วทำไมหนูจะมี 'เพื่อน' บ้างไม่ได้ล่่ะวะ?” ฉันย้อนถามโดยเน้นคำว่าเพื่อนหนักๆดังๆให้มันซึมเข้าไปในโสตประสาทของพี่มัน!

 

              “มันไม่เหมือนกัน” พี่กฤตเถียง

 

              “เพราะหนูไม่เหี้ยเท่าพี่ใช่ไหม?” ฉันย้อนถามเสียงนิ่ง

 

              “ลูกขนุน!!” พี่กฤตเรียกชื่อฉันเสียงเข้ม

 

              “ไม่ต้องเรียก! หนูจำชื่อตัวเองได้!” ฉันสวนขึ้น

 

              “อย่าชวนทะเลาะดิ” พี่มันว่า ฉันกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอา

 

              “พี่เริ่มก่อนป่ะ?” ฉันย้อน วันนี้อุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วเชียวไม่น่ามาเจอพี่กฤตเลยจริง ๆ

 

              ถามว่าฉันเสียใจไหม?

              ฉันเสียใจมากที่เรื่องของฉันกับพี่กฤตมันมีแต่เรื่องแย่ๆ ฉันอยากร้องไห้ออกมานะแต่ฉันไม่ชอบร้องไห้ฟูมฟาย ฉันไม่ชอบที่จะต้องมาเจ็บซ้ำซากแบบนี้ซ้ำ ๆ หัวใจของฉันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น!

 

              “ถ้ามันแย่มากนักทำไมไม่ถอนหมั้นไปเลยล่ะ! ต่างคนต่าง... อื้อออออออ” ฉันยังพูดไม่ทันจบพี่กฤตก็คว้าฉันเข้าไปจูบ!

เป็นจูบที่จาบจ้วงและรุนแรงแม้ว่าฉันจะคุ้นเคยกับสัมผัสของเขาแต่ทุกครั้งที่เขาสัมผัสตัวฉันความทรงจำอันเลวร้ายเมื่อสองปีก่อนมันก็ผุดขึ้นมาในหัวราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวาน

              ฉันไม่ชอบร้องไห้... ฉันพยายามแล้วจริง ๆนะที่จะไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาแบบนี้...

 

              “อย่าร้องไห้” พี่กฤตผละออกจากฉันพูดขึ้นเสียงนุ่มก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฉันออกอย่างแผ่วเบา พี่กฤตดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ

              “อย่าพูดแบบนี้อีกเราก็รู้ว่าพี่รักเรา” พี่กฤตพูดแล้วกอดฉันแน่นขึ้นมากกว่าเดิม ฉันกลั้นเสียงสะอื้นลงคอก่อนจะเอ่ย

 

              “แต่หนูเหนื่อย หนูเจ็บ” ฉันพูดเสียงแผ่วอย่างอ่อนล้า พี่กฤตกอดแน่นขึ้นเข้าไปอีกราวกับว่ากลัวฉันจะหายไปจากเขา

              “พี่ปล่อยหนูไปไม่ได้หรอ?” ฉันถามคำถามเดิม... คำถามที่ฉันถามเขามาซ้ำ ๆตั้งแต่วันที่เขาทำฉันเจ็บ! เจ็บเพราะเรื่องราวที่ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เกิด เหตุการณ์ที่สร้างตราบาปให้กับชีวิตฉันและมันทำให้ฉันเจ็บมากซะจนฉันเกือบ... ทำร้ายตัวเองจนตาย!

 

              “ไม่ปล่อย!” พี่กฤตพูดเสียงดังพร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

              “และไม่มีวันปล่อยด้วย” พี่กฤตพูดต่อ ฉันผละออกจากอ้อมกอดของพี่กฤตก่อนจะมองหน้าพี่กฤตด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาคมคู่นั้นของเขา ดวงตาที่ฉันเคยหลงใหล ดวงตาที่ฉันชอบมอง มองเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ฉายชัดออกมา!

 

              “พี่ไม่สงสารหนูหรอ...” ฉันถาม

 

              “จะว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่พี่เสียเราไปไม่ได้จริง ๆ” พี่กฤตพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด น้ำเสียงที่ฉันฟังแล้วรู้สึกเจ็บตามไปด้วยจนฉันอยากจะสวมกอดเขาเอาไว้แล้วปลอบว่าไม่เป็นไรนะ! แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกทรมานเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้นได้!

 

              “เพราะหนูมีประโยชน์ต่อครอบครัวพี่งั้นหรอ?” ฉันถามเพราะหลังจากงานหมั้นของฉัน คุณตาของฉันและคุณตาของพี่กฤตก็ลงทุนร่วมกันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนจนบางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าการหมั้นของฉันกับเขามันเป็นแค่เรื่องธุรกิจ!

จนบางทีฉันคิดว่าเขาไม่ได้รักฉัน... และคงไม่มีวันรัก! ถ้าผู้หญิงคนนั้น... ไม่ตายไปเสียก่อน!

 

              “เพราะพี่รักเราต่างหาก!” พี่กฤตพูดเสียงดัง

 

              รัก? เขารู้ไหมว่าคำ ๆนี้มันมีค่าเกินกว่าจะพูดออกมาลอย ๆโดยปราศจากความรู้สึกจริง ๆภายในใจ

 

              ฉันก้มหน้านิ่งไม่ตอบรับอะไรบอกตัวเองไว้ว่าให้อดทน! พี่กฤตเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันเอาไว้

              “พี่รู้นะว่าความสัมพันธ์ของเรามันแย่ลงทุกวัน” พี่กฤตพูดจบก็คว้าฉันเข้าไปกอด

              “แต่พี่ไม่เคยรักเราน้อยลงเลยรู้ไหม?”

              ผลัก!

              ฉันผลักพี่กฤตออกทันทีที่เขาพูดจบ! ถ้าเขารักฉันจริง ๆทำไมเขาต้องทำร้ายฉันจนฉันเผลอตัวไปทำร้ายคนอื่น! ให้มันเป็นตราบาป... ตราบาปที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถลบมันออกไปจากใจได้เลยสักครั้ง!

              “ตอแหล!!” ฉันด่าเสียงดังลั่นด้วยความโมโห

              “ถ้าพี่รักหนูจริง!” ฉันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับบังคับตัวเองไม่ให้สั่นแต่ก็ไม่อาจห้ามน้ำตาให้มันหยุดไหลได้เลย!

              “ตอนที่หนูรักพี่หมดใจ... ทำไมพี่ถึงไปรักคนอื่น!!” ฉันถาม

              คำถามที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของฉันที่อัดแน่นมาตลอด 3 ปีนี้ คำถามที่ฉันไม่เคยถามพี่กฤตเลยสักครั้ง! เพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะฉันรักเขาไง!!

              รัก... อย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน! แต่สิ่งที่เขาตอบแทนฉันคือการนอกใจและตราบาป!!

              “คือพี่...”

 

              “อิหนุน!!” พี่กฤตกำลังจะพูดแต่เสียงของมายด์ดังขัดขึ้นมา มายด์วิ่งตรงเข้ามาหาฉันกับพี่กฤตพร้อมกล้องในมือ ฉันเบนหน้าหนีเพื่อเช็ดน้ำตาของตัวเอง พี่กฤตมองมายด์อย่างไม่สบอารมณ์

              “ไปถ่ายรูปกันเถอะมึง กูยังไม่มีรูปมึงเลย” มายด์พูดขึ้นเสียงร่าเริงโดยไม่สนใจเลยว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีมาก ๆเพราะมันรู้ดีว่าฉันไม่ชอบอ่อนแอให้ใครเห็น!

 

              “มายด์!” พี่กฤตเรียกมายด์เสียงดัง ฉันขมวดคิ้วมุ่ยเมื่อพี่กฤตมาดุเพื่อนฉันต่อหน้าฉัน! มายด์หันไปเท้าเอวมองพี่กฤตอย่างเอาเรื่อง

              “อย่ายุ่งได้ไหมพี่กำลังคุยกันอยู่” พี่กฤตว่า

 

              “หรอ?” มายด์ถามเสียงนิ่ง

              “โทษทีวะมองไม่เห็น! ไปกันเถอะมึง” มายด์พูดกับพี่กฤตก่อนจะหันกลับมามองฉันแล้วมายด์มันก็คว้าแขนฉันไปจับแล้วลากฉันออกไปทันที

              มายด์พาฉันวิ่งมาทางด้านหลังของรีสอร์ทซึ่งเป็นพื้นที่โล่งๆที่ม๊าบอกว่าทางรีสอร์ทมีไว้สำหรับให้ผู้เข้าพักขี่ม้า ปั่นจักรยานเล่น ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีตัดกับรั้วไม้สีขาว สายลมอ่อนๆโชยมาปะทะใบหน้าให้ความรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างดี มายด์หยุดเดินก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน ฉันนิ่งไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของมันไหลอาบแก้ม ปากสวยเบะออกมาอย่างเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้งอแง ฉันยิ้มออกมาเมื่อเห็นสภาพของมัน

              “กูไม่ชอบน้ำตามึงเลยวะ” มายด์พูดขึ้นมาอย่างเอาแต่ใจ

 

              “กูก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

 

              “มึงโอเคน่ะ?” มายด์ถาม

 

              “ไม่โอเค” ฉันตอบตามความจริง

 

              “ลูกขนุน!” มันเสียงฉันเสียงดัง

 

              “หื้ม?”

 

              “กูรักมึงนะ” มายด์พูดพร้อมกับสวมกอดฉันเอาไว้ ฉันกอดมันกลับพร้อมกับลูบหลังมันเบาๆ

 

              “เออ กูก็รักมึง” ฉันบอก

 

              “เพราะงั้นอย่าร้องไห้อีกนะ กูเห็นแล้วอยากร้องไห้ตามเลยรู้ไหม ฮึก!” มายด์สะอื้น

 

              “อิบ้า!” ฉันด่า

 

              “ฮืออออออ!!” มายด์ร้องไห้ออกมา ฉันลูบหลังปลอบมันอย่างอ่อนโยน น้ำตาและความรู้สึกที่แท้จริงของมายด์มันซึมเข้ามาในใจของฉันให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก ฉันว่าฉันโชคดีนะที่ได้รู้จักและได้มันมาเป็นเพื่อน!

 

              “มึงสองคนนี่น่าแทนที่จะปลอบกันกลับพากันร้องไห้!” เสียงหนึ่งดังขึ้นฉันกลับมายด์หันไปมองทันทีก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

 

              “อินิด!” ฉันเรียก

 

              “มึง.. ฮึก! มาได้ไง?” มายด์ถาม

 

              “บ้านกูอยู่แถวนี้พอดี พอพี่พีชโทรหากูก็มาเลย” นิดบอก

              “มานี่มา” มันเรียกพร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง

 

              “ฮือออออออออออ!” มายด์วิ่งเข้าไปกอดมันทันที

 

              “มึงนี่กูไม่ใช่เด็ก ๆแล้วนะ!” ฉันว่ามันขึ้น

              พรึ่บ!

              นิดกับมายด์คว้าแขนฉันก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

              “แค่กอดเพื่อนมันเด็กตรงไหน!” นิดว่าฉันเสียงเขียว

 

              “กูรักมึงนะ ฮึก!” มายด์บอกทั้งน้ำตา

 

              “เออๆ กูก็รักมึง” ฉันพูดบอกมัน ฉันกับนิดมองหน้ากันขำๆก่อนจะปลอบมายด์ที่ร้องไห้งอแงอยู่ มายด์ร้องไห้ไปสักพักมันก็เงียบเสียงลงแต่ก็ยังคงสะอื้นอยู่น้อย ๆ มันร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะเห็นน้ำตาของฉัน!

 

              เห้ออออ! นี่นะหรอเจ้าหญิงเย็นชาประจำคณะนิเทศ! ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

 

              “รีสอร์ทร่มรื่นดีนะ” นิดพูดขึ้น

 

              “ของพี่กูเองค่ะ” มายด์พูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจราวกับว่ามันเป็นเจ้าของรีสอร์ทเสียเอง

 

              “แหม่... อิบราค่อน” นิดว่า มายด์เป็นพวกรักพี่หวงน้องมาก แต่ก็น่ะพี่มาร์ทกับมาสต่างก็หล่อๆกันทั้งนั้นเป็นฉัน ฉันก็หวง!

 

              “ฮ่า ๆ” มายด์หัวเราะลั่น

              “อิหนุน! ทำไมเงียบ?” มายด์ถาม

 

              “กูกำลังมีอรรถรสป่ะ?” ฉันบอกพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ฉันกำลังรู้สึกดีเพราะบรรยากาศรอบ ๆแต่ความรู้สึกแย่ๆที่มันฝังลึกอยู่ในใจก็ยังไม่หายไปอยู่ดี...

 

              “ถุย!” นิดว่าก่อนจะเอาหัวมันมาโขกหัวฉันหนึ่งที ตอนนี้พวกฉันสามคนนอนเล่นอยู่บนพื้นหญ้าโล่งๆนี้

 

              “บ้านมึงอยู่แถวนี้หรอ? ทำไมกูเพิ่งรู้?” ฉันถาม

 

              “บ้านพ่อกูเองนาน ๆ ครั้งจะมาเยี่ยม” นิดตอบ

 

              “อยู่กินปิ้งย่างกับพวกกูก่อนดิ” มายด์เอ่ยชวน

 

              “เรื่องกินกูไม่เซย์โนค่ะ ฮ่า ๆ” นิดรับคำ

              “นี่!” นิดเรียกขึ้นลอย ๆ

 

              “หื้ม? / ฮ่ะ?” ฉันกับมายด์รับคำขึ้นพร้อมกันเพราะไม่รู้ว่ามันเรียกใคร

 

              “เรื่องพี่กฤตอ่ะมึงเอาไง?” นิดถาม

 

              “คง... ปล่อยไปมั้ง” ฉันตอบเรียบ ๆ

 

              “กูถามจริง ๆนะ มึงมีเรื่องอะไรกับพี่เขา” มายด์ถามพร้อมกับหันมามองฉันด้วยความสงสัย

 

              “นั้นดิ มึงไม่บอกกูจะรู้หรอหรือว่าเป็นความลับทางธุรกิจจ้ะ?” นิดถาม

 

 

              “เปล่า”

 

              “งั้นเล่า!” มายด์สั่ง

 

              “เดี่ยวนี้!” นิดย้ำก่อนที่มันทั้งสองคนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับก้มลงมามองฉันด้วยสายตากดดัน ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งเพื่อคุยกับพวกมัน

 

              “พี่เขานอกใจกูเมื่อสองปีก่อน” ฉันเอ่ย

 

              “เรื่องนอกใจตอนนี้มันก็เป็น” นิดว่า

 

              “เลวเสมอต้นเสมอปลายค่ะ!” มายด์เสริม

 

              “ถูก!” นิดเสริม

              เห้ออออ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเสียงจริง ๆเลยน่า ฉันเลี่ยงประเด็นสำคัญที่ทำให้ฉันกับพี่กฤตไม่ลงรอยกันตั้งแต่ตอนนั้นเพราะฉันไม่อยากจะพูดถึงมันอีก

 

              “ตอนนั้นกูเฟลมากอ่ะมึงคือเขาได้กูแล้วพอรุ่งขึ้นกูจับได้เลยว่าเขานอกใจ” ฉันบอก ความรู้สึกของฉันตอนพูดประโยคนี้... มันเฉยชามากอ่ะ! เหมือนเรื่องที่พี่เขานอกใจฉันมันเล็กน้อยไปเลยเมื่อเทียบกับอีกเรื่องนึง

 

              “ระยำ!” นิดด่า

 

              “ไร้คำบรรยาย!” มายด์เสริม

 

              “เลิกเหอะมึง!” นิดหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง

 

              “กูก็อยากเลิก” ฉันบอกก่อนจะมองหน้ามัน

              “แต่มันบอกไม่ถูกวะ เขาไม่อยากไปจากกู กูเองถึงจะเจ็บแต่ใจก็เหมือนไม่อยากไปเขาอ่ะ”

 

              “แล้วน้องกูล่ะ?” มายด์สวนขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ มายด์มองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันเองก็นิ่งไปเหมือนกันที่มันถามคำถามนี้...

              มาส... เด็กคนนี้สำหรับฉันตอนนี้ ฉันไม่สามารถบอกความรู้สึกจริง ๆได้แต่ที่แน่ ๆในใจของฉันมีเขาอยู่! การนอกใจมันทำให้ฉันเหมือนพี่กฤต... แต่ฉันคิดว่าฉันไม่มีทางเหมือนพี่เขา! เพราะถ้าฉันเลือกใครแล้ว.. ฉันจะไม่เก็บอีกคนไว้อย่างแน่นอน!!

 

              “เดี๋ยวๆ น้องมึงใคร?” นิดถามขึ้น

              “อ่อ เดือนมหาลัยอ่ะนะ” นิดพูดขึ้นมาเมื่อนึกได้ มายด์พยักหน้ารับก่อนที่มันจะหันมามองหน้าฉันที่รอมันมองมาอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้ฉันยังให้คำตอบอะไรมายด์ไม่ได้เพราะพันธะที่ผูกฉันเอาไว้กับพี่กฤตมันยังมีอยู่ ฉันไม่อยากดึงคนนอกเขามาวุ่นวายมากจนเกินไปแม้ว่าฉันจะเผลอตัวถล่ำลึกกับมาสไปแล้วก็ตาม

 

              “กูดูออกนะว่ามึงกับมาสมันไม่ใช่แค่รุ่นพี่กับรุ่นน้อง” มายด์พูดก่อนจะคว้ามือฉันไปบีบเบาๆ

              “ถึงกูจะหวงน้องมากแต่ถ้าเป็นมึง กูโอเคนะ” มายด์บอกพร้อมกับเอนหน้าลงมาซบไหล่ของฉันเอาไว้

 

              “มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่” นิดถามฉันขึ้น

 

              “กูก็ไม่รู้วะ กูไม่ชอบมาสมันตั้งแต่แรกเห็นแต่พออยู่ด้วยกันมันก็รู้สึกแปลกๆ” ฉันบอกพวกมึงสองคนพยักหน้ารับ

 

              “มึงอาจจะรักน้องเขาก็ได้” นิดพูดขึ้น

 

              “แต่มึงก็ยังรักพี่กฤต” มายด์ขัดขึ้นมาซึ่งฉันก็ไม่คิดจะเถียง ฉันยังรักพี่เขาเพียงแต่ว่ามันไม่ได้มากเหมือนอย่างที่เคยเป็น!

              “กูว่าน้องกูดีกว่าเป็นไหน ๆ” มายด์เอ่ย

 

              “ช่ายยยยยยย” นิดเสริม

 

              “อิหนุน! กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะนะมึง”

 

              “แล้วถ้าถูกเด็กกินเรียกว่าไรวะ?” ฉันถามนิดขึ้นทันทีที่มันพูดจบ มายด์กับนิดนิ่งเงียบด้วยความตกใจ

 

              ‘กินเด็ก’

              ฉันว่าคำนี้มันไม่เหมาะกับฉันหรอกเพราะว่าฉันถูกมันจับกินมากกว่าที่จะได้กินมัน!!

 

              “เดี๋ยวนะ!” มายด์ร้องขึ้นเสียงดัง

              “มึงกับน้องกู...”

 

              “เออ!” ฉันรับคำ

 

              เวรเอ่ย! ไม่น่าหลุดเลยอ่ะ อายชิบ!

 

              “สัส!” มายด์สถบออกมาเสียงดัง มันหันมาคว้าไหล่ทั้งสองข้างของฉันไปจับไว้แน่น

              “ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนไหน? ยังไง? บอกมา!!”

 

              “อิมายด์ใจเย็น” นิดดึงมือมายด์ออกจากไหล่ของฉัน

              “กูว่ามึงควรถามดีกว่าไหมว่าใครเริ่ม” นิดพูดขึ้นกับมายด์ มายด์มันปล่อยมือก่อนจะหันมามองหน้าฉันพร้อมกับนิด

 

              “มึงเริ่มใช่ม่ะ...”

 

              “มันเริ่ม! -///- ” ฉันสวนขึ้นพร้อมกับเบนหน้านีมันไปอีกทาง

 

              Shit! ยิ่งคิดยิ่งอาย!!

 

              “กูจะเป็นลม!” มายด์พูดขึ้นมา

 

              “กูกลับห้องนะ” ฉันพูดขึ้นพร้อกับลุกขึ้นยืน

 

              อยู่ไม่ได้แล้วอ่ะ! ฉันต้องหนีเพราะตอนนี้ฉันเขินมาก!! ยิ่งคิดยิ่งเขิน หุ่นนางแซ่บมากค่ะ! 5555 -.,-

 

              “กูไปด้วยดิ” นิดเอ่ย

 

              “มาช่วยพยุงกูก่อน!!” มายด์เรียก ฉันกับนิดช่วยพยุงมายด์ให้ลุกขึ้นมาก่อนจะพาหันเดินกลับไปที่ห้องพอพวกเรากลับมาที่ห้องก็เปิดประตูเข้าไปทันทีก่อนจะพบว่าพี่กฤตนั่งรออยู่ในห้อง

              “Shit! Sorry กูลืมบอกไปว่าพี่กฤตเขามาขอนอนด้วย” มายด์กระซิบบอก ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

 

              “ช่างเหอะ” ฉันบอกปัด

              “ว่าแต่มึงโอเคนะที่พี่เขามาอยู่ด้วย?” ฉันถาม

 

              “มึงโอกูก็โออ่ะ” มายด์บอก ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองนิด

 

              “นิดงั้นมึงนอนกับมายด์นะ” ฉันบอกมัน

 

              “กูได้หมดอ่ะ” นิดตอบรับ

 

              “งั้นตามนี้” ฉันบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง พี่กฤตลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาทางฉันทันที

 

              “ไปไหนมา? พี่เป็นห่วงรู้ไหม” พี่กฤตถาม ฉันหันไปพยักหน้าให้มายด์กับนิดให้พวกนั้นเข้าห้องไป ฉันรอจนมันปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้วก็หันมามองคนตรงหน้า

 

              “ไปเดินเล่นกันมา” ฉันตอบ

 

              “พี่อยู่ที่นี่ยาวเลยหรอ?” ฉันถาม

 

              “พี่รอกลับพร้อมเรา” พี่กฤตตอบ

 

              “หรอ...” ฉันรับคำเงียบๆเพราะพูดไปก็มีแต่จะแย่ลงเรื่อย ๆเงียบไว้ดีกว่าเยอะเลย

 

              “ไปตากลมมาใช่ไหม หน้าซีดๆนะเรา” พี่กฤตถามด้วยความเป็นห่วง

 

              “หนูอยากนอนพัก” ฉันบอก

 

              “งั้นก็ไปนอนเดี๋ยวถึงเวลาพี่ปลุก” พี่มันบอก

 

              “ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณจบก็เดินเข้าห้องไปนอนทันที...

              Stop!!

              กรี๊ด!! ทำไมต้องมาม่า? โอ๊ย! สงสัยฉันเผลอไปล้มหัวฟาดพื้นมาแน่ ๆเลยงานนี้!

              ไม่เอาค่ะ! ลูกขนุน!! แกจะไม่ดราม่า ไม่เสียใจกับเรื่องแย่ๆในชีวิต พอๆ ไปนอน!!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ