Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 12 : เมื่อลูกทั้ง 4 อยู่ด้วยกันและการพบกันอีกครั้ง 2
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
 
 
 
          “มึงจะนอนห้องไหน?” มายด์ถามฉันขึ้นเมื่อเราเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว
 
          “มึงยังไม่ได้เลือก?” ฉันถามก่อนจะมองไปรอบ ๆ
 
          “เออดิ กูรอมึงมา” มันตอบ
 
          ห้องที่มายด์เลือกเป็นห้องสูทสำหรับแขกวีไอพีของรีสอร์ท ห้องนี้มีสองห้องนอนสองห้องน้ำอยู่ในตัว ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องเป็นห้องที่โคตรสะดวกสบายอ่ะ เฟอร์นิเจอร์ก็สวยแถมห้องยังตกแต่งเป็นสไตล์โมเดลทันสมัยภายในห้องมีกลิ่นหอมอ่อนจากเครื่องหอมที่ทางรีสอร์ทนำมาวางไว้
          “งั้นกูเอาห้องที่เห็นวิวไร่องุ่นล่ะกัน” ฉันพูดบอก
 
          “เลือกของกินตลอดเลยนะคะดอก!” อิมายด์ด่า เมื่อมันด่าจบมันก็แยกเข้าห้องอีกห้องไปทันที
 
 
 
 
 
          @ ล็อบบี้รีสอร์ท
         
 
          ฉันเดินมาที่ล็อบบี้พร้อมกับมายด์ ล็อบบี้ของรีสอร์ทพี่มาร์ทออกไปได้สวยมากแถมยังร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิดให้ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายจากส่วนล็อบบี้สามารถมองเห็นห้องอาหารได้อย่างชัดเจน ฉันเดินกินเลย์ที่มายด์มันซื้อมาตุนไว้และดูเหมือนว่ามันจะซื้อมาให้ฉันโดยเฉพาะเพราะว่ามันมีแต่รสที่ฉันชอบกิน
          “เคธี่ มานี่สิ” ฉันมองป้าริต้าที่เรียกยัยคาที่ไปหา ฉันมองไปทางยัยนั่นที่ควงแขนมาสไม่ห่างด้วยสายตานิ่งๆอยู่ ๆก็รู้สึกคัดไม้คัดมือขึ้นมาแปลกๆ ฉันยืนกินเลย์อยู่ที่เคาน์เตอร์ของรีสอร์ท
 
          “ค่ะ มัม” ยัยนั่นรับปากก่อนจะเดินเข้าไปหาป้าริต้าพร้อมกับไอ้เด็กเวรนั้น!
 
          “ไหว้น้าลูกแก้วกับอาเมศสิลูก” ป้าริต้าพูดบอก
 
          “สวัสดีค่ะ” ยัยคาที่นั่นยกมือไหว้ป๊าม๊าของฉันอย่างนอบน้อม ป๊ากับม๊ารับไหว้ยัยคาที่นั่น
 
          “จ๊ะ ใครเอ่ย ลูกสะใภ้แกหรอ?” ม๊าถาม
 
          “ว่าที่ย่ะ 555” ป้าริต้าตอบด้วยรอยยิ้มก่นจะยกมือขึ้นลูบหัวยัยคาที่อย่างเอ็นดู
          “หน้าได้แม่ที่เป็นเกาหลีมา”
 
          “ย่ะ! ผิดกับลูกสาวฉันเลยจริง ๆหน้าไปทางเมศหมด” ม๊าว่า
 
          “มันก็แล้วแต่โชคป่ะวะ 555” ฉันยืนมองพวกแม่ๆพูดถึงยัยคาที่นั้นอยู่ เห็นแล้วเบะปากมองบน!
 
          “ม๊า! ป๊า! ช่วยผมด้วยยยยย!” ลูกไม้ตะโกนเรียกป๊ากับม๊าดังลั่นฉันหันไปมองก็เห็ฯลูกไม้มันวิ่งเข้ามาพร้อมกับไอโฟนของเฮียตาลในมือส่วนเฮียตาลก็วิ่งไล่มันมา น่าสนใจแฮะ! ตามไปดูดีกว่า~
          “พี่พีชช่วยผมด้วย!” ลูกไม้มันวิ่งเข้าไปหาพี่พีชที่ยืนเล่นดอกกล้วยไม้อยู่ถึงพี่พีชจะขี้วีน ขี้เหวี่ยงแต่พี่แกก็มีมุมน่ารักๆแบบนี้เหมือนกันแต่ก็นาน ๆทีล่ะนะ ดอกกล้วยไม้เป็นดอกไม้ที่พี่พีชชอบมากพันธุ์ที่ชอบมากที่สุดก็คือกล้วยไม้ป่า
 
          “ไปไกล ๆตีน” พี่พีชด่า ลูกไม้ที่วิ่งไปเกาะไหล่พี่พีชพอพี่แกไม่เล่นด้วยมันก็วิ่งตรงมาทางฉันทันที - -*
 
          “เจ๊หนุน! ช่วยผมด้วย!” ลูกไม้ร้องลั่น
 
          “ว๊าย!! อิไม้ขนมจะหกสัส!” ฉันด่า
 
          “ไอ้ไม้!” เฮียตาลชี้หน้า
          “เอาไอโฟนเฮียคืนมา!” เฮียตายสั่งเสียงดัง
 
 
 
 
          ผลัก!
 
 
          “กรี๊ดดดดดดด!!” ฉันร้องลั่น
          “เฮียมันโดนหนูด้วยแล้วเนี่ย!!” ฉันว่าเมื่อเฮียตาลมันยกเท้าขึ้นเตะลูกไม้แต่ว่ามันพลาดมาโดนฉันด้วยอ่ะ เจ็บตูดอ่ะ T^T
 
          “ไม่โดนครับ 555” ลูกไม้แลบลิ้นปริ้นตาแล้ววิ่งไปทางม๊าที่ยืนมองอยู่
 
          “ไอ้ลูกไม้!!” เฮียตาลเสียงดังลั่นด้วยความหงุดหงิด
 
          “ม๊า มาดูนี่เร็ว” ลูกไม้เรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปยื่นไอโฟนเฮียตาลให้ม๊าดู
          “สวยเนอะม๊า” มันว่า
 
          “ใครหรอตาล” ม๊าถาม
 
          “เด็กกะโปโลน่ะม๊า อย่าสนใจเลย” เฮียตาลบอกก่อนจะเอื้อมมือหยิบไอโฟนคืนแต่ป๊าไวกว่าคว้ามาดูได้ก่อน ฉันมองตากันกับพี่พีชก่อนจะวิ่งเข้าไปดู ป๊าเอียงไอโฟนให้พวกฉันดูชัดๆ
 
          “ใครวะ สวยซะด้วย” ป๊าถาม
 
          “สักเรื่องเถอะครับ!” เฮียตาลว่าก่อนจะแย่งไอโฟนคืนไป ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆหน้าคนในรูปว่ะ?!
 
          “เฮียเลี้ยงเด็กใช่ป่ะ?” พี่พีชแซว
 
          “เลี้ยงพ่อง!” น้านโดนด่าเลย 5555
 
          “กูอยู่นี่! ไม่ต้องมาเลี้ยงกู!” ป๊าสวนขึ้นมา
 
          “โฮ... ป๊า”
 
          “เฮีย” ฉันเรียก เฮียมันก็หันมามอง ไม่หันมาธรรมดานะคะยังจะมาเท้าแขนบนหัวฉันอีก - -*
          “ผู้หญิงในรูปหน้าคุ้นมากอ่ะ หนูรู้จักป่ะ?” ฉันถาม
 
          “ไม่ต้องเสือกครับเตี้ย!” เฮียมันด่า
         
 
 
          ผัวะ!
          เฮียมันเดินเข้าไปฟาดเข้าที่หัวของลูกไม้เต็มแรง สมน้ำหน้า! 555
 
 
          “ม๊าอยากได้หลานแล้วน่า...” ม๊าแซว
 
          “บอกพีชอ่ะม๊า” เฮียตาลสวนขึ้นมาขันขวับ
 
          “อย่าโยนขี้ ขอร้อง!” พี่พีชสวนกลับเช่นกัน เริ่มเบื่อแล้วอ่ะ! หิวแล้วด้วย! ถ้าเขาไม่กินข้าวกันฉันจะกลับไปกินเลย์ที่ห้องให้เกลี้ยงเลยคอยดู!
 
          “เด็ก ๆ สนิทกันดีนะ” ป้าริต้าบอกพร้อมกับคว้าคอฉันเข้าไปกอด
 
 
          เห้อออออ~  เกิดมาเตี้ยนี่มันน่าเบื่อจริง ๆโดนคนนี้ดึงคนนั้นลาก!
          นี่ถ้าเอาปลอกคอมาจูงได้ก็คงทำกันไปแล้วสินะ! - -*
 
 
          “มาสค่ะ!” ฉันมองยัยคาที่ที่วิ่งเข้าไปหาไอ้เด็กเวรนั้นทันทีที่มันเดินเข้ามา มาสมันหันมาสบตาเข้ากับฉันก่อนที่ฉันจะเบนหน้าหนีมัน เหอะ! เบอร์ฉันก็มี! เฟสก็มี! ไลน์ฉันก็มี! แต่ก็ไม่คิดจะโทรจะทักมาหามันน่าหงุดหงิดจริง ๆ
 
 
          โอ๊ยยยยยย!!! มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ยลูกขนุน!
 
 
          “มึงไปถ่ายรูปกัน” มายด์มันวิ่งเข้ามาพร้อมกับกล้องในมือ
 
          “No!!” ฉันปฏิเสธแบบแทบไม่ต้องคิด ถ้ากล้องอิมายด์กินได้ฉันจะคว้ามากินให้ดู โอ๊ย! หิวเว้ย!
 
          “กูให้ห้าพัน” มายด์ต่อรอง
 
          “ไม่เอา!”
 
          “ช็อกโกแลตสิบกล่อง”
 
          “ป่ะ! ไปกัน” ฉันคว้ามือมันขึ้นมาทันที
 
          “ถุย! เห็นแก่กินจริงๆ” เฮียตาลด่า
 
          “แดกก็เยอะไม่โตสักที” พี่พีชเสริม เอ้า! รุมกูอีก - -*
 
          “ว่าแต่หนูพี่ก็พอกันแหละ”
 
          “กูสูงร้อยเจ็ดสิบเหอะ!” พี่มันสวน
 
          “...” เงียบสิ ฉันเตี้ยกว่ามันนี่! ฉันสูง 160 เซนติเมตรแต่ก็น่ะอย่างน้อยก็สูงกว่ามาตรฐานไทยล่ะนะ
 
          “พี่มายด์ ผมเป็นแบบให้ไหม”  ลูกไม้เสนอตัว
 
          “ด้วยความยินดีเลยน้องรัก” อินี่ก็รับคำทันที ชีวิตมันคงจะมีแต่ถ่าย ถ่ายและก็ถ่ายสินะ! นาน ๆทีจะโผล่หัวมาให้เห็นชัดที สายล่องหนของแท้เลยทีเดียว
 
          “ก่อนถ่ายรูปไปหาอะไรกินกันก่อนไหม” ลุงเมธาเดินเข้ามาเขกหัวไอ้มายด์ก่อนจะแย่งกล้องถ่ายรูปจากมือมันไปถือ
          “มายด์เราก็ลดๆลงหน่อยไอ้ถ่ายรูปเนี่ย บ้านจะกลายเป็นพิพิธภัณฑ์รูปภาพอยู่แล้ว!” ลุงเมธาว่า
 
          “แดดดี้อ่ะ!” มายด์อมลมอย่างงอนๆ โธ่... น่าตบให้ลมแตกมากค่ะ! 555
 
          “ไป! ไปหาข้าวกินกัน” พี่มาร์ทเดินเข้ามากอดคอมายด์ก่อนจะเดินนำไปทางห้องอาหารของรีสอร์ท
          ป๊าม๊าและคุณลุงคุณป้านั่งแยกออกไปไม่ไกลนักส่วนพวกฉันก็นั่งด้วยกันที่โต๊ะยาวตัวใหญ่ใกล้ๆกับโต๊ะอาหารทางรีสอร์ทจัดอาหารให้แบบบุฟเฟ่ต์ซึ่งมันก็ดีตักได้ตามใจชอบ ฉันมองมาสที่ระริกระรี้อยู่กับยัยคาที่ด้วยความหงุดหงิดแล้วพาลไม่อยากกินอะไรขึ้นมาดื้อๆ ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะตอบนี้เฮียตาลนั่งตรงข้ามกับพี่มาร์ทข้างๆเฮียตาลคือพี่พีชส่วนลูกไม้นั่งข้างพี่มาร์ท สองคนนี้ไม่รู้ว่าไปสนิทกันตอนไหน ลูกไม้มันคุยกับพี่เขาไม่หยุดเลยส่วนฉันนั่งลงข้างพี่พีชที่ว่างข้างๆเป็นมายด์เหลือเก้าอี้ข้างๆอีกสองตัวที่ว่างอยู่
 
          “ทำไมกินน้อย?” เฮียตาลถาม
 
          “นั้นดิ” พี่พีชย้ำ
 
          “หนูกินเลย์ไปแล้วอ่ะเลยอิ่มๆ” ฉันบอกพลางเขี่ยข้าวในจานเล่นไปมา จริง ๆมันก็หิวนะแต่มันกินไม่ลง
 
          “เจ๊อยากกินอะไรบอกนะเดี๋ยวไม้ไปตักให้” ลูกไม้พูดพร้อมกับหยิบขนมปังบนโต๊ะวางลงบนจานของฉัน ฉันพยักหน้ารับคำยิ้มๆ ในบ้านฉันตัวเล็กสุดทุกคนในบ้านเลยจะทะนุถนอมฉันเป็นพิเศษ เอาเป็นว่าคนที่โดนตามใจมากที่สุดก็คือฉันคนนี้นี่แหละ! อิอิ
 
          “มาสมานั่งตรงนี้” มายด์เรียกน้องชายมันที่เดินควงแขนเข้ามาพร้อมกับยัยคาที่นั่น มายด์มันพูดพร้อมกับลุกให้น้องมันมานั่งข้างๆฉัน! ฉันหันไปมองมายด์ทันขวับด้วยความไม่พอใจ
 
          “ทำไมต้องตรงนี้! มันเหลืออีกตั้งสองที่ป่ะ” ฉันถามอย่างหงุดหงิด
 
          “เรื่องของกูส่วนมึงก็นั่งอยู่นี่ไม่ต้องลุกไปไหน” มันกดไหล่ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นให้นั่งกับที่
          “เป็นอะไรกับน้องกูมากป่ะเนี่ย กูเห็นมึงไม่คุยกับน้องกูอยู่คนเดียว” มันว่าพลางนั่งลงตรงข้ามกับที่น้องมันยืนอยู่
 
          “ไม่มีไร” ฉันตอบก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง รู้สึกงอนอิมายด์ขึ้นมาเลยแฮะ! มาสนั่งลงข้างๆฉันส่วนยัยคาที่นั่นก็เดินฮึดฮัดไปนั่งข้างลูกไม้
 
          “แน่ใจ?” เฮียตาลถาม ฉันพยักหน้ารับส่งๆก่อนจะจิ้มสตอเบอร์รี่ในจานผลไม้ขึ้นมากิน
 
          “คิดถึงที่กูนอนกอดหรอ?” มาสกระซิบเสียงแผ่วข้างหูฉัน
 
          “คิดถึงพ่อมึงสิ!” ฉันด่ามันเสียงดังลั่นด้วยความหงุดหงิดจนทุกคนหันมามองด้วยความสงสัย
          “ถ้าจะกวนตีนกูก็ไปไกล ๆ” ฉันด่ามัน
 
          “ใครกวนตีนหรอครับ?” มันถามขึ้นมาทั้งเสียงทั้งหน้าโคตรกวนอวัยวะเบื้องล่างเลย เวรเอ่ย!
 
          “ไอ้เหี้ยมาส!!!” ฉันตวาดเสียงดังอีกรอบ
 
          “ลูกขนุน!” เสียงม๊าห้ามปราบขึ้นมา ฉันถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยทำไมต้องว่าฉันด้วยเล่า! อยู่ ๆ ความน้อยใจจากไหนก็ไม่รู้ประเดประดาเข้ามาในหัวของฉันไม่หยุดหย่อน
 
          “ไม่กินแล้ว!!” พูดจบฉันก็ลุกออกไปทันทีด้วยความหงุดหงิด น้อยใจ โมโหและอะไรอีกก็ไม่รู้ผสมปนเปกันไปปหมด!
 
 
 
 
 
 
          ผมมองตามยัยตัวเล็กที่เดินออกไปตั้งแต่มาถึงรีสอร์ทยัยนั่นก็เอาแต่หลบหน้าผมตลอดเวลา ไม่ยอมพูดคุยกับผมแม้แต่คำเดียว โทรไปก็ไม่รับ เฟสไปไลน์ไปก็ไม่ตอบสงสัยจะโกรธที่ผมหายไป 1 อาทิตย์เต็มๆก็ผมมาช่วยงานเฮียมาร์ทมันนี่น่า จริง ๆต้องบอกว่าโดนลากมาต่างหาก! จะว่าไปตอนที่ลูกขนุนเป็นแบบนี้แล้วน่ากินจังแฮะ!
          “มีเรื่องอะไรกัน” แดดดี้ถามขึ้น
 
          “ไม่มีอะไรครับ” เฮียมาร์ทพูด แดดดี้พยักหน้ารับก่อนที่โต๊ะโน้นเขาจะกินข้าวกันต่อพอผมหันกลับมาก็เห็นว่าทุกคนบนโต๊ะหันมามองผมเป็นตาเดียว ถ้าเป็นปลากัดผมคงท้องแล้วท้องอีกแน่ ๆ
 
          “มาสรู้จักน้องซิสมาก่อนหรอ?” พี่มายด์ถาม
 
          “อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะตักข้าวเข้าปากจะว่าไปผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อเย็นวานเพราะมัวแต่ช่วยเฮียมาร์ทเตรียมงาน
 
          “มึงแน่ใจนะมาสว่าไม่มี?” เฮียตาลถาม ผมรู้จักกับเฮียตาลมาตั้งแต่สมัยที่ผมอยู่มอปลาย ผมกับเฮียเลยสนิทกันในระดับหนึ่ง พูดง่ายๆคือเคยไปทำเรื่องเลวๆมาด้วยกันสองสามครั้ง
 
          “ก็มีนิดหน่อยพี่” ผมตอบ
 
          “มึงทำอะไรน้องกู!” พี่ลูกพีชตวาดลั่นทำเอาผมนิ่งไปเลย ดูท่าคนนี้เขาจะหวงน้องสาวมากเลยทีเดียว
 
          “ลูกพีช!” เฮียตาลห้ามปราบ
 
          “แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อยพี่” ผมตอบ
 
          “แล้วไอ้นิดหน่อยของมึงคืออะไร?!” ลูกไม้ถามขึ้นมาอีกคน ผมมองหน้ามันนิ่งๆก่อนจะวางช้อนลงดูท่าถ้าผมไม่ตอบให้กระจ่างก็อย่าหวังว่าจะได้กินข้าวเลย!
 
          “กูคิดว่าพี่มึงเป็นเด็กมอปลายกับเรียกพี่มึงว่าจิ๋ว!” ผมตอบทั้งโต๊ะเงียบกริบไปสักพักก่อนที่จะ...
 
          “ฮ่า ๆๆๆๆ” ระเบิดหัวเราะออกมา - -* บ้านนั้นเขาขำกันทั้งบ้านรวมถึงพี่มายด์ของผมด้วย
 
          “กูก็นึกว่าเรื่องอะไร ฮ่า ๆ” พี่ลูกพีชพูดไปขำไป
 
          “มึงตามไปขอโทษมันเหอะเดี๋ยวองค์ลงบ่อย ๆแล้วจะหมดสนุก” เฮียตาลบอก คิดๆไปแล้วผมว่าผมเห็นด้วยนะ องค์ลงแบบนี้คนที่ลำบากที่สุดก็คงเป็นผมนั้นแหละ
 
          “ใช่ กูเห็นด้วยมึงรีบไปเหอะมาส” ลูกไม้ย้ำอีกคน
 
          “ก่อนไป เอานี่ไปด้วย” พี่มายด์บอกพร้อมกับส่งช็อกโกแลตให้ผมสองกล่อง
          “จะง้อนางต้องมีของเซ่น” พี่มายด์บอก
 
          “อืม” ผมรับช็อกโกแลตมาถือไว้ก่อนจะยัดเข้าที่กระเป๋าเสื้อคลุมด้านในไปส่งๆ ของพรรคนี้ผมไม่หวังพึ่งมันหรอก
 
          “มาส... เคธี่ไปด้วย” เคธี่เรียกพร้อมกับลุกขึ้นยืน
 
          “นั่งอยู่ตรงนี้แหละ” เฮียมาร์ทสั่งเสียงเข้ม เคธี่ฮึดฮัดนั่งลงทันทีที่เฮียมาร์ทพูดจบ ผมพยักหน้าขอบคุณเฮียก่อนจะเดินตามยัยตัวเล็กนั่นออกไปทันที เลือกเดินทางที่คนอื่น ๆมองไม่เห็นแบบนี้มันน่าจับกอดให้หายคิดถึงเสียจริง ๆ ยัยเตี้ยตัวเล็กแสนนุ่มนิ่มนั้น
 
 
 
 
 
 
          “ไปไกล ๆตีนกู!” ฉันไล่มาสทันทีที่เห็นมันผ่านกระจกหลังด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์ออกมาสงบสติอารมณ์แล้วเชียวยังจะเสือกตามออกมาอีก
 
 
 
          หมับ!
 
 
          มาสเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง กลิ่นตัวหอมๆแสนคุ้นเคยลอยเข้ามาแตะปรายจมูกชวนให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด มาสระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จมูกโด่งคมสูดกลิ่นหอมจากหัวไหล่ที่โผล่พ้นออกมาจากเนื้อผ้าเข้าไปเต็มปอด
          “โกรธอะไรหืม?” มาสถามก่อนจะเกยคางลงบนไหล่เล็กของฉัน
          “หรือว่าหึง?”
 
          “ไม่ได้หึง!” ฉันสวนขึ้นมาทันขวับ
 
          “หึงจริง ๆ สินะ” มาสพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี ฉันกัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด
 
          “ปล่อย!” ฉันสั่งพร้อมกับดิ้นไปมาในอ้อมกอดมาส ยิ่งฉันดิ้นมากเท่าไหร่ท่อนแขนแข็งแรงก็ยิ่งรัดฉันแน่นขึ้นเท่านั้น ไม่รู้สินะพอเห็นว่ามาสไม่ยอมปล่อยฉันทั้ง ๆที่ฉันดิ้นหนักขนาดนี้ในใจก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด...
 
          “ไม่อยากปล่อยเลยไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้วนะไม่คิดถึงกูมั้งหรอ?” มาสถาม
 
          “ทำไมกูต้องคิดถึงด้วย!” ฉันสวนขึ้น มาสหัวเราะน้อย ๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
 
          “นั้นสินะ ทำไมกันล่ะ” มันถามกลับยิ้มๆ
 
          “ไปออเซาะกับแม่คาที่นั้นต่อเถอะไป!” ฉันไล่
 
          “นอกจากควงแขนแล้วกูก็ไม่ได้อะไรกับเคธี่เลยนะ” มาสบอก ฉันตวัดสายตาไปมันเหวี่ยงๆ แค่ควงแขนหรอ?
 
 
 
          อิบ้า! แค่มันอยู่ใกล้มึง กูก็หวงแล้ว!!
          ฉันบ่นในใจ
 
 
          “บอกทำไม ไม่เห็นอยากรู้!” ฉันโกหกออกไปคำโตแต่ในใจของฉันตอนนี้มันเต้นตึกตักแปลกๆ นี่ถ้าลอยได้ก็ลอยอ่ะ ประมาณนี้ล่ะมั้ง 555
 
          “กลับไปกินข้าวเถอะ กูหิว” มันบอก
 
          “มึงหิวก็ไปกินสิ กูไม่หิว!” ฉันสวนกลับทันขวับ ไอ้ดีใจมันก็ส่วนดีใจอ่ะนะแต่มันก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี
 
          “กูเป็นห่วง!!” มาสพูดแล้วก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด.. เสียดายอ่ะ! 5555
 
          มาสคว้าข้อมือฉันไปจับไว้ก่อนจะจูงมือฉันกลับเข้าไปข้างในพอเดินเข้ามาในตัวรีสอร์ท ฉันก็เห็นพี่มาร์ทมองมา ฉันจึงสะบัดแขนออกจากมือของมาส มาสหันมามองฉันนิ่งๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแล้วเดินนำเข้าไปข้างใน
          “มาแล้ววุ้ย” อิมายด์ร้องแซว ฉันสะบัดหน้าหนีมันทันที
          “เป็นอะไรล่ะมึง งอนจนน้องกูต้องตามไปง้อเนี่ย” มันถามฉันขึ้นทันทีที่ฉันกับมาสนั่งลงที่เดินเรียบร้อยแล้ว
 
          “กูก็ไม่ได้ขอป่ะ?” ฉันถามกลับ อิมายด์เบ้ปากไปมาฉันเลยผลักหัวมันไปที
 
          “กินไหม?” มาสถามพร้อมกับยื่นช็อกโกแลตมาให้ฉันสองกล่อง ช็อกโกแลตสอดใส่สตอเบอร์รี่ของโปรดของลูกขนุนเองคร้า... อิอิ จริง ๆมันเป็นของโปรดฉันกับเพื่อนรักสมัยเด็กคิดแล้วก็คิดถึงนางเหลือเกิน เห้อ!
          ฉันไม่ตอบมาสแต่รับช็อกโกแลตมาแกะกิน ทุกคนบนโต๊ะหันมามองฉันด้วยความตกใจยกเว้นยัยคาที่กับพี่มาร์ท ฉันอ้าปากค้างกระพริบตาน้อย ๆด้วยความงุนงงว่าพวกนั้นตกใจอะไรกัน พิลึกจริงเชียว?
 
          “เพิ่งได้ช็อกโกแลต?” เฮียตาลถาม
 
          “ทำไมอ้อ?” ฉันเอียงคอถามด้วยความสงสัย
 
          “เฮียถามจริง ๆเลยนะ แกสองคนเป็นอะไรกัน?” เฮียตาลถามขึ้นอีก ฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนที่เสียงของมาสจะดังขึ้น
 
          “ผมสนิทกับลูกขนุนครับ ส่วนสถานะก็คงจะเป็น...” มาสตอบก่อนจะหันมามองฉันเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองเฮียตาล
          “รุ่นพี่รุ่นน้องล่ะมั้ง” ผมบอกต่อ
 
          “งั้นหรอ...” เฮียตาลรับคำก่อนจะกินข้าวต่อส่วนฉันนั่งก้มหน้ากินช็อกโกแลตไปเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร ขืนพูดก็โดนอ่ะดิ! แต่ก็น่ะยังไงก็ต้องโดนอยู่ดีขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นใคร! - -*
 
 
 
 
          ครืน!
          เสียงพี่พีชลุกขึ้นยืนหลังจากกินข้าวอิ่มเรียบร้อยแล้วก่อนจะเดินตรงมาหาฉันทันที นั้นไง กูว่าแล้วไง!
 
 
          “ไปเดินเล่นกันหน่อยไหม?” พี่พีชถามเสียงนิ่ง
 
          “ไม่ไปได้ไหม?” ฉันถามกลับ ฉันไม่อยากไปจริง ๆนะ T^T
 
          “เฮียว่าเราควรไป” เฮียตาลพูดขึ้นเสียงนิ่งแถมมองมานิ่งๆอีกต่างหาก เอาเข้าไปกดดันกันเข้าไป คนอื่นก็ไม่รู้ตัวเลยหรอ TOT
 
          “เดี๋ยวผมไปด้วย” ลูกไม้พูดขึ้นมา
 
          “ไม่ต้อง! นั่งลงซะลูกไม้!” เฮียตาลดุขึ้นมา พอเฮียดุเสียงเข้มทุกคนบนโตะก็หันมามองด้วยความสงสัยทันที เออค่ะ! เพิ่งรู้ตัวกันสินะ ลูกไม้หันมามองฉันเป็นเชิงถาม ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืน
 
          “กินข้าวไปเหอะ ไม่ต้องห่วง” ฉันบอกพร้อมกับเดินไปตบไหล่ของลูกไม้เบาๆแลวเดินตามพี่พีชที่เดินนำออกไปตั้งแต่ที่ฉันยืนขึ้นแล้วพี่พีชเดินนำมาที่สวนดอกไม้หน้ารีสอร์ทซึ่งเป็นสถานที่ที่สวยงามและร่มรื่น มีกลิ่นหอมๆของดอกไม้ลอยปะปนไปในอากาศให้ความรู้สึกสดชื่นสบาย
 
          “กูเพิ่งสังเกตไอ้เด็กนั้นมันไม่เรียกมึงว่าพี่เลยแม้แต่คำเดียว ตกลงมันยังไง? มึงกับมันเป็นอะไรกัน?” พี่พีชถามยาวเหยียดทันทีที่แยกออกมา ฉันถอนลมหายใจออกมาอย่างเซ็ง พี่มันมองมาด้วยสายตากดดัน
 
          “มากกว่าพี่น้อง”
 
          “ถึงขั้นไหน?”
 
          “ก็...” ฉันเงียบไปก่อนจะเบนหน้าหนีสายตาจับผิดที่มองมาอย่างล้อๆพี่สาว
          “คงจะเหมือนคนที่อยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้คบกัน” ฉันเสียงหง่อยเพราพะพี่พีชไม่ชอบคนหลายใจหรือคนที่คบใครหลายคนแล้วอยู่ฉันที่เป็นน้องสาวพี่แกดันมาทำซะเอง
 
          “มึงอยู่ห้องเดียวกับมัน?” พี่พีชถาม
 
          “ไม่เชิงอ่ะ” ฉันก้มหน้างุด เท้าก็เขี่ยใบไม้ใบหญ้าเล่นไปเรื่อยๆ พี่พีชถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะเดินเข้ามาดันปรายคางฉันขึ้นให้ฉันเหงยหน้าขึ้นมองพี่มัน
 
          “รักมันไหม?” พี่พีชถาม
 
          “ไม่รู้วะ”
 
          “แล้วมึงรักพี่กฤตรึเปล่า”
 
          “ไม่รู้...”
 
          “เห้อ... มึงนี่น่า มานี่มา” พี่มันกางแขนออกกว้างฉันยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดพี่พีชเอาไว้แน่น
 
 
          งื้อ! อ้อมกอดพี่สาวของฉันอุ่นที่สุดเลย!
 
 
          “ค่อยๆคิดเนอะ” พี่มันว่า ฉันซุกหน้าลงกับอกนุ่มนิ่มของพี่มัน
 
          “อืม” ฉันรับคำน้อย ๆ
          “พีช...” ฉันเรียก พี่มันรับคำในลำคอ
          “กูไม่รู้จริง ๆวะ ตอนเห็นมาสมันอยู่กับยัยคาที่กูโคตรหงุดหงิดเลย” ฉันบอก
 
          “เรื่องปกติ” พี่มันบอกกก่อนจะดันฉันออก
 
          “เอาเป็นว่าต่อไปมีอะไรก็บอกกกูไม่ก็เฮียตาล” พี่มันชี้นิ้วสั่ง ฉันก็พยักหน้ารับงึมงำ
          “พวกกูรักมึงนะ”
 
          “รู้แล้ว”
 
          “รักพวกกูไหม?” พี่มันถามยิ้มๆ
 
          “รักสิ!”
 
          “เออ กูนึกว่าจะไม่รู้อีก” พี่มันว่าขำๆ
 
          “อิบ้า!” ฉันด่าเสียงหลงแล้วฉันกับพี่พีชก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
 
          “มึงงงงงงงง! มาถ่ายรูปกัน” มายด์ที่ในมือกล้องถ่ายรูปวิ่งเข้ามาพร้อมกับลูกไม้และคนอื่น ๆที่เดินตามออกมา พอมองไปไม่เห็นยัยคาที่แล้วรู้สึกดีจังแฮะ 555
 
          “เจ๊ครับ T^T มีอะไรบอกไม้ได้ตลอดเลยนะ” ลูกไม้วิ่งตรงเข้ามาหาฉัน
 
          “ไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันบอกพร้อมกับลูบหัวของลูกไม้ ไอ้นี่ก็ขี้อ้อนกอดฉันเอาไว้แน่นเลยทีเดียว
 
          “มีอะไรกันสาวๆ” ม๊าเดินเข้ามาหา
 
          “ความลับของเด็กผู้หญิงค่ะม๊า” พี่พีชตอบ
 
          “แหม่...” ม๊ามองมาที่พวกฉันด้วยสายตาจับผิด ฉันกับพี่พีชรีบหันหน้าหนีไปคนละทางเลยทันที ม๊าส่ายหน้าไปมาก่อนจะผลักหัวฉันกับพี่พีชคนละที พี่มันหัวเราะก่อนจะลากลูกไม้ไปหามายด์ที่ถ่ายรูปเล่นอยู่
 
          “โอเคใช่ไหม?” มาสเดินเข้ามายืนซ้อนหลังฉันก่อนจะเอ่ยถามขึ้น ฉันหงยหน้ามองมันยิ้มๆ
 
          “อืม” ฉันตอบรับก่อนจะเอนตัวไปพิงอกกว้างของมาสเอาไว้ มาสสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ มือแกร่งเอื้อมมือจับเอวฉันเอาไว้หลวมๆแล้วขยับตัวให้ฉันพิงอกกว้างนั้นได้สบายยิ่งขึ้น
          “ยัยคาที่นั่นล่ะ” ฉันถาม
 
          “อยู่กับมัม” มันตอบ
 
          “เห็นป้าริต้าบอกว่าเป็นว่าที่ลูกสะใภ้” ฉันพูดขึ้นลอย ๆ
 
          “งั้นหรอ... สงสัยจะแต่งกับเฮียมาร์ทล่ะมั้ง” มันบอก ฉันหันไปเบ้ปากใส่มาสด้วยความหมั่นไส้
 
          “ใช่หรออออออ” ฉันลากเสียงแซว
 
          “ใช่ดิ!” มาสตอบขำๆก่อนจะขยี้หัวฉันเล่น
 
 
 
 
 
          “สองคนนั้นมันยังไง” ป๊าถามผมขึ้น ผม ลูกตาล พี่ชายคนโตบ้านอาทิตฏวงศ์
          ผมที่ยืนสูบบุหรี่มองน้อง ๆเดินเล่นกันอยู่ในสวนดอกไหน้ารีสอร์ทกับไอ้มาร์ท เพื่อนรักที่อยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่สมัยมอต้น ผมมองตามสายตาป๊าไปก็เห็นลูกขนุน น้องสาวสุดรักสุดหวงของผมกับไอ้พีชยืนอยู่กับมาสเงียบๆ มองผ่านๆคือมันยืนข้างๆกันเฉยๆแต่ถ้ามองดี ๆน้องสาวผมยืนพิงอกของมันอย่าวนไอ้มาสมันก็จับเอวน้องผมไว้หลวมๆ เห็นแล้วเส้นที่อวัยวะเบื้องล่างกระตุกตุบๆเลย ให้ตายสิ!
 
          “ไอ้พีชไปคุยแล้ว” ผมตอบป๊า
 
          “แล้วว่าไง”
 
          “ความลับของเด็กผู้หญิง” ม๊าที่เดินเข้ามาพอดีพูดขึ้น ผมกับไอ้มาร์ทรีบดับบุหรี่ทันที
 
          “มันว่างั้นหรอม๊า?” ผมถาม
 
          “อืม” ม๊าตอบรับก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆป๊า
 
 
          ความลับของเด็กผู้หญิง... แปลความหมายสั้นๆง่ายๆได้ใจความก็คือ อย่าเสือก!
          พีชมันจะใช้คำนี้ทุกครั้งที่มันไม่อยากบอกอะไรใคร ผมและคนในบ้านชินกับประโยคนี้เสียแล้วด้วยสิ
 
 
          “มึงซีอะไรเปล่าเมธ” ป๊าถามลุงเมธที่นั่งอยู่ข้างๆคนละฝั่งกับม๊า
 
          “กูไม่ซีนะ” ลุงเมธก่อนจะยกท้าขึ้นพลาดบนโต๊ะด้วยท่าทีสบายๆ
 
          “แต่หลานมันหมั้นกับลูกไอ้ทิพย์ไม่ใช่หรอวะ?” ลุงเมธถามขึ้น
 
          “ช่างแมร่งมันดิครับ” ผมสวนขึ้นทันที เรื่องราวเมื่อ 2 ปีก่อนที่เกิดขึ้นระหว่างลูกขนุนกับกฤตนอกจากผมกับไอ้พีชแล้วก็ไม่มีใครรู้อีกเลย
 
          “พูดง่ายนะมึง” ป๊าว่า
 
          “ผมพูดจริงนะป๊า” ผมย้ำเสียงจริงจัง ป๊ามองหน้าผมนิ่งๆแต่ไม่ได้พูดอะไร
 
          “แล้วมึงล่ะมาร์ท ยืนเงียบเลย” ลุงเมธถาม ไอ้มาร์ทที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวั่นไหลน้อย ๆอย่างไม่ใส่ใจ มันเหงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะตอบ
 
          “ผมแล้วแต่น้องมัน” มันพูดขึ้นมาก่อนจะหันออกไปมองน้องของมันนิ่งๆ
          “ผมเป็นพี่มีหน้าที่แค่คอยเตือนคอยสอนทางเดินของมัน มันต้องเลือกเอง” มาร์ทพูดเสียงนิ่ง ผมว่าผมกับไอ้พีชโอ๋น้องแล้วนะไอ้มาร์ทนี่ยิ่งกว่า เห็นนิ่งๆแบบนี้แต่ไอ้นี่มันเทคแคร์น้องมันมากเรียกได้ว่าแทบจะถวายหัวเลยทีเดียว!
 
          “ผมเห็นด้วย” ผมเสริม
 
          “ฉันก็ว่างั้นนะคุณ” ม๊าพูดขึ้นมา พวกเราทุกคนหันไปมอง ม๊าตีขาลุงเมธทีหนึ่ง ลุงแกเลยเอาเท้าลงจากโต๊ะทันที ม๊าผมเป็นคนใจดี สุภาพเรียบร้อยแต่เชื่อเถอะอย่ายั่วโมโหผู้หญิงคนนี้เลยดีกว่า...
          “ปล่อยเด็ก ๆมันไปเถอะ ถ้าจะมามัวคิดถึงใจผู้ใหญ่แบบนี้แล้วความรู้สึกลูกล่ะ?” ม๊าถามเสียงนุ่ม เป็นเสียงนุ่มๆที่โคตรกดดันเลยจริงๆ ผมดีใจอย่างที่น้องสาวทั้งสองคนของผมไม่สืบทอดนิสัยนี้ของม๊ามาด้วย
 
          “ผมรู้แต่ผมหวงของผมอ่ะ!” ป๊าพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ม๊ากับผมที่ได้ยินก็ระเบิดหัวเราะออกมาทันที
 
          “โธ่... ป๊า! ผมก็นึกว่าอะไร”
 
          “มึงไม่หวง?” ป๊าถามอย่างหาเรื่อง
 
          “โคตรหวงเลยดิ” ผมตอบ
 
          “ผมก็หวงน้องผมนะครับ” ไอ้มาร์ทพูดขึ้นมา
 
          “เออ มาร์ท” ลุงเมธเรียก
 
          “ครับ”
 
          “แล้วเคธี่ล่ะ?” ลุงเมธถาม ไอ้มาร์ทยกมือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองแรงๆไปที ผมนี่กลั้นหัวเราะแทบตาย
 
          “แดดดี้...” มาร์ทเรียกพ่อมันด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
          “ถามอะไรให้มันคิดเยอะๆหน่อยสิครับ! แค่มองก็รู้แล้ว เห้อ!”
 
          “เอ้า! ก็กูดูไม่ออกนี่หว่า” ลุงเมธว่า
 
 
 
          ผลัก!
          ป๊าผลักหัวลุงเมธอย่างแรง
 
 
          “มึงมันซื้อบื่อ!” ป๊าด่า ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของป๊ากับม๊า ลุงเมธก็นั่งบ่นงึมงำไปคนเดียว ผมมองพวกป๊าคุยกันก่อนจะมองกลับไปที่น้องสาวตัวดีของผมที่ยิ้มร่าอยู่กับไอ้มาส รอยยิ้มนั้นมันจะสดใสเกินไปแล้วยัยตัวดีเอ่ย!
 
          “มาร์ทไปกับกูดิ” ผมเรียก
 
          “ไปไหนวะ?”
 
          “แยกมันออกจากัน!” ผมพูดเสียงเข้ม
 
          “ดีมาก!” ป๊าที่ได้ยินตอบรับทันที
 
          “ไอ้พวกหมาหวงก้างนี่! จริงๆเลย...” ลุงเมธว่าแต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ ป๊าผมวิ่งลงไปที่สวนดอกไม้หน้ารีสอร์ทเรียบร้อยแล้ว...
 
 
 
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
เรื่องเริ่มเข้าสู่กลางเรื่องแล้วนะคะ อาจจะดราม่านิดนึงน่า 55
ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ><