เร้นรักมธุรสลวง

“พี่คม อยู่ที่ไหนคะ ช่วยลาดาด้วย”
เสียงสั่นเครือเรียกหา ในยามที่ชีวิตมืดมนหาทางออกไม่ได้ หนึ่งคนที่ลันลาดาอยากเห็นหน้าเขามากที่สุดก็คือคมพัชญ์ ทว่าตั้งแต่ที่เธอเดินตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงนภัทรเข้าไปยังห้องทำงานของท่าน พูดคุยจนกระทั่งออกมารับประทานอาหารเย็นจนเรียบร้อยและบัดนี้เป็นเวลาใกล้สามทุ่ม ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แม้แต่เงาของคมพัชญ์ ก็ยังไม่เฉียดใกล้หางตาเธอเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มไปอยู่เสียที่ไหน จะรู้บ้างไหมว่าเธออยากโถมตัวเข้าซบไออุ่นจากอกกว้างของเขาเพื่อขอกำลังใจ อารมณ์สุดท้ายของชายหนุ่มคือโกรธจัดมากเธอรู้ แต่ที่อยากรู้มากกว่านั้นคือคมพัชญ์จะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เธอต้องกลายสภาพจากภรรยาไปเป็นพี่สะใภ้ของเขาแทน
พรึ่บ!
ภวังค์หม่นเศร้าถูกทำลายเมื่อไฟในห้องสว่างวาบโดยมิใช่ฝีมือเจ้าของห้อง ลันลาดาเงยใบหน้าตรอมตรมขึ้นมองก่อนยิ้มพรายทั้งน้ำตา เป็นเรื่องน่าดีใจที่รู้ว่าไม่ใช่เธอคนเดียวที่โหยหา แต่คมพัชญ์เองก็รู้สึกกลัดกลุ้มไม่ต่างกัน ชายหนุ่มจึงมานั่งรอเธออยู่ที่ระเบียงหลังห้องเพื่อช่วยกันขบคิดวิธีการแก้ปัญหา มาตั้งแต่เมื่อไรเธอไม่สน รู้แค่ว่าวินาทีนี้ดีใจมากเหลือเกินที่ได้เห็นสามีมาปรากฏตัว สองขาเตรียมวิ่งเข้าไปหา ทว่า...
 “ไง ดีใจจนเนื้อเต้นเลยสินะที่จะได้ผัวใหม่ นี่กะจะฟาดทั้งพี่ทั้งน้องเลยใช่ไหม ผู้หญิงหลายใจ นางพญาเทครัว แพศยา กากี!”
“พี่คม!”
ขาเรียวทั้งสองข้างก้าวไม่ออกกับถ้อยคำประณามด้วยน้ำเสียงเข้มห้วน ลันลาดางงงัน ยืนอ้าปากค้างที่ถูกคมพัชญ์ขว้างปาคำด่าทอเข้าใส่ แล้วความหมายแต่ละก็คำช่างบั่นทอนจิตใจ ต่อมน้ำตาทำงานหนักอีกครั้งจนร่างบางสะอื้นตัวโยน มือน้อยกุมที่อกข้างซ้าย เจ็บกับคำประณามว่ามากแล้ว แต่นั่นกลับเทียบมิได้เลยกับสายตาดูแคลนที่กวาดมองเนื้อตัวเธอตั้งศีรษะต่ำลงจรดปลายเท้าอย่างหยามเหยียดราวเธอคือหญิงนางโลม ท่าทางเกรี้ยวกราดของคมพัชญ์ทำให้รู้ว่าอ้อมกอดที่เธอกำลังถวิลหาเป็นเรื่องไกลตัว สองแขนจึงยกขึ้นกอดปลอบตัวเองเมื่อถูกความเย็นเยือกที่หมุนวนรอบกายเล่นงานจนหนาวเหน็บไปทั้งร่าง
“พี่คมดื่มเหล้ามาเหรอคะ”
คมพัชญ์สืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยืนสั่นระริกอยู่ตรงประตู ใกล้จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์น้ำเมาที่ซัดไปไม่น้อยตรึงอยู่กับใบหน้างดงามของภรรยาแสนรัก ทว่าการมองใบหน้าของลันลาดาตอนนี้กลับมีภาพซ้อนของกวินพลขึ้นมาแทนที่ ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำไปบนพื้นจึงเหมือนมีตะปูตัวเล็กตัวน้อยคอยทิ่มแทงฝ่าเท้าให้ปวดแปลบ เพราะยิ่งใกล้ ภาพซ้อนเลือนรางกลับแจ่มชัดเหมือนกวินพลยืนเคียงข้างลันลาดา ความจริงพุ่งเข้ากระแทกหัวใจย้ำเตือนว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะทิ้งเขาไป
“เธอจะยอมเป็นเมียไอ้วิน จริงๆเหรอ”
ร่างสูงเดินมาหยุดประจันหน้ากับลันลาดาที่ตรงประตู ฝ่ามือหนาวางทาบซีกแก้มซีดขาว ก่อนไล้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาแผ่วเบา ลันลาดาเม้มริมฝีปากกลั้นสะอื้นกับสัมผัสอ่อนโยนบนผิวแก้ม คมพัชญ์เองก็นิ่งเงียบทั้งที่รู้ดีว่าต่างคนต่างมีเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจ มันจึงเป็นความเงียบงันที่มีความกดดันปะปน เป็นความเงียบที่ยิ่งทรมานคนสองคนให้หายใจลำบากทุกวินาทีที่เลยผ่าน กระทั่งเป็นคมพัชญ์ที่อดรนทนไม่ไหว ชายหนุ่มจึงกลั้นใจถามด้วยน้ำเสียงที่ซุกซ่อนความเจ็บปวดไว้ไม่มิด มันเป็นประโยคคำถามที่บาดลึกในใจของทั้งคนพูดและคนฟัง น้ำตาเม็ดโตพร่างพรู จุกจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำถามที่บ่งชัดว่าคมพัชญ์ไม่เคยเชื่อใจเธอ ในสายตาเขาเธอคงเป็นแค่ผู้หญิงไร้ศักดิ์ศรีคนหนึ่งเท่านั้น
“เธอทำแบบนี้ได้ยังไง ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นเมียฉัน!”
แค่อยากฟังคำว่า ‘ไม่’ ขอแค่คำเดียวเท่านั้นจากปากของลันลาดา คำเดียวที่ยืนยันว่าหญิงสาวไม่คิดจะเปลี่ยนใจจากเขา แต่สิ่งที่ได้มามีแค่ความเงียบที่เป็นดังคำตอบรับกลายๆ และกลายเป็นอาวุธแหลมคมเสียบแทงทะลุขั้วหัวใจ มีอารมณ์หลายหลากพวยพุ่งอยู่ในอก เสียใจมาเป็นอันดับแรก น้อยใจตามมาติดๆ แต่ที่เป็นม้ามืดพุ่งแซงทุกอารมณ์ก่อนหน้าคือความโกรธเกรี้ยว มันทะยานด้วยความรวดเร็วจนแตะเส้นชัยตรงหัวใจเป็นคนแรก พอได้ชัยชนะปุ๊บมันก็จัดการครอบงำ ปลุกระดมทุกเซลล์ประสาทในร่างกายให้ลงโทษตัวต้นเหตุที่ทำให้เจ้าของร่างนี้ต้องเจ็บช้ำ เมื่อได้รับคำสั่ง สองมือที่จับตึงไหล่บางจึงออกแรงบีบแน่นจนสัมผัสได้ถึงกระดูกซี่น้อย ก่อนจับร่างเล็กเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอนตามแรงอารมณ์
“แล้วพี่คมล่ะคะ ทำอะไรให้รู้ว่าลาดาเป็นเมียพี่คมบ้าง”
 
***********************************************************************************************************
ลิ้ง E-book ค่ะ
http://www.hytexts.com/ebook/book/B020627
https://www.ookbee.com/shop/book/f3fb7367-4398-417f-a935-72c93eaeac02
<iframe class="iframe_seller_link" width="430" height="220" src="https://www.mebmarket.com/embed.php?seller_link=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTY5MzI2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6Ijk5NzA2Ijt9" frameborder="0" ></iframe>