เร้นรักมธุรสลวง

“อร่อยไหม”

เอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกก็จริง แต่ใครเลยจะรู้ดีเท่าเจ้าตัวว่าภายในร่างกายล่ำสันนั้นสั่นระรัวจนหัวใจ ตับ ไต ม้าม ปอด แทบขยุ้มมากองรวมกัน คมพัชญ์นั่งลุ้นตัวแข็งเกร็ง หากนานอีกนิดตะคริวคงถามหา ก่อนจะค่อยหายใจโล่งจมูกตอนเห็นเรียวหน้าจิ้มลิ้มพยักหน้าเขินๆ ชายหนุ่มไม่ถือสาที่ลันลาดาไม่มีเสียงขานรับเพราะปากน้อยๆยังดูดน้ำในแก้วด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย เห็นแค่นั้นคนลงมือปั่นด้วยตัวเองทุกขั้นตอนก็ชื่นใจจนเผลอยิ้มกว้างไม่รู้ตัว มือใหญ่ลูบผิวแก้มสีปลั่งด้วยความเอ็นดู แลกกับรอยยิ้มหวานของสตรีผู้เป็นที่รักที่ได้กลับคืน คมพัชญ์ไม่นึกเสียดายเลยแม้ต้องสูญเสียเงินหรือลงมือทำอะไรที่ยากเย็นกว่านี้อีกร้อยพันเท่า

“กาแฟเมื่อวานก็...อร่อย”

รู้ตัวว่าผิดเต็มประตู อยากจะแก้ไขให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น เชื่อว่าแค่พูดคำว่าขอโทษลันลาดาคงให้อภัยไม่ยาก ทว่ามันกลับติดอยู่ที่ริมฝีปากเพราะไม่เคยต้องเอ่ยคำนี้กับใครมาก่อน คมพัชญ์จึงใช้คำชมเรื่องกาแฟกอบกู้ความรู้สึกของลันลาดา หวังว่าหญิงสาวจะหัวใจพองโตเมื่อได้ฟังคำนี้เหมือนที่เขากำลังรู้สึก

“พี่คมทำเองเหรอคะ”

ลันลาดาก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่อยากจะเชื่อว่าแก้วเครื่องดื่มในมือเป็นฝีมือของคมพัชญ์ แต่พอชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับ จังหวะการเต้นของหัวใจดวงน้อยก็กระหน่ำรัว ด้วยไม่เคยมีภาพจินตนาการของคมพัชญ์โหมดพ่อบ้านในหัว แม้ไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่แต่ก็อดปลาบปลื้มใจไม่ได้ที่ชายหนุ่มลงมือทำให้ ยิ่งรู้ว่าคมพัชญ์ถึงกับต่อสายตรงถึงของขวัญเพื่อถามหาเมนูที่เธอโปรดปรานก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าสามีให้ความสำคัญกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็แค่น้ำแก้วหนึ่งแต่มันมีคุณค่าทางใจ ใจบางเหลือเกินเมื่อแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าชายหนุ่มไม่อยากให้เธอไปที่ลิตเติ้ลโฮมคาเฟ่เพราะกลัวมีหนุ่มๆมาจีบอีก

“อืม” คมพัชญ์ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยด้วยความภูมิใจก่อนตอบรับ

“กาแฟเมื่อวาน ลาดาก็ชงเองค่ะ ตั้งใจชงให้เพราะรู้ว่าพี่คมชอบ”

มันคือความสุขใจที่อธิบายได้ยากเมื่อได้รับการใส่จากคนที่เรารัก คมพัชญ์อาจไม่ได้รักเธอเท่าที่เธอรักเขาก็จริง แต่ลันลาดาอยากให้คมพัชญ์รู้ตัวและมั่นใจว่าชายหนุ่มคือคนสำคัญและคนเดียวที่เธอเลือกจะใส่ใจ หญิงสาวจึงยอมเอ่ยบอกในสิ่งที่ตั้งใจทำพร้อมกับยิ้มหวานใส่ดวงตาคู่คมที่ทอประกายแพรวพราวของคมพัชญ์ จนคนได้รับรางวัลอดใจกับความน่ารักของลันลาดาไม่ไหว ปลายจมูกโด่งจึงก้มลงฟัดแก้มนุ่มหนักๆให้หายมันเขี้ยว

“จากนี้พี่จะเป็นคนปั่นนมสดแบบนี้ให้ลาดากินทุกวัน จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอกกับไอ้วินอีก”

มันคือแผนเหนือชั้นของการหลอกเหยื่อหน้าหวานให้ตายใจ พอเห็นลันลาดาหายโกรธด้วยแก้วนมสด คมพัชญ์จึงฉวยโอกาสใช้เจ้าเครื่องดื่มที่ว่ากักตัวเมียรักไม่ให้ออกไปเผชิญกับสิงห์สาราสัตว์ข้างนอกให้ต้องคอยเป็นกังวล

“แต่เค้กสตรอว์เบอร์รี่ครีมสดที่ร้านก็อร่อยมากเลยนะคะ ลาดาชอบ อยากกินอีก”

ลันลาดาแกล้งเปรย ก่อนหันเหความเจ้าเล่ห์หลบเลี่ยงดวงตาคมด้วยการหยิบแก้วนมสดขึ้นมาดูด อยากรู้นักว่าหากเธอบอกออกไปแบบนั้นแล้วคมพัชญ์จะลงทุนทำเค้กของโปรดมาล่อเธอให้อยู่ติดบ้านอีกหรือเปล่า ถ้าสามียอมทำ จากนี้ต่อให้ไม่ได้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันนอกบ้าน เธอก็ยินดี

‘ตัวแสบ ได้คืบจะเอาศอก ได้!’

“อุ๊ย! พี่คม อุ้มลาดาทำไมคะ!”

แต่เหมือนคมพัชญ์จะรู้เท่าทันความคิดของสาวน้อยหัดเจ้าเล่ห์ แก้วนมสดถูกมือหนาจับวางลงบนโต๊ะ ลันลาดากะพริบตาปริบๆพลางเอียงคอมองคนตัวโตที่ลุกเดินเข้ามาหา ก่อนร้องอุทานลั่นด้วยความตระหนกเมื่อพริบตาเดียวร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟากลับลอยละลิ่วอยู่ในอ้อมแขนสีแทน

“พาไปกินเค้ก” ตอบพร้อมกับก้าวเดินขึ้นบันไดด้วยความระมัดระวังด้วยไม่อยากทำคนตัวเล็กหล่น

“เค้ก?” ลันลาดาทวนคำตอบด้วยสีหน้างงจัด ข้างบนมีแต่ห้องนอน จะมีเค้กได้อย่างไร

“อืม เค้กสตรอว์เบอร์รี่ครีมสดยังไม่มี กินเค้ก ‘กล้วยหอม’ แทนก่อนแล้วกัน”

“พี่คม! ลาดา... ลาดายังไม่หิวค่ะ”

“แต่พี่อยากป้อน”

กะพริบตามองหน้าคมพัชญ์อยู่นาน กว่าจะเข้าใจว่าเค้กกล้วยหอมของชายหนุ่มหมายถึงอะไรก็ตอนที่สบดวงตาแวววาวเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มกดลึกมุมปากยิ่งทำให้แน่ใจว่าเธอเสียรู้สามีเข้าให้ แต่จะหนีรอดอย่างไรได้ในเมื่อประตูห้องนอนของเธอถูกเปิดและปิดขังเธอกับเขาด้วยปลายเท้าของคมพัชญ์เสียแล้ว

***************************************************************************************************