เร้นรักมธุรสลวง

“ปูที่นอนตรงนี้ทำไม!”

คมพัชญ์ยืนกอดอกค้ำหัวคนที่กำลังนั่งปูที่นอนลงบนพื้นข้างๆเตียงนอนสีชมพู ใบหน้าของคนถามถมึงทึงแสดงความไม่พอใจชัดเจน ก็ต้องไม่พอใจแน่ล่ะ เพราะนับตั้งแต่วันที่บุกเข้ามาทำลายพรหมจรรย์ล้ำค่า ทุกคืนคมพัชญ์จะแอบย่องเข้ามาในห้องนอนของลันลาดาพร้อมตักตวงความสุขจากเรือนกายหอมหวานก่อนทิ้งตัวนอนหลับใหลไปในอ้อมกอดของกันและกันเหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป แต่ทว่าคืนนี้กลับแตกต่าง หลังจากลักลอบปีนระเบียงด้วยความยากลำบากกลับต้องมาพบภาพบาดหัวใจว่าลันลาดาเอาที่นอนมาปูกับพื้นเหมือนต้องการประกาศให้รู้ว่าคืนนี้หญิงสาวจะไม่ยอมนอนร่วมเตียงกับเขา อารมณ์ดีๆที่ได้นั่งกอดกันแนบชิดนานหลายชั่วโมงจึงหายวับ เหลือเพียงความขุ่นมัวขยับเข้ามาแทนที่

“คืนนี้ลาดาจะ...จะนอนข้างล่างค่ะ”

“ทำไม!”

ยิ่งได้ฟังคำตอบยืนยันจากเรียวปากบางสีเรื่อ น้ำเสียงของคมพัชญ์ก็ยิ่งดุดัน และตอนนี้ไม่ใช่แค่น้ำเสียงเท่านั้น แต่ใบหน้าของชายหนุ่มยังบึ้งตึงดุกร้าวคล้ายฆาตกรเหี้ยมโหดที่พร้อมจะกระชากลำคอเล็กๆเข้ามาบีบให้เละคามือด้วยความกรุ่นโกรธ นี่ลันลาดาคิดอะไรอยู่ หรือไม่พอใจเขาเรื่องอะไรงั้นหรือ ทำไมแม่ตัวดีจะต้องแยกเตียงนอนกับเขาด้วย ไม่คิดเลยใช่ไหมว่าเขาจะนอนหลับหรือเปล่าหากไม่มีเนื้อนุ่มๆตัวอุ่นๆให้นอนกอดเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา

“คือ... ลาดามี.... มีรอบเดือนค่ะ” เจ้าของน้ำเสียงหวาดหวั่นก้มหน้ามองพื้นเอ่ยตอบออกมาแผ่วเบาที่ต้องพูดเรื่องส่วนตัวแบบผู้หญิงๆให้คมพัชญ์ฟังจนรู้สึกกระดากปาก

“แล้วยังไง!”

คมพัชญ์ยังคงยืนกอดอกหน้าบึ้งตั้งคำถามต่อไปไม่ลดละ ก็ชายหนุ่มไม่เข้าใจ กะอีแค่เป็นประจำเดือนอย่างที่ผู้หญิงแท้ๆทุกคนต้องเป็นทุกเดือนมันเป็นยังไงนักหนา ทำไมถึงนอนบนเตียงเหมือนเดิมไม่ได้ หรือบนที่นอนมันมีหนามแหลมคมที่มองไม่เห็นเอาไว้ทิ่มแทงคนมีประเดือนเวลานอนอย่างนั้นหรือ ลันลาดาจึงต้องระเห็จพาตัวเองลำบากลำบนไปนอนที่พื้นแข็งๆข้างล่างแบบนั้น ไม่เข้าใจ! ไม่ชอบด้วย!

“คือ...ลาดากลัวว่าจะทำให้เตียงนอนเลอะเทอะค่ะ”

ถ้ามันเลอะผ้าที่เธอปูนอนบนพื้นมันน่าจะซักทำความสะอาดได้ง่ายกว่า แต่ถ้าเลอะเตียงคงเป็นเรื่องใหญ่

“ทำความสะอาดไม่ได้?”

ยิ่งฟังคำตอบจากปากของคนเรื่องมากคมพัชญ์ก็ยิ่งงุนงง ไม่เข้าใจว่าลันลาดาจะกังวลอะไรนัก ถ้าที่นอนมันเลอะก็ทำความสะอาดสิ แม่บ้านที่นี่ก็มีเยอะแยะจะกลัวอะไร หรือถ้ามันเลอะมากจนเกินจะทำความสะอาดได้ก็ซื้อใหม่ไปเลย เปลี่ยนเตียงนอนพร้อมผ้าปูยกชุดทุกเดือนยังทำได้ มีผัวรวยล้นฟ้าจะกลัวทำไม ที่นอนแค่นี้ไม่ระคายเคืองโกดังเก็บเงินของมหาเศรษฐีอย่างเขาหรอก จะอะไรกันนักกันหนา

“คือ...”

ลันลาดาทิ้งตัวนั่งพับเพียบกับพื้นเมื่อรู้สึกกลัวจนสองขาทำท่าจะอ่อนแรง เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้คมพัชญ์เข้าใจว่าปัญหามันไม่ได้มีเพียงแค่เลอะไม่เลอะ เลอะแล้วทำความสะอาดได้หรือไม่ แต่มันยังมีเรื่องความกระดากอายเข้ามาเพิ่มด้วย นี่แหละที่ทำให้เธอไม่กล้านอนบนเตียงกับเขา เธอกลัวว่าจะตื่นนอนขึ้นมาในตอนเช้าแล้วเจอที่นอนเต็มไปด้วยรอยเลือดถึงแม้ว่าจะไม่เคยมีประวัติเช่นนั้น กลัวจะเจอสายตาขยะแขยงของชายหนุ่ม กลัวว่าคมพัชญ์จะรังเกียจคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสกปรกไม่ดูแลตัวเอง กลัวไปสารพัด ทั้งกลัวทั้งกังวลจนต้องตัดใจละทิ้งโอกาสได้นอนเคียงข้างร่างกายอบอุ่นของเขาลงมานอนบนพื้นแข็งๆเย็นเยียบคนเดียว

“ตกลงว่าจะนอนที่พื้นให้ได้” คมพัชญ์ถามเสียงสะบัด เหมือนจะว่าง่าย แต่อันที่จริงแล้วลันลาดาก็ดื้อไม่ใช่เล่น

“ค่ะ”

“ก็ตามใจ”

คมพัชญ์บอกออกมาไม่แยแส เมื่อเห็นว่าลันลาดาตั้งท่าปักหลักจะนอนบนพื้นให้ได้ชายหนุ่มก็ไม่เซ้าซี้ คนตัวโตทำเพียงยักไหล่แล้วหมุนตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยภรรยาจอมดื้อไว้ที่เดิมเพียงลำพัง การตอบรับอย่างง่ายดายของคมพัชญ์ส่งผลให้หญิงสาวที่เป็นผู้เลือกเองว่าจะนอนที่พื้นด้านล่างรู้สึกน้อยใจขึ้นมาฉับพลัน นั่นเพราะผิดหวังที่ชายหนุ่มไม่ห้ามปรามเธอเลยสักคำ ไม่แม้จะตื้อออกคำสั่งให้เธอกลับขึ้นไปนอนด้านบนด้วยกัน ที่เอ่ยถามก็คงเป็นเพราะเขาสงสัย คมพัชญ์คงไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายใจที่คืนนี้จะไม่มีเธอนอนเคียงข้าง ช่างต่างกับเธอนักที่เพียงคิดว่าคืนนี้จะไม่มีอกอุ่นๆให้ซบ เนื้อตัวก็พลันหนาวเหน็บราวกับจมอยู่ในทะเลน้ำแข็งขั้วโลกเหนือไปล่วงหน้า

‘แล้วเราจะนอนหลับไหม?’

ลันลาดาทิ้งตัวลงนอนบนผ้านวมผืนหนาที่เธอไปขอมาจากป้านวลแล้วคว้าผ้าห่มอีกผืนขึ้นมาห่มถึงปลายคางบรรเทาความหนาวเย็นที่ช่างแตกต่างกับอากาศร้อนจัดในตอนกลางวัน แต่ผ้าห่มหนาหนักผืนนี้กลับไม่ช่วยให้เธออบอุ่นขึ้นมาเลย ความหนาวที่เธอได้รับมันยังมีอยู่เท่าเดิมและเพิ่มมากขึ้นเมื่อหางตาที่ลอบมองเห็นว่าคมพัชญ์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตามปกติ ไม่หันมามองที่เธอสักเสี้ยววินาที อยากแสดงออกว่างอนแต่ก็ไม่กล้า คนขี้น้อยใจทำได้เพียงคุดคู้กายเข้าหากันแล้วห่มผ้าผืนนั้นให้แน่นขึ้น ก่อนหลับตาลงเพื่อจะได้ไม่ต้องมองเห็นภาพคมพัชญ์นอนหลับอย่างเป็นสุขเมื่อปราศจากเธอให้ปวดหัวใจ

“อุ๊ย!”

“อย่าดิ้น”

“พี่คม!”

หลังจากดวงตาที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอปิดลงได้เพียงครู่ เสียงปิดสวิซโคมไฟตรงหัวเตียงก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าได้เวลาที่เจ้าชีวิตของเธอต้องการนอนพักผ่อน ลันลาดาที่นอนคู้กายอยู่ด้านล่างจึงพยายามกลั้นเสียงสะอื้นแห่งความน้อยใจไม่ให้คมพัชญ์ได้ยินพร้อมทั้งร้องเตือนตัวเองว่าเธอควรเข้าสู่นิทราเสียที เพื่อที่สมองจะได้ลืมเลือนความน้อยใจที่กำลังวิ่งพล่าน แต่ในขณะที่กำลังพยายามสั่งตัวเอง อยู่ๆกลับมีอ้อมแขนอุ่นสอดรวบเอวบางของเธอเข้าไปกอดเอาไว้ พร้อมทั้งแผ่นหลังเนียนก็ถูกแนบชิดด้วยร่างกายแข็งๆ ตามด้วยเสียงดุห้วนของคนที่ตอนนี้ควรจะนอนหลับอยู่บนเตียงที่ห้ามไม่ให้เธอขยับพลิกตัว สัมผัสแนบชิดจากคมพัชญ์ปลุกชีพจรที่เต้นแผ่วเบาคล้ายกำลังจะหมดแรงของคนขี้น้อยใจให้กลับมาเต้นรัวเร็วได้อีกครั้ง

“ทำไมพี่คมลงมานอนตรงนี้ล่ะคะ พื้นมันแข็ง พรุ่งนี้พี่คมจะปวดหลังเอาได้นะคะ”

ความปลาบปลื้มชัดเจนอยู่ในน้ำเสียงกังวานหวานที่เอ่ยถาม ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามากระแทกอกเมื่อรู้ว่าเป็นคมพัชญ์ที่ลงมานอนซ้อนด้านหลัง อีกทั้งแขนของเขานั้นยังโอบกอดเธอเอาไว้แน่น ความน้อยใจที่มันถาโถมเข้ามาเคาะประตูหัวใจพลันหายไปในพริบตา ดีใจจนล้นอกมันก็ใช่ แต่กระนั้นก็ยังมีความไม่สบายใจมากพอๆกันหากชายหนุ่มจะลงมานอนที่พื้นกับเธอจริงๆ เพราะพื้นมันแข็งอาจทำให้คนที่คุ้นเคยกับการนอนบนที่นอนหนานุ่มนอนไม่สบายตัวนักจนเธอนึกเป็นห่วง

“ช่างหัวมัน นอนคนเดียวหลับลงที่ไหนล่ะ”

น้ำเสียงของคมพัชญ์จริงจังพร้อมอ้อมแขนที่โอบรัดเอวเล็กแน่นขึ้นกว่าเดิม แม้ว่าสามสิบสองปีที่ผ่านมานับเวลาเป็นวันคร่าวๆรวมแล้วกว่าหนึ่งหมื่นหนึ่งพันหกร้อยแปดสิบวันนั้นชายหนุ่มจะนอนคนเดียวจนเป็นความเคยชิน ขนาดสตรีที่เคยฟาดฟันกันบนเตียงก่อนมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็ไม่เคยสักคนที่จะได้รับอนุญาตให้นอนอิงแอบจวบจนรุ่งสาง แต่เรื่องเหลือเชื่อก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เพราะเวลาไม่ถึงสัปดาห์ที่บนเตียงของเขามีร่างอ้อนแอ้นของลันลาดานอนแนบข้าง นับตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่สามารถหลับตานอนโดยไม่มีร่างบางให้กอดได้เลย ทุกคืนจะต้องแอบปืนระเบียงย่องเข้าห้องเมีย ในวันนี้เมื่อแม่เมียหัวดื้อไม่พร้อมที่จะนอนบนเตียง เขาจึงต้องตามลงมา ต้องทนลำบากนิดหน่อยกับพื้นปูนแข็งๆที่ไม่คุ้นเคย แต่ขอแค่มีร่างนุ่มเนียนของเมียรักให้กอดและหลับไปพร้อมกัน พอตื่นเช้าก็พบว่ายังกอดกันอยู่ เขายอมละทิ้งความสบายกายทั้งหมดได้เพื่อแลกกับความอิ่มเอมใจที่มีค่ามากกว่า

“แต่ว่า…”

“หรือจะเถียงว่าลาดานอนหลับถ้าไม่มีพี่นอนด้วย”

เจอคำพูดรู้เท่าทันของคมพัชญ์เข้าไปลันลาดาก็หุบปากเงียบไม่กล้าแย้งอะไรออกมาอีก เพราะคำพูดของชายหนุ่มนั้นแทงใจดำเข้าอย่างจัง อย่าว่าแต่นอนหลับเลย แค่ข่มตาให้ปิดสนิทยังยากเย็นแสนเข็ญ เพราะดวงตาไม่รักดีทั้งสองข้างของเธอนั้นคอยแต่จะชำเลืองมองไปยังเจ้าของร่างสูงบนเตียงตลอดเวลา อยากรู้นักว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

“ลาดาไปเอาที่นอนมาปูเพิ่มให้นะคะ”

ความห่วงใยยังไม่จบสิ้นเมื่อเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าคืนนี้คมพัชญ์จะปักหลักนอนอยู่ที่พื้นกับเธอจริงๆ ลันลาดาจึงคิดว่าเธอควรจะไปขอที่นอนจากป้านวลมาปูเพิ่มให้มันหนาขึ้นกว่านี้เพื่อรองรับร่างกายสูงใหญ่ ไม่ให้เขาต้องลำบากนอนแนบกับความแข็งและเย็นของพื้นปูน

“ดึกแล้ว หลับตาแล้วนอนซะ”

คมพัชญ์ขยับตัวนอนแนบชิดกับเจ้าของร่างเนียนอีกนิดแล้วสวมกอดเอาไว้แนบแน่นไม่ยอมให้ลันลาดาลุกขึ้นไปหยิบผ้าห่มได้อย่างที่ต้องการ เพราะแค่วินาทีเดียวเขาก็จะไม่ยอมให้ร่างหอมๆนี้ห่างกาย

“แต่ว่าพี่คม...”

“ถ้าลาดายังดื้อไม่ยอมนอน คืนนี้พี่จะผ่าไฟแดง”

โดนขู่แบบนั้นคนตัวบางจึงได้แต่นอนเงียบไม่กล้าโต้แย้งใดๆออกมาอีก แต่ลันลาดาก็คือลันลาดาที่มีความห่วงใยให้ทายาทคนเล็กของไร่บารมีเสียดฟ้ามากเหลือล้น เพราะผ้าที่เธอปูนอนกับพื้นนั้นสำหรับนอนคนเดียวจึงมีขนาดไม่กว้างมากนัก ลันลาดาจึงขัดคำสั่งสามีจอมหื่นเล็กน้อยด้วยการเขยิบตัวให้ชิดกับขอบผ้าด้านหน้าเพื่อที่คมพัชญ์จะได้ขยับตัวเข้ามานอนบนผ้าได้ทั้งตัว ซึ่งเจ้าของร่างสูงที่โอบกอดอยู่ด้านหลังก็เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวทำและยอมขยับตัวตามขึ้นมานอนบนผ้านวมตามความต้องการของเมียแต่โดยดี จากนั้นมือใหญ่ของคมพัชญ์จึงค่อยๆช้อนศีรษะของคนดื้อขึ้นมานอนหนุนแขนตัวเองแทนหมอน จุมพิตแก้มนุ่มอีกนิด ขโมยจูบที่หน้าผากเนียนให้ชื่นใจอีกสักหน่อยก็เป็นอันเสร็จพิธี ก่อนเกยปลายคางระไรเคราไว้กับกระหม่อมบาง กักร่างอรชรที่แสนหวงแหนไว้ในอ้อมกอดแล้วหลับใหลไปด้วยกัน

*********************************************************************************

 เห็นพี่รว๊ายๆจนน่าทุบแบบนี้ แต่บทพี่จะหวาน พี่คมของอิชั้นก็น่ารักไม่แพ้ใครน๊า อย่าถามนะว่านี่น่ารักแล้วหรือ นี่ก็เค้นมาสุดๆแล้ว แต่ก็อย่างที่เคยบอก อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจปู้จายหัวร้อน เกาะขอบจอลุ้นกันไปดีกว่าว่าเลือดลมพี่คมจะสูบฉีดร้อนแรงเอาวันไหนอี๊กกกก

ปล.มีสาวๆถามมาหลังไมค์ว่าเรื่องของพี่วินอยู่ในเรื่องเดียวกันไหม...ไม่ค่ะ พี่วินที่ยกยอตัวเองว่าหล่อกว่าน้องชายย่อมไม่ยอมเป็นเพียงพระรองแน่นอน มันไม่สมศักดิ์ศรีความหล่อของพี่ เพราะฉะนั้นพี่วินจะมีเรื่องราวเป็นของตัวเอง นั่นก็คือ 'กลร้ายพ่ายใจรัก' เล่มปิดของ ซีรีส์ 'ลวงใจรัก' ค่ะ แต่อย่าเพิ่งทวงนะคะ เพราะเวลานี้มีแค่ชื่อเรื่องกะพล็อตน้อยๆ และเนื้อเรื่องที่ปั่นได้ 5 หน้า ฮ่าๆๆๆ