เร้นรักมธุรสลวง

คมพัชญ์นั่งกอดอกทำหน้ามุ่ย ดูก็รู้ว่าไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่ปลายเตียงนอนสีชมพูหวาน นัยน์ตาสีเข้มเวียนมองไปยังประตูห้องแต่งตัวเป็นรอบที่ร้อยแปดเห็นจะได้ บานประตูที่ทำจากกระจกไม่ได้มีอะไรน่าสนใจหรอก แต่ที่นั่งจ้องนั่งมองไม่ให้คลาดสายตาเพราะกำลังรอคอยร่างอรชรที่กำลังแต่งตัวอยู่หลังประตูบานนั้นต่างหาก นึกแล้วก็ให้โมโหตัวเองนักที่ใจอ่อนกับดวงตากลมๆจนต้องมานั่งหงุดหงิดไม่เป็นอันทำอะไรอยู่ตรงนี้

“พี่คมคะ พรุ่งนี้ลาดาจะขออนุญาตไปร้านกาแฟกับพี่วินอีก”

ลันลาดาเอ่ยขอหลังจากรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย เพียงได้ยินน้ำเสียงหวานใส หัวใจดวงแกร่งก็อ่อนยวบยาบจนเกือบพยักหน้าตามใจ แต่โชคยังดีที่สติยังสั่งการได้เยี่ยมว่าเรื่องที่ลันลาดาต้องการนั้นมันมากเกินไปจริงๆ คมพัชญ์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความหมั่นไส้ หลายวันมานี้เห็นเขาใจดียอมให้ติดรถกวินพลเข้าไปเที่ยวเล่นในตัวเมืองเข้าหน่อยล่ะทำเป็นเคยตัว เมื่อเช้าก็เพิ่งไปมา ผ่านไปยังไม่ทันข้ามวันก็วางแผนรอไว้ล่วงหน้าเชียวหรือ ทำไมจะต้องไปทุกวันด้วย กาแฟที่บ้านก็มี ขนมก็เตรียมไว้เยอะแยะ กินเข้าไปสิ หรือว่าที่นั่นมีบาริสต้าหนุ่มหล่อ ลันลาดาถึงได้ยิ้มพราวทุกครั้งที่กลับมา คิดมาถึงตรงนี้ดวงตาคู่คมก็วาววับ ผัวทำงานงกๆๆ เอาไว้เลี้ยงเมียให้เป็นคุณนายนั่งสุขสบาย ถ้าลันลาดากล้าปันใจไปให้หนุ่มอื่นล่ะเขาเอาตายแน่

‘ไม่ล่ะ ไม่ให้ไป รอให้เสร็จจากงานโคตรยุ่งช่วงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ค่อยพาไปเอง’ นี่คือสิ่งที่คิด

“ได้ไหมคะ”

“ตามใจสิ” และนี่คือสิ่งที่ตอบ

‘ไม่น่าเลยกู! ไม่น่าเงยหน้าขึ้นมาเลยจริงๆ’

คมพัชญ์คำรามเสียงต่ำในลำคอ แทบไม่เชื่อว่านั่นคือคำตอบจากปากของตัวเอง รู้ตัวว่าทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงก็ตอนเงยหน้าขึ้นมองสบตากับลันลาดานั่นแหละ หายไปไหนหมดวะความเฉียบขาด ทั้งที่สมองสั่งว่าไม่อนุญาตแท้ๆ แต่พอสบตากับดวงตากลมใสแจ๋วที่กะพริบปริบๆมองมาอย่างอ้อนวอนก็คล้ายถูกเวทย์มนต์สีชมพูจากดวงตาคู่นั้นสะกดให้ตกอยู่ภายใต้อำนาจลึกลับ จะกลับคำก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่ารอยยิ้มหวานจับใจที่ลันลาดาส่งมาให้แทนคำขอบคุณจะหายไป คมพัชญ์ถอนหายใจเฮือกโต เมื่อมองเห็นอนาคตลางๆ ว่าความดุดันเฉียบขาดอันเป็นสรรพคุณหลักของตัวเองกำลังจะแพ้ทางรอยยิ้มน่ารักๆของเมียหน้าใส

“พี่คม วันนี้ไม่เข้าไร่เหรอคะ”

หากเป็นเมื่อก่อนลันลาดาคงตกใจไม่น้อยที่เห็นคมพัชญ์นั่งอยู่ในห้องนอนส่วนตัวนอกเหนือจากเวลาช่วงดึกที่ชายหนุ่มเคยปีนระเบียงแอบมาหา แต่ตอนนี้กลายเป็นภาพคุ้นตาไปแล้วที่ในห้องนอนของเธอจะมีร่างสูงเดินไปเดินมาเสมือนเป็นเจ้าของเสียเอง เพราะก่อนนอนก็เจอ ตื่นมาก็เห็นใบหน้ารกไปด้วยเครายาวๆเป็นคนแรก แต่วันนี้แปลกไปนิดที่สายมากแล้วแต่คมพัชญ์ยังนั่งอยู่บนที่นอน สาวน้อยเอียงคอมองพลางครุ่นคิด ปกติเวลานี้ชายหนุ่มต้องเข้าไร่แล้วนี่นา

“ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

“เดินมานี่ซิ”

ราวกับคมพัชญ์แอบติดตั้งปุ่มควบคุมไว้บนร่างกายของลันลาดา เพียงได้ยินคำสั่งของคนตัวโต ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ เรียวขาขาวเนียนก็เดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างเชื่อฟัง แต่ในกรณีนี้ถึงคมพัชญ์ไม่สั่ง ลันลาดาก็ตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะเดินเข้าไปสำรวจร่างกายของชายหนุ่มว่ามีไข้ หรือได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่

“อุ้ย!”

เป็นปกติที่คนขาสั้นมักจะเดินช้า และเมื่อลันลาดาเดินช้า คนนั่งรอก็ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด คมพัชญ์จึงยื่นมือกระชากข้อมือเล็กดึงเข้าหาตัวก่อนรวบเอวเล็กให้นั่งซ้อนลงมาบนตัก ตักที่สามสิบสองปีที่ผ่านไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยได้นั่งมาก่อน

“ตังค์หมดก่อนรึไง ผ้ามันถึงได้ไม่พอตัดชุด!”

แต่เดิมก็อารมณ์กรุ่นๆมิใช่น้อย จึงไม่ต้องสืบเลยว่าตอนที่เห็นลันลาดาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเดรสตัวยาวสีเหลืองสดใสตัวยาวคลุมมิดชิดไปถึงข้อเท้าหลอกตาว่าเรียบร้อย แต่ดันทะลึ่งเปิดเปลือยผิวเนื้อเนียนบริเวณลาดไหล่กับเนินอกนั้นจะทำให้คมพัชญ์พิโรธขนาดไหน คนอารมณ์เดือดถามประชดเสียงห้วนพลางใช้ดวงตาแข็งกร้าวกวาดมองเนื้อตัวภรรยาอย่างพิจารณา ไอ้สวยมันก็สวยอยู่ เมียเขาสวยใส่อะไรก็โคตรสวย ไม่ใส่ยิ่งสวยเขาไม่เถียง แต่ความสวยละมุนของผิวเนื้อเนียนละเอียดของเมียมันควรเป็นผัวคนเดียวไหมที่ได้เห็น อนุโลมให้ใส่เดินอยู่ในบ้านก็ได้เอ้า! แต่ถ้าจะใส่ออกไปโชว์โฉมข้างนอกให้ผู้ชายอื่นมองตามน้ำลายหกน้ำลายย้อย อย่าได้หวัง!

“เปล่าค่ะ”

มันคือคำถามหรือคำด่า ลันลาดาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก รู้เพียงอย่างเดียวว่าน้ำเสียงเข้มๆที่ตะคอกดังอยู่ชิดใบหูมันน่ากลัวจนเนื้อตัวของหญิงสาวสั่นเทา และในเสี้ยววินาทีต่อมาก็ต้องรีบก้มหน้าลงต่ำ เพราะน้ำเสียงที่ว่าโหดยังเทียบไม่ได้กับความโกรธที่สุมแน่นอยู่ในดวงตาแข็งกร้าวที่มองมาอย่างตำหนิ การมองของคมพัชญ์ทำให้รู้สึกเหมือนเธอได้ทำผิดร้ายแรง ทั้งที่ความจริงมันก็แค่เรื่องเล็กนิดเดียวเอง

“แล้วรู้หรือเปล่าว่ามันโป๊!”

ทว่าสำหรับคมพัชญ์ดูจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเสียแล้ว ชายหนุ่มยังคงคาดคั้นเสียงเหี้ยม ผิดกับคนถูกกล่าวหาที่ทำตาโตกับความผิดที่ดูจะร้ายแรงเกินกว่าเหตุ โป๊งั้นหรือ? ลันลาดาก้มมองเดรสที่ตัวเองสวมใส่ ตัวชุดตัดจากผ้าแพรญี่ปุ่นเนื้อนุ่มเป็นทรงตรงยาวกรอมเท้า ปิดบังเนื้อตัวตั้งตั้งช่วงหน้าอกไปถึงตาตุ่มมันโป๊ตรงไหน อ้อ! ถ้าจะมีเข้าข่ายก็คงเป็นช่วงลาดไหล่ที่เนื้อผ้าถูกปาดออกอย่างที่ถูกคมพัชญ์ค่อนขอดว่าผ้าหมด แต่เพราะลันลาดาไม่ใช่ผู้หญิงอกมโหฬาร ใส่ออกมาจึงดูน่ารักเหมือนตุ๊กตามากกว่าจะเซ็กซี่

“ก็ไม่โป๊นะ”

ลันลาดาไม่ได้ตั้งใจเถียง อารมณ์ของคมพัชญ์กำลังรุนแรงเหมือนสายน้ำเชี่ยวกรากแบบนี้เอาตัวเข้าไปขวางก็มีแต่จะเจ็บตัวเปล่า เพียงแต่หญิงสาวกำลังครุ่นคิดและเผลอพึมพำเบาๆ กระนั้นคนหูดีขี้หวงก็ยังได้ยินชัด ดวงตาที่เปล่งรังสีอำมหิตจึงลุกวาบวาวราวกับคำพูดของหญิงสาวบนตักคือน้ำมันที่ราดรดลงกองไฟ คมพัชญ์โมโหจนหนวดรกๆกระตุก

“ถ้าไม่โป๊? แล้วนี่อะไร!”

“พี่คม!”

จะอะไรสักอีกล่ะ ก็หน้าอกของลันลาดาไงที่โชว์หราจากน้ำมือของคนขี้โมโหที่กระชากแขนเสื้อแบบตุ๊กตาที่เกาะอยู่ตรงต้นแขนรูดชุดลงไปกองรวมกันอยู่ที่เอวคอด มือของคมพัชญ์ทำงานเร็วมากจนลันลาดาทัดทานไว้ไม่ทัน คนถูกรังแกต้องรีบยกสองแขนขึ้นบังทรวงอกที่มีเพียงบราไร้สายปกปิดความอวบอูมของอกสาว แม้คมพัชญ์จะเคยทำมากกว่ามองแต่เธอก็ยังขัดเขินสายตาร้อนแรงของเขา ลันลาดาจึงพยายามบิดตัวหนี ทว่าคนตัวใหญ่กลับตรึงบ่าบอบบาง ใช้ดวงตาเข้มดุบังคับให้นั่งนิ่งอยู่กับที่

“ที่นี้โป๊หรือยัง เห็นไหมว่าแค่ดึงนิดเดียว มันก็หลุดไปถึงไหนต่อไหน”

“ค่ะ”

คนตัวบางรับคำหน้าจ๋อย อยากอธิบายนักว่าเธอใส่เพื่อห่มคลุมร่างกายกันอุจาด ไม่ได้ใส่เพื่อยั่วให้ใครมาดึงเสียหน่อย แต่กระนั้นก็ได้แต่เถียงในใจตามเคย เพราะกลัวว่าคำแจกแจงจะทำให้คมพัชญ์ยิ่งเดือดกว่าที่เป็นอยู่

“ค่ะ? ค่ะนี่หมายความว่าอะไร” ไม่ได้คำตอบที่ต้องการ คมพัชญ์จึงยังไม่เลิกเซ้าซี้

“ลาดาเข้าใจแล้วค่ะ และจะไม่ใส่ชุดปาดไหล่แบบนี้อีกค่ะ” เพื่อให้เรื่องจบ ไม่เข้าใจก็ต้องทำเป็นเข้าใจ

“ห้ามใส่ออกไปข้างนอก อนุญาตให้ใส่เฉพาะตอนอยู่กับพี่” ในห้อง ...พี่จะได้ถอดง่ายๆ

“ค่ะ งั้นลาดาขอไปเปลี่ยนชุด พะ..พี่คม จะ..จะทำอะไรคะ”

****************************************

อิพี่คมมันจะทำอะไรน้องน๊า ไม่ค่อยไว้ใจมันเลย เอาเป็นว่าตอนหน้าค่อยมาลุ้นกันอีกทีเนอะ

ปล.อิพี่คมแบบรูปเล่มในราคาพิเศษ+ส่งฟรี ยังเปิดให้จองกันอยู่นะคะ ถ้าอยากได้ ภัคอยากให้จองกันช่วงนี้ ลงชื่อจองไว้ก่อนโอนสิ้นเดือนได้ค่ะ แต่ถ้าสั่งซื้อหลังจากหนังสือมาแล้ว จะราคา 379 บาทตามราคาที่ปกนะคะ

ลงชื่อจองได้ที่แฟนเพจ 'พิจักขณา พิชามญชุ์'  หรือเฟซบุ๊ก 'พิจักขณา พิชามญชุ์ นักเขียน' ค่ะไปจองกันๆ