เร้นรักมธุรสลวง

“ลาดาขา ทำไมมานั่งหลบมุมอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะคะ”

มายืนอยู่ด้านหลังร่างบางก็นานหลายนาที แต่กลับไม่มีวี่แววว่าลันลาดาจะรู้สึกตัวเลยสักนิดว่าไม่ได้นั่งอยู่ในสวยกล้วยไม้หลังบ้านเพียงลำพัง กวินพลยืนกอดอกพิจารณาอาการของน้องสะใภ้ที่มักเก็บตัวและนั่งเหม่อลอยบ่อยครั้งในช่วงสามสี่วันที่ผ่านมา เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับอาการของน้องชายที่หัวร้อนง่าย ใครพูดอะไรก็ผิดหูพร้อมปะทะอยู่ตลอดเวลาก็เดาได้ว่าทั้งคู่คงมีเรื่องไม่เข้าใจกัน ตอนแรกก็คิดจะมองอยู่ห่างๆ แต่ปล่อยเวลาล่วงเลยมาหลายวันก็ดูสถานการณ์จะไม่มีอะไรดีขึ้น หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่แคล้วต้องมีคนงานดวงซวยสักคนในไร่โดนลูกหลงจากโทสะร้ายของไอ้ปีศาจคมพัชญ์พาลใส่เอาแน่ๆ ขนาดเขาเป็นพี่ชายยังไม่ค่อยจะกล้าเข้าใกล้มันเลย กลัวโดนมันจับกินหัว น้องชายใครไม่รู้ เวลาโกรธน่ากลัวฉิบหาย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันไม่ซึมซับนิสัยน่ารักๆจากพี่ชายไปบ้าง

“พี่วิน”

ลันลาดาเอี้ยวตัวกลับมามองตามเสียงทักด้านหลัง พอเห็นว่าเป็นพี่ชายที่แสนน่ารักก็ยิ้มหวานส่งให้ เจ้าของร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ พอได้ใกล้ กวินพลจึงลอบสังเกตสีหน้าของลันลาดาได้ชัดเจน นัยน์ตาหวานที่เคยแจ่มใสคล้ายมีเรื่องหนักใจให้ครุ่นคิดตลอดเวลา

“ว่าไงคะคนสวยของพี่วิน วันนี้ไม่ไปเที่ยวในไร่เหรอ”

มืออุ่นลูบศีรษะเล็กๆของสาวน้อยที่เอ็นดูเหมือนน้องสาวพลางเอ่ยถาม แต่ก็ถามไปงั้นแหละ อันที่จริงกวินพลเองก็รู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าคมพัชญ์ไม่เคยอยากพาลันลาดาไปตากแดดตากลมให้ลำบากเลยสักนิด แต่ที่วันก่อนเจ้าน้องชายลากคู่หมั้นติดมือไปด้วยเป็นเพราะความหวง อีกใจก็คงอยากเห็นหน้าหวานๆให้ชื่นใจยามเหน็ดเหนื่อยจากงานมากกว่า ทว่าโชคไม่ดีเอาเสียเลยที่เจ้าลูกน้องเก่ากลับมา ทำให้คมพัชญ์ต้องสวมบทโหดให้ลันลาดาได้เห็น น้องสะใภ้เขาคงตกใจไม่น้อยเชียวล่ะที่ได้รู้วิธีการลงโทษนายมั่น หลังจากวันนั้นถึงได้เอาแต่นั่งซึม

“ไม่ได้ไปค่ะ”

เรียวปากสีเรื่อคลี่ยิ้มเศร้าๆ ความหงอยเหงาชัดเจนอยู่ในน้ำเสียงที่ตอบกวินพล ลันลาดานึกน้อยใจนักที่คมพัชญ์ไม่เคยชวนเธอไปทำงานในไร่กับเขาอีกเลย ชายหนุ่มคงเบื่อในความไม่ได้เรื่องของเธอกระมัง

“อยู่บ้านคนเดียวเหงาแย่ งั้นไปเที่ยวกับพี่ดีกว่า เดี๋ยวพี่วินพาไปกินขนมอร่อยๆในเมือง”

“แต่ว่าพี่คม...” คนถูกชวนลังเล กลัวว่าจะโดนดุ เพราะยังไม่ได้ขออนุญาตจากสามี

“เดี๋ยวพี่โทร.บอกมันเอง ไปค่ะ เราออกไปหาอะไรหวานๆกระแทกปากแก้เครียดกัน”

กวินพลขยิบตาเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่มส่งให้ ผู้ปกครองใหญ่ของบ้านออกหน้าให้แบบนี้ แม้ไม่มีกระใจจะออกไปเที่ยวเล่น ลันลาดาก็ไร้ข้อโต้แย้ง ร่างบางลุกขึ้นตามแรงจูงจากมืออุ่น ตากลมปรายตามองข้อมือน้อยๆที่ถูกจับจูงก่อนเหลือบขึ้นมองแผ่นหลังกว้างเฉกเช่นเดียวกับสามี กวินพลมีรูปร่างหน้าตาเหมือนคมพัชญ์ทุกประการ แต่ความรู้สึกที่มีต่อชายหนุ่มกลับแตกต่าง ยามถูกกวินพลแตะต้องเนื้อตัว เธอจะรู้สึกเหมือนกำลังได้รับความเอ็นดูจากพี่ชายใจดี ไม่เคยหวั่นไหวกับความอ่อนโยนช่างเอาใจของพี่ชายสามีเลยสักครั้ง แต่หากคนที่กำลังจูงมือเธอคือคมพัชญ์ ต่อให้ชายหนุ่มทำหน้าตาบึ้งตึงโกรธเกรี้ยวเธอสักเพียงใด จังหวะการเต้นของหัวใจเธอก็ยังรุนแรงด้วยความยินดีทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดเขา

“พี่วิน ลาดาขอถามสักอย่างได้ไหมคะ” นั่งเป็นตุ๊กตาแสนน่ารักบนรถสปอร์ตสีดำคันโปรดของกวินออกมาจากหน้าบ้านได้ชั่วครู่ เสียงหวานก็เอ่ยขึ้น

“เรื่องคนงานใช่ไหมคะ” เดาได้ไม่ยากเลย เพราะคำถามเสียงเครือเกิดขึ้นหลังจากลันลาดามองเห็นคนงานในไร่

“ค่ะ ลาดาอยากรู้ว่าเราต้องทำ....รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“อาจจะฟังดูโหดร้ายแต่พี่ก็ยืนยันว่ามันจำเป็นค่ะ ลาดา การปกครองคนหมู่มาก ถ้าผู้ปกครองไม่เฉียบขาด กติกาที่ตั้งไว้ก็จะไร้ความศักดิ์สิทธิ์นะคะ ก่อนเข้ามาเป็นคนงานที่ไร่นี้ ทุกคนรับทราบกฎของที่ไร่ดีอยู่แล้ว ในเมื่อรู้แล้วแต่ยังกล้าทำ เจ้าคมก็จำเป็นต้องเชือดไก่ให้ลิงดู ถ้าเราใจอ่อนให้หนึ่งคน ลาดาเชื่อพี่ไหมคะว่าจะมีคนทำผิดตามมาเรื่อยๆ มากคนก็มากความ ควบคุมคนจำนวนมาก มันไม่ง่ายเหมือนใจคิด”

กวินพลถือโอกาสแก้ตัวให้น้องชายที่คงกลายเป็นคนป่าเถื่อนในความรู้สึกของลันลาดาไปแล้ว พูดไปก็คล้ายเป็นการสนับสนุนให้ใช้ความรุนแรงในการแก้ไขปัญหา แต่หากว่ากันตามจริง ต่อให้กฎของไร่รุนแรงกว่านี้ถึงขั้นตัดหัวเสียบประจาน ถามหน่อยว่าเหล่าคนงานจะต้องเดือดร้อนอะไรหากพวกมันไม่ได้จงใจทำความผิด ใช่ว่าทำงานอยู่ดีๆแล้วคมพัชญ์จะเรียกมายืนเป็นเป้านิ่งให้ยิงทิ้งซะเมื่อไร ไม่ผิดก็อย่าไปกลัวสิวะ

“พี่ไม่ได้เข้าข้างน้องชาย แต่สถานะที่ไอ้คมยืนอยู่ บีบบังคับให้มันต้องทำ”

กวินพลไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าคำอธิบายของตัวเองสามารถเปลี่ยนความรู้สึกของลันลาดาได้บ้างหรือเปล่า เพราะหญิงสาวหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเพราะส่วนหนึ่งก็เข้าใจว่าลันลาดาถูกเลี้ยงดูมาแบบคุณหนูโลกสวย จึงอาจไม่ใช่เวลานี้ที่น้องสะใภ้เขาจะทำใจยอมรับ แต่สำหรับตำแหน่งว่าที่นายหญิงน้อยของไร่บารมีเสียดฟ้าในอนาคตอันใกล้ ในฐานะสตรีที่ต้องยืนเคียงข้างและเข้ามาเป็นอีกครึ่งหนึ่งในชีวิตคมพัชญ์ ลันลาดาจะต้องยอมรับวิถีการปกครองเฉียบขาดของสามีให้ได้!

“พี่วินจะพาลาดาไปที่ไหนเหรอคะ”

กวินพลไม่เร่งเร้าให้ลันลาดาต้องตอบรับ เมื่อน้องสะใภ้เลือกจะใช้ความคิดคนเดียวเงียบๆ ชายหนุ่มก็ทำหน้าที่ขับรถของตัวเองไปเรื่อยๆ กระทั่งสปอร์ตคันงามสนนราคาเทียบเท่าบ้านหรูๆได้สองหลังขับเคลื่อนเข้ามายังตัวเมือง ดวงตากลมจึงมองสอดส่องไปยังข้างทางด้วยความใคร่รู้ ลันลาดาปัดความหวาดกลัวในใจเรื่องการกระทำของคมพัชญ์ทิ้งไป เพราะคิดตามคำพูดของกวินพลแล้วเห็นด้วยว่าหากไม่ได้ทำผิดก็ไม่ต้องกลัวการถูกลงโทษ

“ไปร้านกาแฟที่ไม่ได้มีแค่กาแฟค่ะ พี่รับรองเลยว่าน้องลาดาเห็นแล้วต้องชอบแน่ๆ อยากไปไหมเอ่ย”

“อยากไปค่ะ”

ลันลาดาตาวาวเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยที่คุณพ่อกำลังพาไปร้านของเล่นกับคำโปรยที่กวินพลหลอกล่อ ใบหน้าหวานพยักหงึกหงักเมื่อถูกถาม ชายหนุ่มเป็นผู้ชายอ่อนโยนและเอาใจเก่ง หญิงสาวจึงเชื่อแบบไร้ข้อกังขาว่าร้านกาแฟที่ว่าต้องถูกใจเธอแน่

“งั้นพี่ขอค่าจ้างเป็นรอยยิ้มหวานๆได้ไหมคะ ไม่ได้เห็นมาหลายวันแล้ว”

แทนคำตอบ เรียวปากสีเรื่อของลันลาดาก็คลี่ยิ้มกว้างเมื่อค่าจ้างที่สารถีสุดหล่อเรียกร้องนั้นง่ายดายซะเหลือเกิน เรียวคางน่ารักถูกมืออุ่นจับเขย่าเบาๆด้วยความเอ็นดู ริมฝีปากบางเฉียบของกวินพลมีรอยยิ้มสุขสมแต่งแต้มให้ยิ่งดูหล่อเหลา เพราะมากกว่ารอยยิ้มหวานฉ่ำของลันลาดาที่ได้กลับคืน คือประกายสุกใสแวววาวในดวงตากลมโตที่มาแทนที่ความเครียดกังวล กระนั้นก็มิลืมแนะ วิธีทวงคืนความสัมพันธ์กับคมพัชญ์ทางอ้อม เพราะกวินพลก็อยากเห็นน้องชายมีความสุขเช่นกัน

“น้องสาวพี่น่ารักที่สุด เจอหน้าไอ้คม ลาดาก็อย่าลืมยิ้มแบบนี้ให้มันด้วยล่ะ มันจะได้ชื่นใจ”

****************************************

พี่วินก็พูดเหมือนง่าย พูดเหมือนไม่รู้สกิลปากน้องชายตัวเอง มาช่วยกันลุ้นดีกว่าว่าฉากหน้าน้องเจอหน้าอิพี่คม แล้วลาดาจะยิ้มออกหรือว่ามีน้ำตากันแน่

ปล. เปิดให้จองรูปเล่มอิพี่คมแล้วนะคะ จะแจ้งที่เพจหรือ inbox ในเฟซบุ๊กก็ได้ แต่ในอินบ๊อกจะเห็นง่ายกว่านิดหน่อยค่ะ บางทีข้อความในเพจก็ไม่ค่อยเตือนเท่าไร แต่ช่วงนี้ภัคจะทยอยเข้าไปเช็คค่ะไม่ต้องกลัวตกหล่น หรือหากท่านใดแจ้งไว้ แล้วภัคไม่ได้ตอบกลับภายใน 24 ชั่วโมง ก็แจ้งภัคอีกรอบก็ได้เพื่อความไม่ประมาทค่ะ ฝากนักอ่านเอ็นดูผู้ชายปากเสียกับหนูลาดาเยอะๆด้วยนะคะ