เร้นรักมธุรสลวง

เพื่อมิให้บ้านกับบริษัทที่การันต์สร้างมาด้วยสองมือต้องหลุดลอย ลันลาดาจำต้องยอมแหวกม่านประเพณีปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คมพัชญ์เชยชมก่อนผ่านพิธีวิวาห์ที่ถูกต้องตามขนบธรรมเนียม เรียวหน้าเศร้าหมองพยักรับก่อนพลิกซบฟูกนอนเมื่อคมพัชญ์วางมือหนาทับลงมาตรงปมเสื้อคลุมหยั่งเชิง ชั่วอึดใจความเย็นของอากาศรอบตัวก็ตกกระทบเรือนกาย บ่งบอกให้รู้ว่าบัดนี้เนื้อตัวด้านหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำมิใช่ความลับสำหรับคมพัชญ์อีกแล้ว ดวงตากลมหลับปี๋ แผ่นท้องเรียบเนียนหดเกร็งยามถูกความร้อนจากมือใหญ่ลูบไล้สัมผัส ฝ่ามือกระด้างลูบวนจากลาดท้องนวลเนียนขึ้นสูงจนกระทั่งปลายนิ้วสะกิดยอดอกอิ่ม ร่างบางกระตุกเฮือก แม้จะทำใจยอมรับแต่ความไม่คุ้นเคยทำให้ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจกับสัมผัสแปลกใหม่จึงเผลอยกสองแขนขึ้นปกปิดอกอวบตามสัญชาตญาณหวงเนื้อหวงตัว

“นมแบนเป็นลูกเกดแปะหน้าขนมปังแบบนี้ จะปิดไว้ทำไมนักหนา เอามือออก!”

แต่การกระทำอย่างนั้นช่างเป็นการขัดความสำราญจนคนเหนือร่างทำหน้าเหวี่ยง คมพัชญ์ตะคอกดุก่อนจับแขนเรียวที่อยู่ผิดที่ผิดทางออกจากสองเต้าขาวเนียนดุจงาช้างแนบไปกับที่นอน ปากเจ้ากรรมหรือก็ช่างเปรียบเปรยให้เจ้าของอกอิ่มสูญเสียความมั่นใจในสรีระ ลันลาดาหน้าชาดิก แยกไม่ออกว่าเป็นเพราะอายที่ถูกปอกเปลือกหรืออายที่ถูกกล่าวหาว่าหน้าอกแฟบไร้เสน่ห์ตรึงใจชายอย่างไหนมากกว่ากัน คงมีแต่คงพูดคนเดียวที่รู้ดีว่าภายใต้คำถากถางร้ายๆนั้นได้ซุกซ่อนความพอใจเอาไว้มหาศาล หากไม่ชอบมีหรือที่ดวงตาโชนแสงก่อนหน้าจะมองก้อนเนื้อทั้งสองด้วยนัยน์ตาอ่อนเชื่อมไม่ยอมกะพริบสักวินาทีเช่นนี้

‘เอวเล็กเท่ามด’     

คงต้องถามเคล็ดลับจากการันต์ว่าเลี้ยงลูกสาวมาด้วยอะไร ลันลาดาถึงได้มีทรวดทรงองค์เอวงดงามเช่นนี้ นอกจากใบหน้าหวานแฉล้ม ผิวพรรณเนียนละเอียดชวนหลงใหล เรือนกายบอบบางอ้อนแอ้นก็เป็นอีกหนึ่งจุดขายของหญิงสาว นัยน์ตาแวววาวของคมพัชญ์กวาดมองไปยังร่างเปลือยใต้ร่างด้วยความพอใจ มุมปากได้รูปหยักยิ้มอ่อนโยนเมื่อมองมายังเอวเล็กที่ทอดรับกับสะโพกผายดูกลมกลึงสมส่วน มันก็แค่ช่วงลำตัวที่คอดเว้าให้เกิดรูปทรง บีบก็ไม่นุ่มเด้งสู้มือ จะสอดแทรกเรือนกายเข้าหาความอบอุ่นก็ไม่ได้ เหมือนเป็นอวัยวะที่ไร้ซึ่งประโยชน์ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่ามันน่ารักนัก แค่เห็นก็ทำให้ยิ้มได้ ยามได้จับได้ตระกองกอดเป็นต้องรู้สึกไม่อยากถอนมือออกทุกครั้งไป

‘แต่นมอย่างกับแตงโม’

มันคือความย้อนแย้งที่โคตรสมบูรณ์แบบ โดยส่วนใหญ่สตรีโครงร่างเล็กบางก็มักจะมีสัดส่วนอื่นๆบนเรือนกายขนาดเล็กเหมือนๆกันไป แต่ลันลาดาคือหนึ่งในข้อยกเว้น หน้าเรียว แขนเล็ก ขาตะเกียบ เอวเท่ามด แต่หน้าอกหน้าใจกลับอวบอิ่มกระแทกตา ทว่าคมพัชญ์ไม่มีปัญหาเลยที่มันจะมีขนาดใหญ่โตกว่าที่เคยคาดเดาผ่านเสื้อผ้าที่ลันลาดาสวมใส่ปิดบัง ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ เพราะแค่มองเลือดในกายก็พลุ่งพล่าน ความเต่งตึงอวบอูมของมันกระตุ้นความต้องการจนรู้สึกลำคอแห้งผาก ยังไม่ทันสัมผัสแต่สมองจินตนาการไปล่วงหน้าแล้วว่ายามบีบยามขยำ มันคงล้นมือและดีดเด้งสู้มือดีไม่หยอก

แต่แค่คิดจะไปสนุกได้อย่างไร คิดได้ดังนั้นมือซุกซนจึงสอดเข้าใต้แผ่นหลังเนียนดันให้อกอิ่มแอ่นหยัดขึ้นสูงเพื่ออำนวยความสะดวกให้ริมฝีปากบางเฉียบตามแบบฉบับบุรุษผู้เย่อหยิ่ง ความขาวกระแทกตา และความนุ่มก็กระแทกปากจนสัมผัสได้ถึงรสชาติหวานหอมเมื่อริมฝีปากบางฉกวูบเข้าครอบครองยอกอดอิ่มเต็มคำ แต่แค่นั้นคงยังไม่สาแก่ใจ มือสากทั้งสองจึงยื่นมาบีบคลึงที่ฐานเต้าคล้ายเจ้าของฟาร์มกำลังรีดนมวัว ความชื้นแฉะบริเวณยอดอกทำเอาเจ้าของหน้าร้อนผ่าวเหมือนถูกเปลวไฟแผดเผา มันร้อนมันหนาวสลับไปมาเหมือนคนจับไข้พิกล มีน้ำนมไหลออกมาหรือเปล่ามิแน่ใจ แต่กระนั้นคมพัชญ์ก็ดูดกลืนทรวงอกอิ่มสลับข้างไปมาเหมือนคนหิวโซ และเสียววาบในช่องท้องทุกครั้งที่ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกห่างแล้วใช้ไรเคราสากๆครูดเล่นไปมา ร่างบางบิดส่ายด้วยความวูบวาบแปลกๆ ใบหน้าเนียนแดงซ่าน สองมือจิกกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น ลันลาดากัดริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกกระสันซ่านจนอยากเปิดปากแล้วส่งเสียงบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยออกไป

“อื้อ...”

‘ฉิบหาย! ลืมจูบปาก’

เพราะทุกสัดส่วนบนเรือนกายของลันลาดาน่ากินน่าฟัดไปเสียทั้งหมดในความรู้สึกของคมพัชญ์ เอวเล็กก็ต้องกอด อกนุ่มก็ต้องดื่ม ดูดแล้วก็ติดใจจนไม่อยากแกะปากออก แต่แวบหนึ่งที่ละสายตาจากอกอิ่มขึ้นมองเรียวปากสีเรื่อที่เผยอออกเพื่อเปล่งเสียงร้องครวญครางหลังถูกความเจนจัดเล่นงานเต้างามจนควบคุมตัวเองไม่ไหว สติเจ้ากรรมก็คิดได้ว่าตัวเองมัวแต่หมกมุ่นกับโนมเนื้อนูนจ้ำม้ำสองก้อนนี้จนลืมชิมรสชาติของริมฝีปากสีเรื่อแสนสวยที่หมายมาดเป็นเจ้าของตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น และตั้งใจว่าหากวันใดที่ตบแต่งเป็นคู่ผัวตัวเมียถูกต้องเรียบร้อย เขาจะจูบจะฟัดเรียวปากน่ารักคู่นี้ให้หนำใจ แต่ที่ผ่านมาคมพัชญ์ต้องควบคุมความต้องการของตัวเองไว้เสมอเพราะกลัวว่าลูกไก่ไร้เดียงสาตัวน้อยๆในอุ้งมือจะตื่นกลัวหากเขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจ หลายครั้งที่ใจอยากฉกลิ้นเข้าเกี่ยวพันใจแทบขาด แต่คมพัชญ์ก็ทำแค่แตะริมฝีปากทาบทับแผ่วเบาแล้วรีบดึงออกห่าง แค่นั้นแก้มป่องของลันลาดาก็แดงปลั่งจนกลัวสาวน้อยจะเป็นลมแทบแย่ รักมากก็ถนอมมากเป็นธรรมดา

ดวงตาอ่อนโยนยามนึกถึงความน่ารักของคู่หมั้นหรี่แคบลงเมื่อคิดได้ว่าตอนนี้มันเป็นเรื่องของการแลกเปลี่ยน งั้นก็ไม่ต้องถนงถนอมมันแล้วสินะ อยากฟัดตรงไหนบนเรือนร่างบอบบางนี้ก็ฟัดให้เต็มคราบไปเลย เอาให้คุ้มกับเงินหลายสิบล้านที่ต้องเสียไป ความอ่อนโยนจึงจางหาย ความดุดันคือสิ่งที่คมพัชญ์เลือกนำมาปฏิบัติกับร่างเปลือยใต้ร่าง ริมฝีปากที่ขบเม้มดูดดื่มอกนุ่มอย่างเพลิดเพลินจึงเปลี่ยนเป็นงับหมับเข้าไปเต็มเหนี่ยว หวังให้ลันลาดาลิ้มรสชาติความเจ็บปวดเหมือนที่ตัวเองได้รับบ้าง แล้วก็ประสบความสำเร็จ น้ำตาที่ไหลนองแก้มใสเป็นหลักฐานยืนยันชั้นดี โดยที่คมพัชญ์ไม่รู้เลยว่าความเจ็บปวดที่ลันลาดาได้รับเป็นความเจ็บทางใจที่ถูกความใจดำของชายผู้เป็นที่รักขว้างใส่ หาใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย

“พี่คม ลาดาเจ็บค่ะ”

“เจ็บก็ต้องทน เพราะฉันกำลังสนุก”

“พี่คม!”

“เรียกอยู่ได้ จะเรียกหาพระแสงหอกง้าวรึไง!”

ดวงตาแดงช้ำเบิกโพลง ไหล่บางสะดุ้งโหยงเมื่อถูกคมพัชญ์ตะคอกด้วยคำหยาบคายอีกครั้งเสียงดังลั่น พระแสงหอกง้าวของคมพัชญ์เป็นแบบไหนไม่อาจรู้ แต่เดาจากใบหน้าขึงขังดูน่ากลัวของชายหนุ่มก็คิดว่ามันคงเป็นอาวุธร้ายไม่เบานักหรอก กระนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกรธขนาดนี้แค่เธอเรียกเขาด้วยความตกใจที่เห็นชายหนุ่มถอดชุดนอนออกจากร่างแล้วสะบัดมันลอยคว้างอยู่ในอากาศเหลือเพียงเนื้อตัวเปล่าเปลือยเท่านั้น คมพัชญ์ลืมแล้วหรือว่าเธอเติบโตมาในโรงเรียนหญิงล้วนนะ การเห็นผู้ชายเปลือยก็ย่อมตระหนกเป็นธรรมดา แต่อย่างว่า ณ เวลานี้เธอทำอะไรก็ถูกสายตาและสมองของชายหนุ่มตัดสินว่าผิดไปทั้งหมดนั่นแหละ ความน้อยใจตีตื้นจึงตั้งใจจะหลุบเปลือกตามองต่ำ ทว่าคนน้อยใจกลับดึงดวงตาลงไม่ได้เลยเมื่อลาดไหล่กว้างสีน้ำตาลแดงตามประสาคนทำงานกลางแจ้งปรากฏแก่สายตา นี่น่ะหรือไหล่ที่มอบความอบอุ่นให้เธอซบพิงยามถูกคู่หมั้นดึงเข้าไปกักไว้ในอ้อมกอด มันแน่นหนันด้วยกล้ามเนื้อแบบชายตรีอย่างนี้นี่เองเธอถึงรู้สึกปลอดภัยเสมอยามมีคมพัชญ์อยู่ใกล้

“พี่คะ... อุ๊บ!”

ทว่าบุคคลที่เคยอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยที่สุด มาตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่กำลังนำอันตรายมามอบให้ คมพัชญ์ทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียง พริบตาแขนเรียวก็ถูกมือใหญ่กระชากขึ้นมาจากที่นอนรั้งร่างบอบบางขึ้นมานั่งเผชิญหน้า เอวคอดถูกรั้งเข้ามาชิดจนยอดอกนุ่มสัมผัสกับอกแข็งกระด้างปานหินผา แสนอับอาย เลือดในกายวิ่งพล่านยามคมพัชญ์จงใจขยับอกเสียดสี คนตัวบางเบิกตากว้าง ตั้งท่าจะถอยห่างด้วยความปอดแหกเมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ถูไถบริเวณต้นขาด้านใน แต่คมพัชญ์กลับรู้ทัน เส้นผมยาวที่ถูกเป่าจนแห้งสนิทถูกดึงจากด้านหลังจงใจให้ใบหน้าหวานเงยขึ้นมากกว่าจะทำให้เจ็บ และทันทีที่เรียวปากสีสดเตรียมอุทานเรียกชื่อ ริมฝีปากร้อนของคนตัวใหญ่ก็ฉกวูบเข้าหาปิดกลืนทุกถ้อยคำ แรงกระแทกที่จู่โจมรวดเร็วมิทันตั้งตัวส่งผลให้คนถูกจูบนั่งตัวแข็งทื่อเป็นตุ๊กตาปูนปั้น

นานแสนนานที่เรียวปากสีเรื่อถูกบดเคล้าหนักหน่วงด้วยแรงจุมพิตแสนหวาน จูบเหมือนไม่เคยจูบ จูบเหมือนคนอดอยากหิวโซจนกลีบปากบอบบางชอกช้ำ ความอ่อนประสบการณ์ทำให้ลันลาดายอมเปิดปากให้ปลายลิ้นร้อนที่เลาะเล็มลุกล้ำเข้ามาง่ายดาย เพียงเสี้ยววินาทีที่สองลิ้นสัมผัสกัน คนไร้ประสบการณ์ก็จำต้องใช้อกกว้างเป็นที่พักพิงร่างเพราะเรี่ยวแรงนั้นหดหายจนเนื้อตัวอ่อนปวกเปียก คางเรียวงามถูกมือใหญ่จับตรึงไม่ให้หลบหนี ปลายลิ้นเชี่ยวชาญไล่ลิ้นพัวพันกวาดเก็บความหวานทุกหยาดหยดไม่มีผ่อนปรน แม้ลมหายใจของคนในอ้อมอกจะเริ่มกระชั้นถี่ นานจนลันลาดาเหมือนคนสำลักน้ำ คมพัชญ์จึงยอมถอนริมฝีปากออกห่าง ระหว่างนั้นก็หลุบดวงตามองคนตัวบางที่ได้รับอนุญาตให้หายใจเอาอากาศเข้าปอดชั่วคราว

‘หวานกว่าน้ำผึ้ง ก็ปากเมียกูนี่แหละวะ’

ถือว่าอีกฝ่ายไม่เห็น มุมปากได้รูปจึงหยักยิ้มอ่อนโยน พอใจกับรสชาติหวานล้ำจากเรียวปากแดงช้ำของลันลาดาที่มันสามารถกำราบความเกรี้ยวกราดได้อยู่หมัด มันคือรางวัลของคนเก่งที่ยอมอดเปรี้ยวไว้กินหวาน แล้วก็หวานหอมคุ้มค่ากับการรอคอยหนักหนา จูบกับผู้หญิงมาเป็นสิบเป็นร้อยแต่ไม่เคยมีใครให้ความรู้สึกเหมือนได้ดื่มน้ำผึ้งป่าเดือนห้าเหมือนลันลาดาเลยสักคน รสชาติมันหวานกลมกล่อมและหอมกรุ่นติดตรึงใจจนไม่นึกอยากถอนริมฝีปากออกห่าง ดวงตาสีเข้มพิศมองเรียวปากชอกช้ำด้วยน้ำมือตัวเองด้วยความใคร่รู้ว่าทำไมถึงแตกต่าง ทว่าสมองไม่มีคำตอบให้ในเรื่องที่ต้องการ สิ่งเดียวที่มันส่งสาส์นกลับมาคือริมฝีปากของลันลาดาจะต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!

แล้วมันก็จะไม่ใช่แค่ริมฝีปากบางสีเรื่อคู่นี้หรอกที่ต้องตกเป็นของเขา เนื้อตัวทุกสัดส่วน ผิวพรรณทุกตารางนิ้ว และอวัยวะทุกชิ้นที่ประกอบขึ้นเป็นลันลาดาจะต้องเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาแต่เพียงผู้เดียวเช่นกัน

‘ได้เวลาปักหมุด!’

***************************************