เร้นรักมธุรสลวง

‘ได้เวลาปักหมุด!’

เจ้าของที่ดินต้องปักเสาหินแสดงอาณาเขตฉันใด เขาผู้เกิดมาเพื่อเป็นเจ้าของลันลาดาก็ต้องตีตราประทับแสดงตัวเป็นผู้ครอบครองเรือนร่างงดงามนี้ฉันนั้น ดวงตามาดร้ายก้มมองร่างน้อยในอ้อมแขน อาการหอบหายใจอย่างคนเหนื่อยอ่อนของหญิงสาวทุเลาลงแล้ว หลังจากนี้ก็ถึงเวลาอันสมควรที่เขาจะจับร่างบางกลืนลงท้องเสียที อดทนอดกลั้นความต้องการมานานจนเจ้าลูกชายสุดที่รักแข็งขืนราวกับแท่งหิน

“อุ๊ย!”

ลันลาดาอุทานหน้าตื่นเมื่อถูกผลักร่างลงไปนอนแผ่บนเตียง จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ลดตัวลงตามมาคร่อมทับ ลมหายใจของคนตัวบางหอบกระชั้นเมื่อใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันแค่คืบ ก่อนจะเป็นลันลาดาที่ขัดเขินกับความเว้าวอนในดวงตาคู่คมจนต้องพลิกหน้าซบกับฟูก เปิดโอกาสให้ปลายจมูกโด่งได้จูบฟัดซอกคอขาวยามคมพัชญ์ก้มหน้าซุกไซ้จนขนอ่อนบนเรือนกายอ่อนนุ่มลุกฮือ มือกุมมือ อกชนอก หน้าท้องแนบชิด เรียวขาเสียดสี ความนุ่มเนียนทุกจุดสัมผัสปลุกเร้าความต้องการกลางกายของคมพัชญ์ให้ผงาดตัวดั่งนักรบผู้กล้าหาญพร้อมออกศึก

“ฮื้อ...”

นอกจากช่วยขับให้ใบหน้าหล่อยิ่งคมเข้มสมชายชาตรี ลันลาดาก็เพิ่งเข้าใจประโยชน์ของไรเคราจางๆที่คมพัชญ์หวงแหนนักหนา เรียวปากชอกช้ำห่อปากครวญครางสั้นยาวสลับกันไปตามความทรมาน ใบหน้าแดงซ่านพลิกส่ายไปมาจนเส้นผมกระจายยุ่งเหยิงเต็มหมอนเมื่อคู่หมั้นใช้มันฟอนฟัดอกนุ่ม สองมือหยาบกร้านสามัคคีกันล้วงลูบไปทั่วอย่างพยายามปลุกเร้าให้ร่างสวยพร้อมเรียนรู้ประสบการณ์ชวนระทึกในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า สร้างความปวดร้าวระคนโหยหาที่ลันลาดาอธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่ามันซ่านหวิว มันร้อนรุ่มทรมานและมีความสุขไปในเวลาเดียวกันจนเลอะลืมความอายที่ต้องแนบชิดกับบุรุษโดยปราศจากอาภรณ์ปกปิด

‘แน่นชิบ!’

คมพัชญ์แหงนหน้าขึ้นฝากคำบริภาษหยาบคายไปกับลมกับฟ้ายามส่งปลายนิ้วเรียวยาวสำรวจความพร้อมของร่างเล็กเป็นครั้งสุดท้าย ความชุ่มชื้นที่ทยอยหลั่งรินจนชุ่มปลายนิ้วถือว่าโอเค ทว่าแรงตอดหนึบยามปลายนิ้วแวะเข้าไปทักทายยังช่องทางที่ปิดสนิทเหมือนเป็นเส้นทางที่ยังไม่ใครเคยข้ามผ่านนี่สิที่พาให้คมพัชญ์เป็นกังวล มองอยู่สามรอบก็ต้องถอนหายใจทั้งสามรอบ ก็ขนาดมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน หากเปรียบเป็นมวย ลันลาดาคงอยู่ในรุ่นสตรอว์เวท มวยรุ่นเล็กที่สุดในโลก ต่างจากเขาที่อยู่ในรุ่นเฮฟวี่เวท ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นพิกัดน้ำหนักในรุ่นใหญ่ที่สุด แตกต่างกันขนาดนี้แล้วเจ้าคมพัชญ์น้อยจะฝากเนื้อฝากตัวกับลันลาดาได้หรือ

“ชิท! ไม่ได้ก็ต้องได้!”

คมพัชญ์กัดฟันกรอด ตักอาหารที่อยากกินที่สุดในโลกเข้าปากพร้อมทั้งเคี้ยวจนแหลกละเอียดแล้วจะให้คายทิ้งงั้นหรือ ชายหนุ่มก้มมองอาหารรสเลิศที่นอนหายใจหอบถี่ตรงหน้าแล้วกระแทกลมหายใจหงุดหงิด ฝันไปเถอะ! และใช่... เมื่อไม่คายก็ต้องกลืนลงท้อง ยืดเยื้อเวลาไปกว่านี้สุดท้ายลันลาดาก็คงหนีความเจ็บปวดครั้งแรกของวัยสาวไม่พ้นอยู่ดี เรียวขาสวยทั้งสองข้างจึงถูกดึงขึ้นพันรอบเอวสอบหลังคมพัชญ์สบถคำหยาบแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงทาบทับ

“ครั้งแรกจะเจ็บนิด อดทนเอาหน่อยแล้วกัน”

ประโยคนี้ คนพูดเองก็ไม่รู้ว่าอยากให้กำลังใจลันลาดาหรือว่าพูดปลอบใจตัวเองกันแน่ แต่ที่รู้คือเหงื่อเม็ดโตน่ะล้อมกรอบหน้าซีดเผือดของคนพูดไว้หมดแล้ว

“เจ็บ! พี่คม ลาดาเจ็บ”

สมองถูกคนเจนจัดล่อลวงให้มึนงงจนคิดไม่ทันตามคำพูดของคมพัชญ์ กว่าจะทันรู้ว่าที่คู่หมั้นหนุ่มพูดถึงคืออะไร เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเจียนขาดใจก็ดังลั่นห้อง แผ่นหลังบางกระเด้งขึ้นจากเตียงนอนทันทีที่ถูกความใหญ่โตของกายแกร่งชำแรกฝ่าเยื่อกั้นบางๆแต่ล้ำค่าครั้งเดียวจนสุดปลายทาง หยดน้ำตาเม็ดโตไหลตกกระทบเปียกที่นอน เจ็บที่สุดในชีวิต ปวดร้าวเหมือนร่างกายกำลังถูกมีดทื่อๆฉีกเฉือนออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลันลาดาพยายามบิดข้อมือหนีมือหนาที่กดทับเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดตามสัญชาตญาณ แต่มาถึงขั้นนี้มีหรือที่คมพัชญ์จะยอม ชายหนุ่มทิ้งร่างเปลือยเปล่าใหญ่โตทับร่างบางก่อนฉกริมฝีปากจุมพิตเรียวปากแดงช้ำปิดเสียงร้องไห้ที่บาดหัวใจ

“แค่ครั้งแรกทูนหัว แค่ครั้งเดียว”

เห็นความเจ็บปวดของสตรีผู้เป็นที่รักที่นอนสะอึกสะอื้นน้ำตารินไหลเป็นทางยาว คมพัชญ์ก็ใจเสียไม่น้อยไปกว่ากัน ชายหนุ่มกรีดปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานพลางกดริมฝีปากจูบซ้ำๆที่ขมับบาง พยายามปลุกปลอบด้วยคำพูด มอบจุมพิตหวานลวงล่อ และดูดดื่มหยอกเอินอกนุ่มด้วยปลายลิ้นซุกซนให้ลันลาดาคลายความเจ็บทั้งที่ตัวเองก็ถูกความคับแคบบีบรัดรุนแรงจนรวดร้าวทรมานไม่ต่างกัน สะโพกสอบปรารถนาจะขยับโยกให้โลกทั้งใบสั่นสะเทือน แต่ในความเป็นจริงคมพัชญ์ต้องกัดฟันข่มใจยกเลิกการขยับร่างกายส่วนล่างที่มันร้อนผ่าวด้วยความห้าวหาญเหมือนอาชาหนุ่มคึกคะนองจนเหงื่อแตกซิกเพื่อให้เส้นทางที่นำพาเขากับลันลาดาไปพบความสุขยังสรวงสวรรค์ได้ปรับตัว ขอแค่ได้ลดทอนความเจ็บปวดของคนตัวเล็กใต้ร่าง ต่อให้ต้องทนทรมานกว่านี้คมพัชญ์ก็พร้อมแบกรับ

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม งั้นพี่ขยับนะ” ปากเอ่ยถาม ทว่าร่างกายกลับไม่รอฟังคำตอบ

เห็นอาการเกร็งขืนลดน้อยลงเรียวปากร้อนจึงผละออกจากอกอิ่มที่กำลังดื่มกินอย่างมูมมาม พูดขาดคำสะโพกแกร่งก็ดึงตัวออกห่างเกือบสุดแล้วดันตัวกลับจนหน้าท้องเนียนสัมผัสได้ถึงความแข็งของลอนซิกแพคที่แนบชิด ลันลาดาสะดุ้งเฮือก ท้องน้อยหดเกร็ง ฟันขาวซี่น้อยขบกลีบปากบางปิดกั้นเสียงสะอื้นยามตัวตนใหญ่โตพุ่งเข้าหา ทั้งเจ็บและ จุก มันแน่นเหมือนจะหายใจไม่ออก สะโพกตึงจึงพยายามถดถอยหนี ทว่ากลับถูกมือใหญ่จับตรึงแล้วดึงเข้าหาตัว คมพัชญ์สอดแขนรัดใต้เอวบางก่อนใช้มือดันบั้นท้ายกลมทิ้งเข้ามาชิด สองขาเล็กๆจึงตวัดรัดเอวสอบของคนตัวโตอัตโนมัติ ยังความพอใจให้คมพัชญ์จนชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมอบจุมพิตร้อนแรงเป็นรางวัลให้คนน่ารักครั้งแล้วครั้งเล่าจนปากน้อยๆเห่อบวม ในขณะที่ลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวสอนปลายลิ้นเล็กให้รู้จักพลิกพลิ้วตอบโต้ สะโพกแกร่งก็หาได้หยุดขับเคลื่อนความแข็งแกร่งเสียดสีกับช่องทางแสนรัดรึง ควรจะรู้สึกทุกข์ระทมจากแรงบีบรัดสุดเหี้ยมโหดที่แทบหายใจหายคอไม่ออกนั่น ทว่าใบหน้าคมชื้นเหงื่อกลับแหงนเงยเพื่อเปล่งเสียงครางแหบพร่าด้วยความซ่านสุขล้นปรี่ เส้นเลือดที่ลำคอปูดโปน หยาดเหงื่อเม็ดโตไหลซึมจนผิวกายสีแทนเป็นมันวาว ยิ่งถูกบีบรัดก็ยิ่งฝากฝังตัวตนเข้าหารุนแรง และยิ่งได้ยินเสียงครวญครางแผ่วเบาที่ดังลอดจากเรียวปากสีแดงช้ำ คมพัชญ์ก็ยิ่งกระหน่ำตัวตนองอาจเข้าใส่อย่างคนบ้าคลั่ง แรงกระทั้นกระแทกหนักหน่วงจากสะโพกสอบที่โยกยันตัวเข้าหาพาให้อกอิ่มกระเพื่อมไหว ลำคอแกร่งแห้งผากทุกครั้งที่เห็นอกอิ่มดีดดิ้นราวกับมีชีวิต เรียวปากบางเฉียบจึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงดูดกลืนความเย้ายวนตรงหน้าดั่งทารกน้อยอดอยากหิวโซ ถูกรังแกทั้งส่วนล่างและบนไปพร้อมๆกันแบบนี้ แล้วมีหรือที่คนอ่อนชั้นเชิงในเรื่องราคะจะทานทนไหว

“อ๊ะ... ฮื้อ...”

ใบหน้าหวานสะบัดจนเส้นผมกระจุยกระจายยุ่งเหยิง มือบางทั้งจิกทั้งกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ยามถูกกายแกร่งบุกตะลุยเข้าหา ห่างไกลคำว่าพอดีหากเปรียบเทียบสัดส่วนกลางกายของสองร่างที่กำลังโรมรันเร่าร้อนด้วยสายตา คนหนึ่งใหญ่โตแข็งแกร่งไปทั้งเนื้อทั้งตัว แต่อีกคนกลับคับแคบดั่งสาวน้อยแรกรุ่นยังเติบโตไม่เต็มวัย ทว่าธรรมชาติผู้เป็นผู้สร้างทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็ยังไม่โหดร้ายเกินไปนัก อาการเจ็บแสบยามถูกความใหญ่โตเสียดสีจนน้ำตาคลอหน่วยค่อยๆทุเลาลงเมื่อมีความฉ่ำชื้นถูกขับมาเป็นดั่งกาวช่วยประสาน นอกจากลดทอนความเจ็บปวด ลันลาดาก็ได้เรียนรู้ว่ามันยังช่วยให้การดำเนินเพลงรักคล่องตัวยิ่งขึ้น หยดน้ำตาจึงจางหาย เพลานี้จะมีก็เพียงเสียงร้องครวญครางปิ่มว่าจะขาดใจยามคมพัชญ์ผลักดันสะโพกแกร่งเข้าหา และอีกไม่นานคงได้ขาดใจเอาจริงๆหากพ่อหนุ่มคนรักยังขยันทำให้ครางครวญไม่เลิกแบบนี้

“พี่คม ฮึก... พะ... พี่คม!”

คมพัชญ์ก้มหน้าลงจูบแช่ที่ขมับบอบบางชื้นเหงื่ออย่างต้องการปลุกปลอบส่งมอบพละกำลังให้ หลังจากคนใต้ร่างเกร็งกระตุกเป็นรอบที่สาม ดวงตากลมปรือปรอย ลมหายใจของลันลาดาหอบถี่ ผิวเนื้อตรงอกด้านซ้ายเต้นกระตุกตามแรงสะเทือนของหัวใจชัดเจน เหน็ดเหนื่อยจนต้องหายใจกันทางปาก เห็นแล้วก็เวทนา มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้าหวานด้วยความอ่อนโยนปนสงสาร แต่กลับสวนทางกับเรือนกายส่วนล่างที่ยัง...เคลื่อนตัวเข้าหาสัดส่วนหวานล้ำรุนแรงราวพายุที่กำลังบ้าคลั่ง

“อา...”

แม้จะเหนื่อยจนแทบไร้เรี่ยวแรงติดกายแต่การเคลื่อนไหวของคมพัชญ์บังคับให้ลันลาดาไม่อาจหยุดพัก สะโพกแดงช้ำร่อนรับตัวตนที่ถาโถม ไม่นานหลังจากนั้นร่างเล็กก็เกร็งกระตุกและบีบตัวตอดรัดเป็นรอบที่สี่ ตามมาติดๆด้วยเสียงร้องคำรามทุ้มต่ำของคมพัชญ์หลังหักโหมสะโพกสอบเข้าออกถี่รัวก่อนกดตัวตนให้ลึกสุดปลายทางแล้วทิ้งตัวทาบทับร่างที่นอนหอบสะท้านของลันลาดา จงใจแนบใบหน้าสากระคายกับหว่างอกอวบ ความแนบชิดทำให้ลันลาดาสัมผัสได้ถึงแรงกระตุกจากเนื้อตัวใหญ่โตที่ฝากฝังอยู่กายพร้อมของเหลวอุ่นร้อนที่หลั่งไหลเข้าหา มันซาบซ่านและเป็นสุขจนเรียวแขนเล็กเผลอยกขึ้นโอบรัดแผ่นหลังชื้นเหงื่อไม่รู้ตัว

ไร้เสียงพูดคุย จะมีก็แต่เสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนที่ดังกระทบโสตประสาท นานหลายนาทีกว่าที่อัตราการหายใจของสองร่างจะเข้าสู่ภาวะปกติ คมพัชญ์เงยหน้าขึ้นจากโนมเนื้อนุ่ม ดวงตาสองคู่สบประสานเมื่อลันลาดาเองก็ลอบมองศีรษะทุยของชายคู่หมั้น ความเร่าร้อนในดวงตาของคมพัชญ์ยังเต็มเปี่ยม ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อคมพัชญ์หยัดตัวขึ้นเท้าแขน ทว่าเรือนกายแข็งกร้าวก็ยังไม่ยอมผละตัวออกห่าง และรู้สึกเหมือนมันตื่นตัวพร้อมจะรุกรานดุดันใส่เธออีกครั้ง

‘ไอ้พี่เวร! จะรีบกลับมาทำหอกอะไรวะ!’

ริมฝีปากร้อนของคมพัชญ์แตะจูบโรมเร้าอกอวบอย่างไม่รู้จักเบื่อ ก่อนเลาะเล็มจากเนินอกอิ่มขึ้นสู่ลำคอที่ถูกฟัดจนผิวเนื้อแดงเรื่อก่อนจะจบลงด้วยการทาบทับกับเรียวปากรสหวานฉ่ำด้วยหวังเล้าโลมเพื่อเริ่มบทรักกับคนใต้ร่างเป็นครั้งที่สอง สาม สี่ ไปเรื่อยๆจนกว่าความต้องการที่จุกอกนับตั้งแต่วันแรกที่ได้เห็นหน้าหวานๆของลันลาดาจะทุเลาลง แต่ความหวังกลับพังทลายเมื่อหูแว่วเสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตของกวินพลดังใกล้เข้าเขตหน้าบ้าน กำปั้นหนาทุบไปบนที่นอนอย่างแรงหลายครั้งด้วยความเกรี้ยวกราดที่ถูกขัดจังหวะ จากนั้นใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะร้ายก็ผละห่าง พร้อมร่างสูงที่ดีดตัวขึ้นจากการทาบทับร่างบางเหมือนถูกเหล็กร้อนนาบผิวเมื่อหูแว่วเสียงรถเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“จืดชืด!”

เหมือนถูกมือหนาคู่เดียวกับที่บีบเคล้นอกอวบอย่างเมามันตบหน้าเอาฉาดใหญ่แล้วสาดตามด้วยน้ำเกลือเข้มข้น ความเจ็บแสบปวดร้าวมันถึงจู่โจมอาบไล้ไปทั่วร่างทันทีที่ได้ยินคำพูดของคู่หมั้นชัดเจนเต็มสองหู ดวงตากลมที่พริ้มหลับด้วยอารมณ์กำหนัดครอบงำจากการปลุกเร้าด้วยฝีมือคมพัชญ์เบิกโพลงขึ้นมองชายหนุ่มร่างเปลือยที่กำลังไล่เก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาพาดไหล่ ก่อนรีบพลิกหน้าหนีเมื่อดวงตาเห็นความแข็งแกร่งที่ทำให้เธอครวญครางจนลำคอแห้งผากเหยียดตัวตรงชี้หน้ามาทางตัวเอง ได้ยินเสียงถอนหายใจหงุดหงิดของคมพัชญ์ ตามด้วยเสียงเปิดและปิดประตูดังโครมใหญ่ ลันลาดาจึงพลิกหน้ามองไปที่ปลายเตียงก่อนไล่สายตาไปยังประตู ไม่มีร่างสูงของคู่หมั้นอยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มจากไปพร้อมคำพูดที่บอกให้รู้ว่าเยื่อพรหมจรรย์ที่ได้รับจากเธอไม่มีความหมายสำหรับเขาเลยสักนิด

“ลาดารักพี่คม แล้วพี่คมไม่รักลาดาเลยสักนิดเหรอคะ”

ร่างบางพลิกตัวนอนตะแคงก่อนงอขาขดตัวเข้าหากัน สองแขนกอดเข่าตัวเองแล้วนอนร้องไห้ปล่อยน้ำตาของความเจ็บปวดให้รินไหลเหมือนนกตัวน้อยถูกนายพรานไล่ยิงด้วยลูกดอกได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส ไม่มีคำปลอบโยนไม่ว่า ไม่มีคำพร่ำรักหวานหูให้ชื่นฉ่ำหัวใจไม่เป็นไร เธอยอมรับได้หากคมพัชญ์จะเดินจากไปเงียบๆ แต่นี่ชายหนุ่มกลับใจทมิฬกว่าที่คิดด้วยการขว้างคำพูดดูแคลนเข้าใส่ น้ำตารินไหลเป็นทางยาวรดหัวเข่าเมื่อเธอช่างไร้ค่าในสายตาของผู้ชายที่ตัวเองปักใจรักเหลือเกิน

**************************************************************************************************

เพลียกับอิพี่คมจริงๆ นี่ขนาดรวบหัวกินหางน้องไปแล้ว ท่านพี่ยังปากดีไม่เลิก พี่จ๋าพี่ แม่ยกเค้าจะเทพี่แล้วหนา ทำตัวดีๆหน่อยเซ่