เร้นรักมธุรสลวง

 
 
“เฮ้ย! ไปโดนตัวไหนมาวะ ทำไมวันนี้น้องกูโกนขนหน้าซะเกลี้ยง”
 
กวินพลถึงกับยืนค้างอยู่หน้าประตูห้องพลางเขม่นตามองแล้วมองอีกให้แน่ชัดว่าผู้ชายหน้าคล้ายตัวเองแต่หล่อน้อยกว่านิดที่นั่งยืดขาเหยียดยาวอยู่บนเตียงแล้วอมยิ้มมองกล่องกำมะหยี่สีแดงสดในมือคือคมพัชญ์ตัวจริง เพราะตอนนี้ใบหน้าของน้องชายนั้นเกลี้ยงเกลาทั้งที่เมื่อตอนเช้ายังเหมือนลิงอุรังอุตังแถวป่าอเมซอนอยู่เลย ปกติคมพัชญ์หวงเคราตัวเองจะตายไป ขนาดคุณพ่อบังเกิดเกล้าพูดจนปากเปียกปากแฉะให้โกน มันยังทำหน้ามึนบอกโกนไม่ได้เด็ดขาดเดี๋ยวไม่ขลัง นอกเสียจากจำเป็นต้องไปร่วมงานที่มีแขกชั้นผู้ใหญ่ มันก็จะเอากรรไกรเลาะเล็มออกเล็กน้อยพอให้เป็นทรงซึ่งนั่นก็ถือว่าให้เกียรติเจ้าของงานมากเหลือเกินแล้ว แต่ครั้งนี้ไอ้น้องชายตัวร้ายกลับโกนจนเหลือเพียงไรเคราจางๆ คุณพระคุณเจ้าช่วย เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!
 
ผีนักสืบโคนันเข้าสิงกวินพล จนชายหนุ่มต้องรีบย้ายร่างไปนั่งบนเตียงของคมพัชญ์ด้วยอีกคน
 
‘ขนหน้า? พูดเหมือนน้องชายมันเป็นหมา!’
 
“ตัวโตเท่าควายแล้วยังไม่รู้ว่าขนที่พูดถึงเรียกว่าเครา เข้าห้องคนอื่นทำไมไม่เคาะประตู แล้วเตียงนี่ขึ้นมานั่ง ขออนุญาตเจ้าของหรือยัง โง่ไม่พอ มารยาทยังต่ำตมอีก”
 
“ถ้าคุณคมพัชญ์ด่ามาอีกคำ กระผมจะร้องไห้แล้วนะครับ โกรธแค้นอะไรฉันนักหนาวะ เป็นเมนส์หรือไง!”
 
“แล้วเสนอหน้าเข้ามาทำไม”
 
‘น้องกูเก่งว่ะ ถามเหมือนด่า’
 
คมพัชญ์ยังคงนั่งมองของในมือไม่ได้คิดให้ความสนใจท่าทางตัดพ้อของกวินพล เจ้าของห้องทำราวกับพี่ชายคือวัตถุโปร่งแสงนั่นเพราะรู้สันดานดีว่ากวินพลมันแกล้งทำหน้าเศร้าไปตามประสาเท่านั้น นอกจากไม่สนใจ แฝดน้องยังจงใจถอนหายใจแรงๆไล่แขก ตั้งใจให้พี่ชายรู้ไปเลยว่าชายหนุ่มกำลังรำคาญ แต่กวินพลนั้นถือคติที่ว่าพี่น้องท้องเดียวกันไม่จำเป็นต้องมีมารยาทมากนัก หรือไม่ต้องมีเลยก็ได้ เพราะถึงอย่างไรคมพัชญ์ก็ลาออกจากความเป็นน้องชายเขาไม่ได้อยู่ดี คิดได้อย่างนี้แฝดคนพี่จึงหาได้มีความสลด ทำอะไรไม่ได้คมพัชญ์จึงได้แต่กลอกตามองบนกับนิสัยหน้ามึนของพี่ชายต่อไป
 
“คิดถึง”
 
ลำพังคำตอบของกวินพลคงไม่สามารถทำให้คมพัชญ์ของขึ้นได้เพราะปลงกับนิสัยกวนประสาทของพี่ชายมาตั้งแต่เกิด ทว่าความแพรวพราวที่มองเห็นทางหางตากับอาการกลั้นยิ้มจนแก้มตุ่ยของมันนี่แหละที่ทำให้แฝดน้องตาลุกวาว คราวนี้คมพัชญ์จึงยอมผละใบหน้าจากกล่องกำมะหยี่ขึ้นสบตากับกวินพลตรงๆ
 
“ไอ้วิน!”
 
ทันใดนั้นปลายเท้าไซซ์สี่สิบก็ตวัดเข้าหาร่างสูงของกวินพลแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะไอ้พี่เวรนี่มันกำลังล้อเลียนถ้อยคำที่เขาพูดกับลันลาดาเมื่อคืนวาน นี่แสดงว่ามันแอบปีนบันไดตามไปดูเขาเกี้ยวสาวน่ะสิ ไอ้พี่เลว!
 
“โอ๊ย! พี่คมคะ พี่คมจะใจร้ายใช้ส้นทีนสะกิดพี่วินแก้เขินแบบนี้ไม่ได้นะคะ มันไม่สุภาพ”
 
กวินพลเองก็ไวทายาด ด้วยรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าสิ่งมีชีวิตประเภทใช้กำลังอย่างคมพัชญ์ต้องทำเช่นนี้แน่ จังหวะที่ปลายเท้าสะอาดของแฝดน้องลอยขึ้นจากฟูกนอน ร่างสูงของแฝดพี่ก็กระเด้งตัวขึ้นหลบเช่นกัน เรียกว่ารอดตัวจากบริการนวดหน้าด้วยฝ่าเท้าในระยะเฉียดฉิว และพอยืนอยู่ในระยะปลอดภัยจากบาทาพิฆาต กวินพลยังขยิบตาพลางสะบัดนิ้วชี้กรีดกรายเป็นเชิงห้ามปรามคมพัชญ์ ซ้ำยังแสร้งทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลียนแบบลันลาดาล้อเลียนน้องชายไปอีกที ทำเอาคนถูกล้อกัดฟันกรอด อยากลุกขึ้นตามไปกระทืบพี่ชายให้หุบปากเหลือเกิน
 
‘บางครั้งเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของพี่ชายฝาแฝด!’
 
“แกตามไปเสือกเรื่องของฉันทำไม”
 
คมพัชญ์ตวัดดวงตาขุ่นๆไปดุพี่ชาย โชคดีของมันหน่อยที่เมื่อคืนลันลาดาไม่ได้แต่งกายล่อแหลมเปิดเปลือยผิวเนื้อใต้ร่มผ้าออกมาหาเขาที่ระเบียง แล้วเขาก็ทำเพียงแค่จูบกับกอดหญิงสาว สองมือไม่ได้ซุกซนปลดนั่นถอดนี่จนหญิงสาวโป๊เปลือย แต่ในทางกลับกัน หากการเสนอหน้าของพี่ชายทำให้กวินพลได้เห็นเนื้อตัวว่าที่เมียเขาล่ะก็ ต่อให้เป็นพี่น้องจูงมือกันออกมาจากท้องแม่คนเดียวกัน เขาก็จะควักลูกตามันออกมากระทืบ!
 
“ฮื้อ! เสือกเสิกอะไรกันเล่า พูดไม่เพราะ ฉันตามไปรักษาความปลอดภัยให้แกต่างหาก ถ้าพ่อมาเจอเข้า แกโดนพ่อเล่นงานหนักแน่ พี่ชายคนนี้ทำไปเพราะหวังดีกับน้องล้วนๆเลยนะ!”
 
“แน่ใจ?”คมพัชญ์หันหน้าเหี้ยมๆไปมองพี่ชาย เวรกรรมที่ต้องเกิดเป็นน้องชายของกวินพลมาสามสิบกว่าปี นึกเหรอว่าเขาจะไม่รู้สันดานมัน
 
“อย่าทำหน้าเหมือนอยากตีหัวฉันยัดบ่อเกรอะอย่างนั้นสิวะไอ้คม แกต้องเข้าใจว่าการเสือกไม่ใช่อาชญากรรมถ้าเราใช้มันในทางที่ถูกต้อง เหมือนอย่างฉันที่อุตส่าห์หวังดีคอยดูต้นทางให้ แกจะได้จู๋จี๋กับน้องลาดาได้แบบแฮปปี้เหมือนโลกนี้มีแค่แกกับน้องสองคน อ่ะ! ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันเสือก แต่ฉันเสือกแบบมีคุณภาพนะโว๊ย แกต้องชื่นชมสิวะ!”
 
เกิดเป็นพี่ชายของคมพัชญ์มาสามสิบสองปี มีหรือกวินพลจะไม่รู้ว่าน้องชายมันรู้ทันความคิดเขาทุกอย่าง โดยเฉพาะตอนนี้ที่มันกำลังรำคาญพี่ชายมันขั้นสุด และหากเขายังไม่ยอมเปิดปากสารภาพ อีกไม่กี่อึดใจเขาต้องโดนน้องชายกระทืบจนใบหน้าหล่อๆเสียโฉมแน่ เพื่อต่อลมหายใจไว้เสพสุขทางกายกับเหล่าดอกไม้งาม กวินพลจึงยกมือทั้งสองข้างเสมอไหล่เป็นการยอมจำนนก่อนสารภาพผิดเสียงอ่อย แต่กระนั้นก็ไม่ลืมยกหางตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนความผิด
 
“แต่แกอาจโดนฆาตกรรมถ้ายังปีนตามไปแอบดูฉันกับลาดาอีก”
 
“แน่ะ พูดแบบนี้แสดงว่าคืนนี้จะปีนไปหาน้องอีกใช่ไหม” ลำบากกูต้องตามไปเสือกอีกแล้วสิ
 
แต่ก็นะ งานเสือกเป็นงานจิตอาสาที่ไม่มีวันหยุด และเขาไม่เคยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับมันด้วย พร้อม!
 
“อย่าถามมาก มีหน้าที่ดูต้นทางก็ดูไป”
 
อาจเป็นเพราะคมพัชญ์เข้าใจสัจธรรมว่าเรื่องมันผ่านไปแล้วจะมาโวยวายก็คงย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ หรืออันที่จริงเป็นเพราะชายหนุ่มปลงตกกับนิสัยถาวรของกวินพลที่รู้ดีเช่นกันว่าดัดให้เลิกสาระแนกับเรื่องของเขาไม่ได้แล้วแน่ๆ คมพัชญ์จึงถอนหายใจยาวๆไม่ถือสาเอาความอะไรกับไอ้พี่ชายตัวแสบที่ย้อนกลับไปนั่งบนเตียงแล้วหรี่ตาทำท่าจับผิดเขาทุกฝีก้าวอีก จากนั้นก็เดินไปยังหน้ากระจกเพื่อเอาเวลามาจัดทรงผม ฉีดน้ำหอมเสริมหล่อเตรียมตัวปีนบันไดไปหาลันลาดาตามที่นัดกันไว้ กระนั้นก็ไม่วายหันไปกำชับกวินพลให้อยู่ในที่ของตัวเอง เพราะไอ้พี่เลวนี่ไว้ใจมันไม่ได้เลย
 
“เมื่อเช้าฉันเจอน้องลาดา แก้มน้องเหมือนมะเขือเทศเลย แด๊งแดง”
 
นั่งเป็นหัวหลักหัวตอให้น้องชายสุดที่รักทำเมินอยู่พักใหญ่ กระทั่งเห็นคมพัชญ์หย่อนกล่องกำมะหยี่สีแดงใส่กระเป๋าเสื้อ กวินพลจึงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่ทุกปฏิกิริยาของน้องชายก็หาได้ลอดพ้นสายตาช่างสังเกตของคนเป็นพี่
 
“ฉันก็โกนหนวดแล้วนี่ไง!”
 
“แก้ไขได้ตรงจุด เยี่ยมมากน้องพี่ ไปเถอะ พี่ชายคนนี้จะเสียสละนั่งตากน้ำค้าง เฝ้าบันไดให้น้องเอง”
 
กวินพลดีดนิ้วเปาะชอบใจทันทีที่ได้ยินคมพัชญ์ตอบกลับมาเสียงเข้มราวกับมันก็ไม่ชอบใจที่เห็นผิวแก้มที่เคยขาวนวลของลันลาดาขึ้นริ้วรอยแดงๆด้วยฤทธิ์หนวดเคราแข็งกระด้างเล่นงานเช่นกัน ก็แค่นี้แหละที่เขาต้องการได้ยินจากปากของมัน นี่ถ้าไอ้แฝดน้องมันสารภาพมาตรงๆตั้งแต่แรกว่ามันยอมโกนขนหน้าแสนหวงแหนเพื่อไม่ให้แก้มของว่าที่น้องสะใภ้เขาชอกช้ำ พี่ชายที่แสนดีคนนี้ก็คงไม่อยู่กวนประสาทมันนานขนาดนี้หรอก
 
เอ... ป่านนี้พ่อเลี้ยงนภัทรจะหลับหรือยังนะ แต่หลับก็เรียกได้น่า เพราะเรื่องราวดีๆแบบนี้ต้องขยาย!
 
“บัตรวีไอพี สตาร์คลับ รายปี ฉันยกให้”
 
กล้าพูดได้เต็มปากว่าที่พี่ชายคนนี้ทำไปทั้งหมดนั้นเพราะความรักน้องชายล้วนๆ หาได้ต้องการสิ่งใดตอบแทนเลยสักนิด แต่พอคมพัชญ์ยื่นบัตรสมาชิกแบบวีไอพี ของสตาร์คลับ คลับสำหรับผู้ชายที่รวบสาวสวยจากทั่วฟ้าเมืองไทยเอาไว้มากมาย และเป็นบัตรวีไอพีที่สนนราคาค่าทำสมาชิกต่อปีสูงลิบถึงหกหลักปลายๆ เพราะลูกค้าที่ถือบัตรนี้มีสิทธิ์ได้เลือกน้องๆหนูๆเอวอ่อนตัวท็อปของคลับก่อนใคร ดวงตาของกวินพลก็วาววับ รีบยื่นมือไปรับพร้อมยัดใส่กระเป๋ากางเกงแสดงความเป็นเจ้าของเหมือนกลัวน้องชายเปลี่ยนใจเอาคืนทันควัน นึกอยากพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดคมพัชญ์แน่นๆที่มอบรางวัลตอบแทนความดีได้ถูกใจพี่ชายคนนี้นัก ความรักที่คมพัชญ์มีให้เขาช่างมากมายเหลือเกิน จากนี้ไม่ว่าคมพัชญ์ต้องการอะไรพี่ชายคนนี้จะหามาประเคนให้ทุกอย่างเลยเชียว ทว่าน้องชายกลับเดินหนีเหมือนเบื่อขี้หน้าพี่ชายเต็มประดา แต่ช่างมัน แค่มันไม่ทวงบัตรคืนเป็นใช้ได้
 
‘มันให้เพราะรักพี่ชายมาก? ไม่หรอก น้องกูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น!’
 
แต่พอนึกไปนึกมาความซาบซึ้งก็ค่อยๆจางหาย นั่นเพราะกวินพลลงความเห็นว่าจริงๆแล้วคมพัชญ์มันคงไม่ได้รักเขาหรอก ที่มันยกบัตรนี่ให้ก็เพราะเสียดายค่าสมาชิกมากกว่า หากปล่อยทิ้งไว้เงินเกือบแปดแสนคงลอยหายไปในอากาศแบบไร้ประโยชน์ เพราะมีแววว่าเจ้าของบัตรคนเก่าจะตั้งใจลด ละ เลิก ข้องเกี่ยวกับผู้หญิงทุกๆคนบนโลกนี้เพื่อเตรียมตัวเป็นว่าที่สามีแห่งชาติของลันลาดาเพียงคนเดียวเท่านั้น
 
“ให้แล้วไม่คืนนะโว๊ย ขอให้น้องพี่ปีนบันไดอย่างมีความสุข ส่วนพี่ก็จะไปหาความสุขใส่ตัวบ้าง”
 
ลืมไปเลยว่าจะไปแอบสุมหัวกับพ่อเลี้ยงนภัทร คล้อยหลังที่คมพัชญ์ออกไปจากห้องไม่กี่นาที น่าจะยังไม่ทันเอาบันไดมาพาดระเบียงห้องของลันลาดาด้วยซ้ำ คนรับปากซะดิบดีว่าจะนั่งตากน้ำค้างคอยดูต้นทางให้น้องชายกลับพุ่งตัวไปยังรถสปอร์ตคันโก้ของตัวเองแล้วขับฉิวออกไปจากไร่พร้อมกับบัตรวีไอพีของสตาร์คลับด้วยความรอยยิ้มที่ฉีกกว้างไปถึงใบหู
**************************************************************************************
ประเมินจากความกวงตีงของอิพี่วิน อยู่รอดมาถึงตอนนี้ได้นี่โคตรโชคดี ฮ่าๆๆ