The Stories of Lour: จากขอทานสู่การผจญภัยที่ไม่คาดคิด

 
ผ่านมาไม่นานมาก ตอนนี้ข้ามาถึงทางเข้าหลักของโรงอาบน้ำนี่แล้วล่ะ 
แต่ดันมียามยืนอยู่ตั้งสองคน ดูจากหน้าตาแล้ว เจ้าพวกนี้เป็นชาวคาลโพรเทียแน่นอน 
ซึ่งการที่ต้องมาสวมชุด รปภ สีแดงที่เป็นสีประจำจักรวรรดิเทอร์เมลอตที่ก็ยังไงๆอยู่นะ
จะว่าน่าละอายก็ไม่ดี คงไม่มีใครอยากมาทำงานแบบนี้หรอกถ้าเขาเลือกได้  
 
แต่ก็นะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า หญิงสาวผู้เลอโฉมคนนี้แค่ต้องการมาแช่น้ำเท่านั้น
แต่ก่อนอื่นเจ้าพวกอุปสรรคนี่ต้องหลีกทางให้เสียก่อน ถึงจะฟังดูยากก็เถอะ แต่ก็น่าสนุกไม่น้อย
ข้ากะว่าจะไปขโมยชุดจากร้านขายชุดแฟชั่นข้างๆนี่ จะได้ดูเป็นผู้เป็นคนตอนเข้าไปน่ะ
ทางร้านดับไฟมืดแบบนี้ ถ้าไม่นอน เจ้าของร้านก็คงไปซ่องเป็นแน่
อย่าว่าข้าปากเสียเลยนะ.. เจ้าพวกเทอร์เมี่ยนเป็นแบบนี้กันแทบทุกคนนั่นแหละ
 
แถมครั้งนี้ดันโชคดีด้วย ระหว่างที่ข้าแอบเข้ามาข้างร้าน หน้าต่างมันดันเปิดแง้มๆอยู่แล้วน่ะ 
เจ้าของร้านคงเป็นคนซื่อบื้อมาก ไม่ก็เป็นคนไม่รอบคอบ แต่จะอะไรก็แล้วแต่
ข้าก็ค่อยๆแง้มมันออก แล้วก็ปีนเข้ามาด้านใน.. ง่ายมาก สำหรับคืนนี้  
แต่เดี๋ยวก่อนนะ ด้านในนี้มันมืดและดูเละเทะมาก หวังว่าคงจะไม่เป็นอย่างที่ข้าคิด
เพราะถ้าเป็นตามนั้น ข้าคิดว่ามีขโมยมาปล้นร้านนี้ก่อนหน้าข้าเสียอีก  
ซึ่งโอกาสเป็นไปได้ก็สูงด้วย ชาวคาลโพรเทียส่วนใหญ่ยากจน 
 
ปล้นไอ้พวกเทอร์เมี่ยนนี่แหละทางออก..
 
ข้ารู้จักโจรดังๆคนหนึ่ง แต่เขาไม่ใช่เทอร์เมี่ยนหรือคาลโพรเทียหรอกนะ 
เขาเป็นชาวแอนดอร์ ชื่อ กอร์ดอน กาบิเลีย
หมอนี่ล่ำมากๆขอบอก แถมเป็นข่าวบ่อยๆในหนังสือพิมพ์เทอร์เมี่ยน 
ที่ข้ารู้เพราะข้าได้อ่านข่าวของโลกเสมอ เมื่อมันปลิวมา ไม่ก็อยู่ในถังขยะ
 
ว่ากันว่าพี่แกคนนี้นั้น.. 
เดินเข้าออกคุกดัลดอนที่ขึ้นชื่อว่าโหดที่สุดในโลกอย่างกะเป็นสนามเด็กเล่น
หนำซ้ำไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่เมื่อหมอนี่อยากได้อะไร 
เขาก็ขโมยมาได้ทุกอย่างเลย แถมขโมยทุกอย่างตั้งแต่ถุงเท้าไปยันอาวุธสงคราม 
ชีวิตนี้พี่ท่านกะไม่ทำงานเลยล่ะ...
 
ดูๆไปแล้ว ข้าเองก็ควรจะเป็นเคเอฟซีพี่แกอยู่นะ 
งั้นมาเริ่มกันที่วันนี้.. กับร้านที่ทุกสิ่งทุกอย่างล้มระเนระนาดนี่
ซึ่งข้าก็ไม่แน่ใจนักว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างในร้านเละมากแถมมีกลิ่นอะไรตุๆอีก
แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ข้าก็บรรจงเลือกเสื้อผ้าสวยๆอย่างละเอียดเลยล่ะ
 
แม้จะมีเวลาไม่มากนัก 
แต่เสื้อผ้าดิบแขนยาวสีขาวกับกางเกงขายาวสีน้ำตาลเข้มนี่ก็ทำให้ข้าดูแมนขึ้นจมเลย 
อ่อใช่.. แล้วก็รองเท้าบูธสีดำนี่ด้วย!
ทว่า ก่อนข้าจะออกมาจากร้าน ข้าก็สรุปได้แล้วล่ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่
ตอนข้าไปเปิดเก๊ะเพื่อหวังเงินน่ะ ที่ลิ้นชักถูกเปิดอ้า เงินทั้งหมดถูกเอาไป 
และที่แย่กว่านั้นคือ ข้าดันเดินเตะศพของเจ้าของร้านนอนที่นอนสมองไหลอยู่บนพื้น!
 
ว่าแล้วเชียวทำไมกลิ่นตุๆ ตอนนั้นข้าทำหน้าหยี๋พร้อมเอามือปิดจมูกแทบไม่ทัน 
โจรสมัยนี้โหดกันจริงๆ ข้าไม่สงสัยเลยทำไมชาวคาลเว่นบางส่วนถึงย้ายออกไป
แต่ก็นะ ข้าทำได้เพียงภาวนาให้เขาไปดี ส่วนข้าน่ะหรอ แค่ขโมยของเขาและจากมาก็พอ
 
ตอนนี้ข้าสามารถเดินเข้าโรงอาบน้ำได้แล้วล่ะ แต่ว่า.. ลืมไป ข้าไม่เงินเลยซักเหรียญ 
ถึงจะพอมีข้าก็ยัดเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ไม่ได้พกติดตัวมาด้วย เพราะกะจะมาแค่หาอะไรอ่าน
"ทั้งหมด 5ซิลเวอร์ครับ" 
ยามนั่นบอกราคาข้าพร้อมยื่นหน้ามาดมตัวข้าอีก เอิ่ม.. ก็คงเน่ามากแล้วมั้ง
"อื้อหือ.. ขนาดนี้แนะนำให้จ่ายครับ" มันเยาะเย้ยข้า 
เหมือนรู้ว่าข้าไม่มีเงิน บางทีอาจเคยเจอกันมาก่อนจากที่ไหนซักแห่งที่ข้าเคยไปขอทาน
"มะ.. ไม่เป็นไร ผมจ่ายให้เธอเอง แหะๆ" 
ทันใดนั้นก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังข้า
 
ก็เหมือนจะหล่อล่ะนะ แต่พอข้าหันไปมองเขาข้าก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆให้
นี่มันหมูตอนจากไหน! แถมยิ้มตอบข้าด้วยใบหน้าที่ดูหื่นกามสุดๆ 
แต่ก็เอาเถอะ ถือเป็นสินน้ำใจ ข้าเลยได้เดินเข้ามาที่โรงอาบน้ำนี่ซักที  
มันใหญ่โตมาก แถมยังมีคนใช้บริการอยู่ไม่น้อยเลยแม้เวลาจะล่วงเข้าหลังเที่ยงคืนไปแล้ว
"อาบเสร็จเจอกันนะน้องสาว อิอิ" เจ้าอ้วนนั่นพูดกับข้าขณะกำลังตะลึงมองไปรอบๆโรง
ก่อนที่เขาจะยิ้มแบบหื่นกระหายให้ข้าอีกรอบและหายเข้าไปในห้องแต่งตัวผู้ชาย
เอิ่ม.. ใครจะไปเจอกับแกอีกกันล่ะนั่น ขอรับไว้แค่สินน้ำใจก็พอ 
 
ว่าแล้วข้าก็เดินไปห้องแต่งตัวบ้าง ระหว่างนั้น ข้าสังเกตุเห็นบ่อน้ำขนาดใหญ่กลางสถานที่แห่งนี้
แต่.... จะเพราะตั้งใจหรืออะไรก็ไม่รู้ บ่อผู้ชายก็ดันสามารถเห็นกันได้ด้วย! 
ข้าล่ะไม่แปลกใจทำไมพวกผู้ชายมาแช่ที่นี่เยอะมากขณะที่ผู้หญิงมีข้าคนเดียว
แต่มาขนาดนี้แล้ว ไม่ลงก็คงไม่ได้ล่ะ ข้าเลยถอดเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวข้างๆบ่อ  
ซึ่งก็ดีหน่อยที่นี่มีผ้าเช็ดตัวให้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินเปลือยไปให้เจ้าพวกนั้นดูเล่น
 
ว่าแล้วข้าก็ได้แช่น้ำ มันเหมือนการได้ปลดปล่อยสุดๆ ตอนนี้ทั้งเสื้อผ้าและร่างกาย 
ข้าไม่ใช่ขอทานอีกต่อไปแล้ว ข้าเป็นคนใหม่ที่ชำระแล้วซึ่งร่างกายและเสื้อผ้า 
ถึงไอ้อย่างหลังนี่ไม่ได้ชำระก็เถอะ แต่ข้าก็มีการมีงานทำไม่ต้องไปขอเศษเงินใครอีก
คิดไปคิดมาก็ภูมิใจในตัวเองจนอดยิ้มออกมาไม่ได้เลยจริงๆนะ
ประกอบกับการแช่น้ำกินลมชมบรรยากาศยามราตรี เสียงไวโอลินเบาๆจากชั้นสอง 
ชวนให้ข้าระลึกถึงอดีตที่ผ่านๆมาจริงๆ นี่คงเป็นความสุขที่หาได้ยากยิ่งสำหรับข้า
 
เกือบดีแล้วล่ะ ถ้าสายตาข้าไม่เหลือบไปเห็นเจ้าอ้วนที่นั่งอยู่บ่อผู้ชายตรงข้ามข้า 
กำลังโบกมือให้พร้อมกับยิ้มอย่างหื่นกระหายไม่หยุดหย่อน
ก่อนเข้ามาข้าไม่ทันได้สังเกตุ​เลยว่าหมอนี่มีผมสีทอง หึๆ เจ้าพวกเทอร์เมี่ยนนี่เอง
แถมยังดูเป็นวัยรุ่น ไม่ใช่ทหาร และไม่น่าจะเคยเป็นมาก่อน คงเป็นลูกของอดีตทหาร 
ซ้ำแล้วหมอนี่ก็ท่าทางจะกินไม่หยุดจนอ้วน ส่วนฟันที่หลอนั่นคงเพราะกินแต่ของหวานไม่ก็โดนใครต่อยมา
 
""ผมนึกว่างานของเราจะเดินเร็วกว่านี้ซะอีก แมคคลอว์" 
ทันใดนั้นข้าก็ได้ยินเสียงผู้ชายสองคนคุยกัน แถมเป็นชื่อที่ข้าคุ้นหูดีด้วย ข้าจึงสนใจเป็นพิเศษ 
ทั้งคู่เป็นคนสูงอายุฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้ว
"ผมค่อนข้างแน่ใจว่าแผนของเราบรรลุแล้ว หมากตัวต่อไปกำลังเดิน" 
แมคคลอว์ตอบเขา ทั้งคู่กำลังแช่น้ำในท่านั่งเหยียดขาพิงขอบบ่อชายส่วนที่ติดกับบ่อหญิง 
มันใกล้มากๆ ข้าจึงพยายามว่ายเข้าไปใกล้ๆพวกเขาเพื่อดักฟัง ซึ่งต้องอาศัยความเงียบแบบสุดๆ
"แล้วเจ้าพวกขอทานล่ะ จะมีประโยชน์อะไรหลังเราให้ตำแหน่งพวกมันไปแล้ว" 
ชายแก่คนนั้นพูดต่อ เดี๋ยวนะ.. นั่นหมายถึงพวกเรานี่!
"เจ้าพวกภาระสังคมพวกนั้น 
 ข้าจะมอบภารกิจให้พวกมันได้พลีชีพแก่แวมเปียร์เมื่อถึงเวลาอันควร"
แมคคลอว์กล่าวต่อไป 
 
และในตอนนั้นเอง ข้าก็ได้รู้ว่ากำลังถูกหลอก แต่ข้าจะไม่ผลีผลามทำอะไรหรอกนะ
ข้าจะรอเปิดโปงแผนชั่วของตาเฒ่าสองคนนี้ตอนที่ทุกอย่างมันถึงจุดนั้นแล้ว
"ลอร์ดโวลตัวรี่ย์จะเดินทางมาคาลโพรเทียในอีกอาทิตย์กว่าๆ 
และท่านก็รู้ว่าโวลตัวรี่ย์ไม่ชอบการบูชายัญนัก"
 
"ข้าหมายถึง เขาเคยเกือบจะถูกบูชายัญซะเอง" ชายแก่กล่าวต่อ
"แต่ก็รอดมาได้ แถมกลายเป็นตัวประหลาดที่สังหารคนรักได้ลงคอเพราะความหิว 
 ช่างน่าเวทนา" แมคคลอว์เสริม ขณะที่ข้าฟังอย่างตั้งใจ
 
"โวลตัวรี่ย์เป็นตัวอย่างของแวมไพร์ที่สามารถบรรลุพลังระดับสุดยอดได้นั่นก็คือสามารถควบคุมตนเอง 
ไม่ให้กลายเป็นสัตว์ป่ากระหายเลือด ถึงแม้เขาจะไม่ยอมรับเพราะนั่นเป็นสาเหตุให้คนรักของเขาตาย 
แต่เขาก็ฝืนธรรมชาติไม่ได้หรอก หลายปีมานี้ข้าศึกษาเกี่ยวกับพลังที่อยู่ในตัวเขา  
และแม้ว่าเขาจะเป็นแวมไพร์ลอร์ดตนสุดท้าย แต่หากเราอัญเชิญแวมเปียร์สำเร็จ  
เราก็จะได้เป็นอมตะแบบเขาบ้าง" ชายแก่คนนั้นเล่าเรื่องบางเรื่องแก่แมคคลอว์ 
 
"อืม.. นั่นสินะ แล้วไอ้เจ้านักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องนั่น ถ้าไม่พยายามขัดขวางข้า 
 ข้าเองก็จะดึงมาเป็นพวกอยู่หรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆ"
 
แมคคลอว์หัวเราะอย่างชอบใจมาก ขณะที่กล่าวถึงมิโตะ... ข้าเดาว่าใช่คนที่เขาว่าแน่
 
คดีนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น...