Stumble in love สะดุดรัก หอพักอลเวง

 

>>  __________.! แย่แล้ว . . 

 

ป้าของผมเองคับ ที่ส่งข้อความมารัวๆ ตอนผมไม่อยู่ห้อง พ่อแม่ของผมเสียชีวิตแล้วคับ ป้าของผมจึงรับดูแลผมต่อ 

ปี๊บบ ปี๊บ ตู๊ดด ตู๊ด. . . เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น

>>  สวัสดีคับ!?  ผมได้ฟังข้อความที่ฝากไว้แล้วนะ

>>>>  โอมม!!!!!!   หลานไปอยู่หอรวมหรอ!?   ไหนบอกกับฉันว่าจะไปอยู่หอชายไง  แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันห๊ะ!!   ยังไงวันอาทิตย์นี้ ฉันจะไปดูตอน 10 โมง ห้ามหนีฉันนะ!!! รู้ไหม!?

>>  เอ่อออออ คับ

 

ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ  ตอบรับคำของป้าไป  แต่ในหัวของผมนั้น  ไม่รอดแน่ๆ เพราะหอพึ่งจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับได้แค่วันเดียวเอง เหลืออีกตั้ง 6วัน เอาไงดี!!

>>>>  เจ้าโอมมมม  ฉันไม่ได้จะทำตัวเป็นพ่อแม่ของเทอหรอกนะ  แต่ไปอยู่หอแบบนี้  จะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไง  ก็หลานยังไม่เคยออกไปอยู่คนเดียวที่ไห  เทอเข้าใจฉันใช่มั้ย!?

>>  คับ ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคับป้า

>>>>  ป้า เป้อ อะไรกัน!!  เสียมารยาท!! ฉันยังสาวอยู่นะ บอกแล้วไงให้เรียก  มาเรีย นะ!!

>>  คราฟฟ~  มาเรีย

 

นั้นแหละคับคือ ป้าของผม เทอมีชื่อว่า  มาเรีย

ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของผมเสีย  ป้าก็ดูแลผมเป็นอย่างดีมาโดยตลอด  ไม่เคยห่างกันไปไหน  เพราะป้าของผมยังไม่มีลูก  เค้าเลยคิดว่าผมเป็นลูกของท่านจิงๆ 

ผมและป้าวางสายกันไป. .  ผมนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ออกมา เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ถ้าป้าของผมมาเห็นหอพักของผมเป็นสภาพแบบนี้  โอ๊ยย!!!!  ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น !!

 

>>  จะทำยังไงดีละ. .  ป้าจะมาหอจิงๆ  หรอเนี้ย!!

>>  ป้าที่ว่านะ ใครหรอ!?

 

ผมบ่นพรึมพรำของผมโดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนเปิดประตูกลมาแอบฟังผมพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้   

ผมได้ยินเฟรมถามมา ก็ตกใจ

 

>>  ทำไมมาแอบฟังคนอื่นแบบนี้ห๊ะ!!

>>  ก็กำแพงมันบาง เลยได้ยินเองนี่!!  ว่าไง? ป้าจะมาที่หอทำไมเหรอ?

>>  ____________! ก็มาดูหอรวมนะสิ

>>  ไม่ใช่พ่อแม่หรอ ทำไมเป็นป้าละ!?

>>  ป้าก็เป็นตัวแทนของพ่อแม่ไงละ  พ่อแม่ของฉันเสียไปแล้ว

>>  เอ่อออออ. . 

>>  ไม่ต้องมาขอโทษที่ถามหรอก!  ถ้าป้าไม่ชอบใจจะไม่ให้ฉันอยู่หอนะ!!

 

ผมโมโหนิดหน่อย  เวลาที่มีคนรู้เรื่องพ่อแม่ของผมว่าเสียชีวิตแล้ว แล้วต้องมาอยู่กับป้า

>>  โกรธอะไรหรอ!? เสียงแข็งขึ้นมาเชียว

>>  ก็. . .  ไม่ชอบให้ใครมาสงสารนี่. . 

 

พอ เฟรมเห็นผมอาการแบบนี้  และรู้เหตุผลของผม เฟรมก็กลั่นหัวเราะ แต่ผมดันสังเกตเห็น!!

>>  หัวเราะอะไรห๊ะ!!!!!

>>  เปล่า โทษที โทษที แต่ว่า. . คิดแบบนั้น สมแล้วที่เป็น โอม อะ

>>  __________. . . ฮึ้ยยยย ว่าไงนะ พูดแบบนั้นแปลว่า  ฉันยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ถึงได้โมโห สมกับที่เป็นฉันรึไง!?

>>  ก็เข้าใจดีแล้วนี่

 

ฮึ้ยยยยย ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย.!!!!! อย่ามารู้ดีนะ!!!   โมโหๆ

>>  แล้วให้ป้ามาที่หอ จะดีเหรอ!?

>>  ไม่ได้หรอก!  ถ้ามาเห็นหอนี้เข้า  ต้องให้ออกจากหอแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เท่ากับต้องลาออกจากมหาลัยด้วย ทั้งๆ  ที ยังไม่ทำพิธีเปิดภาคการศึกษาเลย แต่ถึงยังไงป้าก็ต้องมาแน่ๆ

 

โอ๊ยย ยิ่งนึกผมก็ปวดหัวไปหมดแล้ววว อยากจะบ้าา!!

>>  อือออ ถ้าเห็นแบบนั้น ก็ไม่น่าจะยอมให้อยู่จริงๆ นั้นแหละ ผมเองก็ยังไม่กล้าจะบอกพ่อของผมเลย

 

ใช่. .  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะให้ป้ามาเรีย  เห็นสภาพที่แท้จริงของหอนี้ไม่ได้  จะต้องมาลาออกจากมหาลัย มันไม่ตลกเลยนะ!!  หึยยยยย!!

 

>>  ยังไง!!  ก็ต้องยกเลิกงานเลี้ยงนั้นก่อน!!  ผมจะให้ป้ามาเรียมาเห็นสภาพของหอเป็นแบบนี้ ไม่ได้!! จิงๆ

 

ผมปลุกความหึกเหิมในตัวเอง  หลังจากนั้นผมพูดกับรุ่นพี่ ขอร้องให้หยุดงานเลี้ยงไว้ก่อน 

 

>||>  ไม่. . !!!!!  ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ  ว่างานเลี้ยงตามประเพณีมี 7 วัน 7 คืน!  ตราบใดที่ยังไม่ครบ ก็ไม่เลิกหรอก

>>  คืนวันที่ 6 แล้ว ไม่เป็นไรหรอก! แค่อยากให้เลิก เฉพาะตอนกลางวัน พรุ่งนี้เท่านั้นเองนะคราฟ~

>||>  ไม่! ทำไมจะต้องเลิกด้วย!?

 

ผมบอกขอร้องรุ่นพี่ ปลาย แต่เทอก็ปฏิเสธผมทุกคำ!!  เลย 

>>  คือ. .ว่า เรื่องนั้น

>>  ก็เพราะผู้ปกครองจะมาดูที่นี่นะสิ

>>  เห้ย. . เฟรม!!!!

>>  คิดว่าบอกแล้วจะแย่เหรอ?  ถ้างั้นผมอธิบายเอง

 

พอเฟรม พูดจบ! ทุกคนต่างก็งง และสนใจคำที่ เฟรมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ ปลายเริ่มตั้งคำถามก่อน

>||>  อะไรกัน ผู้ปกครองใคร จะมาเหรอ!?

>>  หอที่เป็นหอรวม ความคิดสำหรับผู้ปกครองแล้ว ท่านก็ต้องเป็นห่วงใช่มั้ยละ!!  แล้วถ้าเป็นหออันตราย หรือ นอกลู่นอกทางก็คงจะบังคับให้ โอม ลาออกจากหอแน่ๆ!!  โอม เขาก็ไม่อยากจะลาออกจากหอหรอก เพราะฉะนั้นก็ช่วยกันหน่อยแล้วกัน

 

ทุกคนเริ่มเข้าใจ ในสิ่งที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามจะบอกแล้ว ดีนะที่ เฟรมเข้ามาช่วยอธิบายให้ และคนที่ดูจะดีใจที่สุดก็คือ ปลาย

 

>||>  โอมมม ไม่อยากจะออกจากที่นี่เหรอ!?  ดีใจจัง ในที่สุดก็ชินกับการอยู่ที่นี่แล้ว

>>  ไม่ใช่ซะหน่อยย!!

>||>  แหมๆๆ ไม่ต้องเขินหรอก พูดมาเถอะว่า "ฉันหอนี่" พูดสิ. . 

.

.

.

>>  เปล่าเลย  อันที่จิงผมอยากจะออกจากที่นี่ ไม่เห็นจะชอบเลย หออย่างงี้อะ ที่อยู่ก็เพราะมันจำเป็นหรอก ผมแค่ไม่อยากจะออกจากมหาลัยนี้เท่านั้น

 

อ๊ะ. .  ผมพูดอะไรออกไป เอ่อ ด้วยความที่อารมณ์ชั่ววูบเมื่อกี้ ทำให้ผมพูดสิ่งที่อยู่ในความคิดของผมออกมาหมด

>||> ว่าไงนะ..!!!!!!!  งั้นก็ไม่จำเป็นต้องจำใจอยู่หรอก

 

ปลาย พูดโดยมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป  ทุกคนก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน  ทั้งแฟรงค์ ทั้งมันโย ทั้งแบงค์ และปลาย

>||>  ถ้าอยากจะออก ก็คงไม่มีใครร่วมมือด้วยหรอก งานเลี้ยงก็ยกเลิกไม่ได้

>||>  เราไม่ต้องการ คนที่จำใจอยู่หอหรอกนะ  ถ้าอยากจะออกก็ออกไปเลย!!

 

อืมมมม เข้าใจแล้ว!!!!!!!!!!

>>  ถ้างั้น ผมจะออกไป เดี๋ยวนี้แหละ! ลาก่อน!!

>>  โอมมมมมม. . . !!!!!!!!!?

 

ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องรวมพลไปเลย  ผมได้ยินอยู่นะ ว่า เฟรมตะโกนตามหลังผม แต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไปมองเลย เพราะด้วยความที่ผมโมโห !!

พอผมเดินออกมาจนถึงถนนสายคนเดิน ผู้คนดูพรุกพร่านมาก   ฮึ้ยย!!  นี่ผมออกมาเพราะด้วยความโมโห

เฮ่ออ..!!  แล้วจะทำยังไงดีละดันย้ำเจตนารมณ์ออกไปจนย่ำแย่เข้าไปใหญ่  แล้วสายตาของผมก็ดันมองไปเห็นครอบครัวหนึ่งมี พ่อ แม่ ลูก. . 

. . . . ท่าทางมีความสุข  ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาดูท่าทางมีความสุข พูดคุยกับคนที่อยู่ด้วยกันอย่างสนุกสนาน. . 

จริงสิ ถ้าอยู่ที่หอก็แทบจะไม่มีความรู้สึกว่าอยู่คนเดียวเลย  นั้นมันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ!?  อันที่จิง หอนั้นก็มีเรื่องดีๆ กว่าที่คิดห๊ะ!!  แต่ในตอนนี้ ผมอยู่คนเดียว และไม่ได้อยู่คนเดียวแบบนี้นานแล้ว. . 

<<เหงาเหมือนกันแฮะ>>

ที่หอมักจะมีคนชวนคุย  มีคนอยู่ใกล้ๆ เสมอ เอะอะกันได้ตลอดเวลา ไม่มีเวลาจะได้นึกถึงความเหงาเลย

__________. . . . . 

ผมนั่งเหม่อก้มหน้าก้มตา  แต่แล้วจู่ๆ ก็มีคนกลุ่มนึงเดินมากัน 2-3 คน 

>>>>  เฮ้ย!ๆๆ พวกมึง  ทำไมผู้ชายสมัยนี้หน้าตาดี๊ดี มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ว่ะ !!

>>>>  มีแฟนยังจร้าาา ตัวเอง

>>>>  ไปต่อกับพวกเรามั้ย  พวกเรากำลังจะไปดื่มกันต่ออีก ไปด้วยกันนะรูปหล่ออออ. . .

 

ไม่พูดอย่างเดียว มีผู้ชายคนนึง ยืนมือมาจับมือของผม แล้วยังจะลากผมไปด้วยอีก !!

>>  ไม่คับ ผมต้องขอโทษด้วย

>>>>  โห่ ไรอ่า อย่าหยิ่งได้ปะ!? แค่ไปเที่ยวกับพวกเราไม่ได้รึไง!?

 

เอาจิงๆ  ผมตกใจอยู่นะ  เป็นเพราะผมไม่เคยออกมาข้างนอกแบบนี้คนเดียว  ตอนที่ผมยังอยู่กับป้ามาเรีย ผมเลิกเรียนก็กลับบ้านอย่างเดียว  จะไปไหน ป้ามาเรียก็จะพาผมไปตลอด  ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียว  พอผมมาเจอเรื่องแบบนี้  ผมก็เลยทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้จะทำยังไง!?  ในหัวได้แต่คิด. . . 

ปล่อยยยย ผมเถอะคับ!!!!!!!!!

 

>>  โอมมมมมมม

>>  เฟรมม!!!!!

 

ผมไม่รู้ เฟรมมาจากทางไหน พอผมได้ยินเสียง เฟรมตะโกนเท่านั้นแหละ  ผมรู้สึกดีใจ  ดีใจมากๆ เลย  เฟรม วิ่งเข้ามากอดผมเอาไว้  และหันไปพูดกับคนพวกนั้น

>>  อย่ามาแตะต้องผู้ชายคนนี้!!

>>>>  เอ๊ะ..!! นายเป็นใคร!? 

>>>>  เห้ยย..ไปเหอะ พวกมึง !!   ไม่สนุกเลย

 

กลุ่มคนพวกนั้นก็เดินจากไปอย่างไม่พอใจ แต่ผมนี้สิ ดีใจจนผมรู้สึกว่าตัวของผมนั้น สั่นไปหมด

เฟรม ปล่อยกอดผม  แต่เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าผมแทน หน้าของ เฟรม นั้น เหนื่อยหอบเอามากๆ

>>  เอ่อ. .  เฟรม ทำไม. . . 

>>  ____________. . . . . โอม

 

เสียงของ เฟรมแผ่วเบา และมองผมด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ถึงนาที. . . ใบหน้าของ เฟรมก็เปลี่ยนเป็นขรึมและเริ่มน่ากลัวขึ้น. . .

>>  อยู่ๆๆ ออกมากลางดึกได้ไง!! จะบ้ารึป่าว!!

 

เฟรม ว๊ากกกใส่ผมทันที  แล้วรุ่นพี่ มิก ก็เดินตามมาอีกคน

>||>  เฮ้ออ. .  ค่อยยังชั่ว โอมปลอดภัยใช่มั้ย?  เป็นห่วงแทบแย่  จะออกมาข้างนอกกลางดึกคนเดียวไม่ได้นะ เอาละ!  กลับกันเถอะ

>>  เอ่อออ เดี๋ยวก่อนคับ จะให้ผมกลับไปเหรอ!?

>||>  ไม่เป็นไรหรอก หรือว่าไม่อยากกลับไปจริงๆ

>>  _______________. . . . 

>||>  เด็กพวกนั้น แค่เข้าใจยากนิดหน่อย  รู้หรือป่าว? ว่าเหล้าส่วนใหญ่ในงานนั้น ควักเงินซื้อมาเองทั้งนั้น นี่เป็นประเพณี. .  เด็กพวกนั้นตั้งใจจัดงานรับน้องกันมาก ผลถึงได้ออกมาเป็นงานเลี้ยงนั้น

 

ห๊ะ. .  ออกเองทั้งหมดเพื่อจัดให้น้องๆ ที่มีใหม่ทั้งหมดเลยหรอ!? ทำอย่างงั้นทำไมนะ!?

>||>  การที่จัดงานเลี้ยง 7วัน ตั้งแต่วันแรกที่เข้าหอ ก็เพื่อจะทำให้พวกเทอไม่เหงา  และก็จะได้คุ้นเคยกับหออย่างรวดเร็ว  จะได้อยู่ด้วยกันได้  ถึงจะดูไม่เป็นโล้เป็นพายแบบนั้นกันทั้งปี  แต่ว่าพวกเขาก็ทำกันอย่างจริงใจนะ

 

นี่ผมมองพวกเขาผิดไปอยู่ใช่มั้ย!?  รู้สึกผิดยังไงไม่รู้  มาคิดๆ ดูกับผมที่เพิ่งพบกัน พวกเขาก็ยิ้มอย่างจริงใจ ไม่ได้เสแสร้ง  ไม่ได้ฝืนยิ้ม  ยื่นมือให้เพื่อไม่ให้กลัวที่จะรู้จักกัน  แต่ผมสิ กลับทำผิดกับพวกเขามากเลยตอนนี้  มาคิดได้ก็สายไป

 

>>  เมื่อกี้ . .  พวกเขาคงจะโกรธผมมาก  หรือไม่ก็คง เจ็บปวดกับคำพูดไม่ดีของผม ผมมันหัวดื้อ เอาแต่ใจแล้วก็พูดแรงเกินไป  จนทำร้ายพวกเขา  แต่ผมกลับโกรธพวกเขาและเดินออกมาแบบนี้. . . . 

>>  แต่นั้น ก็เป็น โอม ไม่ใช่เหรอ!?  ไม่ทำอะไรฝืนใจตัวเอง บู๊ไว้ก่อน  ถึงจะฝืนใจพยายามเข้ากับพวกเขาได้ แต่แบบนั้น  มันก็น่าเบื่อไม่ใช่เหรอ!?   แต่ถึงจะบู๊ไปแล้ว  ค่อยมายิ้มอย่างจริงใจตลอดไปทีหลัง  ก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ. .  

 

เฟรม เข้ามากอดผม และพูดถึงตัวของผมซะเหมือนผมไม่รู้จักตัวเองเลย  แต่ผมก็รู้นะว่า เฟรมอยากจะพูดปลอบใจผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

>||>  กลับกันเถอะนะ โอม เรื่องสำคัญมันรออยู่หลังจากนี้ไม่ใช่เหรอ!?

>>  อือออ

 

ผมพยักหน้าตอบรับคำ  และหลังจากที่กลับมาหอ  ผมพร้อมแล้วที่จะกลับไปขอโทษ  ที่เคยพูดไม่ดีและทำให้เจ็บปวด และหลังจากนั้น ผมอยากจะยิ้มอย่างทุกคนให้ได้

พอมาถึงหอ พวกรุ่นพี่ๆ ที่ผมพูดไม่ดีเอาไว้  ยืนรออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันเลย ผมเดินไปถึงก็ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษทันที  แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้น  ผมก็มองเห็นเป็นภาพมืดไปหมด. . . 

>||>  เป็นอะไรไปนะ โอม

>||>  เห้ยยย. .  โอม..!!

 

ปลาย และ เฟรม ตะโกนอย่างตกใจมาก  เฟรมยืนอยู่ใกล้ผมที่สุดและพยุงผมเอาไว้  มิกยืนอยู่ข้างๆ  เฟรมและพูดกับ เฟรม

>||>  เป็นลมไปแล้วเหรอ!?  คงจะเหนื่อยกับงานเลี้ยงที่มีติดต่อกันเลยเพลียทั้งกายทั้งใจ

 

ปลาย มันโย แฟรงค์ รันรัน ต่างก็งงกัน  ว่าผมเป็นอะไร ส่วนเฟรม พา ผมกลับห้องและแยกย้ายกันไป

ในความฝันของผม พรุ่งนี้ผมจะต้องหาทางอธิบายกับป้ามาเรียให้ได้ว่าผมอยากจะอยู่ที่นี่ แต่ก่อนอื่นต้องกำจัดกลิ่นเหล้านี่ก่อนดีกว่ามั้ยเนี้ย. . . 

ปริบๆๆ ปริบ ผมลืมตาขึ้น อ้าวตอนนี้อยู่ห้องเหรอ!? ผมเหงยหน้ามองนาฬิกา . . .  11.15น.

ผมลุกพลวดและตกใจมาก!!!!!!!!!!!!

 

>>  เห้ย!! ไม่จิง!! ตื่นสายเกิน 10โมงเหรอ!! ป้ามาแล้วไม่ใช่เหรอ!?

 

แอ๊ดดดดดดดดด เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง

>>  อ้าว โอม..  ตื่นแล้วใช่มั้ย?  ค่อยยังชั่วหน่อย  ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย!?

>>  เฟรม!?  นี่ฉันหลับไปนาน  จนลืมไปเลยว่าป้ามาเรีย ต้องมาแล้วแน่ๆ !!

>>  ใจเย็นๆ นะ คุณป้าบอกว่าจะกลับแล้ว  ผมก็เลยจะมาเรียก โอม อะ!!

>>  ห๊ะ!! ป้ามาเรีย จะกลับแล้วเหรอ!? เป็นไปได้ไง  หรือว่าป้าทำเรื่องออกจากหอให้ฉันแล้วแน่ๆเลย !!  แบบนี้ก็ไม่มีข้อให้แก้ตัวแล้วสินะ !!

 

ผมเดินออกมาจากห้อง ก็พบว่า ป้ามาเรีย กำลังพูดคุยกับ ปลาย และ แฟรงค์ อยู่เกือบใกล้ๆ ห้องผม

ทำไงดีๆ  ผมได้ออกจากหอและมหาลัย แน่ๆ คราวเนี้ย!! แต่พอมองโดยรวมอีกที  ห๊ะ !! นั้นมัน

ดอกไม้________?  ดอกไม้เต็มไปหมด มีแต่กลิ่นดอกไม้เต็มหอเลย  ป้าของผม ซึ่งกำลังรอผมอยู่

>>  เอ่อ ป้ า า า . . .  เอ้ย มาเรีย. . 

>>>>  อ้าว โอม มาละเหรอ!?  เป็นหวัดหรือไง!?  ไม่เป็นไรใช่มั้ย!?

>>  ขอโทษทีนะ โอม..  ที่ผมมาปลุก  แต่ผมคิดว่า มีคนมาหาทั้งที  น่าจะมาพบสักหน่อยดีกว่า

 

เฟรม  ที่ยืนอยู้ข้างๆ ผม  หันมาพูดกับผม และสายตาของผมก็หันไปมอง ปลาย และ แฟรงค์ ที่กำลังทำท่าทาง ชู่_________~ ใส่ผม  โดยไม่ให้ป้ามาเรียเห็น งง สิคับ เพราะทั้งสองคนนั้น  การแต่งตัวต่างจากเมื่อวานอย่างลิบลับ ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยมาก และคอยทำหน้าที่ตอนรับ ป้าของผมอีกด้วย

 

>>>>  ดีจังนะ โอม..  ทุกคนที่นี่ เรียบร้อยกันทั้งนั้น  มีกฎระเบียบที่เคร่งครัด แถมยังมีคนคอยดูแลหอตลอดเวลาแบบนี้อีก และที่สำคัญ หัวหน้าหอของที่นี่ก็แจ๋ว!!~

 

เออออ. .  ป้าของผม สงสัยจะไม่ได้ทานยามาแน่ๆ ถึงได้แปลกๆ ไปนะ  

 

>>>>  ค่อยยังชั่วหน่อยนะ  ถ้าหอดีอย่างนี้  ถ้าเป็นงั้นก็ปลอดภัย ฉันให้อยู่ได้~

>>  ห๊ะ !!  จริงหรอคับ

>>>>  อืมมม ยังไงก็กลับไปนอนพักผ่อนเถอะ  ฉันจะไปทำธุระต่อละ  หายไวไวนะ..  ฉันไปก่อนละ~

 

แล้วป้ามาเรีย ก็ขอตัวกลับ เพราะป้ามีงานต้องไปทำต่อ ถือได้ว่าเป็นความโชคดีของผมจริงๆ

หลังจากที่ป้าของผมก้าวออกจากหอไปนั้น.!!

 

>||>  เฮ้ออออ เหนื่อยชะมัด!!   ไม่ได่ใส่เสื้อผ้าอยู่ในหอตั้งนานแล้ว

>||>  ฮ่าๆๆๆ ที่จริงด้านหลังเนคไทของฉัน ก็ถูกแมลงสาบแทะไปแล้วด้วย

 

ปลาย และ แฟรงค์  รีบเกะกระดุมเพราะไม่คุ้นชินกับการแต่งตัวแบบนี้เวลาหอ

ผมมองดูก็อด อมยิ้มไว้ไม่ได้ ทุกๆ คนช่วยผมเอาไว้แท้ๆ เลย. . สักแป๊บก็มีคนออกมาจากห้องเต็มไปหมด

>||>  ทุกคนออกมาได้แล้ว~

>>>  อ๊ะ กลับไปแล้วเหรอ!?

>>>  จะเริ่มงานเลี้ยงต่อรึยังล่ะ!?

>>>  แล้วดอกไม้พวกนี้ละจะทำยังไง!? 

>||>  เอางี้ใครจะเอาก็เอาไปได้เลยนะ  เพราะฉันก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร เยอะแยะขนาดนี้

 

เสียงเอะอะ แย่งกันพูด โวยวาย  ฟังจนไม่รู้เรื่อง ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ  แต่ทำไมผมถึงรู้สึกสบายใจที่ได้เจอเหตุการณ์แบบอีกครั้งนะ. . 

 

>>  ขะ. . .  ขอบคุณมากคับ  ที่ช่วยระงับงานเลี้ยง แล้วก็ยังร่วมมือกันขนาดนี้

 

ปลาย แฟรงค์ มันโย รันรัน และมิก ก็หันมามองที่ผมพร้อมๆ กัน 

>||>  บ้านร้าา~ โอม  ถ้าชาวหอเดือดร้อน ชาวหอด้วยกันก็ต้องช่วยเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอ!!

>||>  นี่เป็นกฎของหอเราอยู่แล้ว จำไว้ด้วยล่ะ!

 

คนพวกนี้ ไม่ใช่จะน่ารำคาญไปซะตลอดหรอก!!  แต่ชอบทำแต่เรื่องให้น่าตกใจซะมากกว่า!! แต่ถึงยังไง ตอนนี้มันก็ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดและมองพวกเขาใหม่ทั้งหมด

 

>||>  โอม มาร่วมงานเลี้ยงสิ !! เตรียมตัวอยู่ให้ถึงเช้าเลยนะ~

 

ว่าไปแล้ว. . . ผมชักจะชอบแล้วสิ ที่หอเป็นแบบนี้ ขอบคุณนะคับ 

 >>  คราฟ~

 

 

 

เช้าวันที่จบงานเลี้ยง  ก็คือเช้าที่มีพิธีเปิดการศึกษา ของมหาลัย บางกอก เหมือนกัน. . . !!

 

 

 

>>>>>>>>>>>>>  ติดตามตอนต่อไปกันเล้ยย