Stumble in love สะดุดรัก หอพักอลเวง

เช้าวันแรกกับการไปมหาลัย เฮ้ออ!! ผมยังมึน และง่วงๆ  อยู่เลย เพราะกว่าจะแยกย้ายกันก็เกือบจะเช้าแล้ว

>>  เอาละที่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว เฮ้ออออ ง่วงชะมัดเลย

 

ผมผูกเนคไทเสร็จ ก็นั่งถอนหายใจลงกับเตียง อยากจะนอนต่อจัง งานเลี้ยงเมื่อคืนมีถึงเช้าจิงๆ แล้ววันนี้ยังต้องไปพิธีเปิดการศึกษาต่ออีก  ผมหลับตาและคิดในหัวไปเรื่อยเปื่อย แต่แล้วประตูกลก็เปิดออก

>>  โอม ดูนี่สิ เป็นไงบ้าง!?

>>  เห้ย. . !! เฟรม ทำไมนายถึงแต่งชุดนักศึกษาหญิงล่ะ!??

>>  ก็มีแต่ตอนนี้เท่านั้นแหละ ที่จะใส่ได้!!

>>  แต่ปกติแล้ว นักศึกษาชายก็ใส่ชุดนักศึกษาหญิงไม่ได้อยู่แล้วนี่ เฮ่ออออ. . . .  สายแล้วรีบเปลี่ยนชุดเถอะ!!

>>  อือ อือ จิงสิ  ผมเนี้ยไปยืนชุดของเจ๊มาเลยนะเนี้ย. .  เจ๊บอกว่า " ไม่ทีทางแพ้หรอก "  มันหมายความว่ายังไงหรอ!?

 

ผมก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่ เฟรมพูดมาเหมือนกัน แต่ยังไงตอนนี้ต้องไปมหาลัยแล้ว สายแล้ว

พอมาถึงมหาลัย ผมกับเฟรม ก็ไปดูรายชื่อว่าจะได้อยู่ห้องไหนกัน 

>>  เอ๊ะ !! ผมอยู่ห้องติดกับ เฟรม นี่ !!

>>  ห้องโอม มีคนที่อยู่หอ 3 น้อยจัง

>>  นี่ไง มีแค่ แบงค์ ยังก็ดี    ฮ่าๆๆ

 

เฟรม หันไปเห็นแบงค์ แต่ผมไม่รู้ว่าแบงค์มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่  เฮ้อ. . . แล้วจะทำไงดีละ ผมไม่ค่อยสนิทกับคนนี้อยู่ด้วยสิ แต่แล้วก็มีเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้น มาพร้อมกับสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

>>>>  เอ๊ะ!! นั้นพวกนักศึกษาหอ 3 นี่!?

 

อะไรกันเนี้ย ทำไมเหรอ!?  คนพวกนี้เป็นอะไรกัน ทำไมทำท่าแบบนั้นละ!?  แต่แล้วพวกรุ่นพี่ ปลาย กับ แฟรงค์ก็เดินมา

 

>||>  ทำไม!!  พวกฉันไปทำอะไรให้รึไง!  อ๊ะ.!? รึว่าเพราะถูกล้างสมองมารึไง!?  หรือปีนี้ หอ 2 คิดจะเอาชนะ หอ 3 อีกล่ะสิ!!

 

เมื่อ ปลาย พูดจบ กลุ่มคนพวกนั้นก็กระจายเดินหายแยกย้ายกันไป

>||>  หอ 2 หอหญิงล้วน เป็นศัตรูกับ หอ 3 มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว  เพราะไม่ว่าจะทำอะไรก็แพ้พวกเราไปหมด  ช่วยไม่ได้นี่น่าาาา

 

ปลาย ต่อว่าคนพวกนั้นจบ แฟรงค์ก็พูดเสริมขึ้น แป๊บนึง มันโยก็เดินมาพร้อมกับ รันรัน

 

>||>  ฉันเป็นดาวมหาลัยมา 2 เทอมต่อกันแล้ว

ปลายบอก

 

>||>  เรื่องศิลปะ ฉันก็ชนะเลิศเกือบทั้งนั้น

แฟรงค์บอก

 

>||>  ฉันได้ที่ 1  ตอนปี 1 ส่วนรันรัน ได้ที่ 2

 

มันโย สมทบต่ออีก แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี้ย คนพวกนี้ดูภายนอก เหมือนจะไม่มีอะไรน่าจะเด่น แต่พวกเขากับทำได้อย่างดีมาก คนเราดูแค่ภายนอกไม่ได้จิงๆ

 

>||>  เรื่องกีฬา ไม่ว่าจะที่ 1 ประเภทเดี่ยวหรือประเภททีม ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียนของหอ 3 ทั้งนั้นแหละ แม้แต่ด้านศิลปะ ก็ชนะเลิศด้วย

>||>  กว่าครึ่งของคนที่ได้ที่ 1 ย้ายจากหอ 2 มาอยู่ที่ หอเรา  จะว่าเป็นการรวมตัวก็ได้. .  เดิมทีฉันก็เคยอยู่หอหญิงล้วนมาก่อนเหมือนกัน

 

ปลาย พูดพร้อมกับอาการเขินๆ  นิดหน่อย แบงค์ฟังคงอดไม่ไหว

>||>  เฮ้อออ!!  ระหว่างความเป็นอัจฉริยะกับความเพี้ยน มันก็ต่างกันแค่นิดเดียว

 

แบงค์ พูดจบ ปลายก็เข้าไปเคกหัวทันที มันโยก็พูดแซมขึ้น

>||>  เพราะอย่างงี้  ความแค้นของพวกนั้นก็เลยฝังลึก

>||>  อย่างที่ว่ามานั้นแหละ คนในมหาลัยประมาณ 500 คน จาก 600 คน จะมองพวกเราด้วยสายตาเป็นศัตรู  พวกเราก็เลยปล่อยไป แล้วมารวมตัวเฉพาะคนในหอเราเอง จะได้คุ้นเคยกันยิ่งขึ้นไงละ

 

เอิบบบบ พึ่งจะมามหาลัยวันแรก ก็ถูกมองด้วยสายตาแบบนี้แล้วเหรอ!? . .  เห้ออออ ชีวิตที่ตั้งใจเอาไว้ จะเป็นยังไงเนี้ย ทั้งๆ  ที่ขออธิฐานเรื่องเพื่อน เอาไว้แล้วแท้ๆ เอาเงินทำบุญ 20 บาทของผมคืนมา!! 

 

ต่อมา แยกย้ายกันเข้าห้อง เพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องกัน

มหาลัยประจำเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกที่ไหมนะ!?  ไม่สิ ไม่ใช่แน่ๆ!!  ผมเหลือบไปมองที่ แบงค์ คงจะมีแค่แบงค์คนเดียวซินะ ที่เพื่อนร่วมหอ ที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ดูแล้วก็เปร่งรัศมี ไม่เป็นมิตรอยู่เป็นกิจวัตร!!  เพื่อนคนอื่นๆ ในห้อง ก็ไม่ยอมเข้าใกล้เลย  ชีวิตในมหาลัยของผม ทำไมมันช่างแย่อะไรอย่างนี้..  ผมนอนฟุบไปกับโต๊ะอยู่คนเดียว เฮ้อออออ

แต่แล้วจู่ๆ เฟรมก็ชะโงกหน้าและก้มลงมาใกล้ๆ ผม

>>  เป็นอะไรรึป่าว. .  โอม!?

>>  เห้ยยย เฟรม!!  ตกใจหมด !?

>>  เห้ย ทำไมละ!!?  จะมาชวนไปกินข้าวกลางวันแค่นั้นเอง

 

เอ่อ. .  ผมลุกขึ้นและหันไปมองที่ แบงค์นั่งอยู่  อ้าวไม่อยู่ซะแล้ว กะจะชวนไปกินข้าวด้วยกันแท้ๆ

>>  เฟรม !! ทำไมนายไม่ไปกินข้าว กับเพื่อนในห้องละ. .  

>>  ทำไมล่ะ ผมไปกินกับ โอมไม่ดีเหรอ!?  หรือว่า โอม ไม่อยากกินข้าวกับผม!?  อย่าบอกนะว่า อยากให้สาวๆ มารุมล้อม

>>  ป่าว ซักหน่อย!!!

>>  งั้นก็ไปเถอะ เร็วเข้าสิ

 

ผมยิ้ม เพราะหมอนี่ แปลกดีจัง บางครั้งก็วุ่นวาย บางครั้งก็สบายใจที่มี เฟรม อยู่ด้วย 

หลังจากพักเที่ยง ก็ได้เวลาเข้าห้องเรียนวันแรกไม่ค่อยมีเรียนอะไรนัก ส่วนใหญ่อาจารย์ก็จะให้ทำความห้องเรียน เช็ดโต๊ะ กวาดห้อง ถูห้องซะมากกว่า  

>>  ฮึ๊บบ!!  หนักเอาการแฮะ!!

 

ผมกำลังจะเอาขยะไปทิ้ง  เมื่อผมกำลังจะเดินนั้นเอง ก็มีเสียงถามผมจากด้านหลัง

>>>>  จะทิ้งขยะหรอ!?  ให้ช่วยมั้ย!?  เอาไปทิ้งคนเดียวไม่หนักแย่เหรอ!?

>>  ขอบใจนะ  แต่ว่า. .จะดีเหรอ!?  ผมเป็นคนของหอ 3 นะ

 

ผมรู้สึกนี่คงจะเป็นคนแรกสินะ ที่เข้ามาคุยด้วย และไม่นาน เสียงซุบซิบนินทาก็เริ่มมีขึ้น

 

>>>>  ไม่เห็นเป็นไรเลย เรื่องนั้น!!  ฉันไม่สนใจหรอก  เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ   ฉันชื่อ เนย นะ!

 

ห๊ะ!!  เป็นเพื่อนกันงั้นหรอ!?   ในที่สุด ผมก็มีเพื่อนในห้องเดียวกันแล้ว. .  รู้สึกดีจัง

 

>>  โอม กลับกันเถอะ . . .อ้าว!? นั้นใครเหรอ!?

>>  เฟรม

>>>>  อ๊ะ! นายก็คือคนที่อยู่หอ 3 เหรอ!?  ฉันชื่อ เนย นะ ยินดีที่ได้รู้จัก

>>  ผมชื่อ เฟรม  ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน

 

พวกเราทักทายกันเสร็จ เพื่อนของ เนยที่รออยู่นอกห้อง ก็ตะโกนเรียกเนย 

>>>>  เอ่อ. . ถ้างั้น ฉันกลับก่อนนะ บ๊าย บาย โอม~

>>  เพื่อนเหรอ!? 

>>  อือ

>>  ดีจังนะ ได้เพื่อนแล้ว

>>  อือ

 

ผมเผลอยิ้มออกมา  โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังรู้สึกดีที่มีเพื่อนใหม่ได้  คิดว่าจะต้องเรียนแบบเหงาๆ ตลอดทั้งปีซะแล้ว

 

วันต่อมา ผมและเฟรม กำลังเดินมาโรงอาหาร

>>>>  อ๊ะ!! โอม~

 

มีเสียงเรียกผมจากด้านหลัง  ผมกับเฟรม  หยุดเดิน และหันไปมอง เป็น เนยนั้นเองที่ตะโกนเรียกผมเมื่อตะกี้

>>>>  กลางวันกินข้าวที่โรงอาหารเหรอ!?

>>  อือ.. แล้ว เนย กินข้าวกล่องเหรอ!?  ทำมาเองด้วย ดีจังเลยเนอะ  ที่หอหญิงมีครัวในห้องด้วย!?

>>>>  ช่ายย~

 

หอชายกับหอหญิงนี่ดีจัง  ทุกอย่างเหมือนเป็นส่วนตัว จะว่าไปบางทีผมก็แอบคิดอยากจะอยู่มั่ง

 

>>  แหมม.. สมเป็นหอหญิงจังนะ  ข้าวกล่องทำเองหรอ!? ฉันกินด้วยได้มั้ยย!?

>>>>  ฮะๆๆ งั้นคราวหน้า ฉันจะทำมาให้นะ

>>  ถ้าจะทำมา งั้นขอสัก กะละมัง เลยละกันนร้าา~~

 

เฟรม  ไม่รอช้าที่จะเข้าตีสนิท  มีแผนอะไรปะเนี้ย!? ทั้งสองคนหัวเราะอย่างสนิทสนม  ผมก็พลอยดีใจที่มีเพื่อนใหม่ๆ เพิ่ม 

>>  เอ่อ โอม ผมเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ

>>  อือ เดี๋ยวรอ

 

เฟรม ไปเข้าห้องน้ำ เหลือก็แต่ผม และ เนย

>>>>  เฟรมนี่.. ตลกดีนะ ฮ่าๆ  น่าอิจฉา โอม จัง  ได้อยู่กับ เฟรมตลอด 

>>  ห๊ะ!!?

>>>>  [ กระซิบ ]  ที่จริง เฟรม ดังในหมู่ของนักศึกษาหอหญิงเหมือนกันนะ เป็นความลับนะเนี้ย!! ฮ่าๆ  ก็เฟรม ออกจะเด่น ทั้งสีผม และสีตา แล้วก็ดูดีมากด้วย

>> ดังงั้นเหรอ!?

 

อันที่จริง เนย พูดก็ถูก ตาสีฟ้า ผมสีน้ำผึ้งอ่อนๆ  ผิวขาว เป็นผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาดีเลยแหละ ผมก็รู้อยู่หรอก แต่ว่า. .  แปลกที่ชอบแต่งชุดผู้หญิงนี่สิ!!  เด็กหออื่นคงยังไม่รู้หรอก!!   แถมนิสัยส่วนตัวก็พิลึกกึกกือ

 

>>  ขอโทษทีที่ให้รอ  แหม. . จะบอกว่าเป็นการอึ ที่วิเศษมาก ออกมาสวยอย่างกะงานศิลปะ

 

เอิบบ!!  มันใช่เวลามั้ยเนี้ย!!!   เนยก็ยังอยู่พูดอะไรของนายเนี้ย!!

>>>>  งั้น. .เราไปนะ โอม  เดะจะเวะไปหาเพื่อนหน่อยนะ

>>  อืออ แล้วเจอกันใหม่นะ

 

ผมและเฟรม ก็ไปหาข้าวกิน ส่วน เนย ก็ไปหาเพื่อนของเขา 

จนกระทั้งเข้าเรียน ผมเจอเนยอยู่ในห้อง

 

>>>>  นี่ !!  โอม ถามหน่อยได้รึป่าว!?  โอมกับเฟรม  เป็นแฟนกันรึป่าว!?  สมัยเนี้ยมันไม่ได้ผิดแล้วนะ  อีกอย่างสังคมคนส่วนใหญ่  เขาก็ยอมรับกันแล้ว การรักแบบชาย - ชาย อะ.!!

>>  ห๊ะ!! เปล่าๆ ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก!!!!!

>>>>  ถ้างั้น โอม ชอบ เฟรม หรือป่าว!?

 

ทำไมผมถึงหน้าชาๆ นะ แล้วทำไม!!  เนยถึงมาถามผมแบบนี้!!   แต่ผมก็ไม่ได้เกลียด เฟรม นิ!!?   แต่ถ้าถามว่า ชอบ รึป่าว!?   ผมก็ยังไม่เคยคิดไปไกลถึงขนาดนั้น..  เพราะผมและเฟรม เราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ละมั้ง!?   อีกอย่าง..  เฟรมก็คงไม่เคยคิดกับผมแบบนั้นเหมือนกันแหละ!!

ผมยืนคิดอยู่นานจน เนย เอียงคอสงสัย!?

 

>>>>  โอมมมม!!!?

>>  เอ่ออออ ขอโทษที จริงๆ..  ผมกับเฟรมก็เป็นเพื่อนกัน..

>>>>  เหรออออ. . . .  ถ้างั้นนน เอ่ออออ. . . ////////// ช่วยฉันหน่อยได้หรือป่าวว.!?

 

ผมสังเกตุเห็นได้ชัดว่า เนย มีอาการแปลกไป ทั้งการพูด และท่าทางที่เขินอาย  ผมก็พอจะเดาออกแหละ

>>>>  เนยยย..  ชอบ เฟรมนะ  แล้ววันนี้ก็อยากกลับกับ เฟรมสองคน    เอิบ. . .  ไม่ได้กะจะสารภาพอะไรหรอกนะ   แค่อยากจะพูดคุย สร้างความสนิทสนมอีกหน่อยนะ. . . 

>>  อ่อ อืมม..  เข้าใจแล้ว  งั้นผมจะกลับก่อนก็แล้วกันนะ

>>>>  จริงเหรอ!?  อ๊ายยยย!!!  แฮร่ๆ  ขอโทษทีนะ แล้วก็ขอบคุณมากๆ ด้วย

>>  เรื่องแค่นี้เอง ..  ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ. . .

 

เนย กรี๊ดดด ดีใจท่าทางคงมีความสุขเอามากๆ เลยแหละ  จนกระโดดเข้ามากอดผม  แต่ทำไมผมกับรู้สึกเหมือนกำลังจะต้องอยู่คนเดียวอีกครั้งยังไงไม่รู้ หัวใจของผมเหมือนกำลังจะหายไป. . . 

และเย็นวันนั้น ผมก็แอบ เฟรมกลับก่อน พอมาถึงห้องผมก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดและกำลังฟังเพลงเพลินๆ จู่ๆ เฟรม ก็เปิดประตูกลเข้ามาห้องผม สีหน้าไม่เป็นมิตรเลย  คิ้วเนี้ยแทบจะมากองรวมกัน

>>  โอม!  ทำไมวันนี้กลับก่อน

>>  เอ่ออออ . . . .แฮะๆๆๆ . . .  มีธุระอะไรหรอ?! . .  ก็ฝาก เนย บอกแล้วไง อย่าบ่นดิ. . .!!!!  แล้วกลับหอกับ เนย สนุกใช่มั้ย!??  เห็นสนิทๆ กัน

>>  อะไร!!!

>>  เนย ก็ดูน่ารักดีนะ  ร่าเริงเป็นคนดีไม่ใช่เหรอ!?

 

ผมนี่!!  เหงื่อตกเลย  บรรยากาศเป็นพิษยังไงไม่รู้  หายใจไม่ออกเลย  ก็หน้าของ เฟรม ไม่เล่นไม่ขำกับคำพูดของผมเลยอะดิ  แถมตอนนี้ก็ยังมองหน้าผมนิ่งๆ อีก  จะเอาไงเนี้ย.??

 

>>   .  . . . .  โอมคิดจะทำอะไร!!  กะจะแนะนำ เนย ให้ผมรึไง!?   บ้าน่ะ!!

 

สีหน้าของเฟรม ทำไมดูเศร้าแบบนั้นนะ พอพูดจบก็หันหลังแล้วกลับเข้าห้องของเขาไปท่าทางเหมือน หมอนั้น จะโกรธซะด้วย!!

แล้วทำไมผมถึงมีความรู้สึกแย่ขนาดนี้!!  เหมือนทำให้ใครคนนึง ผิดหวังมากๆ ผมได้แต่ตะโกนเรียกตามหลัง แต่ก็ไม่เป็นผล

 

เช้าวันต่อมา ผมออกไปมหาลัยก่อนเฟรม และตอนกลางวัน ผมก็รีบเดินไปนั่งหลบมุม เพื่อให้ เนย กับ เฟรม  ได้มีเวลาสนิทสนมกันเพิ่มขึ้น  ผมกำลังทำถูกแล้วใช่มั้ย!????. . .  เฮ้ออออออ

 

>>>>   เฟรมมม   โอม กลับไปเมื่อกี้แล้วละ

>>   อะไรกัน!! ตอนกลางวันก็บอกว่ามีธุระไปไหนคนเดียวก็ไม่รู้  คิดจะทำอะไรของนายนะ!!

>>>>  เอ่อ.. เฟรม  ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือป่าวนะ!!  วันนี้ โอม เค้าบอกว่า  อึดอัดใจ เรื่อง เฟรมม. . . 

 

. . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมกำลังเดินกลับหอ  จ๋อยยยยย สิ ตอนนี้

เฮ้ออ ไปๆ มาๆ วันนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว  เนย กับ เฟรม จะไปได้สวยรึป่าวนะ!?  จะได้คบกันรึป่าว!?  หวังว่าวันนี้ เฟรมคงไม่กลับไปโวยวายผมอีกนะ!!

และยังไม่ทันจะถึงหอ . . .  เสียงคนวิ่งมาจากด้านหลังของผม และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 

>>  โอมมม !!!   ในที่สุด ก็ตามทันจนได้

 

แฮ่ก แฮ่ก เฟรม วิ่งตามผมมาหรอ!?  ทำไม ดูท่าทางคงเหนื่อยมากๆ  เพราะตอนนี้ที่ผมอยู่ก็ไกลจากมหาลัยอยู่พอสมควร

>>  เฟรม. .  ทำไม. . 

>>  ทำไมอะไรอีกล่ะ!!  อย่ากลับคนเดียวสิ

>>  เอ่อออ   มีธุระอะ. . . 

>>  ผมถามอะไรอย่างได้มั้ย!?

 

ผมยืนนิ่ง  และรอสิ่งที่ เฟรม กำลังจะถามผม เฟรม เอาหน้าเข้ามาใกล้ผม

>>  ผม. .  มีความสุขที่ได้อยู่กับ โอม. .  แล้ว โอมละ!!

 

เอ่อ . .  ผม. . ก็. . .

แต่สายตาของผม ดันเหลือบไปเห็น เนย เดินมาพอดี น่าจะตามเฟรม มานั้นแหละ ทำไงดี!? เนยมา!? ถ้าบอกว่า ผมก็มีความสุขเหมือนกัน  เนย ก็ต้องรู้สึกไม่ดีนะสิ!!!!!

 

>>  เอ่อออ. .ฉัน  เฉย เฉย . . นะ  ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา  ก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ!??

 

ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย !!!!!!!!          

>>  อ่อ. . .  งั้นเหรอ   ถ้างั้นโทษทีนะ  ที่ทำให้ลำบากใจ

 

ควับ . . .  เฟรม พูดจบ หันหน้าหนีผมทันที แต่ผมนี่สิ. .  พอได้ยินคำพูดหวนๆ ของ เฟรมเมื่อตะกี้แล้ว  ใจของผมทำไมมันถึงเจ็บขึ้นมาละ  ผมพูดแรงไปหรือป่าวนะ!?  ผมทำร้ายความรู้สึกของ เฟรม เกินไปไหม ทั้งๆ ที่เฟรม บอกกับผมแบบนั้น. . . 

>>  จะกลับหอไม่ใช่เหรอ !?   งั้นก็ไปเถอะ

 

ผมและ เฟรม ก็แยกกันไป ผมเดินกลับหอ แต่ระหว่างทาง ในหัวผมกลับคิดแต่เรื่องเมื่อกี้  เจ็บที่ ใจ จะมารู้ใจตัวเองอะไรตอนนี้ มันสายไปแล้ว. . 

ขอโทษ!!!! นะ เนยย

ผม ว่า ผมคงชอบ เฟรม แล้วมั้ง!?  เพราะฉะนั้น เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด!!!!!!!!

 

 

 

>>>>   เหอะ!!  ดีนะที่มาขัดจังหวะทัน   หนุ่มหล่อๆ ต้องเป็นของฉันทุกคน  เฟรม ก็ต้องเป็นของฉันด้วย!!!!

 

 

 

 

>>>>>>>>>>> ติดตามตอนต่อไปกันเลย