Stumble in love สะดุดรัก หอพักอลเวง

 
เช้าวันต่อมา
ในที่สุด ก็ต้องเข้าหอ 3 ซินะ. .  เฮ้ออออ จะทำไงได้ละ ก็หอชายล้วนเต็ม ผมยืนคิดแล้วก็ถอนหายใจอยู่หน้าทางเข้าหอ หนักใจแฮะ!! 
>>  โอม.!!  ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นละ?
 
ผมคุ้นเสียงนี้เป็นอย่างดี ผมหันไปหาเสียงนั้นและพบว่า เฟรมแต่งตัวเป็น. . . ผู้หญิง!!!!!!!!!  อึ้งงง. . .
>>  เฮ้ยยยย!!! เฟรม?  ทำไมแต่งตัวอย่างงั้น!?
>>  ที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงนะเหรอ?   ตอนแรกก็สับสนระหว่างชุดนี้กับชุดนางพยาบาล แต่สรุปแล้วก็เลือกชุดสาวใช้ดีกว่า~
>>  ไม่ใช่!!  ไม่ได้จะถามเรื่องชุดซะหน่อย!!  ฉันสงสัยว่าทำไมถึงทำอะไรบ้าๆ แบบนี้!!?   นี่เป็นวันแรกที่เข้าหอแท้ๆ เลยนะ
>>  ก็เพราะเป็นวันแรกนะสิ  ถึงได้ทำ!!  ความประทับใจเป็นเรื่องสำคัญนะ!!
>>  ช่างเถอะ!!  ฉันไม่สนหรอก
 
เฮ้ออออ. . . ความประทับใจเหรอ ไม่เคยอยู่ในหัวของผมเลยสักนิด  อันที่จิงไม่ได้อยากจะอยู่ด้วยซ้ำ  แต่เพราะไม่มีที่จะไปหรอก. . 
 
>>  นี่!!  ถามหน่อยเหอะ   ปกตินายไม่ชอบแต่งตัวเป็นคนทรงไม่ใช่หรอ?
>>  ที่ไม่ชอบเพราะถูกพ่อบังคับ  แต่ว่าแต่งแบบนี้  ผมน่ารักมากใช่ไหมละ!?  ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็น่าเสียดายใช่ม๊าาาา~
>>  อืออ ตามสบายเหอะ
>>  โอมนี่. .  เย็นชาจัง
>>  ช่างเหอะ  ฉันจะเข้าไปข้างในแล้ว
 
แอ๊ดดดดดดดดดดด ผมและเฟรม เปิดประตู เพื่อจะเข้าไปข้างในหอ แต่ก็ต้องตกตะลึง เพราะมีคนยืนรอตอนรับอยู่ เป็นชายรูปร่างดี  หน้าตาหล่อ งดงาม ออร่าจับ แต่งตัวอย่างกับเจ้าชายในเทพนิยาย  มีหางเหมือนกับนกยูง. . เอิบบบบบบ !!
>||> ยินดีตอนรับสู่ หอ3 ของเรานะ
 
สิ้นคำพูดนั้น      ปัง ง ง ง ง . . . .
ผมและเฟรม ก็ปิดประตูกลับคืนทันที เหตุเพราะยังตะลึงและตกใจกับคนที่ออกมาตอนรับพวกเรานั้นเอง คือนึกว่าฝันไปซะอีก
>>  แพ้หมดรูป. . ~
>>  นั้นมันอะไรนะ!!? ฝัน!?  ฝันไปใช่มั้ย!?
 
เฟรม  ทำท่าทางผิดหวัง เพราะเห็นเขาแต่งตัวอลังการกว่า  แต่ผมยังคงอึ้งและงงว่าเมื่อกี้มันคืออะไร. .  แต่แล้วประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง  ทำเอาผมและเฟรม  ตกใจอีกรอบ แต่คราวนี้เป็นผู้ดูแลหอที่เปิดประตูออกมา
 
>||>  โอม กับ เฟรม ใช่มั้ย?   กำลังรออยู่เลย  เชิญข้างในก่อนสิ
 
เห้ออออออ คิดว่าฝันไปซะอีกเมื่อตะกี้   แล้วผู้ดูแลหอก็เดินนำพวกเราไปตามทางเดินและอธิบายไปด้วย
>||>  หอ 3 มีตั้งแต่ตึก A ถึงตึก C  มีทั้งหมด 50 ห้อง
ห้องอาหารกับห้องน้ำใช้รวมกันที่ตึก A ประตูหน้าก็อยู่ตึก A ด้วย
>>  ห๊ะ ห้องน้ำรวมหรอ!!!!
>||>  เมื่อก่อนเคยแบ่งตึกชาย หญิง   แต่คนบ่นกันเยอะ บางคนก็หาว่าประตูหน้าไกลไปบ้างละ   บางคนก็อยากอยู่ชั้น 2 บ้างละ ตอนนี้ก็เลยอยู่ปนๆ กันไป  แล้วตอนนี้ที่เราอยู่ เป็นทางเดินเชื่อมระหว่างตึกเรียกกันว่า . . .
" ทางเดินหัวเราะ "
 
เอิบบบบบ อะไรกันเนี้ย...!! มีแบบนี้ด้วยหรอ!?  
>||>  ถ้ามีคนเดินผ่านตอนตี 2 ครึ่ง  จะมีเสียงหัวเราะ  แต่ไม่ต้องแตกตื่นไปนะ  นี่เป็นมุขของคนออกแบบที่เป็นศิษย์เก่าของหอนะ  คงจะมีกลไกสำหรับแกล้งเอาไว้ในหอ  แต่ยังหาไม่เจอเลย
 
นี่ผมคิดถูกคิดผิดเนี้ย!!  ที่เข้ามาอยู่หอ  แต่สำหรับเฟรมแล้ว  ผมรู้สึกว่าเขาไม่สะทกสะท้านกับเรื่องที่ผู้ดูแลหอเล่ามาเลยซักนิด  ท่าทางออกจะตื่นเต้นกับเรื่องแปลกๆ ใหม่ๆ ด้วยซ้ำ
 
>||>  เอาละ!!  ที่นี่เป็นตึก C  ห้องของเทอสองคน
 
ห๊ะ!!!!!! ห้องของเทอสองคนงั้นหรอ!!?? 
>||>  มีแต่ 2 ห้องนี้ที่ยังว่างอยู่. .  ห้องติดกันทางขวานี่ปิดตายอยู่
>>  ผมเอาห้องทางซ้ายยยยยย!!!!!!!  ฮ่าๆ~
 
คือจะอธิบายลักษณะภายนอกของห้องก่อนนะ มันเป็นห้องหัวมุม 3 ห้องติด  ห้องทางขวาสุดเป็นห้องปิดตาย ก็จะเหลือห้องตรงกลาง กับห้องทางซ้ายสุด   แต่เมื่อกี้คือผมยังไม่ทันจะได้อ้าปาก  เฟรมก็บอกเอาห้องทางซ้ายสุดไปละ  แล้วยังไงละ ก็เหลือแต่ห้องกลางสินะ  แล้วผมจะเลือกมั้งได้ไหมอะ!!!??
 
>||>  งั้นโอม  อยู่ห้องตรงกลางได้มั้ย??
>>  เอ่ออออ ได้คับ!!
 
ผู้ดูแลหอ ก็เปิดห้องให้พวกเราสองคน 
>||>  ห้องนี้ก็ถูกออกแบบมาไว้สำหรับแกล้งกันด้วยนะ555   เพราะระหว่างห้องนี้กับห้องข้างๆ  มีประตูกลติดตั้งอยู่~   ไม่มีกุญแจ!!  พูดอะไรก็ได้ยินหมด!!ความส่วนตัวเป็นศูนย์!! 
>>  อะไรกันน่ะ!!!!!!!!!  พอกันที!!!!!!
 
เฟรม ได้ยินเช่นนั้น  หน้านี่คือโอ้โห้  มันมีแบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนุกจัง   เห้ยยยยย!! แล้วผมละ!!!  ความส่วนตัวเป็นศูนย์ คืออะไร!!!!  ผมก็เลยไปลากโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ  ตรงนั้นมากั้นประตูเอาไว้  แต่สิ่งที่ผมสตั้นไปกว่านั้นคือ. . !!!!!
>||>  ถ้าเอาของมากั้นไว้  จะมีเสียงสวดดังขึ้นมา~~~
 
โอ๊ยยยย นี่มันอะไรกันเนี้ยยยยย  จะสร้างกลไกอะไรกันนักกันหนานะ  เฟรม ได้ยินบทสวดดังก็เดินมายังห้องผม 
>>  ขอร้องละ หยุดบทสวดทีได้มั้ย!!
>>  ก็ได้ ถ้ารับปากว่าจะไม่เข้ามาแน่ๆ
>>  อืมมมมมมมม เรื่องนั้นจะว่ายังไงดีละ. . . ก็ผมอยากเห็นรอยยิ้มของ โอม นิ ผมอาจจะอดใจไม่ไหวก็ได้ ~
>>  อย่ามาพูดล้อเล่น!!  ถึงนายจะแต่งตัวน่ารักซะขนาดนั้น  ถึงจะพูดยังไง ฉันก็ไม่ฟังหรอก !!
>>  โห่ !!  แล้วกัน!!  ก็ โอม ยิ้มยากนิหน่า  ผมก็แค่อยากจะเห็นเวลาที่โอม ยิ้มไง. . .
>>  เชอะ!! ยาก
 
แล้วเราต่างคนก็แยกย้ายห้องใครห้องมัน. . .  ในหัวของผมตอนนี้คือ นี่ผมจะทำยังไงดี กับประตูกลนั้น อยู่ไม่เป็นสุขจิงๆ  
หลังจากที่ผมและเฟรม จัดห้องกันเสร็จ  เฟรมก็ชวนผมไปหาของกินกัน (เฟรม เปลี่ยนเป็นชุดปกติแล้ว) คือจะบอกก่อนว่าไม่ว่าจะมีงานเลี้ยงหรือไม่มีงานเลี้ยงนักเรียนหอก็จะแต่งตัวกันตามสบายและอิสระทั้งนั้นเลย  ชุดที่ใส่บ้างก็แต่งเป็นชุดว่ายน้ำ บ้างก็แต่งชุดนอนบางๆ โอ้ยย !!   ที่นี่หอพักนักเรียนจิงๆ ใช่มั้ย? 
>||>  ไง โอม. . . ได้เจอกันซะที คิดถึงจัง♡
 
หญิงสาวแต่งชุดว่ายน้ำ  เดินผ่านมาพอดีเห็นผม  ก็ปรี่เข้ากอดในทันที  ทำเอาผมตกใจเล็กน้อย  เฟรม คงจะจำนางได้. . 
>>  เจ๊ ~  วันนี้แต่งตัวเซ็กซี่อีกแล้วนะ
>||>  ฉันแต่งให้แค่เฉพาะผู้ชายบางคนดูเท่านั้นย่ะ !! ไม่ใช่ทุกคน  และก็ไม่ใช่นายด้วย!!  ชิชิ  ฉันชอบเด็กผู้ชายคนนี้น่ารักกก~  อ๊ะ!!!!! ฉันลืมแนะนำตัวเอง  ฉันชื่อ  ปลาย  อยู่ปี 3 อยู่ตึก B  ห้อง 204 มาเที่ยวได้นะ โอมมม~~~
 
เอิบบบบบ ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ  ไม่เคยถูกผู้หญิงจู่โจมแบบนี้มาก่อน  ยืนตัวแข็งทื่อ ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แต่ส่วนเฟรม นะเหรอ  ฮ่าๆๆๆๆ หน้าหงอยไปเลยสิ
แต่แล้วจู่ๆ  ก็มีคนมาจากไหนไม่รู้ อีก 3 คนเดินมาเข้ามาร่วมวงด้วย  และก็จับมือของ เฟรมด้วย. . 
>||>  ไม่เป็นไรหรอก เฟรม ผมยังอยู่ทั้งคน
>>  เอ่อออ เห็นผมแบบนี้  ผมก็เลือกนะ. . !!
>||>  ผมชื่อ มันโย นะ อยู่ปี 2  เป็นรองหัวหน้าหอ  ชอบเด็กผู้ชายน่ารักๆๆ ♡
>||>  ฮะ ฮะ ฮะ~~  แต่ว่าใครก็เทียบเสน่ห์ ฉันไม่ได้ทั้งนั้น!!  ฉันชื่อ แฟรงค์  อยู่ปี 3  ตึก B  ห้อง 203  ถ้าอยากชื่นชมความงาม เหนือมนุษย์ ก็มาได้เลย!!!
 
เอ๊ะ..!!!!   คนนี้ที่อยู่หน้าประตู เมื่อกี้นี่  แต่เอิบบบบ !!คนอะไร๊. .  มั่นใจในความหล่อของตัวเองจัง 
>||>  ส่วนผมชื่อ รันรัน  หัวหน้าหอ อยู่ปี 2  อยู่ตึก C  ห้อง 210 ถ้ามีอะไรก็ไปหาได้นะคับ
 
เฮ้อออ   ดีนะที่ยังมีคนธรรมดาๆ  อยู่บ้าง  แต่ผมลองมาคิดๆ ดูแล้ว  เหมือนทุกคนจะมีอะไรๆ ที่คล้ายๆ กัน นั้นก็คือ ความเป็นธรรมชาติของแต่ละที่เปิดเผย  และไม่อายอะไรทั้งนั้น  ยอมรับตัวตนของตัวเอง มั่นใจในสิ่งที่เรามีและที่เราเป็น. . . 
>||>  รัน รัน ของแท้ ถ้าถอดแว่นออก เดี๋ยวก็จะรู้
 
มันโย เดินไปจับแว่นของ รันรัน ออก. . . และสิ่งที่ผมและเฟรม เห็นนั้น!!      ตะลึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
>||>  อย่าสิ  มันโย!!!!!!!
>||>  โอ๊ยยยยย!!  น่ารักเหลือเกิน!!!! เห็นแล้วอยากจะปล้ำจิงๆ  รันรัน นี่แหละที่ได้ชื่อว่า " เครื่องผลิตความเซ็กซี่โดยธรรมชาติ "
 
มันโย  กระโดดเข้าใส่ รันรัน ทันที  แต่มันก็จิง!! เพราะสิ่งที่ผมเห็นนั้นเวลาที่ รันรัน ถอดแว่นตาแล้ว น่ารักมาก จิงๆ ด้วย  เห็นแล้วแทบจะหลงเสน่ห์ หน้าตาหวานยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก. .  ส่วนเฟรมนั้น ก็ตะลึง อึ้งสิ ถ้าสบตาเข้า อาจจะอันตรายนะเนี่ย
แต่แล้วจู่ๆ  ก็มีเสียงนึงดังขึ้นจากด้านหลัง
>||>  โวยวายอะไรกันอยู่ได้ พวกเทอเงียบๆ หน่อยสิ
 
พูดเสียงเข้ม  ทำท่าทางขรึมไปอีก  ดูแล้วแตกต่างจากคนพวกนี้มาก
>||>  อะไรกันเจ้าเด็กปี 1
 
ปลาย  หันมาพูดใส่  ผู้ชายที่ท่าทางเข้มขรึมคนนั้น 
ขณะนั้นเอง ผู้ดูแลหอก็เดินข้ามาพอดี
>||>  แบงค์  อยู่ตึก C ห้อง 208
>||>  เห้ยยยย!!!  บอกชื่อ บอกห้องผมทำไมเนี้ย.!!!!!!
 
ชายคนนั้น โวยวาย ยกใหญ่   
เฮ้ออออ. . ผมสิถอนหายใจยาวๆ  เลย  นี่ผมยังต้องเจออะไรอีกเนี้ย !!
แต่แล้ว รันรัน ก็พูดแทรกขึ้น
>||>  ฟังผมหน่อยนะคับ  งั้นต่อไปจะอธิบายเรื่องทั่วไปให้ฟังนะคับ
 
ทุกคนเริ่มสงบนิ่ง  และหันไปมองที่ รันรัน เป็นสายตาเดียวกัน
>||>  อาหารวันปกติ รอบเช้าตอน 7 โมงถึง 8 โมงครึ่ง  ตอนกลางคืน 6 โมง ถึง 2 ทุ่ม  และวันหยุดต้องถาม พี่มิก โดยตรง. .  เวลาใช้ห้องน้ำกลางคืน 2 ทุ่มครึ่ง ถึง 5 ทุ่ม แค่นี้แหละ
 
ห๊ะ. !!!!!!  จบแล้วเหรอ!?   ทุกคนงง   และแย่งกันถามขึ้น
>>>>  แค่นั้นเหรอ!?
>>>>  พูดแต่เรื่องอาบน้ำกับอาหาร!?
>>>>  แล้วเวลาเปิดปิดประตูไม่มีเหรอ!?  เวลาเรียกรวมละ!?
 
รันรัน  ตกใจเล็กน้อย กับคำถามที่เหล่าบรรดานักเรียนหอตะโกนถามกันไม่ยอมหยุด
>||>  เอ่อ ก็มีเหมือนกัน  แต่สำหรับหอเรา ไม่จำเป็นต้องทำตามนั้นก็ได้
 
รันรัน  พูดเสร็จ ปลายก็พูดเสริมขึ้นอีก
>||>  กฎหอที่ลดลงอย่างลับๆ  จากความพยายามของชาวหอ ยุคก่อนๆ พวกปี 1 ที่เข้ามาแล้ว  ก็ต้องมีสำนึกของความเป็นนักเรียนหอ 3 ไว้ด้วย  อย่าทำให้ความลับแตกล่ะ!!!!!!  เป็นอันว่าอธิบายจบแล้วนะ  
 
ผมก็พึ่งเห็นพวกรุ่นพี่ๆ  จิงจังกับคำพูดก็เมื่อตะกี้แหละ  คนที่ชื่อ ปลาย ดูแรกๆ ก็เหมือนจะไม่มีอะไร แต่พอได้พูดต่อหน้าคนเยอะๆ  เมื่อกี้ ค่อยเหมาะสมกับความเป็นรุ่นพี่มากๆ
>||>  เริ่มมมมมมมมม  งานเลี้ยงตอนรับน้องใหม่!!!!
>>  ห๊ะ.!!!!! งานเลี้ยง!?
 
มีอีกแล้วเหรอ  เมื่อวานก็งานปาร์ตี้  วันนี้ก็งานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่  แต่ดูเหมือน แบงค์ จะไม่อยากอยู่ร่วมงาน และดูเหมือนทำท่าจะชิ่ง แต่ ปลายก็หันไปเห็นพอดี
>||>  เชิญกันตามสบาย!!!
>||>  เดี๋ยวสิ!!  วันนี้วันแรกของงานเลี้ยงนะ  แล้วน้องใหม่อย่างนาย ก็ต้องเข้าร่วมด้วยนะ แบงค์~
 
เดี๋ยวๆๆๆ ก่อนนะ ผมหูฝาดไปใช่ไหม!? หรือยังไง
งานเลี้ยงวันแรกงั้นเหรอ!!?  . . . 
แฟรงค์  พูดย้ำอีกอีกครั้ง
>||>  ใช่  น้องใหม่ต้องอยู่ก่อนนะ  นี่เป็นประเพณีของหอเราที่สืบทอดต่อกันมา  งานเลี้ยงต้อนรับจะมี 7 วัน 7 คืน ติดต่อกัน  จนกว่าจะเสร็จก็ถูกล้างสมองจนกลายเป็น 1 ในสมาชิกของหอทุกคน!!
>>  ห๊ะ.!!  ตั้ง 7 วัน  คิดจะทำอะไรเนี้ย!!  ไม่ตลกนะ ผมไม่เอาด้วยหรอก!!
 
ผมไม่ไหวหรอกนะ  จะต้องมานั่งทนอยู่ ทั้งๆ ที่ไม่อยากอยู่ด้วยซ้ำ  บายละไม่เอาด้วยคน
แล้วผมก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเสียงของใครคนนึง ที่เหมือนกำลังเหน็บแนม ผมอยู่ !!
 
>||>  งั้นนายก็แพ้พวกเรา. . . การที่ไม่ยอมมาข้องเกี่ยวกับพวกเรา  ก็เท่ากับยอมรับความพ่ายแพ้   ถ้ารู้ว่าแพ้อยู่แล้ว  ถึงจะไม่ไปร่วมงานด้วย  ก็ช่วยไม่ได้ เพราะยังไงก็แพ้แล้ว
>>  ใคร!? . . .  ใครแพ้. . . !?
 
หนอยยยยย ไอ้หมอนี่!! 
>>  ผมจะร่วมงานด้วยก็ได้  คิดว่าจะยอมแพ้เรอะ!!
 
ผมพูดจบ ก็เดินกลับห้องทันที ในใจของผมตอนนี้  โมโห ก็โมโห  แค้นกับคำดูถูกอีก !!  ผมไม่ยอมแพ้หรอก !! เหอะ !! ก็แค่งานเลี้ยง สบายอยู่แล้ว
 
>||>  คนประเภทนี้ เกลียดการเป็นฝ่ายแพ้
>||>  แจ๊วววว มากเลย มันโย!!
 
ปลาย ชื่นชม มันโย ยกใหญ่  ที่ทำให้ผม มาร่วมงานได้  แต่ถึงยังไง  ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ   คอยดูเถอะ!!!!! 
เฟรม ได้ยินที่ผมพูด ก็รีบเดินตามมาหาผม. . 
>>  โอมมมม. . .!?
 
เมื่อผมเดินกลับมาถึงห้อง  โดยไม่ได้สังเกตุว่า เฟรมเดินตามกลับมาด้วย  ผมเข้าห้องปิดประตูเสร็จ  ขาผมอ่อนนั่งลงกับพื้นทันที
เฮ้อออออ. . . เมื่อกี้ผมของขึ้นหรอ!?  แล้วทำไมพูดรับคำท้าเขาไปแบบนั้นนะ. .   ยังมีงานเลี้ยงต่อไปอีก 6 วัน. . . จะไหวมั้ยเนี้ย.!?   ผมก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ไม่เคยต้องมาอยู่กับฝูงชน  คนเยอะแบบนี้ซะด้วย
 
>>  พูดอะไรออกไปเนี้ย.!!   บอกว่าจะไปร่วมงานแบบนั้นได้ยังไง!!
 
ร่างกายผมเริ่มร้อน ผมก็เลยถอดเสื้อออก   ตึง ง ง ง . . . ประตูกลมันเปิดออกและเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก. . . เฟรม
>>  เอ่อ โอมมม. . . 
>>  เห้ยยยย!!! ก็บอกว่าไม่ให้เข้ามาไงละ!!
>>  แหม. .  เอาเถอะน่า ก็เห็นแล้วนี่นา. . ~~
>>  กลับห้องนายไป!!!!!
 
ผมดันประตูปิด ให้เฟรม กลับเข้าห้องเขาไป แล้วผมก็ไปใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ ใหม่
>>  มีธุระอะไรเนี้ย!?
 
ผม พูดผ่านกำแพง โดยไม่ได้เปิดประตูกลไปหา  เพราะรู้ว่า กำแพงมันบางซะเหลือเกิน. . .
 
>>  เออ . . . . . .  โอมจะไม่ยกเลิกไปร่วมงานเลี้ยงนั้นเหรอ!?
>>  ทำไม!?
>>  ท่าทางคนพวกนั้น   จะเล่นไม่เลือกหน้า  ถ้า โอม ไปร่วมงานคงแย่  อย่าฝืนเลย เลิกไป. . . . 
 
แ อ๊ ด ด ด ด ด  . . . . . .  ผมเปิดประตูกลเข้าไปหา เฟรม อย่างเร็ว ทำเอา เฟรม เหวอ เพราะคงไม่คิดว่าผมจะเปิดเข้ามา
 
>>  ใครฝืนกัน!!?  ดูยังไงว่าฝืน!!  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะต้องชนะ!!!
 
แต่สีหน้าของผมไม่ได้ฮึกเฮิมม!!  ไปกับผมเลยยย  เฟรม มองผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร  พอพูดจบผมก็กลับห้องของผมทันที  เตรียมตัวออกไปเผชิญศึกกับข้างนอกต่อไป 
 
~ตกตอนเย็น
ตอนนี้ ผมอยู่ที่ห้องโถงใหญ่แล้ว  อยู่ในสถานที่จัดงาน  อันที่จิงผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ  จากที่ดูสภาพและสถานที่ตอนนี้แล้ว  บอกได้คำเดียวว่า เละเทะมากกกก  ไม่ไหวเลยย  ขณะที่ผมกำลังคิดวิจารณ์ในหัวอยู่นั้น จู่ๆ  ก็มีคนมากอดผมจากด้านหลัง
 
>||>  โอมมมมมมมมม~  มาเล่นป๊อกกี้เกมกันเถอะ เป็นเกมคาบป๊อกกี้กันคนละด้านถ้ากินหมดก็ชนะ  ถ้าหักก่อนก็แพ้~
>>  ห๊า!?  ไม่เอาหรอก  เกมสองแง่สองง่ามแบบนั้น!!
>||>  อ้าวไหนว่าจะมาร่วมงานไง??
>>  เอ่อ. . .
>>  ถ้างั้นเล่นกับผมนะ. . .
 
เห้ยยย. . . แล้วคนที่ออกตัวจะเล่นกับผมเมื่อกี้คือ. . . เฟรม!!
>>  ถ้าแพ้.! ผมจะกินเหล้าเองคับ
>>  เดี๋ยวสิ เฟรม ม ม ม ม . . .!!!!
>>  ช่างเถอะ เล่นเหอะน่าาา!!!
 
แล้วผมกับเฟรม  ก็เล่นเกมกัน  เพราะทุกคนกำลังรออยู่  ผมและเฟรม  คาบป๊อกกี้กันคนละฝั่ง  ป๊อกกี้ อะ!? ก็รู้ใช่ไหมว่าไม่ได้ยาวอะไรเลย  หน้า เฟรมกับผมไม่ห่างกันมากนัก 
เกมเริ่ม  ผมแทบจะไม่ได้ขยับอะไร คาบป๊อกกี้เอาไว้อย่างงั้น  แต่ เฟรมนั้น กัดและขยับเข้ามาใกล้ผมเข้าเรื่อยๆ
.
.
ดะ ดะ เดี๋ยว นะ นี่มันจะจูบอยู่แล้วนะ!!  ป๊อกกกก.!!!!
และแล้วป๊อกกี้ก็หัก!!   เฟรมตั้งใจที่จะหักมัน !?
>>  อ๊าาา.. แล้วกัน แพ้แล้ว. . . 
 
แต่ ปลาย เหมือนจะรู้ทันเลยจับ แบงค์ ให้มาแข่งกับผมอีกครั้ง
>||>  เมื่อกี้จงใจทำหักไม่ใช่หรอ!???  ถ้างั้นต่อไป โอม กับ แบงค์ ละกัน!!
>||>  อะไร !! จะเล่นอะไรก็เล่นกันไปสิ  ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ
>||>  นายต้องเล่น แบงค์ !! นี่เป็นคำสั่งจากรุ่นพี่ของเธอ
 
เออ . .  แล้วมีใครถามผมบ้างไหม!?  ว่าอยากจะเล่นหรือป่าวนะ !! ปลายจับ แบงค์ ให้คาบป๊อกกี้และยังยื่นหน้ามาหาผมอีก สั่นสิคับแบบเนี้ย
แต่แล้ว เฟรม ก็เข้ามาขวาง  แล้วเข้าไปกัดป๊อกกี้แทนผม. . !!
>>  อ๊ะ !! เฟรม . .?
 
เฟรม กัดป๊อกกี้เข้าไปจนถึงปากของ แบงค์ เรียกง่ายๆ จุ๊บกันนั้นแหละ
>||>  แก!!!!! จะทำอะไรเนี้ย ห๊ะ!!
>>  ถามได้  ก็เล่น ป๊อกกี้เกมไง
>||>  แล้วทำไมต้องมาเล่นกันฉันด้วยห๊ะ !!  นั้นมันจูบ . .ครั้งแรกของฉันเลยนะเว้ย !!
 
เฟรม ช่วยผมเอาไว้หรอ !?   หรือว่าเฟรม อยากจะเล่นเพราะชอบงานเลี้ยง คือแบบเป็นพวกชอบหอ . .  ! !  เฮ้อออ พึ่งใครไม่ได้ทั้งนั้นเลย
งานเลี้ยงคงอยู่ แต่ผมไม่อยู่แล้ว ผมกลับมาที่ห้อง  อยากจะเขียนใบขอลาออก แต่ . .ไม่ได้สิ  จะยอมแพ้ได้ไง !!  แคว่ก ๆๆ  ผมฉีกกระดาษเขียนใบลาออกทิ้ง ถ้าออกจากหอนี่ ก็เท่ากับลาออกจากมหาลัยนี้โดยอัตโนมัติ  ต้องอดทน อดทนไว้ !! 
เฮ้ออ . . อดทนหรอ !?  แล้วผมจะต้องอดทนอย่างนี้ตลอด 4 ปีจนกว่าจะจบเลยหรือไง !?   
ไม่ไหวแล้วโว้ยย!!!!!   ไปหากินน้ำผลไม้ดีกว่า หงุดหงิด!!  
ผมเดินออกจากห้องของผมมาก็เจอเข้ากับ รันรัน ที่เหมือรกำลังจะมาห้องผม . . 
>||>  โอม . .
>>  ห๊ะ !! คับ หัวหน้าหอ. .  
>||>  ขอโทษนะ  มาด้วยกันหน่อยได้ไหม!?
>>  มีอะไรหรอ !?
>||>  เอ่อ. .  เรื่องนั้นคือว่า. . พวกพี่ๆ  เขาเรียกน่ะขอโทษด้วยนะ
พอผมเดินตาม รันรัน เข้ามาในห้อง  ประตูก็ถูกปิดและผมก็ได้พบกับพวกรุ่นพี่อีกหลายคน
 
>>  พวกพี่จะทำอะไรน่ะ !! มีธุระอะไร !?
>||>  แหม~ ทำตัวเป็นคนอื่นคนไกลไปได้  เรียกพี่ว่าปลาย สิ
>||>  ส่วนฉันจะเรียกว่าเจ้าชายแห่งพระอาทิตย์ที่งดงามก็ได้
>||>  อันที่จริงก็ไม่ได้มีธุระอะไรหรอกแต่คิดว่าจะชวนไปเที่ยวน่ะ
>>  จะชวนไปเที่ยว  ก็ไม่เห็นต้องลักพาตัวเลยนี่ !!
>||>  ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้  โอม ก็ไม่ยอมมาน่ะสิ !!  แต่. . พวกเราไม่ได้แกล้งนะ
 
ฮึ้ยยยย. .  !! ดูยังไงก็เป็นการแกล้งกันชัดๆ เลย
 
>||>  ที่เป็นแบบนี้ก็ต้องโทษ เฟรมไม่ใช่หรอ !?  พอจะเล่นกับ โอม ทีไร เฟรมก็ต้องเข้ามาแทรกทุกที
>||>  ใช่. . !!  ยิ่งกว่านั้นยังสนุกกับการได้เข้ามาแทรกด้วย  ไม่รู้จะทำอย่างนั้นไปถึงไหน
>||>  แต่ว่าตอนนี้คงถูกมันโย ขังไว้ในห้องน้ำแล้วแหละ   ไม่มีคนมาขัดขวางแล้วดีจัง!!  เพราะงั้น โอมกับพวกเรา. .
 
ยังไม่ทันที่ ปลายจะพูดจบ !! เสียงวิ่งและเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างรวดเร็ว . . . แล้วเข้ามายืนขวางข้างหน้าของผมเอาไว้  ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ !!  เฟรม
>>  คิดว่าจะทำอะไรอย่างนั้นได้เรอะ !!  อย่ายุ่งกับโอม  นะ
>||>  อะไรกันมันโย !!
 
ทุกคนต่างแตกตื่นกันหมด มันโยวิ่งตามมาที่หลัง และผมนั้นได้ยินเสียงหอบหายใจอย่างหนักของคนที่อยู่ข้างหน้าของผม  นายคงจะเหนื่อยมากเลยสินะ! !
>||>  โทษที! ! ขังไว้ไม่อยู่มาจนได้
 
เฟรมหันหน้ามาหาผม พร้อมกับจับมือของผมเอาไว้
>>  หนีเถอะ !! โอม
>>  อะ อือ. . 
>||>  เฮ้ . !! หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!
 
เฟรม และผม พากันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต  นี่มันอะไรกันเนี้ย !!  คือผมจะมาเรียน หรือจะมาฝึกซ้อมในสนามรบกันแน่เนี้ย !!  เราทั้งคู่วิ่งมาสักแปบ ก็มาถึงสวนสาธารณะ ใกล้ๆ  หอนั้นแหละ.!!
>>  เฟรม เดี๋ยวสิ ! !  ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว
>>  โอม ไม่ได้ถูกพวกนั้นทำอะไรใช่ไหม!?
>>  เปล่า !!
>>  งั้นหรอ  เฮ้ออ . . ดีนะที่มาทัน
 
พูดจบ เฟรมก็ทำท่านั่งลง  พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา  ผมดูอาการแล้ว น่าจะเหนื่อยมากเลยแหละ
>>  นักเรียนหอที่นี่ไม่ไหวเลย  ไม่ธรรมดากันทั้งนั้น
>>   . . . .เฟรม  คอยปกป้องฉันตลอดเวลาเลยหรอ!?
>>  ก็ . .  ที่ โอมต้องมาลำบากอยู่ตอนนี้ก็เพราะผม!! วันที่ลงทะเบียนเข้าหอก็ต้องมาเกี่ยวข้องกับผมแล้วก็พ่อ  โอมถึงไม่ได้เข้าหอชาย
 
จะว่าไปเรื่องที่ เฟรมพูดอยู่ตอนนี้ มันก็จริงแฮะ!!
>>  แต่ว่า. . ถึงจะมาขอโทษตอนนี้ ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วใช่ไหมล่ะ !!   เพราะฉะนั้น ผมจะต้องปกป้อง โอม คิดไว้อย่างนั้นแหละ. . แต่ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้วสิ
 
ทำไงดีนะเรา !! ทำไมผมได้ยินคำที่ เฟรม พูดออกมา ผมกลับใจเต้นและหน้าร้อนขึ้นมาได้ 
. . . นายนี่มัน ซื่อมากต่างหาก  เรื่องที่ผ่านมา ผมไม่เคยคิดโทษ เฟรมเลย  ที่ผมต้องมาเป็นแบบนี้ และตอนนี้ผมว่าผมดีใจซะอีกที่ได้อยู่ หอเดียวกับเฟรม!!
 
>>  ฉันนึกว่านายทำเพราะสนุกซะอีก
>>  นั้นป็นแผนดึงความสนใจมากกว่าเป็นเรื่องสนุกนะ  แต่จริงๆ ผมก็สนุกแหละ !! เป็นชีวิตที่สนุกนี่แหละแบบที่ผมชอบ !!
>>  ฮ่าๆ แต่ที่จริงฉันก็ไม่เป็นไรหรอก  ฉันไม่คิดอยากจะออกอีกแล้วล่ะ. . 
 
ถึงพวกพี่ๆ จะแกล้ง  ถึงจะต้องไปงานเลี้ยง แต่ถ้าออกจากหอนี้ไปก็ต้องแยกจาก เฟรมด้วยน่ะสิ!!
เอาล่ะ !! ความคิดจะยอมแพ้เรื่องงานเลี้ยงไม่มีอีกละ  ยังไงก็จะพยายาม!!
 
.
.
ปี๊บๆ ปี๊บๆ ปี๊บๆ   โทรศัพท์อยู่ที่ห้อง !!  
 
***  { นี่ !! โอมไปไหนน่ะ  ได้ยินว่าหอที่แกไปอยู่เป็นหอรวมไม่ใช่หรอ!! }
***  { ทำไมถึงไม่บอกฉัน ที่เป็นผู้ปกครองบ้างเลยห๊ะ!! }
***  { แถมยังได้แค่ฝากข้อความอีก  วันอาทิตย์นี้ฉันจะไปดู ถ้าวุ่นวายนัก ฉันจะให้ออกจากหอ!! }
 
 
 
>>>>>>>>>> ติดตามตอนต่อไปเลย